«Καινούργιοι δρόμοι» για την υποταγή στο μοιραίο!

Στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (3/3/2002) που δημοσιεύτηκε η Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, υπήρχε επιπλέον και ένα σχεδόν δισέλιδο άρθρο «γραμμής» του Δημήτρη Γόντικα με τον κάπως προκλητικό τίτλο «ανοίγουμε καινούργιους δρόμους»! Στα άρθρα του κ. Γόντικα θα πρέπει γενικά να δίνει κανείς ιδιαίτερη προσοχή. Όχι μόνο γιατί αποτελεί έναν εκ των πλέον «ισχυρών προσώπων» της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, αλλά κυρίως γιατί το τραγικό έλλειμμα θεωρητικής μόρφωσης και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο που τον διακρίνει, δεν του επιτρέπει εύκολα τη «φυγή» σε θολά θεωρητικίζοντα σχήματα, ούτε την προσφυγή σε ήξεις-αφίξεις, για να συγκαλυφθούν άκρως επικίνδυνες για το κίνημα επιλογές και αντιλήψεις.

Έτσι, λοιπόν, ο κ. Γόντικας σπαταλά σχεδόν το μισό του άρθρο σε ανέξοδους και χωρίς αντίκρισμα επαίνους για την συνδιάσκεψη, η οποία υποτίθεται «έδειξε ότι το Κόμμα, τα στελέχη του, οι οργανώσεις του, πιο ώριμα και πιο βαθιά» προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Απόδειξη αυτής της «πιο ώριμης και πιο βαθιάς» προσέγγισης στην πραγματικότητα είναι προφανώς και οι δυό «αντικειμενικές εξελίξεις», που ο ίδιος θεωρεί ως «κρίσιμο καθοριστικό ζήτημα ο προσδιορισμός και η συνειδητοποίησή τους». Ποιες είναι αυτές; Αφενός η «μια γενική συνέπεια είναι ότι [ο καπιταλισμός] αυξάνει τον όγκο της μισθωτής εργασίας, ρίχνοντας συνεχώς νέες δυνάμεις στην αγορά της μισθωτής εργασίας». Κι αφετέρου η «συνεχής αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης». Με άλλα λόγια ο κ. Γόντικας αντιλαμβάνεται ως νέες «αντικειμενικές εξελίξεις» ότι ισχύει στον καπιταλισμό απ’ την εποχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Τόσο «ώριμη και βαθιά» είναι η προσέγγιση της πραγματικότητας, που ο κ. Γόντικας έχει πλήρως μπερδέψει την «ανάλυσή» της, με το αναμάσημα κοινοτυπιών και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό απλοϊκότητας, που επιστημονικά καταλήγει στο χυδαίο.

Ωστόσο η «ταμπακέρα», το ζουμί του άρθρου, είναι αλλού: «Κατακτήσεις προς όφελος της εργατικής τάξης είναι δυνατές μόνο μέσα από την ταξική πάλη. Αλλαγές είναι δυνατές μόνο μέσα από γενικότερες αλλαγές. Στην πορεία αυτή, είναι δυνατό να υπάρχουν μερικές επιμέρους, ασταθείς κατακτήσεις, αλλά μεταρρυθμίσεις γενικότερης σημασίας, όπως ακόμα ήταν δυνατόν και έγιναν κάτω από άλλες συνθήκες στις αρχές του αιώνα (π.χ., με το 8ωρο, τις κοινωνικές ασφαλίσεις, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, κλπ.) δεν μπορούν να γίνουν. Αυτή η περίοδος τελείωσε ανεπιστρεπτί. Γιατί ακριβώς τα μονοπώλια έχουν γιγαντωθεί και έχουν, ήδη, διεισδύσει βαθιά σε όλους τους τομείς της ζωής, π.χ. Υγεία, Παιδεία, Αθλητισμός, κλπ., κλπ. Ικανοποίηση των ζωτικών αναγκών και αιτημάτων της εργατικής λαϊκής οικογένειας μόνο στα πλαίσια μιας άλλης εξουσίας και πολιτικής είναι δυνατό να γίνει». Με άλλα λόγια η «ώριμη και βαθιά» προσέγγιση της πραγματικότητας του κ. Γόντικα θεωρεί καταδικασμένο εκ προοιμίου το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση, κοκ. Κι αυτό γιατί; Γιατί έχουν «γιγαντωθεί τα μονοπώλια». Γιατί, δηλαδή, ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος, παντοδύναμος όσο ποτέ. Προφανώς για τον κ. Γόντικα η ταξική πάλη καθορίζεται μονομερώς απ’ την παντοδυναμία του κεφαλαίου.

Εμείς δεν θα μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι αυτή η θέση του κ. Γόντικα είναι από θεωρητική άποψη μια χυδαία απολογητική του ίδιου του καπιταλισμού, παλιού και νέου. Θα τον ρωτούσαμε απλώς το εξής: Μα αν είναι έτσι, τότε γιατί το ΠΑΜΕ επιδιώκει κινητοποιήσεις και γιατί κήρυξε την απεργία της 3^ης του Απρίλη; Μήπως για το θεαθήναι, τις δημόσιες σχέσεις και τις εκλογικές ανάγκες της συγκεκριμένης ηγετικής ομάδας; Και πως είναι δυνατόν να ξεκινά κανείς μια απεργία – για την μεθόδευση και τον χαρακτήρα της οποίας πολλά θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε – «αδειάζοντάς» την εξαρχής, «πουλώντας» την και αφήνοντάς την ουσιαστικά δίχως αντικείμενο, μιας κι έχει εκ προοιμίου αποδεχτεί την αδυναμία της να ανατρέψει την πολιτική του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Τι σόι «ταξική πάλη» είναι αυτή που φαντάζεται ο κ. Γόντικας, όταν θεωρεί ότι η περίοδος των κατακτήσεων για την εργατική τάξη, ακόμη και για στοιχειώδη ζητήματα όπως το 8ωρο και η κοινωνική ασφάλιση, «τελείωσε ανεπιστρεπτί»; Και μάλιστα καταμεσής του αγώνα που καλείται να δώσει η εργατική τάξη για να υπερασπίσει αυτές τις κατακτήσεις;

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει, είναι ότι συνέβαινε πάντα με τους εκάστοτε φρασεολόγους, που καμώνονταν τον πολύ «επαναστάτη» και τον «ταξικά αδιάλλακτο» για κρύψουν τον τρόμο και τον πανικό τους μπροστά στην φαινομενική «παντοδυναμία» του αντιπάλου, για να κρύψουν την παραίτηση και τη συνθηκολόγηση τους με ηχηρές φράσεις και συνθήματα. Όσο για την αναφορά στην ανάγκη μιας «άλλης εξουσίας», που χρησιμοποιεί σαν άλλοθι ο κ. Γόντικας, απ’ την στιγμή που δεν πηγάζει, άμεσα και πρακτικά, μέσα απ’ την πάλη της εργατικής τάξης για κατακτήσεις, έχει τόση αξία όσο οι αναφορές του χριστιανισμού στον επουράνιο παράδεισο.

 Δημήτρης Καζάκης

ΕΜΠΡΟΣ, ΤΧ. 4^Ο, 2003