Απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα που τα εργατικά συνδικάτα ανέδειξαν για πρώτη φορά το πρόβλημα υγιεινής κι ασφάλειας στην εργασία, ως ένα απ’ τα πρωτεύοντα μέτωπα πάλης τους, κατανόησαν ότι για ν’ αναγκάσουν την εργοδοσία να παίρνει μέτρα εξανθρωπισμού των συνθηκών δουλειάς υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να κάνουν την ασυδοσία να κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ την συμμόρφωση.
Γι αυτό και η πάλη του εργατικού κινήματος για την προστασία του εργαζόμενου απ’ το εργατικό ατύχημα και την επαγγελματική ασθένεια κινήθηκε ταυτόχρονα σε τρεις άξονες διεκδικήσεων:
1. Νομοθετική κατοχύρωση των αναγκαίων τεχνικών προδιαγραφών υγιεινής κι ασφάλειας, ανάλογα με τον επαγγελματικό κίνδυνο που ενέχει κάθε δουλειά και απαιτεί η επιστήμη και η εμπειρία. Δεν μπορεί να υπάρχει επιχείρηση – στην παραγωγή ή τις υπηρεσίες – χωρίς να συνοδεύεται από έναν ειδικό υποχρεωτικό κανονισμό προδιαγραφών υγιεινής κι ασφάλειας ανάλογα με το αντικείμενο απασχόλησης.
2. Την οργάνωση αποτελεσματικού ελέγχου, που δεν μπορεί να είναι υπόθεση απλά του κράτους και των υπηρεσιών του. Αντίθετα, για να ‘ναι αποτελεσματικός ο έλεγχος πρέπει να πρωταγωνιστούν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους. Έτσι, απαιτούνται «Επιθεωρήσεις Εργασίας» αυτοδιοικούμενες απ’ τα εργατικά συνδικάτα και την τοπική αυτοδιοίκηση με το αναγκαίο επιστημονικο-τεχνικό προσωπικό – με δαπάνη του κράτους – και αποφασιστικές αρμοδιότητες ως προς τον έλεγχο και την βεβαίωση παραβάσεων των κανονισμών υγιεινής κι ασφάλειας.
3. Την θεσμοθέτηση ολοκληρωμένου συστήματος ασφάλισης εργατικού ατυχήματος κι επαγγελματικής ασθένειας, που θα βαρύνει αποκλειστικά την εργοδοσία. Στα πλαίσια του, ο εργαζόμενος στην περίπτωση εργατικού ατυχήματος ή ασθένειας, τεκμηριώνει αυτοδίκαια δικαίωμα πλήρους αποζημιώσεως απ’ την εργοδοσία. Κι αυτό δίχως να ‘ναι αναγκασμένος να περάσει απ’ την ταπεινωτική διαδικασία των δικαστικών αγωγών, για να αποδείξει ότι δεν φέρει «ευθύνη» ο ίδιος.
Στην Ελλάδα, η πρωτόγονη νομοθεσία σχετικά με την υγιεινή κι ασφάλεια, ο ανύπαρκτος έλεγχος, όπως και η τραγική έλλειψη συστήματος ασφάλισης εργατικού ατυχήματος κι επαγγελματικής ασθένειας, έχουν οδηγήσει το σύνολο της εργατικής τάξης να πληρώνει βαρύ τίμημα στον βωμό της ασυδοσίας του κεφαλαίου.
Δ. Κ.
Εμπρός τχ. 0, 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου