Τώρα πια δεν έχετε καμιά δικαιολογία.

Ψηφίστε ξανά του ίδιους στις Περιφέρειες και τους Δήμους. Ψηφίστε τους «άξιους» και με έργο που σας προτείνουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο πλέον σίγουρος τρόπος για να εξασφαλίσετε ότι μέχρι την επόμενη θεομηνία δεν θα έχει γίνει ουσιαστικά τίποτε. Είναι ο πλέον σίγουρος τρόπος ότι η καταστροφική μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ευκαιρίας θα συνεχίσει ακόμη πιο βίαια. Κι έτσι οι καταστροφές θα είναι ακόμη μεγαλύτερες.

Τι σημασία έχει ότι όλοι τους, κόμματα εναλλαγής, κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι, ήξεραν πολύ καλά τις μελέτες που τουλάχιστον από το 2017 είχαν καθορίσει Ζώνες Υψηλού Πλημμυρικού Κινδύνου σ’ όλη την Ελλάδα. Κι ας κάνουν τον ανήξερο τώρα.

Τι θέλετε να σας πουν; Ότι προέχει ο λουφές και τα συμφέροντα; Ότι η καταστροφή είναι μια τεράστια επιχείρηση για όλα τα κρατικοδίαιτα τρωκτικά, που δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη εργολαβία; Ότι τα θύματα όσο πιο πολλά είναι τόσο καλύτερα, γιατί εκβιάζονται πολύ πιο εύκολα και μετατρέπονται σε όχλο που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν της εξουσίας;

Έχουμε για τα καλά εισέλθει στον κύκλο των προμελετημένων φυσικών καταστροφών.

Η πρωτοφανής καταστροφή από τις θεομηνίες συνιστούν χαράς ευαγγέλια για όσους νέμονται τον κρατικό κορβανά. Ο κ. Μητσοτάκης στην επίσκεψή του στο Βόλο και τη Θεσσαλία έκλεισε το μάτι με βαθύ νόημα: «Το είπα και στη Λάρισα, το ξαναλέω και εδώ: η ελληνική οικονομία σήμερα πατάει καλά στα πόδια της και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε εκείνες τις αντοχές να στηρίξουμε τους συμπολίτες μας απέναντι σε αυτή την πολύ μεγάλη φυσική καταστροφή. Όμως, ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε και όλους τους πόρους που θεωρούμε ότι δικαιούμαστε από την Ευρώπη και να θέσουμε πια με πολύ επιτακτικό τρόπο και σε επίπεδο ευρωπαϊκής χρηματοδότησης τα άμεσα ζητήματα αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών.»

Με άλλα λόγια, οι πολίτες οφείλουν να μην διαμαρτύρονται γιατί θα αποζημιωθούν, ενώ για το κράτος των μεγαλοεργολάβων και το κύκλωμα των έργων αρπαχτής θα υπάρξουν πολύ περισσότερα κονδύλια. Με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος». Έτσι όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες καταστροφές.

Άλλωστε για τον κ. Μητσοτάκη η καταστροφή του Βόλου και της Θεσσαλίας οφείλεται στην υπερβολική βροχόπτωση. «Εδώ [στο βόλο], μάλιστα, σημειώθηκε και το απόλυτο ρεκόρ βροχόπτωσης, το οποίο θα καταγράφεται πια στα παγκόσμια ρεκόρ, όχι μόνο στα εθνικά, για να έχουμε μια αίσθηση του πόσο νερό έπεσε και τι πίεση αυτό έβαλε στις υποδομές, προφανώς, και στις περιουσίες των ανθρώπων.» Με άλλα λόγια ο Δον Κορλεόνε της ελληνικής πολιτικής ανακάλυψε ότι πρόκειται για παγκόσμιο(!) ρεκόρ βροχόπτωσης. Τι να σου κάνει και το κράτος;

Πόσο έχει ξευτελιστεί η ανθρώπινη ζωή στην Ελλάδα σήμερα;

Η ανθρώπινη ζωή σήμερα δεν αξίζει ούτε ένα εισιτήριο καταστρώματος σε πλοίο της γραμμής. Το περιστατικό στον Πειραιά με τον αργοπορημένο επιβάτη που πηδά στον καταπέλτη του πλοίου της γραμμής για να βρει τελικά τον απρόσμενο θάνατο, είναι απ’ αυτά που λες στον εαυτό τους ότι αυτά δεν γίνονται. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται.

Ο θάνατος του συγκεκριμένου επιβάτη δεν ήταν δυστύχημα, αλλά προϊόν εγκληματικής αδιαφορίας. Ναι, πήδησε αργοπορημένος στον καταπέλτη του πλοίου, αλλά γιατί θα έπρεπε να απωθηθεί; Ποιος τρελός νους σκέφτηκε να τον απωθήσει; Και ποιος ήταν εκείνος ο διεστραμμένος νους που αποφάσισε, με τον αδικοχαμένο να έχει απωθηθεί στα κινητά άκρα του καταπέλτη, να δώσει εντολή ώστε οι μηχανές να μαρσάρουν προκειμένου να απομακρυνθεί το πλοίο από την προβλήτα; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εκτός απ’ αυτό που συνέβη;

Αυτός που κατεύθυνε τον απόπλου – ίσως ο ύπαρχος – ενώ έβλεπε επιβάτη να στέκεται στα κινητά άκρα του καταπέλτη, διατάζει την απομάκρυνση γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο πολίτης θα έπεφτε στη θάλασσα. Γιατί το έκανε αυτό; Για να τον τιμωρήσει επειδή αργοπόρησε; «Για να του δείξει», όπως λένε συνήθως οι νταήδες; Και μόνο αυτό, που πιστοποιείται από την εικόνα, είναι επαρκές για να κατηγορηθούν όσοι απώθησαν τον αδικοχαμένο, αλλά κυρίως αυτός που έδινε τις εντολές απόπλου για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο. Και θα άξιζε στ’ αλήθεια οι ένοχοι και κυρίως ο έχων το πρόσταγμα, να μην ξαναπατήσουν σε κατάστρωμα πλοίου ποτέ ξανά.

Η νεκρώσιμη καμπάνα για το ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη χτυπήσει…

Με το «διαρκές συνέδριο» του ΣΥΡΙΖΑ το σαββατοκύριακο που πέρασε ολοκληρώθηκε η επίσημη πασαρέλα των επίδοξων αρχηγών ενός κόμματος, το οποίο οριστικά και αμετάκλητα έχει καταδικαστεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Την Κυριακή που μας έρχεται θα διεξαχθεί η περίφημη εκλογή του αρχηγού δια της ψήφου μελών, φίλων, περαστικών, σκύλων και λοιπών μελών της χλωρίδας και της πανίδας αυτού του τόπου κι όχι μόνο.

Πρόκειται για το αποκορύφωμα της εφαρμογής του Führerprinzip, όπου δια της ολοκληρωτικής αποδυνάμωσης της οργανωμένης βάσης του κόμματος, επιβάλλεται δια της ψήφου η δικτατορία του αρχηγού έναντι των κομματικών οργάνων και κυρίως των μελών. Μοναρχία δια εκλογής, όπως συμβαίνει σήμερα σ’ όλα τα κρατικομονοπωλιακά κόμματα εξουσίας. Έστω κι αν κατά την ορολογία του μετρ της συνταγματικής απάτης, Ευ. Βενιζέλου, το κόμμα που καταλύει την οργανωμένη βάση του υπέρ ενός Μονάρχη με άλλοθι την απευθείας εκλογή του από ένα απρόσωπο, ανώνυμο πολιτικά και τυχάρπαστο εκλογικό σώμα, το οποίο κατά πλειοψηφία δεν συμμετείχε ούτε στην ίδρυση, ούτε στη λειτουργία του κόμματος – καθώς απαιτεί το Σύνταγμα – πρέπει να ονομαστεί «ανοιχτό κόμμα». Μόνο και μόνο για να μην ονομαστεί μοναρχικό.

Στην πραγματικότητα η εκλογή του Αρχηγού ενός κόμματος με την ψήφο του κάθε περίεργου, επαναφέρει την παλιά λογική της απολυταρχίας, η οποία θεμελιώνεται στον αποκλεισμό της κοινωνίας και κυρίως των μελών της βάσης ενός κόμματος από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Μετά την εκλογή του Αρχηγού κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον αμφισβητήσει, εκτός κι αν θέλει να βρεθεί εκτός κόμματος.

«Στους κλέφτες και τους δανειστές, για πάντα θα χρωστάς!» Παλιά λαϊκή παροιμία.

Το ξέρετε ότι οι σκύλοι είναι ίσως το μοναδικό είδος που ενώ πέρδεται, δεν το γνωρίζει; Κι όταν συμβεί το αναπόφευκτο, ιδίως όταν πρόκειται για ηχηρή του εκδήλωση, ο σκύλος ξαφνιάζεται και αναζητά εντόνως τι ήταν αυτό κι από που προήλθε. Το ίδιο συμβαίνει και με τους σύγχρονους ειδικούς και αναλυτές επί των οικονομικών, ιδίως του χρέους. Επειδή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται, συνηθίζουν να το αγνοούν επιδεικτικά. Υιοθετούν μάλιστα την πλέον καταστροφική και παρασιτική λογική, που θεωρεί πώς όσο βρίσκει κανείς δάνεια για να εξυπηρετεί το χρέος, είναι όλα μέλι-γάλα. Αρκούνται δηλαδή στο κατά συνθήκη ψεύδος ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά ένα ακόμη δημοσιονομικό μέγεθος που σχετίζεται άμεσα με κρατικά ελλείμματα ή πλεονάσματα κι επομένως όσο εξυπηρετείται τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

Όταν όμως αυτό κάνει αισθητή και ιδιαίτερα ηχηρή την παρουσία του, τότε υιοθετούν την οικεία συμπεριφορά του σκύλου που ξαφνιασμένος από τη δική του πορδή αδυνατεί να καταλάβει το από πού, το πώς και το γιατί. Πάρτε για παράδειγμα τη γνωστή μας Ναυτεμπορική της Κυριακής 20 Αυγούστου, η οποία, ως σκύλος που μόλις την αμόλησε, αναρωτιέται ξαφνιασμένη: «Δημόσιο χρέος: Πώς εκτινάχθηκε στο ύψος-ρεκόρ των 404,68 δισ. ευρώ.» Πρόκειται για τα στοιχεία του 2ου τριμήνου του 2022, που ξάφνιασαν την καλή μας φυλλάδα, αλλά το δημοσίευμα αδυνατεί - όπως κι ο σκύλος - να αντιληφθεί το πώς συνέβη!