Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά περνά μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και γενική πολιτική απεργία.

Με πολιτική επιστράτευση επιχείρησε η κυβέρνηση των δωσίλογων να σπάσει την απεργία στο Μετρό. Προηγήθηκε μια πρόστυχη εκστρατεία δυσφήμισης των εργαζομένων που εμφανίζονταν ότι είναι προνομιούχοι και με μισθούς που υπερβαίνουν τις 4 με 5 χιλιάδες μηνιαία. Μέχρι και ένα από τα πιο γνωστά παπαγαλάκια της απάτης του χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2000, τον κ. Κώνστα, ο οποίος τώρα εργάζεται ως εκπρόσωπος τύπου της εταιρείας-σκάνδαλο εκποίησης δημόσιας περιουσίας ΤΑΙΠΕΔ, ξέθαψαν για να ισχυριστεί ότι οι εργαζόμενοι στο Μετρό αμείβονται με 85 χιλιάδες ετησίως! Το ψέμα σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Ο νέος χαρακτήρας της αριστεράς

Καμιά μεταλλαγή του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας δεν μπορεί να συμβεί δίχως την κατάλληλη προσαρμογή της αριστεράς. Από ιστορική άποψη η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν μια πολιτική έννοια δίχως ξεκάθαρο περιεχόμενο, δίχως σαφείς κοινωνικές, ταξικές και ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές. Δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο προϊόν της τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επομένως φέρει ανεξίτηλα και εγγενώς όλες τις παραμορφώσεις, αυταπάτες και διαστροφές του κοινοβουλευτισμού. H άνδρωση της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, ή άνοδος της πάλης για εργατικά και λαϊκά αιτήματα, οδήγησε και στην αναγκαία ιστορική μετεξέλιξη της αριστεράς. Από μια συγκεχυμένη κοινοβουλευτική έννοια – όπου πρυτάνευαν τα αισθήματα κοινωνικής αδικίας και τα διάφορα δόγματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» – στην επαναστατικά, κοινωνικά και ταξικά διαφοροποιημένη έννοια της αριστεράς. Η αριστερά έπαψε να είναι συνώνυμο της ηθικής ή ηθικολογικής καταγγελίας της όποιας αδικίας για να μετατραπεί σε ανοιχτό πεδίο οργανωμένης αντιπαράθεσης ιδεολογικο-πολιτικών ρευμάτων, κομμάτων και τάσεων, ιδεώδες περιβάλλον για την μαχητική ανάδειξη της ολοκληρωμένης ταξικής προοπτικής της εργατικής τάξης.

Άμα φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ θα απομονωθούμε;

Σήμερα η Ελλάδα είναι μια από τις πιο απομονωμένες χώρες της υφηλίου. Ποια άλλη χώρα στον κόσμο παίρνονται τόσο καθοριστικές αποφάσεις για την τύχη της κι αυτή είναι απούσα; Να θυμηθούμε μόνο ότι στις τελευταίες συνόδους κορυφής της Ευρωένωσης (Eurogroup) που συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, κ. Σαμαράς, δεν έκανε ούτε καν τον κόπο να μεταβεί εκεί. Καθόταν ήσυχα στου Μαξίμου και περίμενε την αναγγελία των αποφάσεων της συνόδου. Συνοδεία του κ. Ραίχενμπαχ και των επιτρόπων που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα. Στις Βρυξέλλες βρισκόταν μόνο ο περιφερόμενος ως Υπουργός Οικονομικών, κ. Στουρνάρας, ο οποίος λειτουργούσε ως το παιδί για τα θελήματα. Του έλεγαν και αυτός μετά τα μετέφερε στην Αθήνα. Αυτή την κατάσταση βιώνει η χώρα από την πρώτη κιόλας στιγμή της ένταξής της στο καθεστώς των «μνημονίων» και της τρόικας. Ερήμην ακόμη και της επίσημης κυβέρνησης της χώρας, παίρνονται αποφάσεις που κρίνουν καθοριστικά το παρών και το μέλλον της.

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Λούξεμπουργκ και την σκήλευση του πτώματός της από την αριστερά του συρμού.

Σαν χθες, 15 Γενάρη του  1919, δολοφονήθηκε με πολύ σκληρό τρόπο, η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δολοφονήθηκε μαζί με τον Καρλ Λιμπνεχτ από τις δυνάμεις καταστολής, τα ειδικά σώματα στρατιωτικής αστυνομίας για την καταστολή των κοινωνικών αναταραχών που δημιούργησε η δημοκρατία της Βαϊμάρης για να καθυποτάξει τον Γερμανικό λαό. Αυτουργοί της δολοφονίας ήταν οι ηγέτες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πρώην σύντροφοι των Λούξεμπουργκ και Λιμπενχτ, οι οποίοι και στρατολόγησαν τα ειδικά σώματα καταστολής από τα οποία επί ναζισμού ανδρώθηκαν τα Ες-Ες.

Για μια κινηματική Πατριωτική Δημοκρατική συσπείρωση στην πράξη!

Η σαρωτική κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία και η μετατροπή της χώρας σε δουλοκρατία των διεθνών και κυρίως των Ευρωπαίων τοκογλύφων θέτει πλέον επιτακτικά την ανάγκη μιας κοινωνικής, δημοκρατικής και πατριωτικής συσπείρωσης στην βάση ενός νέου εθνικοαπελευθερωτικού οράματος.

Η ενότητα του ίδιου του λαού σήμερα είναι η πιο πιεστική απαίτηση της συγκυρίας και των ιστορικών καθηκόντων που τίθενται μπροστά μας. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από μια ευρεία κοινωνική, πατριωτική, δημοκρατική συσπείρωση, όπως προτείνει το Ε.ΠΑ.Μ. ήδη από την εποχή της ίδρυσής του.

Πρωτοφανής πράξη εθνικής υποτέλειας από όλο το πολιτικό σύστημα

Σήμερα έχουν κατατεθεί στην Βουλή και πρόκειται να ψηφιστούν με την μορφή νομοσχεδίου και με την διαδικασία του κατεπείγοντος τα εξής: Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, τροποποιήσεις του ν. 4093/2012, κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Έγκριση των Σχεδίων των Συμβάσεων Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ), της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), με τίτλο «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ, με τίτλο «Σύμβαση Διευκόλυνσης Διαχείρισης Υποχρεώσεων ΣΙΤ» και της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ με τίτλο «Διευκόλυνση αποπληρωμής Τόκων Ομολόγων», παροχή εξουσιοδοτήσεων για την Υπογραφή Συμβάσεων» και άλλες επείγουσες ρυθμίσεις.

Η λίστα Λαγκάρντ και το παιχνίδι εξαπάτησης του φιλοθεάμονος κοινού.

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από την σκανδαλολογία της λίστας Λαγκάρντ και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν τα μέγιστα στην εν ψυχρώ δολοφονία μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού, σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ’ υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του. Όπως θα χιμήξουν αύριο και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά. Με την χρονική υστέρηση που ήταν αναγκαία για το πολιτικό μαγείρεμα της λίστας Λαγκάρντ, θίχτηκαν από τις παραλήψεις του τέως υπουργού, αλλά και από την πιθανή διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.

Συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα Ρέθεμνος του Ρεθύμνου.

Ερώτηση: Το κόμμα σας τάσσεται υπέρ της εξόδου από το Ευρώ και της υιοθέτησης εθνικού νομίσματος. Μια τέτοια μετάβαση σίγουρα δεν μπορεί να γίνει «αναίμακτα»; Πόσο εφικτό είναι, λοιπόν, να ορθοποδήσουν η εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση οι  Έλληνες πολίτες, και σε τί βάθος χρόνου;

Ένας διάλογος χωρίς αντίκρυσμα...

Κυκλοφόρησε ένα κείμενο που εμφανίζεται ως απάντηση στο κείμενο του Δ. Καζάκη «Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;» Το παραθέτουμε ολόκληρο μαζί με την δική μας ανταπάντηση.

Το σύνδρομο Νταχάου της ελληνικής κοινωνίας...

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε όλοι μια πολύ ωραία παρέα. Όλοι μέσα στην καλή χαρά. Η οικονομία πάει πια σταθεροποιήθηκε κι ας συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα. Τι σημασία έχει πια; Κάποτε θα πιάσει πάτο και ύστερα θα αρχίσουν τα γκελ. Τι σήμερα, τι αύριο. Πάντως η ανάπτυξη έρχεται. Τα μαγαζιά και η αγορά αναθάρρησαν, έστω κι αν συνεχίζουν να κλείνουν και να πέφτει ο τζίρος ακόμη και μέσα στις γιορτές. Ο προϋπολογισμός παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα (ζήτω!) έστω κι αν το κράτος έφτασε να δανείζεται με μηνιαία έντοκα γραμμάτια που μόνο σε πολεμικές περιόδους το έκανε με την δραχμή. Οι θέσεις εργασίας όπου να ‘ναι να σκάνε μύτη, έστω κι αν οι επενδύσεις συνεχίζουν να είναι σε ελεύθερη πτώση και η ανεργία να καλπάζει σε πρωτοφανή επίπεδα.

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια η πρόταση Καμμένου περί «πατριωτικού και δημοκρατικού τόξου»;

Ο επικεφαλής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κ. Καμμένος με άρθρο του στην Real News ανακοινώνει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία, που απ’ ότι φαίνεται θα αναλάβει ο ίδιος. «Δράση για ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Τόξο». Να πώς την εξηγεί στο άρθρο του:

Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;

Αν προσέξετε καλά τις «αναλύσεις» που διακινούνται για την σημερινή κρίση θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες, ανεξάρτητα από το αν φέρουν αριστερό, ή δεξιό πρόσημο, παίζουν με το γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια, διεθνής, ευρωπαϊκή και ότι άλλο θέλετε. Έξω δηλαδή από τα όρια μιας εθνικής οικονομίας. Κι επειδή κάνουν την επίσης πρωτότυπη διάγνωση ότι πρόκειται για κρίση «συστημική», καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να την πολεμάς μέσα στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας.