ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ

Η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει την έγκριση της αποκαλούμενης «Ευρωπαϊκής Συνθήκης» ερήμην του ελληνικού λαού. Αρνείται πεισματικά ακόμη και τη διενέργεια δημοψηφίσματος γιατί τρέμει μήπως και ο λαός αντιληφθεί ότι:

Το ευρωσύνταγμα σημαίνει κατεδάφιση της δημοκρατίας.

Με το ευρωσύνταγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κωδικοποιεί απλά τις υπάρχουσες πολιτικές της, αλλά θέτει επίσημα πια στην ημερήσια διάταξη την κατεδάφιση της ίδιας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί το κύριο πλήγμα κατευθύνεται στην ίδια την έννοια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, η οποία αποτελεί το θεμέλιο λίθο κάθε δημοκρατίας.

Αυτό ομολόγησε κυνικά και η πρόεδρος της ελληνικής Βουλής, Ά. Ψαρούδα-Μπενάκη, όταν στην επίσημη προσφώνησή της (8/2/05) προς το νέο πρόεδρο K. Παπούλια έλεγε χαρακτηριστικά: «Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν… στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

 

Με άλλα λόγια ο ελληνικός λαός με την έγκριση του ευρωσυντάγματος δεν μπορεί να θεωρήσει δεδομένα ούτε τα εθνικά του σύνορα, ούτε καν τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα οποία θα «προστατεύονται», αλλά και θα παραβιάζονται, από «νέες μορφές διακυβέρνησης»!

Με τη σειρά του ο φερόμενος ως «πατέρας» του ευρωσυντάγματος Ζισκάρ Ντεστέν μιλώντας πρόσφατα στις ΗΠΑ (ΑΠ, 8/3/05), αφού διευκρίνισε ότι έμπνευση των «οικοδόμων» της Ευρώπης, αποτελούν οι ΗΠΑ, ξεκαθάρισε ότι το βασικό εμπόδιο ήταν εξαρχής τα ήδη υπάρχοντα εθνικά συντάγματα, «οι θεμελιωμένοι νόμοι των κρατών» της Ευρώπης.

Ο Γερμανός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Χανς Μάρτιν Μπούρι, μιλώντας στο Γερμανικό κοινοβούλιο είπε χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ότι το σύνταγμα της ΕΕ αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη γέννησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» (Ντι Βελτ, 25/2/05). Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μιλούσαν για δικαίωση της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», που επεδίωκε η πρωσική απολυταρχία.

Έτσι ολόκληρη η διαδικασία επικύρωσης του ευρωσυντάγματος που ξεκίνησε στις χώρες της ΕΕ αποτελείται από μια σειρά συνταγματικά και μη πραξικοπήματα.

Στην Ισπανία για να παρακαμφθεί η συνταγματική νομιμότητα αξιοποιήθηκε η μοναρχία. Έτσι στις 15/1/2005 με βασιλικό διάταγμα προκηρύχθηκε δημοψήφισμα για την αποδοχή του ευρωσυντάγματος, παρά και ενάντια στο σύνταγμα το οποίο δεν προβλέπει να τίθεται υπό συζήτηση η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Τελικά μόλις το 32% του εκλογικού σώματος υπερψήφισε, ενώ το 58% απείχε του δημοψηφίσματος. Έτσι, για να μην επιχειρηθεί να προσβάλει κανείς ακόμη και την τυπική «νομιμότητα» της όλης διαδικασίας, η κυβέρνηση άρχισε να επικαλείται τη μοναρχία, το βασιλιά, ως ανώτατο εκπρόσωπο του έθνους, πάνω από κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας!

Στη Γαλλία μια αντισυνταγματική κοινή συνεδρίαση βουλευτών και γερουσιαστών, που όχι τυχαία έγινε στις Βερσαλλίες, αποφάσισε αυθαίρετα την «τροποποίηση» της έννομης συνταγματικής τάξης της χώρας για να τεθεί σε δημοψήφισμα το ευρωσύνταγμα. Να τεθεί, δηλαδή, σε δημοψήφισμα η εθνική και λαϊκή κυριαρχία της Γαλλίας. Μια τέτοια πραξικοπηματική ενέργεια έχει να γίνει στη χώρα από την εποχή του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, ο οποίος το 1852 με προσφυγή σε δημοψηφίσματα κατέλυσε τη δημοκρατική συνταγματική τάξη και πρώτα αναγορεύτηκε σε πρόεδρο με δικτατορικές εξουσίες και έπειτα σε αυτοκράτορα της Γαλλίας.

Στη Βρετανία η κυβέρνηση Μπλερ με τη συναίνεση των τόριδων πέρασε ειδικό νομοσχέδιο για την επικύρωση με δημοψήφισμα του ευρωσυντάγματος, που δίνει παρά και ενάντια σε οποιαδήποτε έννοια δημοκρατικής τάξης, απεριόριστη εξουσία στην κυβέρνηση να αξιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα του κράτους υπέρ του «ναι» (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 19/1/05).

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα επικυρώσει το ευρωσύνταγμα στη Βουλή με βάση τις διατάξεις του άρθρου 28 §3 του ελληνικού συντάγματος. Το άρθρο αυτό επιτρέπει στην απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής να περιορίσει την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε το σύνταγμα του 1975, η συγκεκριμένη διάταξη θεωρήθηκε σχεδόν από το σύνολο της αντιπολίτευσης και της δημοκρατικής κοινής γνώμης ως «αποκύημα της αποικιοκρατίας» και «μνημείο υποτέλειας». Στην τελευταία αναθεώρηση του 2000, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη συναίνεση της ΝΔ, ενίσχυσε τη συγκεκριμένη διάταξη με «ερμηνευτική δήλωση», η οποία λέει ότι «το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Μόνο και μόνο για να μπορεί αυθαίρετα η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής να ξεπουλά την εθνική κυριαρχία της χώρας δίχως καν να είναι υποχρεωμένη να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία.    

Ποτέ άλλοτε, από την εποχή του φασισμού και του ναζισμού δεν είχαμε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μια τόσο απροκάλυπτη επίθεση ενάντια στις πιο θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας γενικά. Στόχος είναι να θεσμοθετηθεί «συνταγματικά» το απρόσβλητο ενός διογκωμένου υπερκρατικού γραφειοκρατικού τέρατος, που τα συνυφασμένα μ’ αυτό συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων θέλουν να λειτουργεί με πλήρη αντιδραστική «αποτελεσματικότητα» δίχως τις δυσκολίες που γεννά έστω και η τυπική εξάρτηση από τη λαϊκή βούληση.

Την πρώτη άμεση γεύση αυτού του τέρατος πήραν οι Γάλλοι εργαζόμενοι. Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Ζακ Μπιρό δήλωσε σχετικά με την πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στην Air France: «Αυτό που συνέβη στο Ορλί δεν είναι καθόλου σύμφωνο με το πνεύμα του μελλοντικού Ευρωπαϊκού συντάγματος, το οποίο θέλει να προλαμβάνει τέτοιες καταχρήσεις επιζήμιες για την εικόνα του συνδικαλισμού, τα δικαιώματα των επιβατών, τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών» (Λε Παριζιέν, 20/2/05). Ενώ δεν έλειψαν και οι απειλές εκ μέρους της Επιτροπής για μαζική χρήση απεργοσπαστών από χώρες όπου «περισσεύει η προσφορά εργασίας».

Η απάντηση των Γάλλων εργαζόμενων ήρθε με γενίκευση των απεργιακών τους κινητοποιήσεων με κυρίαρχο αίτημα να μην περάσει η οδηγία της Κομισιόν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, που επιτρέπει στις εταιρείες να παρέχουν υπηρεσίες σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ διατηρώντας το νομοθετικό και εργασιακό πλαίσιο της «χώρας καταγωγής» τους. Έτσι μια πολυεθνική μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στη Γαλλία, στη Γερμανία, ή οπουδήποτε αλλού μέσα στην ΕΕ με «εργατικό κόστος Πολωνίας» αλλά και με τους αντεργατικούς νόμους της «χώρας καταγωγής» (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 15/3/05). Η οδηγία αυτή εντάσσεται επίσημα στην υλοποίηση της επιταγής του ευρωσυντάγματος για «ενιαία αγορά ελεύθερου κι ανεμπόδιστου ανταγωνισμού». Γι αυτό και όλο περισσότερο στις απεργιακές κινητοποιήσεις των Γαλλικών συνδικάτων προστίθεται ως άμεσο αίτημα πάλης και το «όχι στο ευρωσύνταγμα», εντείνοντας την ανησυχία των κυρίαρχων κύκλων για αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Γαλλία (Σάντεϊ Τάιμς, 13/3/05).

Δεν χωράνε αυταπάτες, ούτε υπεκφυγές. Το δίλημμα είναι εξαιρετικά απλό: με τη δημοκρατία, με τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα ενάντια στο «ευρωπαϊκό σύνταγμα», ή όχι;

Η δική μας απάντηση, όπως και κάθε συνεπούς δημοκράτη, κάθε αγωνιστή, κάθε απλού εργαζόμενου πρέπει να είναι ΟΧΙ!

Η πάλη για την ικανοποίηση των διεκδικήσεων των εργαζομένων, που προσκρούουν στις πολιτικές και τα εμπόδια που ορθώνει η ΕΕ και που ο αντεργατικός και αντικοινωνικός χαρακτήρας τους θα ενταθεί με την υιοθέτηση του ευρωσυντάγματος, συνδέεται άμεσα με την πάλη για να μην περάσει το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Αυτή την απλή αλήθεια φαίνεται να την καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ο ελληνικός λαός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις πάνω από το 70% ζητά δημοψήφισμα, ενώ ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της «κοινής γνώμης», που ήδη υπερβαίνει το 30%, δηλώνει πως θα καταψήφιζε το ευρωσύνταγμα.

Η δυναμική αυτή θέτει μια μεγάλη πρόκληση μπροστά σε όλες τις δυνάμεις που έχουν ταχθεί εναντίον του ευρωσυντάγματος. Κι αυτή η πρόκληση δεν είναι άλλη από την αναγκαία κοινή δράση, τον άμεσο πρακτικό συντονισμό της πάλης όλων για να μην περάσει το ευρωσύνταγμα. Η πολιτική συνέπεια και αξιοπιστία των θέσεων μιας δύναμης κρίνεται ακριβώς από τον τρόπο που ενεργά συνεισφέρει και συμμετέχει σ’ αυτή την κοινή δράση.

Στον αγώνα κατά του ευρωσυντάγματος κανένας δεν περισσεύει και όλοι έχουν θέση. Γι αυτό και η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» – ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ καλεί όλους στην ανοιχτή ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ στις 7 Απρίλη και ώρα 7 μ.μ. στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και πορεία στη Βουλή.

·      ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ».

·      ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΤΟ «ΔΙΚΑΙΩΜΑ» ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

·      ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΨΗ.