Τι δουλειά έχει η Ελλάδα με το μοναδικό κράτος απαρτχάιντ που έχει απομείνει στην υφήλιο;*

«Η προτεραιότητα είναι η άμεση παύση κάθε βίας και η εφαρμογή της κατάπαυσης του πυρός», δήλωσε ο επικεφαλής εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ Γιόζεφ Μπορέλ στις Βρυξέλλες την Τρίτη (18 Μαΐου). Η υποκρισία και το θράσος ξεπερνά κάθε όριο. Συγκρίνεται μόνο με εκείνη των εκπροσώπων της «ουδετερότητας» και του κατευνασμού απέναντι στο φασισμό και το ναζισμό του μεσοπολέμου. Έτσι, η βία του κατακτητή, του επιτιθέμενου, ταυτίζεται με τη βία του αμυνόμενου, της αντίστασης στον κατακτητή.

Περίπου 6,8 εκατομμύρια Εβραίοι Ισραηλινοί και 6,8 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν σήμερα ανάμεσα στη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Ιορδάνη ποταμό, σε μια περιοχή που περιλαμβάνει το Ισραήλ και την Κατεχόμενη Επικράτεια της Παλαιστίνης (OPT), η οποία αποτελείται από τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Λωρίδας της Γάζας. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής, το Ισραήλ ασκεί απόλυτη κυριαρχία. Ενώ στο υπόλοιπο, κυρίως στους θύλακες της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, ασκεί εξουσία αποικιακής κατοχής, έχοντας τύποις παραχωρήσει μια περιορισμένη αυτοδιοίκηση στους Παλαιστίνιους.

Το ισραηλινό καθεστώς, το οποίο ελέγχει ουσιαστικά όλη την περιοχή μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου, επιδιώκει να προωθήσει και να εδραιώσει τη δημογραφική υπεροχή των Εβραίων σε ολόκληρη την περιοχή. Για το σκοπό αυτό, έχει κατακερματίσει την περιοχή σε διαφορετικούς θύλακες, όπου στον καθένα ισχύει διαφορετικό σύνολο δικαιωμάτων για τους Παλαιστινίους - πάντα κατώτερο από τα δικαιώματα των Εβραίων του Ισραήλ. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι Παλαιστίνιοι στερούνται πολλών δικαιωμάτων, με πρώτο και κύριο του δικαιώματος αυτοδιάθεσης.

Δ. Καζάκης: Μόνον με συλλογική πολιτική δράση του λαού θα δοθεί η λύση κι όχι με αυταπάτες

Πολλοί φίλοι του ΕΠΑΜ, επηρεασμένοι από τη «βιομηχανία μηνύσεων» που εδώ και μια δεκαετία έχει στηθεί από πολλές πλευρές και κατακλύζει τα social media, επικρίνουν το μέτωπο επειδή αρνείται να μπει στο χορό αυτόν. Θεωρώντας ότι με τις μηνύσεις και τις αγωγές θα φρενάρουν τις δυνάμεις του καθεστώτος, φτάνουν στο σημείο να τις θεωρούν ως τη μοναδική μορφή δράσης, ακολουθώντας όποιον κραδαίνει ένα φύλλο χαρτί και ζητάει από τους άλλους να το υπογράψουν για να κατατεθεί στην εισαγγελία! Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι βιώνουμε ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς που ακολουθεί προειλημμένες αποφάσεις για την καταστροφή της χώρας, χωρίς να αναλογίζονται ότι αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, η δικτατορία της χούντας του ’67 θα είχε καταρρεύσει με μερικές εκατοντάδες μηνύσεις πολιτών!

Το χειρότερο είναι ότι απαιτούν κι από το ΕΠΑΜ να παίξει σ’ αυτό το θέατρο της παραπλάνησης, να μετριάσει την ενημέρωση του κόσμου με τις αναλύσεις του και να δώσει βάρος σε μηνύσεις και αγωγές γιατί ειδάλλως «αδρανεί». Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η λύση θα δοθεί μόνον πολιτικά, με συσπείρωση του λαού για την ολοκληρωτική ανατροπή του καθεστώτος ζόφου που βιώνουμε κι όχι με «μπαλωθιές στον αέρα». Γι' αυτήν τη συσπείρωση εργαζόμαστε μέσω της ενημέρωσης, σ’ αυτήν τη συσπείρωση θα έπρεπε να δώσει την προσωπική του ενέργεια ο κάθε συνειδητός πολίτης κι όχι να ακολουθεί χίμαιρες.

Διαφωτιστικό είναι το άρθρο του Προέδρου του ΕΠΑΜ πάνω στο θέμα αυτό, που ακολουθεί στη συνέχεια.

Τι οφείλουμε να κάνουμε για τα δάνεια και τις οφειλές;*

Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε να χύνονται πολλά κροκοδείλια δάκρυα για τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Αυτοί που ευθύνονται για το πρόβλημα, αυτοί που κατέλυσαν κάθε έννοια νομιμότητας υπέρ του πολίτη προκειμένου να κατοχυρώσουν την αυθαιρεσία των τραπεζών ώστε ήσυχα και χωρίς κανένα κίνδυνο να λεηλατήσουν τους οφειλέτες τους, μας τάζουν ότι έχουν τη λύση.

Μας μιλούν για «κόκκινα δάνεια» και ξεχνούν πολύ βολικά ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται απλά και μόνο στα δάνεια που εμφανώς δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Ούτε βέβαια προέκυψε τώρα με τα καταστροφικά μέτρα δήθεν αντιμετώπισης της πανδημίας.

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το ιδιωτικό χρέος ως σύνολο καλπάζει. Μόνο το ύψος του χρέους των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων προς τις τράπεζες ανέρχονταν το Δεκέμβριο του 2020 σε 177 δις ευρώ. Ενώ το συνολικό χρέος προς την ΑΑΔΕ με το οποίο η συγκεκριμένη «εταιρεία ειδικού σκοπού» των Ευρωπαίων δανειστών, εκβιάζει νοικοκυριά και επιχειρήσεις ξεπέρασε τα 108 δις ευρώ.