Το Ιράκ στα πρόθυρα εμφυλίου;

Πληθαίνουν τα σύννεφα ενός πιθανού εμφυλίου στο Ιράκ. Σε πρόσφατες «τυφλές» βομβιστικές ενέργειες αυτοκτονίας σκοτώθηκαν περισσότεροι από 100 άμαχοι πολίτες του Ιράκ. Αυξάνει ραγδαία ο αριθμός των «τυφλών» επιθέσεων με θύματα αμάχους, σε αντίθεση με παλιότερα όπου κυριαρχούσαν οι επιθέσεις ενάντια σε στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους του κατοχικού καθεστώτος και κυρίως εναντίον των Αμερικανών. Η αμερικανική κατοχική διοίκηση έσπευσε να αποδώσει τις επιθέσεις αυτές στην Αλ-Κάιντα και τους «φενταγίν» του Σαντάμ Χουσείν.

Την ίδια ώρα αυξάνουν οι εμπρηστικές δηλώσεις των διαφόρων «μειονοτικών» και θρησκευτικών φυλάρχων, που με την αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ έχουν θρονιαστεί στο σβέρκο των Κούρδων, των Σιιτών και Σουνιτών αράβων. Ο καθένας από δαύτους όλο και πιο ανοικτά διεκδικεί την «αυτονομία» της δικής του «μειονότητας», έτοιμος να τη επιβάλει με όλο το οπλοστάσιο, τα δολάρια και τους μισθοφόρους, με τα οποία τον έχουν προικίσει οι ΗΠΑ, αλλά και οι διακριτές του σχέσεις με τον υπόκοσμο, το λαθρεμπόριο και το οργανωμένο έγκλημα. Όλο και περισσότεροι «ειδικοί» θεωρούν μάλλον «αναπόφευκτο» έναν εμφύλιο ανάμεσα στους τρεις κύριους εθνολογικούς πληθυσμούς του Ιράκ.

Εξαιρετικά «ανήσυχη» για το ενδεχόμενο ενός εμφυλίου εμφανίστηκε και η αμερικανική κατοχική διοίκηση, η οποία έδωσε στη δημοσιότητα μόλις πρόσφατα «επιστολή» ενός «αντι-αμερικανού» πράκτορα, ο οποίος καλεί τους ηγέτες της Αλ-Κάιντα να στρέψουν τις θρησκευτικές κοινότητες της χώρας, τη μια ενάντια στην άλλη, ως τον καλύτερο τρόπο για να υπονομευθεί η πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράκ! Ανώνυμες πηγές της δήλωσαν στο Ασοσιέιτεντ Πρες (16/2/2004) ότι θεωρούν τον εμφύλιο στο Ιράκ μάλλον «αναπόφευκτο» μιας και τον αντιμετωπίζουν περίπου ως φυσική συνέπεια της ανατροπής του τυραννικού καθεστώτος Σαντάμ, όπως συνέβη και στις χώρες που απαλλάχθηκαν από τυραννικά καθεστώτα του κομμουνισμού! Πρόσφατα ολοκλήρωσε την περιοδεία του στο Ιράκ, ο Λαχντάρ Μπραχίμι, ένας από τους πλέον «ειδικούς» του ΟΗΕ στο πρόβλημα των εμφύλιων πολέμων, ο οποίος στάλθηκε στη χώρα για να «μελετήσει» τις πιθανότητες ξεσπάσματος ενός εμφυλίου και ταυτόχρονα να «μεσολαβήσει» ανάμεσα στις διάφορες πλευρές και φράξιες των Ιρακινών. Σε συνέντευξη τύπου εμφανίστηκε ιδιαίτερα ανήσυχος για το ενδεχόμενο εμφυλίου στη χώρα. «Κάλεσα τα μέλη του Κυβερνητικού Συμβουλίου και τους Ιρακινούς απ’ όλα τα μέρη του Ιράκ να έχουν καθαρό ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι δεν προκύπτουν επειδή κάποιος παίρνει μια απόφαση ότι ‘σήμερα, θα ξεκινήσω έναν εμφύλιο πόλεμο’» (Associated Press, 16/2/2004). Ο κ. Μπραχίμι δήλωσε επίσης ότι οι εμφύλιοι ξεσπάνε «γιατί οι άνθρωποι είναι απερίσκεπτοι, οι άνθρωποι είναι εγωιστές, γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο τον εαυτό τους απ’ ότι τη χώρα τους».

Βέβαια, αν πραγματικά οι αιτίες ενός εμφυλίου ξεπηδούν από τα σκοτεινά βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού, τότε πραγματικά είναι πολύ σκούρα τα πράγματα όχι μόνο για το Ιράκ, αλλά για όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πράγματι μια ισχυρή πιθανότητα θρησκευτικού και φυλετικού πολέμου στο Ιράκ. Κι αυτό γιατί υπάρχουν «ανώτερες δυνάμεις» από τον ανθρώπινο ψυχισμό, που καλοβλέπουν μια τέτοια εξέλιξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πριν ακόμη από την πολεμική επιδρομή και κατοχή του Ιράκ, οι ηγήτορες της Ουάσινγκτον είχαν στα σχέδιά τους την διάσπαση της κρατικής οντότητας του Ιράκ σε «εθνολογικά» τιμάρια σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ενισχύουν με όπλα, με χρήματα, ακόμη και με μισθοφόρους, συγκεκριμένους φυλάρχους και «θρησκευτικούς ηγέτες», στην προσπάθειά τους να συντηρήσουν και να κατοχυρώσουν τις θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές στον πληθυσμό του Ιράκ. Άλλωστε η πολιτική αυτή των ΗΠΑ δεν είναι καινούργια. Δεν έχει να δει κανείς παρά το Αφγανιστάν, το οποίο έχει καταντήσει σήμερα έρμαιο των φυλάρχων της παπαρούνας, αλλά και τον τρόπο που διαμελίστηκε η Γιουγκοσλαβία.

Ωστόσο τα σχέδια διαμελισμού του Ιράκ δεν έχουν περάσει έως σήμερα, αλλά ούτε και οι φιλοδοξίες των φυλάρχων που στηρίζουν οι ΗΠΑ. Παρά την αιματηρή κατοχή της χώρας. Ο κύριος λόγος είναι το γεγονός ότι η παλλαϊκή αντίθεση και αντίσταση στην κατοχή, το αίτημα για απαλλαγή της χώρας από τις δυνάμεις και το καθεστώς της κατοχής με την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, αποτέλεσαν την πιο μεγάλη εγγύηση της εθνικής συνοχής του Ιράκ. Το δυστύχημα είναι ότι όσο η αντίσταση του λαού μένει δίχως συγκροτημένη πολιτική έκφραση και δίχως παλλαϊκή οργάνωση, τόσο περισσότερο μένει εκτεθειμένη σε προβοκάτσιες, όπως είναι τα ποικίλα «τυφλά» χτυπήματα, τόσο περισσότερο αποδυναμώνεται και περιορίζεται. Γι αυτό και μια πιθανή ήττα της αντίστασης, ή «ανάσχεσή» της από τις δυνάμεις κατοχής, είναι σίγουρο ότι θα σημάνει την απαρχή της φυλετικής και «εθνολογικής» αποσύνθεσης του Ιράκ, έτσι ώστε να εμφανιστεί το καθεστώς κατοχής και μονομερούς, ή διεθνούς προτεκτοράτου, ως η «μόνη εγγύηση» για την ομαλότητα και την εσωτερική συνοχή της χώρας.