Στις προεδρικές εκλογές του Περού της 9ης Απριλίου αναδείχθηκε νικητής και με διαφορά ο Ολάντα Χουμάλα, αν και δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη 50% συν ένα ψήφο πλειοψηφία που το εκλογικό σύστημα απαιτεί για την εκλογή προέδρου από την πρώτη Κυριακή. Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο εκλογής ενός «ποπουλιστή» και «εθνικιστή», όπως με μένος αποκαλεί τον Ολάντα η Ουάσινγκτον και οι ντόπιοι εντολοδόχοι της, φαίνεται να συνασπίζεται ολόκληρο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, οι αντίπαλοι υποψήφιοι, τα ιδιωτικά ΜΜΕ, μαζί φυσικά με τη «διεθνή κοινότητα», η οποία έχει ήδη εκφράσει την «ανησυχία» της για τις εξελίξεις στο Περού. Όμως, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται ότι ο λαός του Περού έχει μπει κι αυτός στο δρόμο της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Το Περού έχει πληθυσμό 28,3 εκατ. εκ των οποίων το 54% (2003) ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ο πληθυσμός αυτός αποτελείται από αυτόχθονες ινδιάνους (45%), μεστίθος (37%), λευκούς (15%), μαύρους, Γιαπωνέζους, Κινέζους και άλλους (3%). Επίσημη γλώσσα είναι τα ισπανικά, αλλά έχει αναγνωριστεί επίσημα και η ινδιάνικη γλώσσα Κέτσουα. Πολλοί ινδιάνοι μιλούν τα Αϊμάρα, ενώ υπάρχει επίσης και ένας μεγάλος αριθμός διαλέκτων των φυλών του Αμαζονίου. Η πλειοψηφία του πληθυσμού των ινδιάνων και των μεστίθος, όσοι δεν φυτοζωούν με τον ίδιο αρχαίο τρόπο που ζούσαν οι πρόγονοί τους για αιώνες πάνω στις Άνδεις ή στις παρυφές του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, συνωστίζονται σε τεράστιες παραγκουπόλεις στη Λίμα και σε άλλες μεγάλες πόλεις στην ακτή του Ειρηνικού, όπου δεν υπάρχουν ούτε καν οι πιο στοιχειώδεις υποδομές υγιεινής και πόσιμου νερού.
Η χώρα διαθέτει τεράστιο ορυκτό και φυσικό πλούτο, συμπεριλαμβανομένου και πετρελαίου, αλλά είναι πιο γνωστή για την παραγωγή καθαρής κοκαΐνης, η οποία το 2003 ανερχόταν στα 135 τόνους, σχεδόν το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής της Νότιας Αμερικής. Το γεγονός αυτό την έχει θέσει στο στόχαστρο της περιβόητης «αντιναρκωτικής εκστρατείας» των ΗΠΑ με αποτέλεσμα ολόκληρη η χώρα να τελεί υπό την άμεση εποπτεία, κατοχή και δράση των παραστρατιωτικών υπηρεσιών της Ουάσινγκτον. Επιπλέον η χώρα έχει χωριστεί σε 25 περιφέρειες και μία επαρχία, την επαρχία της Λίμα, υπό καθεστώς διοικητικής αυτονομίας. Το καθεστώς αυτό έχει διευκολύνει τον έλεγχο των περιφερειών από οργανωμένες συμμορίες και κυκλώματα κερδοσκόπων, που σε συνεργασία με πολυεθνικές εκμεταλλεύονται το φυσικό πλούτο και τη φτώχεια των κατοίκων τους.
Η οικονομία της χώρας ελέγχεται σχεδόν απόλυτα από τις πολυεθνικές, των οποίων τα συνολικά επενδυμένα κεφάλαια ανέρχονται σε πάνω από το 40% του ΑΕΠ της χώρας, όταν το ύψος των εγχώριων επενδύσεων κινείται γύρω στο 18% του ετήσιου ΑΕΠ. Τα κεφάλαια των πολυεθνικών κατευθύνονται κατά κύριο λόγο στον τομέα των υπηρεσιών (πάνω από 80% του συνόλου) και επικεντρώνονται στις μεταφορές, επικοινωνίες, χρήμα-πίστη και επιχειρηματικές υπηρεσίες. Την τελευταία δεκαετία η κυβέρνηση της χώρας για να προσελκύσει νέες επενδύσεις προχώρησε σ’ ένα ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των υποδομών, των κοινωνικών υπηρεσιών, του νερού, της υγείας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών, κοκ. Στη βάση αυτή την τελευταία πενταετία η χώρα γνώρισε μια ραγδαία άνοδο του ΑΕΠ, που το 2005 έφτασε στο 5,8%. Οι διεθνείς χρηματιστικοί κύκλοι την εμφανίζουν ως ένα νέο «οικονομικό θαύμα» της απελευθερωμένης παγκόσμιας αγοράς, όπου το άνοιγμα της χώρας και το χαμηλό ποσοστό εξωτερικού δημόσιου χρέους (41,8% του ΑΕΠ) έφερε την «άνθηση» της οικονομίας. Στην πραγματικότητα η «ανθοφορία» του ΑΕΠ οδήγησε σε μια ακόμη πιο παρασιτική και σαθρή οικονομία, έρμαιο των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων, με αποτέλεσμα μια τρομακτική άνοδο στην ανέχεια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Επίσημα το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 8,9%, αλλά πάνω από το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού βρίσκεται εκτός «αγοράς εργασίας» και συντηρείται με δουλειές του ποδαριού.
Αυτή η οικονομική «άνθηση» στηρίχθηκε σ’ ένα καθεστώς απόλυτης διαφθοράς, οργανωμένου εγκλήματος και αυταρχισμού, το οποίο οικοδομήθηκε από τον πρόεδρο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, εκλεκτό τέκνο των ΗΠΑ και του ΔΝΤ. Ο Φουτζιμόρι, ο οποίος εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 1990, επανεκλέχτηκε την άνοιξη του 2000 για τρίτη φορά πρόεδρος εν μέσω οργίου καλπονοθείας, λαϊκών εξεγέρσεων και άγριας καταστολής. Ωστόσο, το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς μετά από πιέσεις της «διεθνούς κοινότητας», η οποία φοβόταν ότι η πολιτική κρίση θα ξέφευγε από κάθε έλεγχο, το Κογκρέσο της χώρας τον κηρύσσει έκπτωτο λόγω της εμπλοκής του σε σκάνδαλα διαφθοράς. Υπηρεσιακή κυβέρνηση διενεργεί νέες εκλογές την άνοιξη του 2001, όπου αναδεικνύεται νέος πρόεδρος ο Αλεχάντρο Τολέδο, εκλεκτός κι αυτός της Ουάσινγκτον. Παρόλα αυτά η βαθιά πολιτική κρίση δεν ξεπεράστηκε. Τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα της χώρας γέννησαν ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα στις πόλεις και την ύπαιθρο, το οποίο αφού απέκτησε ρίζες σ’ όλα τα στρώμματα της φτωχολογιάς και των εργαζομένων έφτασε να εκφράζεται πολιτικά κυρίως μέσα από το Παρτίδο Νασιοναλίστα Περουάνο (Εθνικό Κόμμα του Περού), του οποίου επικεφαλής είναι ο Ολλάντα Χουμάλα.
Ο Ολάντα Χουμάλα είναι πρώην αντισυνταγματάρχης των ειδικών δυνάμεων του Περουβιανού στρατού, ο οποίος τον Οκτώβριο του 2000 ηγήθηκε στρατιωτικής εξέγερσης εναντίον του Φουτζιμόρι. Συνελήφθη και φυλακίστηκε, αλλά μετά την εκδίωξη του Φουτζιμόρι, το Κογκρέσο της χώρας του έδωσε χάρη και του επέτρεψε να επιστρέψει στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία. Το Δεκέμβριο του 2004 διώχνεται από το στρατό ως ύποπτος σχέσεων με οργανώσεις «ετνοκασερίστας» στο στρατό. Το όνομα ετνοκασερίστα συντίθεται από δυο μέρη: Το πρώτο αναφέρεται στην ανάγκη περιφρούρησης της εθνικής ταυτότητας του Περού, ιδιαίτερα των ινδιάνων Ίνκας. Το δεύτερο, κασερίστα, αναφέρεται στον πρόεδρο και εθνικό ήρωα του Περού κατά το 19ο αιώνα, Αντρές Αβελίνο Κάσερες, ο οποίος ηγήθηκε της αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις κατοχής της Χιλής, η οποία για λογαριασμό Βρετανών και Γιάνκηδων χρηματιστών είχε εισβάλει και καταλάβει τις πλούσιες σε κοιτάσματα νότιες περιοχές του Περού. Έτσι, οι ετνοκασερίστας προτάσσουν το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας τους, πρωτίστως από τις ΗΠΑ, την οποία και θεωρούν ως κύρια απειλή για το Περού και διεκδικούν την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και του φυσικού πλούτου.
Το Παρτίδο Νασιοναλίστα Περουάνο, το οποίο ως προς την ιδεολογία του είναι μια πιο αριστερή εκδοχή των ετνοκασερίστας, αποτελεί τον πυρήνα του συνασπισμού Ενότητα για το Περού, που στήριξε ως υποψήφιο πρόεδρο τον Ολάντα Χουμάλα. Σε αυτόν τον συνασπισμό θα βρει κανείς πρώην μαοϊκούς από το «Φωτεινό Μονοπάτι», πρώην αντάρτες των Τουπαμάρος, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, αγωνιστές για τα δικαιώματα των ινδιάνων, πολλούς στρατιωτικούς, κοκ. Όταν άρχισε να φαίνεται ότι ο Χουμάλα και ο λαϊκός συνασπισμός του έπαιρνε το προβάδισμα έναντι όλων των άλλων υποψηφίων, ξέσπασε ολόκληρος πόλεμος εναντίον του. Στον πόλεμο αυτό στρατεύθηκε κι όλος ο συρφετός της «κοινωνίας των πολιτών». Έτσι, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κατηγόρησαν το Χουμάλα για εγκλήματα κατά τη διάρκεια εκκαθαρίσεων του στρατού εναντίον του «Φωτεινού Μονοπατιού». Το κεντρικό ισραηλιτικό συμβούλιο τον κατήγγειλε ως αντισημίτη για δηλώσεις του εναντίον του Ισραήλ. Οργανώσεις της «ανανεωτικής αριστεράς» και των φόρουμ βγήκαν να τον καταγγείλουν ως ξενόφοβο και εθνικιστή. Σ’ αυτούς ο Χουμάλα απάντησε: «Ο δικός μας εθνικισμός είναι η υπεράσπιση της πατρίδας μας. Εθνικισμός είναι η επανάκτηση της κυριαρχίας μας, η προστασία των εθνικών μας πόρων. Είναι ένας εθνικισμός σύγχρονος, όχι αυταρχικός όπως τον κατηγορούν οι αντίπαλοί μας.» (Τάϊμς, 8/4/2006).
Μια ακόμη κατηγορία εναντίον του ήταν επίσης ότι επρόκειτο για «πράκτορα» του Τσάβεζ. Όταν τον ρώτησε ο τύπος ο Χουμάλα αρνήθηκε ότι είχε δεσμούς με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβεζ, αλλά δήλωσε ότι θα αποδεχόταν την υποστήριξή του. Στις 3 Ιανουαρίου 2006, ο Έβο Μοράλες επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη Βενεζουέλα ως νεοεκλεγείς πρόεδρος της Βολιβίας. Ο Χουμάλα ήταν επίσης επίσημος προσκαλεσμένος στο προεδρικό παλάτι Μιριαφόρες στο Καράκας και εκεί μπροστά στους εκπροσώπους του τύπου ο Τσάβεζ και ο Μοράλες δήλωσαν την υποστήριξή τους σ’ αυτόν. Η κυβέρνηση του Περού αντέδρασε με την ανάκληση του πρεσβευτή της από τη Βενεζουέλα για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην υποτιθέμενη ανάμιξη του Καράκας στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας. Τον Μάρτιο του 2006 ο Χουμάλα συναντήθηκε επίσης με τον Νέστορ Κίρσνερ στο Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Χουμάλα δήλωσε ότι η περιφερειακή ολοκλήρωση των χωρών της περιοχής έχει προτεραιότητα έναντι των διμερών συμφωνιών με τις ΗΠΑ.
Όπως ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβεζ στη Βενεζουέλα και ο πρόεδρος Έβο Μοράλες στη Βολιβία, ο Ολάντο Χουμάλα αρνείται να υποταχθεί σ’ αυτό που αποκαλεί «το νεοφιλελεύθερο μοντέλο το οποίο απέτυχε να ωφελήσει το έθνος μας». Η νίκη του στις προεδρικές εκλογές, ανεξάρτητα από το αν επαναληφθεί τη δεύτερη Κυριακή αλλά και από τη μετέπειτα προσωπική διαδρομή του ίδιου του Χουμάλα, αποτελεί μια περήφανη νίκη για τις λαϊκές δυνάμεις, για τον ίδιο το λαό του Περού. Το πρόγραμμα της Ενότητας για το Περού φανερώνει για μια ακόμη φορά το ποια είναι εκείνα τα άμεσα αιτήματα που μπορούν να αφυπνίσουν, να συσπειρώσουν και να εκφράσουν πολιτικά το λαό, τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη μιας χώρας. Στο Περού αποδείχτηκε ότι οι λαοί ξέρουν να συγκροτούν μαχητικούς συνασπισμούς νίκης, μόνο όταν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δεν αερολογούν με συνθήματα όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ούτε απογειώνονται από την ταξική πάλη με την αναγωγή των πάντων σ’ ένα σεχταριστικό σοσιαλισμό. Η πραγματική πάλη με όρους λαϊκών μαζών ξεκινά πάντα μέσα από αιτήματα που διεκδικούν άμεσα την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων. Μόνο τέτοια κινήματα μπορούν να κερδίσουν την καρδιά του λαού και να αποτελέσουν το εφαλτήριο, την αφετηρία για ριζικές ανατροπές προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το παράδειγμα της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και τώρα του Περού μιλά από μόνο του.
Οι 10 προγραμματικές δεσμεύσεις της προεκλογικής εκστρατείας του Ολάντα Χουμάλα
«Η αγορά δεν μπορεί να αποφασίζει στο όνομα του λαού του Περού»
1. Μια νέα λαοκρατική δημοκρατία, πλουραλιστική και αποκεντρωμένη. Σύγκληση μιας Συνταγματικής Συνέλευσης με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας η οποία θα βασίζεται στη λαϊκή κυριαρχία, θα αντιπαλεύει τη διαφθορά, θα προωθεί την αποκέντρωση, την αυτονομία και την αποτελεσματικότητα των περιφερειακών και τοπικών οργάνων διακυβέρνησης, θα εγγυάται και θα σέβεται απεριόριστα τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα επαναπροσδιορίσει το ρόλο των ενόπλων δυνάμεων για την εθνική άμυνα και την ενίσχυση της δημοκρατίας.
2. Οι στρατηγικοί τομείς στην υπηρεσία του Έθνους. Εθνικοποίηση των βασικών στρατηγικών τομέων όπως η ενέργεια, οι υδρογονάνθρακες, το αέριο, ο ηλεκτρισμός, οι κοινωνικές υπηρεσίες, το νερό, η υγεία, οι αερομεταφορές, ο εναέριος χώρος και τα λιμάνια.
3. Νέος ρόλος της οικονομίας προς όφελος όλων των Περουβιανών. Εξασφάλιση ενός οικονομικά ορθολογικού και δημοκρατικού πιστωτικού συστήματος ειδικά για την ενίσχυση της υπαίθρου, των Άνδεων και του Αμαζόνιου. Ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος με στόχο την εξάλειψη των φοροαπαλλαγών και των προνομίων. Παραγωγική αναβάθμιση των τοπικών και περιφερειακών οικονομιών ενάντια στα κυκλώματα συμφερόντων που τις λυμαίνονται. Εισαγωγή ενός Πενταετούς Σχεδίου για την ανάπτυξη των υποδομών της οικονομίας με στόχο τη αναδημιουργία και την ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς.
4. Παιδεία ποιότητας για όλους. Εισαγωγή ενός ολοκληρωμένου δημόσιου δωρεάν συστήματος παιδείας για όλους, δίχως διαχωρισμούς, το οποίο θα παίρνει υπόψη του τη γλωσσική, πολιτιστική και κοινωνική ποικιλομορφία του Περού, αλλά ταυτόχρονα θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή όλων στη διαμόρφωση του Έθνους.
5. Υγεία για όλους. Εισαγωγή ενός εθνικού συστήματος υγείας, αποκεντρωμένο και αποτελεσματικό, έτσι ώστε να εξασφαλίζει την πρόσβαση στην υγεία σε όλους. Προώθηση μιας ολοκληρωμένης ασφάλισης υγείας ως μέρος μιας δημόσιας ασφάλισης για όλους. Εφαρμογή εθνικών πολιτικών για την υγεία και την ασφάλεια τροφίμων, με προτεραιότητα στην ενίσχυση του παραδοσιακού τρόπου διατροφής, υγείας και ζωής.
6. Εργασία για όλους και κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Δημιουργία απασχόλησης μέσα από τον αναπροσανατολισμό του δημόσιου τομέα στις υποδομές και στους τομείς εκείνους που συνεισφέρουν κατά κύριο λόγο στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αναθεώρηση της πολιτικής των αμοιβών προς όφελος των εργαζομένων. Ενιαίο μισθολόγιο και κατάργηση των συμβάσεων περιορισμένου χρόνου στο δημόσιο. Προστασία των εργατικών δικαιωμάτων. Προώθηση της πλήρους προστασίας και της ασφάλειας της εργασίας. Εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου Εθνικού Συστήματος Ασφάλισης.
7. Ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής. Αποκέντρωση του Υπουργείου Γεωργίας και επαναπροσδιορισμός του ρόλου της Αγροτικής Τράπεζας με στόχο την ενίσχυση των αγροτικών κοινοτήτων, των παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών. Σχεδιασμός της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής με στόχο την αυτάρκεια σε τρόφιμα και την ενίσχυση της εγχώριας κατανάλωσης των εθνικών προϊόντων. Αναθεώρηση όλων των διεθνών εμπορικών συμφωνιών με σκοπό την εξασφάλιση της ισότιμης μεταχείρισης της εγχώριας αγροτικής παραγωγής με τα προϊόντα του εξωτερικού. Προώθηση της νέας τεχνικής και της απασχόλησης ειδικών στον αγροτικό τομέα. Επανεκτίμηση της καλλιέργειας της κόκας και προώθηση της εκβιομηχάνισής της.
8. Ξερίζωμα της φτώχειας. Άμεση ικανοποίηση των βασικών αναγκών των οικογενειών που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας ανέχειας, όπως διατροφή, υγεία, πόσιμο νερό. Εφαρμογή προγραμμάτων δημιουργίας θέσεων εργασίας και εξασφάλισης της φτωχολογιάς με τρόπο βιώσιμο, κοινωνικά και εργασιακά δίκαιο. Προώθηση πρωτοβουλιών για την παραγωγική και συλλογική ένταξη.
9. Προστασία και προώθηση των φυσικών πόρων και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Προστασία και προώθηση της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, υλικής και πνευματικής. Ενίσχυση της έρευνας σχετικά με την εγχώρια βιοποικιλότητα ώστε να κατοχυρωθεί η πνευματική ιδιοκτησία του Έθνους στα πλαίσια ενός δίκαιου συστήματος πατέντων. Εφαρμογή πολιτικών οι οποίες θα ενισχύουν τη γνώση, το σεβασμό και το διάλογο ανάμεσα στους πολιτισμούς, αλλά και θα προωθούν την εθνική παραγωγή τέχνης και πολιτισμού.
10. Εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη, εθνικά κυρίαρχη και ανοιχτή σε ολοκληρώσεις. Πάλη για μια νέα τάξη πραγμάτων στη διεθνή πολιτική η οποία θα βασίζεται στο δικαίωμα της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας, δίνοντας προτεραιότητα στις εθνικές ανάγκες. Επαναδιαπραγμάτευση όλων των διεθνών συμφωνιών και του εξωτερικού χρέους της χώρας. Προώθηση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ολοκλήρωσης των αδελφών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Επιδίωξη μιας διεθνούς πολυκεντρικής πολιτικής, η οποία θα ενισχύει τους δεσμούς με ομοειδείς περιφερειακές ενώσεις και ιδίως με τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Ψηφίζοντας για μια ριζική αλλαγή
Βενεζουέλα: Ο Ούγκο Τσάβεζ εκλέχτηκε το 1999 με πρόγραμμα λαοκρατικής δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας και οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος των φτωχών. Με την άνοδό του στην προεδρεία προκήρυξε Συντακτική Συνέλευση και ψήφισε νέο σύνταγμα της νέας «Μπολιβιαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας». Παρά τη λυσσώδη αντίδραση της ντόπιας πλουτοκρατίας και των ΗΠΑ, στην οποία περιλαμβάνεται κι ένα αποτυχημένο πραξικόπημα (2003), ο Τσάβεζ φαίνεται ότι θα επανεκλεγεί πανηγυρικά χάρη στην παραχώρηση της γης στους ακτήμονες, στις εθνικοποιήσεις που βελτίωσαν την κατάσταση της οικονομίας, τις δημοσιονομικές πολιτικές ανακούφισης της φτώχειας και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του.
Βολιβία: Ο Έβο Μοράλες εκλέχτηκε το 2005 με πρόγραμμα λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, μέσα από την εθνικοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας, την άμεση αντιμετώπιση της φτώχειας και την κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη υπέρ των εργαζομένων της χώρας. Πρώτη ενέργεια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ήταν αφενός η προκήρυξη λαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης για τη ψήφιση νέου συντάγματος και αφετέρου να δηλώσει ότι αποσύρει τη χώρα από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή.
Βραζιλία: Η εκλογή του Λουίζ Ινάσιο ντα Σίλβα το 2002 αντιπροσώπευε για την πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού που τον ψήφισε μια ριζική αλλαγή στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Βραζιλίας. Το γεγονός ότι ο ίδιος μεταβλήθηκε σε υποχείριο της ντόπιας και ξένης χρηματιστικής ολιγαρχίας δεν έχει αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα, ούτε έχει αποθαρρύνει το λαό της Βραζιλίας από το να απαιτεί εδώ και τώρα την ριζική αλλαγή για την οποία ψήφισε αρχικά τον Λούλα.
Χιλή: Η Μισέλ Μπασελέτ που εκλέχτηκε το 2006, αναγκάστηκε κάτω από τη λαϊκή πίεση να προτάξει τα κοινωνικά ζητήματα, να υποσχεθεί τη ριζική αναθεώρηση του γνωστού ιδιωτικού συστήματος ασφάλισης της Χιλής, που υπήρξε πρότυπο για την ανατροπή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης ανά τον κόσμο, και να εφαρμόσει πολιτικές που θα βελτιώσουν άμεσα το επίπεδο ζωής των εργαζομένων.
Αργεντινή: Ο Νέστορ Κίρσνερ, ο οποίος εκλέχτηκε το 2003, δέχτηκε να διαπραγματευτεί με το ΔΝΤ και να εφαρμόσει «πρόγραμμα σταθεροποίησης», αλλά εμφανίστηκε υπέρμαχος της κρατικής ιδιοκτησίας των κοινωνικών υπηρεσιών, αντιτάχθηκε στις επιταγές για ιδιωτικοποιήσεις και αρνείται να αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της χώρας με τη ρευστοποίηση του «κράτους πρόνοιας».
Μεξικό: Ο Αντρές Μανουέλ Λόπεζ Ομπραδόρ με πρόγραμμα υπέρ της φτωχολογιάς, ενάντια στην «ελευθερία της αγοράς» και στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ, προηγείται με διαφορά στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης για τις προεδρικές εκλογές που πρόκειται να γίνουν τον Ιούλιο. Ο τωρινός πρόεδρος Φοξ, εκλεκτός της Ουάσινγκτον και των πολυεθνικών, αποκλείστηκε από τη διεκδίκηση της προεδρίας λόγω της εμπλοκής του σε απανωτά σκάνδαλα διαφθοράς.
Νικαράγουα: Ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ιστορικός ηγέτης των Σαντινίστας, προηγείται με διαφορά στις δημοσκοπήσεις για τις ερχόμενες προεδρικές εκλογές (Νοέμβριος 2006), ενώ οι αναλυτές εκτιμούν ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων οι «ορκισμένοι εχθροί της Ουάσινγκτον» θα επιστρέψουν στο τιμόνι της χώρας με πρόγραμμα ενάντια στην απελευθέρωση των αγορών και υπέρ του απεγκλωβισμού της χώρας από την Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Κεντρικής Αμερικής, που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ με όρους νεοαποικιοκρατίας. Η κατάσταση αυτή οδήγησε τις ΗΠΑ στη δημιουργία ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης της χώρας τον περασμένο Οκτώβριο υπέρ του τωρινού προέδρου και εκλεκτού της επιχειρηματία Ενρίκε Μπολάνος, όταν ξαφνικά ανακάλυψαν μια μυστική επιχείρηση «πραξικοπήματος» των Σαντινίστας εναντίον του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου. Η άμεση απειλή μιας λαϊκής εξέγερσης απέτρεψε την επιβολή στρατιωτικού νόμου και τη διάλυση της Βουλής που σχεδίαζε ο Μπολάνος μαζί με την Ουάσινγκτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου