Η Ελληνική Πομπηία

Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας ήταν ένα πολυδιαβασμένο ιστορικό μυθιστόρημα του 19^ου αιώνα που δημοσίευσε το 1835 ο Έντουαρντ Μπούλγουερ Λίτον. Σ’ αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να αποδώσει όχι απλά τον χαμό της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης κάτω από τις στάχτες και την λάβα του Βεζούβιου, αλλά το τέλος ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος βυθισμένου στην πιο απόλυτη παρακμή και διαφθορά. Τις τελευταίες ημέρες της ζει και η ελληνική Πομπηία καθώς οι πιο ασυνείδητοι και πορωμένοι εκπρόσωποι ενός βαθύτατα παρακμασμένου συστήματος αδυνατούν να βρουν άλλη λύση εκτός από την επίσημη ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας και του λαού της, η οποία ισοδυναμεί με καταστροφή ανάλογη με εκείνη που έσπειρε ο Βεζούβιος.

Στο 99,9% έχουν ανέλθει οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας σύμφωνα με τους αναλυτές της αγοράς ασφάλισης κινδύνου έναντι αθέτησης πληρωμών (credit default swap - CDS) που επικαλείται σε δημοσίευμά του το CNN (20/9). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι επενδυτές που συνομολογούν συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου έναντι αθέτησης πληρωμών, στοιχήματα δηλαδή για το αν θα υπάρξει ή όχι πτώχευση μιας χώρας, τιμολογούν σε σχεδόν 100% (99,9%) την πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων του ελληνικού χρέους.

Πτώχευση με όρους αποικίας

Ύστερα από την εγκατάστα­ση του πρώτου επίσημου Γκαουλάιτερ μετά τη ναζι­στική περίοδο, του κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, ολοκληρώνεται και τυπι­κά η νέα κατοχή της χώρας. Για ορια­κή στιγμή έκανε λόγο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας κα­τά τη συνάντηση που είχε την Τρίτη 13/9 με τον πρόεδρο της Alpha Ban k Γιάννη Κωστόπουλο. Τη συνάντηση αυ­τή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα είδος Δαμασκηνού της νέας εποχής, διάνθισε με μια περίεργη και σιβυλλι­κή δήλωση ότι «πρέπει να περάσουμε πρώτα στην απέναντι όχθη και έπειτα να τα βρούμε». Τι να εννοούσε άραγε; Ποια είναι η απέναντι όχθη; Ποιοι θα τα βρουν έπειτα;

Από την πλευρά του, ο κ. Κωστόπουλος είπε - σύμφωνα με τα δημο­σιεύματα - ότι στη συγχώνευση της τράπεζάς του με την Eurobank πραγ­ματοποιήθηκε, επιτέλους, η πρώτη μεγάλη ξένη επένδυση στον τόπο μας και εξέφρασε την ελπίδα ότι, παρά τη δύσκολη συγκυρία, η επένδυση θα ολοκληρωθεί γρήγορα. Πρόκειται βέ­βαια για ανοησίες με πατέντα, καθότι η «επένδυση» του εμίρη από το Κατάρ είναι ένα δάνειο με τη μορφή μετατρέ­ψιμου ομολόγου ύψους 500 εκατ. ευρώ. Όσα περίπου δαπανά ο κ. Κωστόπουλος για τις ετήσιες βεγγέρες της τράπεζάς του.

Στη σφαίρα της πτώχευσης

Σε πρωτοφανή ιστορικά επί­πεδα ανέβηκαν τα ασφά­λιστρα κινδύνου για τα ελ­ληνικά κρατικά ομόλογα τη Δευτέρα. Το κόστος ασφάλισης για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έναντι αθέτησης πληρωμών (CDS) ξεπέρα­σαν τις 3.000 μονάδες βάσης. Ποτέ άλλοτε, από την εποχή που τα συγκε­κριμένα ασφάλιστρα κινδύνου επινο­ήθηκαν στη χρηματαγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο για ομόλογα κρά­τους που επίσημα δεν έχει κηρύξει πτώχευση. Ακόμη.

Με λίγα λόγια, οι περίφημες «αγο­ρές», τις οποίες τόσο επίμονα προ­σπαθούν να εντυπωσιάσουν η κυ­βέρνηση και η τρόικα, έχουν βαθμο­λογήσει την κατάσταση της Ελλάδας πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει πτωχεύσει επίσημα τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Και εις ανώτερα!

Όταν ο φασισμός βγαίνει περίπατο στις ρούγες του διαδιακτύου

Ο κ. Μάνδρος μας τίμησε με δεύτερο σχόλιο το οποίο και επισυνάπτω:

Αθήνα, 6 Σεπτεμβρίου 2011

Ψυχραιμία, κ. Καζάκη. Πολλή φόρα πήρατε. Στ’ αλήθεια “διαβάσατε” όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά στο παραπάνω σχόλιό μου; Θαυμάζω τη διορατικότητά σας. Κι ανάμεσα στις λίγες εκείνες γραμμές ανακαλύψατε πράγματι πως είμαι φασίστας, ανιστόρητος, άκρως αντιδραστικός και ηλίθιος; Μα τότε δεν είστε ένας απλός αρθρογράφος-οικονομολόγος, αλλά ο “ετάζων νεφρούς και καρδίας”. Mea culpa, λοιπόν, η αποστολή του σχολίου μου. Σας περίμενα πιο σοβαρό…

Τραπεζικά τέρατα

Tα πανηγύρια αυτές τις ημέ­ρες στην Ελλάδα κρατάνε το πολύ ένα 24ωρο. Ιδίως τα στημένα. Τόσο κράτησε και το νέο πανηγύρι για τον «γάμο» των τραπεζών Alpha - Eurobank. Οι ευχές, τα μπράβο και τα ζήτω έπεσαν βρο­χή. Από επίσημους και ανεπίσημους. Κι όλα αυτά γιατί; Μα για να κρύψουν την αλήθεια. Όταν δυο αντίπαλες μέχρι χθες φαμίλιες που καταδυναστεύ­ουν τον πληθυσμό μιας περιοχής απο­φασίζουν ξαφνικά να συνενωθούν, αυτό δεν είναι ποτέ για καλό.

Αν κάτι θετικό μάς προσέφερε αυ­τός ο «γάμος» είναι η διαπίστωση του πόσο βαθιά στην πολιτική έχει εισχω­ρήσει η διαπλοκή και η ταύτιση με τα τραπεζικά συμφέροντα. Όχι μόνο η κυβέρνηση και τα κόμματα κυβερνη­τικής εναλλαγής, αλλά και τα υπόλοι­πα, από τον ΛΑΟΣ έως τη Δημοκρατι­κή Αριστερά και φυσικά τη Δημοκρα­τική Συμμαχία της οικογένειας Μη­τσοτάκη, χειροκρότησαν την πράξη των τραπεζιτών.

Μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ αποστασι­οποιήθηκαν. Όλοι οι άλλοι «πατέρες του έθνους» συνωστίζονται στα σαλό­νια των τραπεζιτών για να κερδίσουν την εύνοιά τους. Όπως τα παλιά χρό­νια έκαναν οι ευνούχοι στις αυλές των αρχόντων. Κι ας πάρουμε τα πράγμα­τα από την αρχή.

Η άρνηση του λαού οδηγεί αναγκαστικά στον φασισμό!

Λάβαμε ένα επώνυμο σχόλιο σχετικά με το «Επιστρέφει η δουλεία», το οποίο αν και δεν έχει να πει απολύτως τίποτε σχετικά με το συγκεκριμένο κείμενο, θέτει ένα ζήτημα το οποίο χρήζει άμεσης απάντησης γιατί μας οδηγεί σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.

Το σχόλιο:

Ενδιαφέρον κείμενο, αν και όχι από τα καλύτερά σας. Εκείνο όμως που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή είναι η καθηλωτική βεβαιότητά σας πως "Μόνο οι λαοί μπορούν να επιφέρουν την κατάρρευση του κυρίαρχου συστήματος". Ευτυχώς, είπα μέσα μου, υπάρχει ακόμα ένας από μηχανής θεός, ένας "τιμωρητικός" ή έστω "εξισορροπητικός" παράγων της Ιστορίας ο οποίος μπορεί, αν θέλει, να καταλύσει το σύστημα -- για να βάλει στη θέση του άραγε τί; Σας παρακαλώ, κ. Καζάκη, γιατί αδικείτε τόσο τους τακτικούς αναγνώστες σας -- τουλάχιστον όσους ακόμα έχουν απαιτήσεις;

Φοβάμαι πως δεν πρόσεξατε πως αυτή η οντότητα που βαφτίζετε "λαοί" είναι απλώς μια βολική και κουρασμένη απόπειρα να δοθεί μεταφυσική διάσταση σε έναν ουδέτερο περιγραφικό όρο. Το ίδιο έχει συμβεί στο παρελθόν με ανάλογα ιδεολογήματα, όπως "προλεταριάτο", "εργατική τάξη" ή, για να πάμε και στην άλλη άκρη του φάσματος, "αρία φυλή"...