Αγαπητές φίλες και φίλοι

Δεν θα σας κουράσω πολύ. Απλά θα διατυπώσω μερικές σκέψεις ως αφορμή για συζήτηση.

Δεν υπάρχει αντεργατικό και αντικοινωνικό μέτρο, από την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του οκταώρου, μέχρι τους «απασχολήσιμους» και την επίθεση κατά της κοινωνικής ασφάλισης, από τη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών του κράτους, μέχρι το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, από το κτύπημα της εργατικής νομοθεσίας, μέχρι την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων και των κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, που πίσω του να μην βρίσκονται συγκεκριμένες κατευθύνσεις και οδηγίες της ΕΕ.

Το πλαίσιο της ΕΕ είναι απαγορευτικό ακόμη και για μέτρα στοιχειώδους ανακούφισης υπέρ των εργαζομένων. Για παράδειγμα η παραμικρή ουσιαστική αύξηση των μισθών και συντάξεων είναι αδιανόητη στα πλαίσια του «συμφώνου σταθερότητας» και του «ισχυρού νομίσματος», του ευρώ, το οποίο προϋποθέτει μια διαρκή συρρίκνωση του «εργατικού κόστους».

Μπροστά σ’ αυτή την αμείλιχτη πραγματικότητα το δίλημμα που μπαίνει ορθά κοφτά είναι ένα: μέσα ή έξω από την ΕΕ; Είναι το δίλημμα που έθεσαν άμεσα και πρακτικά οι λαοί της Γαλλίας και της Ολλανδίας για λογαριασμό όλων των λαών των χωρών-μελών της ΕΕ με το «όχι» στο ευρωσύνταγμα. Κι αυτό το «όχι» ήταν επίσης και μια έμμεση απάντηση στο δίλημμα που αναφέραμε. Γι αυτό κι αυτός ο γενικός πανικός των εκπροσώπων και των δυνάμεων που στηρίζουν την ΕΕ.

Με την απόρριψη του ευρωσυντάγματος το βασικό πρόβλημα των λαών με την ΕΕ δεν πια οι επιμέρους πολιτικές της, αλλά το τι σημαίνει «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» από τη σκοπιά των συμφερόντων των απλών ανθρώπων του μόχθου, το τι σημαίνει από τη σκοπιά της δραματικής επιδείνωσης της θέσης τους, το τι ασφυκτικούς περιορισμούς αντιπροσωπεύει για τη δράση τους, για τις δυνατότητες παρέμβασής τους στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στις χώρες τους, το τι σόι ανάπτυξη επιδιώκει και σε όφελος ποιών δυνάμεων. Κι επομένως με ποιον τρόπο είναι υποχρεωμένοι να αντιδράσουν οι λαοί και οι εργαζόμενοι; Να την απορρίψουν και να διεκδικήσουν άμεσα τον απεγκλωβισμό τους απ’ αυτή, έτσι ώστε να διευκολύνουν την πάλη τους για τα καθημερινά προβλήματα και την προοπτική της χώρας τους; Ή να υποταχτούν σ’ αυτή ότι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο για την τύχη των ίδιων και των χωρών τους; «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει: Αποδέσμευση από την ΕΕ ή υποταγή σ’ αυτή.  

Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», όποια μορφή κι αν πήρε, δεν υπήρξε ποτέ το εισιτήριο των λαών και των κρατών για τη διεθνοποίηση της ζωής τους. Δεν γεννήθηκε για να διευκολύνει την επαφή ανάμεσα σε λαούς, αλλά για να αφαιρέσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, να τους αφαιρέσει τη δυνατότητα να παλέψουν ή να διεκδικήσουν την κυριαρχία στη χώρα τους. Κι έτσι να θωρακίσει τις εξουσίες απέναντι στα λαϊκά στρώμματα. Να τις θωρακίσει απέναντι στα λαϊκά αιτήματα. Να μεταφέρει τα κέντρα αποφάσεων μακριά από τους λαούς, έξω από την εμβέλεια της παρέμβασής τους. Γι αυτό και ευθύς εξαρχής το κεντρικό ζητούμενο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» ήταν η αναίρεση της κυριαρχίας των κρατών-μελών.

«Η κυριαρχία που χάνεται σε εθνικό επίπεδο» έλεγε ο Τζουλιάνο Αμάτο, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης που γέννησε το ευρωσύνταγμα «δεν περνά σε κάποια καινούργια οντότητα. Την διαχειρίζονται οντότητες δίχως πρόσωπο: το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ και ειδικά η ΕΕ, η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμους που αλλάζει στην κατεύθυνση ενός μέλλοντος με πριγκιπάτα δίχως κυριαρχία.» Το όνειρο των παλιών αντιδραστικών του 19^ου για μια Ευρώπη των πριγκίπων και των αρχόντων όπου κανείς ποπολάρος, κανείς λαός, καμμιά δημοκρατία δεν μπορεί να τους αφαιρέσει την κυριαρχία, σήμερα γίνεται πραγματικότητα από την ΕΕ προς όφελος των σύγχρονων βαρόνων του χρήματος, των επενδύσεων και της πολιτικής.

Οι έλληνες εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτε το θετικό από το υπερκρατικό τέρας με την ονομασία ΕΕ, αλλά μόνο δεινά. Όποιος νοιάζεται πραγματικά για την κατάσταση του λαού και της χώρας δεν μπορεί παρά υιοθετήσει το αίτημα της αποδέσμευσης.

Το αίτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ δεν αποτελεί από μόνο του λύση για όλα τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού. Όμως, είναι η μοναδική αφετηρία πάνω στην οποία μπορεί ο λαός να διεκδικήσει πολιτικές που τον συμφέρουν, να ανοίξει το δρόμο για την πρόοδο του ίδιου και της χώρα του.

Το αίτημα της αποδέσμευσης είναι βαθύτατα δημοκρατικό γιατί συνδέεται άμεσα με την πάλη για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία. Αρνείται τη μετατροπή των εργαζομένων σε υπηκόους, σε υπεξούσιους απρόσωπων εξουσιών, που συγκροτούνται και νομιμοποιούνται από την ΕΕ. Αρνείται τη μετατροπή του λαού σε φτωχό συγγενή, σε ζήτουλα της καλής προαίρεσης ενός συστήματος εξουσίας που δεν τον αφορά και οικοδομείται ερήμην του. Διεκδικεί την κυριαρχία από τα απρόσωπα κι ανεξέλεγκτα επίπεδα εξουσιών της ΕΕ για λογαριασμό του λαού. Διεκδικεί το δικαίωμα του λαού να είναι αφέντης στη χώρα του, να αποφασίζει ελεύθερα για την τύχη και την πορεία που θέλει να ακολουθήσει δίχως καταναγκασμούς, εκβιασμούς και «μονόδρομους».

Το αίτημα της αποδέσμευσης είναι άμεσο γιατί η τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει ο λαός και η χώρα δεν μπορεί να περιμένει. Η ΕΕ οικοδόμησε μια «εικονική οικονομία» του χρήματος, των επιτοκίων και των δημοσιονομικών σε βάρος της πραγματικής οικονομίας της απασχόλησης, της παραγωγής, της εργασίας. Το αίτημα της αποδέσμευσης επαναφέρει τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας στην πραγματική τους διάσταση. Δεν είναι η αξία του χρήματος και οι απρόσωποι ρυθμοί ανόδου ενός εικονικού ΑΕΠ, που καθορίζουν την κατάσταση της οικονομίας, αλλά πρώτα και κύρια η δουλειά και οι αμοιβές των εργαζόμενων, ο τρόπος που συγκροτείται και αναπτύσσεται η παραγωγή, το πως και προς όφελος ποιου δουλεύει το κράτος. 

Η ΕΕ αντλεί τη νομιμοποίησή της από την αίσθηση αδυναμίας του λαού, στο πόσο ανυπεράσπιστος νιώθει μπροστά σ’ έναν τερατώδη εκτρωματικό υπερκρατικό οικοδόμημα, του οποίου αρκεί μια «ντιρεκτίβα για να μας δέσει όλους χειροπόδαρα», όπως έλεγε πρόσφατα μια διαπρεπής νομικός. Τι άλλο υπονοούν όλοι αυτοί οι εγκάθετοι που στις αγωνίες και τις αμφισβητήσεις των λαϊκών στρωμάτων απαντούν ότι «όποιος βρεθεί έξω από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», ότι «έξω από την ΕΕ δεν υπάρχει ζωή, παρά μόνο σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί».

Το αίτημα της αποδέσμευσης βασίζεται στην αίσθηση αξιοπρέπειας του λαού μας, πηγάζει απευθείας μέσα από τους πολύχρονους αγώνες για μια καλύτερη Ελλάδα σ’ έναν καλύτερο κόσμο, συνδέεται οργανικά όχι με την αδυναμία του λαού, αλλά με την ακράδαντη πίστη στις δυνάμεις του, με την πεποίθηση ότι ο λαός και η χώρα μας διαθέτουν ότι χρειάζεται για μια άλλη πορεία.