Πόσες φορές θα κληθεί να πληρώσει ο Έλληνας πολίτης τις σαράφικες και τοκογλυφικές τράπεζες;

«Το μεγάλο μονοπώλιο σ’ αυτή τη χώρα είναι το μονοπώλιο του χρήματος. Όσο υπάρχει αυτό, η παλιά μας ποικιλία, ελευθερία και ιδιωτική πρωτοβουλία στην ανάπτυξη είναι εκτός συζήτησης.» (1) Αυτά έλεγε ο Γούντροου Ουίλσον στα 1911, ο οποίος ως ηγέτης του Προοδευτικού Κινήματος, έγινε ο 28ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1913-1921).

Η διαπίστωση αυτή, που δεν θα βρείτε κανέναν Έλληνα πολιτικό, κανένα ελληνικό κοινοβουλευτικό κόμμα τόσο της δεξιάς, όσο και της αριστεράς, να τολμά να την επαναλάβει στις μέρες μας, είναι κάτι περισσότερο από αλήθεια. Όχι μόνο τότε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα. Το μονοπώλιο του χρήματος υπήρξε το εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο καλλιεργήθηκαν όλες οι πολιτικές μηχανορραφίες που οδήγησαν στους παγκόσμιους πολέμους, τα μεγάλα κραχ, τις μακρόχρονες περιόδους ύφεσης, τις κάθε λογής εκτροπές από τον κοινοβουλευτισμό και τις δικτατορίες.

Ως πότε θα συνεχίζεται αυτό το παραμύθι με το «μαξιλαράκι» ρευστότητας;

Μέσα στα τόσα καλά που μας δώρισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη δήθεν «έξοδο από τα μνημόνια», υποτίθεται ότι ήταν κι ένα «μαξιλαράκι ρευστότητας». Αυτά ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα οι αυτουργοί του 3^ου και χειρότερου μνημονίου. Υπό καθεστώς προστασίας της εξωνημένης δημοσιογραφίας, η οποία δεν επιτρέπει κανένα ουσιαστικό αντίλογο.

Βέβαια, όπως πάντα, η αλήθεια είναι παντελώς διαφορετική.

Το τρίτο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου 2015 και διήρκεσε επίσημα έως τις 20 Αυγούστου 2018. Εν συνόλω, η Ελλάδα έλαβε 61,9 δις ευρώ χρηματοδοτικής βοήθειας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), επί συνολικού κονδυλίου προγράμματος έως και 86 δις ευρώ.

Με άλλα λόγια, όταν παίχτηκε η φιέστα της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, παρέμεναν αδιάθετα δάνεια του 3ου μνημονίου ύψους 24 δις ευρώ. Ο ESM δέχτηκε να διατηρήσει το υπόλοιπο των δανείων του 3^ου μνημονίου ως «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα υποστηρίξει την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές.

Οι περιπέτειες του Κρεμμυδάκη, κατά κόσμον Κασελάκη, στη χώρα της Αριστεράς και της Προόδου…

Οι περιπέτειες του Κρεμμυδάκη, κατά κόσμον Κασελάκη, στη χώρα της Αριστεράς και της Προόδου…

Οι περιπέτειες του Τσιπολίνο, ελληνιστί Κρεμμυδάκη, είναι ένα παλιό παιδικό βιβλίο του Τζιάνι Ροντάρι, το οποίο από τη δεκαετία του 1950 μεταφράστηκε με επιτυχία στις περισσότερες γλώσσες της υφηλίου. Αφορά σ’ ένα αφελές μεν, αλλά κατεργάρικο χωριατόπαιδο, που αντιτάσσεται στη βαναυσότητα και την καταπίεση. Ο Κρεμμυδάκης λοιπόν μετά από πολλές περιπέτειες θα βρεθεί να ηγείται των φρούτων και λαχανικών μαζί με τον Κολοκύθα, το Ραπανάκι, τον Φράουλα, κοκ, οι οποίοι καβάλα στα αγγούρια τους ξεσηκώθηκαν εναντίον του μοχθηρού πρίγκηπα Λεμόνη, του σινιόρ Τομάτα, του βαρόνου Πορτοκάλι, του δούκα Μανταρίνι και το στρατό του Ποντικοουρά για τον έλεγχο της φρουτολαχανοχώρας.

Θα μου πείτε και τι σχέση αυτό με τα τεκταινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασελάκη; Καμιά. Απλά η κακής ποιότητας πρόζα των διαγραφών και των αποχωρήσεων παραπέμπει σε μια παρωδία του γνωστού παιδικού βιβλίου. Όπως παρωδία της αριστεράς υπήρξε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που η αλήθεια πονάει. Ειδικά όσους είναι τόσο μαλθακοί τω πνεύματι και αστοιχείωτοι, ώστε να πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια πολιτική ουσία γύρω από την αντιπαράθεση προσώπων για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη ουσία, δηλαδή, εκτός από τη νομή της εξουσίας, δηλαδή την «κυβερνησιμότητα της Αριστεράς», και τους θώκους της ηγεσίας ενός διεφθαρμένου κόμματος.

Περί τρομοκρατίας και τρομοκρατών.

Μετά και το φασιστικό παραλήρημα Πλεύρη, που ούτε λίγο, ούτε πολύ χαρακτήρισε «εχθρικό σύμβολο» για την Ελλάδα τη σημαία της Παλαιστινιακής αντίστασης, οι φημισμένες ανά τον κόσμο για την ανεξαρτησία τους από την εξουσία δικαστικές αρχές της χώρας αποφάσισαν να επιληφθούν οριστικά του ζητήματος. Δεν πρόκειται να επιτρέψουν να διασύρεται η χώρα μας στα μάτια της Δύσης, που δίδαξε τόσο ενδελεχώς σ’ ολόκληρη την ιστορία της και συνεχίζει να διδάσκει στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό της γενοκτονίας, της εθνοκάθαρσης, των κρεματόριων, της αποικιοκρατίας και του ολοκαυτώματος ολόκληρων εθνών, λαών και χωρών.

Κι επειδή δεν θέλουν να εκτίθεται η φημολογούμενη ως δικαιοσύνη με επιμέρους προσαγωγές πολιτών – όπως του Παλαιστίνιου που τόλμησε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, πολεμικό προπύργιο των ΗΠΑ, του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ, να αναρτήσει την Παλαιστινιακή σημαία μαζί με την ελληνική – με ψευδείς και κατασκευασμένες κατηγορίες κατ’ εντολή γνωστών άνωθεν και έξωθεν κέντρων, αποφάσισαν να λύσουν το θέμα μια κι έξω. Από εδώ και μπρος θα απαγορευτούν όλα τα σύμβολα αντίστασης και οι αναφορές, που παραπέμπουν στον εκθειασμό της τρομοκρατίας.

«Απ' τοῦ διαβόλου τὴν αὐλὴ, μήτ' ἐρίφι μήτ' ἀρνί», λέει μια παλιά λαϊκή παροιμία.

Η παροιμία αυτή θέλει να τονίσει ότι από «κακὸν ἄνθρωπον ποτὲ καλόν τι μὴν ἔλπιζε· ἐκτὸς ἂν ἀπατηθῇ καὶ νομίζων ὅτι βλάπτει ὠφελεῖ ἐν ἀγνοίᾳ,» όπως εξηγεί ένας οδηγός «δημωδών παροιμιών» του πρώτου μισού του 19^ου αιώνα. (1)

Αυτή την παροιμία οφείλουμε ως λαός να την κρατάμε καλά στο μυαλό μας. Ιδίως όταν ακούμε επαίνους για τα δήθεν επιτεύγματα της Ελλάδας των μνημονίων, της ξένης κατοχής και εκποίησης. Ιδίως όταν δοξάζονται πολιτικοί, σαν τον κ. Σημίτη, οι οποίοι υπήρξαν κυριολεκτικά ολετήρες για τη πατρίδα μας, αλλά και από τους αρχιτέκτονες της σύγχρονης ολέθριας χρεωκοπίας.

Κι ο χορός καλά κρατεί με τα μέσα εξωνημένης ενημέρωσης να μην επιτρέπουν να ακουστεί κιχ αμφισβήτησης. Ακόμη και η «αντισυστημική» δημοσιογραφία κρατά το ίσο της χειρότερης έως σήμερα εξαπάτησης του λαού. Χειρότερης και από την εποχή της απόλυτης σιωπής που είχε επιβληθεί για το χρέος, χρόνια πριν επέλθει η επίσημη πτώχευση.