Τι σημαίνει για το κίνημα, το λαό και την πατρίδα η πολιτική του Περισσού;

Ο κ. Κουτσούμπας και η ηγεσία του Περισσού βάλθηκε σ' ολόκληρη την προεκλογική περίοδο να μας πείσει ότι οι εκλογές αυτές δεν αφορούν το ποιός θα κυβερνήσει, αλλά το ποιός θα είναι αντιπολίτευση. Δηλαδή είτε συνεχίσουν να κυβερνούν οι εντεταλμένοι δολοφόνοι του λαού, είτε υπάρξει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο και το αυτό.

Είναι αυταπάτη για τον Περισσό να παλεύει ο λαός για έστω μια ανάσα. Είναι αυταπάτη να θέλει να σταματήσει, έστω προσωρινά, ο οδοστρωτήρας. Είναι αυταπάτη να προσπαθήσει ο λαός να αποσπάσει ακόμη και πενταροδεκάρες στην κατάσταση που βρίσκεται.

Ο πολιτικός του λόγος αφορά το όλα ή τίποτα. Ποιά όλα; Τα δικά του όλα. Αυτά που φαντασιώνεται ο Περισσός ως "όλα". Κι επομένως όποιος δεν δέχεται κατά γράμμα το πολιτικό πρόγραμμα του Περισσού, αλλά τάσσεται ενάντια στο σημερινό καθεστώς, είναι χειρότερος εχθρός από αυτούς που έχουν και ασκούν την εξουσία. Διότι πολύ απλά, ό,τι δεν υπογράφει ο Περισσός, είναι μια αυταπάτη.

Να γιατί έχουν αναδείξει ως κύριο εχθρό τον "οπορτουνισμό" και τον καπιταλισμό γενικά. Να γιατί όλες οι βολές τους εξαντλούνται ενάντια στις ενδιάμεσες "οπορτουνιστικές" δυνάμεις. Την ίδια ώρα που πασχίζουν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι τόσο συνυφασμένο με τον καπιταλισμό γενικά, που είναι αδύνατο να ανατραπεί από τους κοινωνικούς αγώνες του λαού πάνω στο γενικό έδαφος του σημερινού συστήματος. Το τέλος της ταξικής πάλης είναι γεγονός.

Μιλούν για λαϊκή εξουσία, όπως οι θρησκόληπτοι μιλούν για την επουράνια βασιλεία. Πρόκειται για ένα έτοιμο σύστημα που θα φορεθεί, άγνωστο με ποιό τρόπο, άγνωστο πότε, άγνωστο υπό ποιούς όρους, στην κοινωνία για να της λύσει εσαεί τα προβλήματα και να την κάνει ευτυχισμένη. Ο πολιτικός τους λόγος δεν είναι παρά η αναπαραγωγή του αποκαλυπτικού λόγου των ιεραποστόλων στην έρημο.

Με την λογική ενός γκέτο

Το πρόγραμμα του Περισσού δεν είναι παρά μια πολιτική θρησκοληψία που για να έχει νόημα πρέπει να παραμένει αμόλυντη από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και τους αγώνες του. Κι απαιτεί από τους οπαδούς του όχι σκέψη, λογική, γνώση και δράση ως μέρος του αγωνιζόμενου λαού, αλλά μια βαθιά μυστικιστική λατρεία την οποία κανένα λογικό επιχείρημα, καμιά επαφή με την πραγματικότητα δεν μπορεί να διαπεράσει. Γι' αυτό και με τους οπαδούς του Περισσού υπάρχει τρομακτικό πρόβλημα στοιχειώδους επικοινωνίας. Ζουν με τους όρους και τις λογικές ενός γκέτο.

Βέβαια, όποιος γνωρίζει την ιστορία του κινήματος, ξέρει ότι πάντα σε κάθε κρίσιμη στιγμή η απολογητική του συστήματος δεν είχε ποτέ την απαραίτητη διείσδυση στις μάζες, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που μιλούσαν εξ ονόματός της επανάστασης. Έτσι, κάθε φορά που η επίθεση της μαύρης αντίδρασης κορυφωνόταν, υπήρχαν πάντα εκείνοι που έβρισκαν ότι δεν έχει νόημα να υπερασπιστεί ο λαός και το κίνημα αυτά που έχανε.

Όταν το νεαρό εργατικό κίνημα δεχόταν μια άγρια επίθεση εναντίον των αιτημάτων του, υπήρχαν πάντα εκείνοι που προδίκαζαν το "απραγματοποίητο" στον καπιταλισμό. Η εργατική νομοθεσία είναι «οικονομικά απραγματοποίητη» στις συνθήκες του καπιταλισμού και η πάλη γι’ αυτήν αποτελεί «άρνηση των μεγάλων αρχών του επαναστατικού σοσιαλισμού,»[i] έγραφε Σαβέιρο Μερλίνο στέλεχος της επαναστατικής πτέρυγας της 2ης Διεθνούς.

Όταν με αγριότητα ο ιμπεριαλισμός επιτέθηκε στην ανθρωπότητα για αποικίες και σφαίρες επιρροής οδηγώντας τελικά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, νάσου κι αυτοί που είδαν στις δημοκρατικές διεκδικήσεις πάλι το "απραγματοποίητο" στον καπιταλισμό. Ο Λένιν που τους επιτέθηκε χαρακτήρισε τις αντιλήψεις τους ως "ιμπεριαλιστικό οικονομισμό".

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον Περισσό. Με μια διαφορά. Ο Περισσός δεν είναι μέρος του κινήματος. Έχει δημιουργήσει το δικό του ιδεολογικό και πολιτικό γκέτο, που ονομάζει κίνημα. Οποιος συμμετέχει σ' αυτό έχει σαν προϋπόθεση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και την επαφή με την πραγματικότητα. Όπως συμβαίνει με μια παραθρησκευτική σέχτα, ή με ένα ίδρυμα σωφρονισμού.

Η πολιτική της αποχής από το κίνημα

Δεν ήταν πάντα έτσι το ΚΚΕ. Ούτε το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα. Αντίθετα σ' ολόκληρη την πορεία του τόσο το κόμμα, όσο και το κίνημα, αντιπάλεψε με σφοδρότητα τις λογικές που σήμερα αποτελούν επίσημη θρησκεία του Περισσού. Δεν τα κατάφερνε πάντα, αλλά είχε ανέκαθεν ως οδηγό τη ρήση του Λένιν: «Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα έτοιμο σύστημα που θα δοθεί σαν ευεργεσία στην ανθρωπότητα. Ο σοσιαλισμός είναι η ταξική πάλη του σημερινού προλεταριάτου, που βαδίζει από ένα σκοπό σήμερα σ’ έναν άλλο αύριο στο όνομα του βασικού του σκοπού, προς τον οποίο πλησιάζει κάθε μέρα.»^[ii]

Κι όπως έγραφε στα 1883 ο δάσκαλος του Λένιν, ο Γκ. Πλεχάνοφ: «Μόνο περνώντας μέσα από το σκληρό σχολείο της πάλης για σκόρπια μικρά κομμάτια του εχθρικού εδάφους μπορεί η καταπιεσμένη τάξη να αποκτήσει την επιμονή, την τόλμη και την αναγκαία ανάπτυξη για την αποφασιστική μάχη»[iii]. 

Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν και αφορούν τις ιστορικές και θεωρητικές παρακαταθήκες ενός κινήματος με το οποίο δεν έχει καμιά σχέση ο Περισσός σήμερα. Απλά καπηλεύεται τα ιστορικά σύμβολά του για να τα ξεφτυλίσει και να τα ταπεινώσει ως το έσχατο σημείο, ενώ η κομματική γραφειοκρατία για την δική της επιβίωση προσπαθεί να μετατρέψει τους συναισθηματικούς δεσμούς σε θρησκευτική παράκρουση.

Σ' ολόκληρη την ιστορία τους ήταν αδιανόητο για τους κομμουνιστές να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές καταστάσεις εντός του καπιταλισμού ως μια από τα ίδια. Ήταν αδιανόητο να μην διεκδικούν άμεσα πολιτικά αιτήματα για τον λαό και να αδιαφορούν για το ποιός θα βρίσκεται στην κυβέρνηση. Ήταν αδιανόητο να μην διεκδικούν όλο και περισσότερη δημοκρατία για τον λαό.

Ήταν αδιανόητο να αδιαφορούν κάθε φορά που η επίθεση της ολιγαρχίας και της εξουσίας της στερούσε θεμελιώδη δικαιώματα από τον λαό. Κι ο λόγος ήταν και παραμένει απλός. Τον είχε ξεκαθαρίσει ο Λένιν όταν έγραφε: Λένιν: «Καμμιά δημοκρατία στον κόσμο δεν θα εξαλείψει την ταξική πάλη και την παντοδυναμία του χρήματος. Η σημασία και το όφελος της δημοκρατίας δεν βρίσκεται καθόλου σ’ αυτό. Η σημασία της βρίσκεται στο ότι κάνει την ταξική πάλη πλατιά, ανοιχτή, συνειδητή. Κι αυτό δεν αποτελεί μαντεία, ούτε ευχή, αλλά γεγονός»[iv]

Και συνέχιζε: «Η ως το τέλος ανάπτυξη της δημοκρατίας, η αναζήτηση των μορφών αυτής της ανάπτυξης, ο έλεγχός τους στην πράξη κτλ., αποτελούν ένα από τα συστατικά καθήκοντα της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δεν θα δώσει το σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά», αλλά «θα παρθεί μαζί» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί το μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδραση της οικονομικής εξέλιξης κτλ. Τέτοια είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.»[v]

Κι αυτά τα έγραφε ο Λένιν εναντίον ορισμένων που εκείνη την εποχή θεωρούσαν ότι η δημοκρατία στον ιμπεριαλισμό ήταν "οικονομικά απραγματοποίητη" κι επομένως η πάλη για δημοκρατικά αιτήματα εντός του καπιταλισμού απομακρύνει το κίνημα από την κοινωνική επανάσταση. Ο Λένιν τους χαρακτήρισε απολογητές του ιμπεριαλισμού και τους αντιμετώπισε ως τέτοιους, έστω κι αν τυπικά ήταν σύντροφοί του.

Το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα το 1936

Έτσι π.χ. όταν το ΚΚΕ στο μεσοπόλεμο αντιλήφθηκε πόσο μεγάλος κίνδυνος ήταν ο επερχόμενος φασισμός, φρόντισε να έρθει σε διαπραγματεύσεις τόσο με το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, όσο και το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Θεμιστοκλή Σοφούλη, προκειμένου να αποτρέψουν την ψήφιση από την Βουλή του 1936 της κυβέρνησης "εθνικής ενότητος" του Ι. Μεταξά. Κάτι που απαιτούσε η ντόπια ολιγαρχία, ο βασιλιάς και ο ξένος παράγων, δηλαδή η Βρετανία, η οποία τότε ασκούσε τότε αποικιοκρατική επιροή στη χώρα.

Τελικά επήλθε η συμφωνία που έμεινε γνωστή ως Σοφούλη-Σκλάβαινα τον Φερβουάριο του 1936. Αφορούσε μια πολιτική συμφωνία ανάμεσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του Παλλαϊκού Μετώπου (ΚΚΕ και συνεργαζόμενοι) υπό τον Στ. Σκλάβαινα και το Κόμμα των Φιλελευθέρων υπό τον Κ. Σοφούλη. Η πολιτική συμφωνία αφορούσε στην στήριξη με ψήφο ανοχής από το Παλλαϊκό Μέτωπο του κόμματος των Φιλελευθέρων προκειμένου να επικρατήσει στην Βουλή και να σχηματίσει δική του κυβέρνηση. Κι όλα αυτά για να κοπεί ο δρόμος του Ι. Μεταξά, που ορθώς το ΚΚΕ τότε εκτιμούσε ότι θα οδηγούσε τη χώρα σε φασιστική εκτροπή.

Η πολιτική αυτή συμφωνία βασιζόταν στην υλοποίηση εντός δεσμευτικών χρονοδιαγραμμάτων ορισμένων πολύ άμεσων ελάχιστων πολιτικών και κοινωνικών αιτημάτων ανακούφισης των λαικών μαζών. Το Παλλαϊκό Μέτωπο δεν επρόκειτο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ενώ διατηρούσε ακέραιο το δικαίωμά του να ασκεί δριμύτατη κριτική σ' οτιδήποτε δεν συμφωνεί.

Ποια ήταν τα αιτήματα του Συμφώνου; Τα εξής απλά[vi]:

1. Πλήρης αποκατάστασις των λαϊκών ελευθεριών εντός μηνός από τον σχηματισμό της κυβερνήσεως, ήτοι:

(α) Ακύρωσις της διατάξεως του εκλογικού νόμου δυνάμει της οποίας αφαιρούνται τα εκλογικά δικαιώματα από τους καταδικασθέντες επί παραβάσει του ιδιωνύμου. Η ακύρωσις αύτη θα έχει αναδρομικήν ισχύν.

(β) Κατάργησις του νόμου 4229 και πασών των τροποποιήσεων αυτού ως και των Επιτροπών Ασφαλείας.

(γ) Παροχή αμνηστείας εις τους βουλευτάς του Παλλαϊκού Μετώπου Β. Νεφελούδην, Β. Βερβέρην, Ν. Ζαχαριάδην.

(δ) Παροχή γενικής αμνηστείας είς άπαντας τους πολιτικούς καταδίκους, εξορίστους, καταδιωκομένους.

(ε) Κατάργησις της υπηρεσίας αμύνης του Κράτους.

(στ) Καταπολέμησις των δικτατορικών φασιστικών τάσεων και διάλυσις όλων των οργανώσεων αι οποίαι αποβλέπουν εις τοιούτους σκοπούς.

2. Καθιέρωση ως μόνιμου εκλογικού συστήματος της αναλογικής.

3. Ελλάτωσις εντός διμήνου της τιμής του άρτου κατά δυο τουλάχιστον δραχμάς.

4. Κατάργησις της προσωποκρατήσεως δια χρέη προς το δημόσιον, ετήσιον χρεωστάσιον προς τους οφειλέτας του δημοσίου δια ποσόν μέχρι 3.000 δραχμών.

5. Πενταετές χρεωστάσιον άνευ όρων δια τα χρέη των αγροτών προς τους ιδιώτας και τράπεζας και

6. Εφαρμογή των Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Η πολιτική συμφωνία αν και υιοθετήθηκε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Την καταπάτησε ο Θ. Σοφούλης και το κόμμα του κάτω από τις άγριες επιθέσεις του τύπου της εποχής (των εφημερίδων του Λαμπράκη, κλπ.), αλλά και την αδυναμία του να τα βάλει με τους ντόπιους ολιγάρχες και τους Βρετανούς που προετοίμαζαν χρόνια την φασιστική εκτροπή.

Αν είχε υλοποιηθεί η πολιτική συμφωνία και είχε αποτραπεί, έστω προσωρινά, η έλευση του Μεταξά και επομένως της φασιστικής εκτροπής, θα ήταν σαν αποτέλεσμα αδιάφορο για το κίνημα και τον λαό; Κάθε άλλο. Ενώ η επιμονή του ΚΚΕ (Παλλαϊκού Μετώπου) στη συμφωνία έθεσε τα θεμέλια ανοίγματος στις μάζες του κόμματος των Φιλελευθέρων, πράγμα που αργότερα επέτρεψε την δημιουργία του ΕΑΜ.

Και ρωτώ. Πότε ήταν πιο επαναστατικό το ΚΚΕ; Σήμερα, ή τότε; Βέβαια, τότε θα μπορούσε να μην είχε ακολουθήσει αυτή την πολιτική. Θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει την πολτική του Περισσού σήμερα και να καταλήξει μια περιθωριακή γκρούπα σαν τις διάφορες τροσκίζουσες που τότε έλεγαν αυτά που λέει σήμερα ο Κουτσούμπας και Σία.

Επομένως ποιοί ήταν πιο επαναστάτες; Οι Κουτσούμπας, Παπαρήγα, Μαίλης και ο Περισσός σήμερα του όλοι ίδιοι είναι, ή οι Σκλάβαινας, Ζαχαριάδης, Γληνός του ΚΚΕ εκείνης της εποχής; Οι θρσηκόληπτοι οπαδοί του Περισσού θα πουν ότι άλλαξαν οι εποχές. Όχι. Οι ένοικοι του Περισσού έχουν αλλάξει και υπηρετούν εθνικά και ταξικά συμφέροντα αλλότρια του λαού.

Κοινή δράση και ενότητα στα αιτήματα.

Όπως έγραφε ο Γληνός, στόχος εξυπαρχής και σε κάθε καμπή του αγώνα, σε κάθε εποχή, σε κάθε καιρό, πρέπει να τίθεται η ενότητα του λαικού κινήματος στους σκοπούς: "Η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστεια και τις υλικές στερήσεις. Όταν αφίσεις τον λαό να πεθάνει στους δρόμους και κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά και λες έπειτα ότι θα κάνεις 'στον κατάλληλο καιρό' εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι το ίδιο σα να λες ότι θα βγάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει."[vii]  

Τι διαφορετικό έλεγε ο Λένιν όταν έγραφε: «… η μάζα των εργαζομένων χωρίς οικονομικές διεκδικήσεις, χωρίς άμεση και γρήγορη βελτίωση της θέσης της, ποτέ δεν θα συμφωνήσει να διανοηθεί τη γενική «πρόοδο» της χώρας. Η μάζα τραβιέται στο κίνημα, συμμετέχει ενεργά, δίνει μεγάλη σημασία σ’ αυτό και δείχνει ηρωισμό, αυταπάρνηση, σταθερότητα και αφοσίωση στη μεγάλη υπόθεση, μόνο στην περίπτωση που βελτιώνεται η οικονομική κατάσταση του εργαζόμενου. Διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει, γιατί οι συνθήκες ζωής των εργατών σε «συνηθισμένη» περίοδο είναι αφάνταστα βαριές. Η εργατική τάξη, όταν παλεύει για να πετύχει τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της, ανεβαίνει παράλληλα και ηθικά και πνευματικά και πολιτικά, γίνεται πιο ικανή να πραγματοποιεί τους μεγάλους απελευθερωτικούς σκοπούς της»[viii].

Ακόμη κι όταν πρόκειται για πενταροδεκάρες: «Να νομίζει κανείς ότι η διεκδίκηση της ‘πενταροδεκάρας’ είναι σε θέση να εξαφανίσει το θεμελιακό [ταξικό] χαρακτήρα της διαμαρτυρίας, σημαίνει ότι γλιστράει στο επίπεδο του καντέτου. Απεναντίας… τη διεκδίκηση της ‘πενταροδεκάρας’ δεν πρέπει να την ειρωνευόμαστε, αλλά να την αναγνωρίζουμε απόλυτα!… η διεκδίκηση αυτή δεν ‘εξαφανίζει’ αλλά δυναμώνει το ‘θεμελιακό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας’»[ix].

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε απλά ελληνικά; Ό,τι ο λαός και η εργατική τάξη δεν υφίσταται παρά μόνο μέσα από τις νίκες που πετυχαίνει το μαζικό τους κίνημα. Μέσα από τις βελτιώσεις που πετυχαίνει, όσο μικρές, ασταθείς, προσωρινές, αμφίβολες κι αν είναι. Έστω και για πενταροδεκάρες. Διαφορετικά οι εργαζόμενοι μέσα από τις συνεχείς ήττες τους δεν βιώνουν μόνο την απελπισία και το αδιέξοδο, αλλά μολύνονται από την κοινωνική και πολιτική ηθική του όχλου. Σαν κι αυτή που διδάσκει ο Περισσός στους οπαδούς του.

Ποια η διαφορά με το σήμερα; Πόσο συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού πρέπει να είσαι όταν αδιαφορείς για το αν θα τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστεια και τις υλικές στερήσεις. Πόσο συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού πρέπει να είναι εκείνος που αρνείται την ενότητα του λαϊκού κινήματος ακόμη και για το ελάχιστο; Να μην κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά ο λαός. Πόσο συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού πρέπει να είναι εκείνος που δηλώνει προκαταβολικά ότι όλοι είναι ίδιοι κι ότι είναι αυταπάτη ακόμη κι ο πόθος του λαού για μια ανάσα;

Από πότε η πολιτική αδιαφορία είναι υπέρ του λαού;

Έχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση στυγνών δολοφόνων, μια κυβέρνηση που έχει καταλύσει ακόμη και τις στοιχειώδεις διαδικασίες νομιμότητας του κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση όπου καμιά πίεση "από τα κάτω", ή από την αντιπολίτευση δεν είναι αρκετή για να κάνει έστω πίσω. Κι από την άλλη ο λαός επιχειρεί να γλυτώσει μέσα από την επιλογή μιας διακυβέρνησης που του έχει υποσχεθεί ότι θα λυτρωθεί από το λυντσάρισμα. Έστω και με τρόπο που δεν εγγυάται την διέξοδο με βάση το συμφέρον του λαού.

Γιατί πρέπει να είναι αδιάφορο ποια από τις δυο θα επικρατήσει;

Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει τα εξής: (α)Να νιώσει ο λαός τη χάρα της νίκης, της ανατροπής μιας από τις πιο λαομίσητες και επικίνδυνες διακυβερνήσεις της χώρας. (β) Να νιώσει ικανός ο λαός να διεκδικήσει τα πιο άμεσα και ζωτικά του αιτήματα ώστε να γλυτώσει από τα χειρότερα. (γ) Να αποσπάσει από τη νέα κυβέρνηση την ικανοποίηση όσων περισσότερων διεκδικήσεών του, έστω και με τρόπο ασταθή και αμφίβολο. (δ) Να γιγαντωθεί το διεκδικητικό κίνημα του λαού που βήμα, το βήμα θα προχωρά από τη μια νίκη στην άλλη ακόμη κι απέναντι στη νέα κυβέρνηση.

Πρέπει να συμμετέχεις σε μια τέτοια κυβέρνηση; Όχι. Στο βαθμό που δεν έχει ξεκαθαρισμένα προτάγματα και πολιτικές με αφετηρία τα πιο ζωτικά συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Στο βαθμό που δεν υπηρετεί οργανωτικά, κινηματικά και πολιτικά την κινητοποίηση του λαού, θα ήταν ολέθριο σφάλμα η συμμετοχή σε μια τέτοια κυβέρνηση.

Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να παραιτηθεί από τη δυνατότητα πίεσης "από τα κάτω" μιας τέτοιας κυβέρνησης. Δεν μπορεί να παραιτηθεί από την παραχώρηση ανοχής έναντι πολύ συγκεκριμένων ανταλλαγμάτων υπέρ του λαού. Κι όλα αυτά για να διευκολυνθεί η μαζική κινητοποίηση του λαού.

Κι ένα τέτοιο κίνημα για να είναι νικηφόρο χρειάζεται απαραιτήτως την κοινή δράση και την ενότητα στους σκοπούς, δηλαδή στα πιο άμεσα και ζωτικά αιτήματα της πλειοψηφίας του λαού. Επομένως το κυρίως ζητούμενο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι πρωτίστως η συντριπτική ήττα των δοκιμασμένων δολοφόνων του λαού και της χώρας. Έστω κι αν είναι υπέρ μιας μεσοβέζικης και ταλαντευόμενης πολιτικής δύναμης σαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πόσο λοιπόν συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού είναι εκείνος που προδικάζει το αποτέλεσμα σε βάρος του λαού; Πόσο συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού είναι εκείνος που προκαταβολικά και εκ προοιμίου αποκλείει - και μάλιστα από θέση αρχής - μια τακτική σαν κι αυτή της πολιτικής συμφωνίας Σοφούλη-Σκλάβαινα; Πόσο συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού που στο όνομα της δικής του κομματικής αυτοδυναμίας και καθαρότητας δεν διστάζει ακόμη και να επιτρέψει την συνέχιση της σημερινής διακυβέρνησης;

Το σημερινό ΚΚΕ είναι ένα διαφορετικό πολιτικό μόρφωμα

Ο Λένιν συνήθιζε να λέει ότι κανείς δεν μπορεί να γελοιοποιήσει τους κομμουνιστές εκτός κι αν το κάνουν από μόνοι τους. Στην περίπτωση του Περισσού δεν έχουμε καν κομμουνιστές με την εννοια που έδινε ο Λένιν, ή είχαν πολιτογραφηθεί στην ιστορία του ΚΚΕ. Με όλα τα στραβά κι ανάποδά τους. Κανείς δεν θα μπορούσε να κλονίσει και να θρυμματίσει τους δεσμούς του ΚΚΕ με το λαό και την εργατική τάξη παρά μόνο το ίδιο το ΚΚΕ. Κι αυτό εγινε.

Σε μια από τις τελευταίες πολιτικές δηλώσεις του, ο Χαρίλαος Φλωράκης με αφορμή τη συμπλήρωση των 85 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ τόνισε ιδιαίτερα τα εξής: «Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ. Τι ήταν αυτό που έκανε το ΚΚΕ να παραμένει ορθό και δυναμικό στους αγώνες τόσα και τόσα χρόνια παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που έζησε, παρά τις ανηφόρες και κατηφόρες που πέρασε η πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, παρά το γεγονός ότι πέρασε τη μισή ζωή του στην παρανομία, στις διώξεις; Ήταν και είναι η πίστη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στο δικαίωμα του λαού να καθορίζει αυτός την τύχη του. Η πίστη του στο δίκαιο των εργαζομένων αλλά και στη δυνατότητά τους να το επιβάλλουν... Το ΚΚΕ χωρίς να παραιτείται από τον τελικό του σκοπό, δε σταμάτησε ποτέ να καταπιάνεται με τα καθημερινά προβλήματα του λαού, με τον αγώνα για την ειρήνη, την υπεράσπιση της ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στήριξε και βοήθησε κάθε αγώνα, κάθε κίνημα, κάθε προσπάθεια, από όπου και αν προερχόταν, με στόχο την απόσπαση κατακτήσεων υπέρ των εργαζομένων, των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.»[x] 

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το κατά πόσο το ΚΚΕ ιστορικά κατόρθωσε επάξια να ανταποκριθεί σ’ όλα αυτά. Ιδίως στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Άλλωστε το γεγονός ότι το μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης έχασε την εκπροσώπηση της εργατικής τάξης και του λαού, λέει από μόνο του πολλά. Ωστόσο, αυτά που επισημαίνει ο εκλιπών ηγέτης του ΚΚΕ κρύβουν μια μεγάλη αλήθεια. Και είναι ακριβώς αυτά τα ταξικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ που ο Περισσός σήμερα έχει απαρνηθεί, έχει καταπολεμήσει και συνεχίζει να καταπολεμά προς μεγάλη αγαλλίαση του εχθρού.

Τα μπάσταρδα του Τυρίμου

Το ράσο δεν κάνει τον παππά, λέει ο λαός μας κι έχει δίκιο. Έτσι και το γεγονός ότι κάποιος σφετερίζεται τα σύμβολα και λάβαρα ενός ιστορικού κινήματος, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι αυτό που δηλώνει. Το ΚΚΕ έχασε τον αγώνα του με την ιστορία κι αντί για έντιμη κι ένδοξη αποχώρηση από το προσκήνιο, η τύχη του επεφύλαξε την πιο ταπεινωτική ήττα. Οι χειρότεροι και πιο ορκισμένοι εχθροί όσων αντιπροσώπευσε ιστορικά και πολιτικά το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς και στον τόπο μας, σήμερα να καπηλεύονται τα σύμβολα και τις αναφορές του προς όφελος του καθεστώτος αποικιακής κατοχής της πατρίδας μας.

Ο Τυρίμος και η συμμορία του που υπό τις εντολές πρώτα του Μανιαδάκη και ύστερα της κομμαντατούρ προσπάθησε να σφετεριστεί το ΚΚΕ και δεν το κατόρθωσε, σήμερα παίρνει καθηστερημένα την ιστορική του αντεκδίκηση. Οι σημερινοί του Περισσού είναι γνήσιοι απόγονοί του. Ιδεολογικά, πολιτικά, ταξικά. Παπαγαλίζουν ότι παπαγάλιζε κι εκείνος, εξυπηρετώντας τα ίδια ταξικά και εθνοπροδοτικά συμφέροντα.

Κι όπως κάθε γραφειοκράτης που νοιάζεται πρώτα και κύρια για το τομάρι του, φροντίζει να ντοπάρει τους οπαδούς του με τη λατρεία της Ανώτατης Αρχής. Να γιατί ο Ριζοσπάστης στις 23/1/2015 εγραφε: "Περισσότεροι από τους μισούς Ρώσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Ιωσήφ Στάλιν διαδραμάτισε θετικό ρόλο στη ρωσική ιστορία, ποσοστό που παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητο τα τελευταία δύο χρόνια, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του ανεξάρτητου κέντρου Levada που δόθηκε την Πέμπτη στη δημοσιότητα."

Και δείτε την ερμηνεία που δίνει: "Παρά την προσπάθεια κατασυκοφάντησης του Στάλιν, η πλειοψηφία των Ρώσων εκτιμά τον ιστορικό ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου για το ρόλο του στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη συμβολή του στη μετατροπή της ΕΣΣΔ σε παγκόσμια υπερδύναμη αλλά και τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις που είχαν γνωρίσει οι εργαζόμενοι και ο σοβιετικό λαός, κατά τη διάρκεια της ηγεσίας τους."

Τα αφεντικά του Ριζοσπάστη δεν τα προβλημάτισε καν το γεγονός ότι η ίδια έρευνα δείχνει τραγικά χαμηλά δημοτικότητας τόσο του Λένιν, όσο και της Οκτωβριανής επανάστασης. Ούτε βέβαια τα προβλημάτισε το γεγονός ότι υψηλά ποσοστά δημοτικότητας έχει και το τσαρικό παρελθόν της Ρωσίας. Όσο για τους αναγνώστες του Ριζοσπάστη; Αυτοί είναι σίγουρο ότι καλούνται να μην σκέπτονται καν.

Οι ένοικοι του Περισσού δοξάζουν τον Στάλιν ως συνεχιστή του Τσάρου. Τον Στάλιν των χιλιάδων γκούλαγκ πρώτα και κύρια για τους συντρόφους του, ίσως και για τον ίδιο τον Λένιν αν ζούσε την εποχή της παντοκρατορίας του "ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου". Δοξάζουν τον Στάλιν γιατί επέβαλε ως επίσημη κρατική και κομματική ιδεολογία την λακίροφκα της Ανώτατης Αρχής σ' έναν ταπεινομένο λαό, που δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του όταν οι επίγονοι του Στάλιν ανέτρεπαν το σοβιετικό καθεστώς.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει. Ακόμη και σ' εκείνη του Περισσού. Όμως αυτό που δεν έχει δικαίωμα είναι να σκυλεύει την ιστορία και τα σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος. Ιδίως όταν όλοκληρη η πολιτική και η ιδεολογία του στρέφεται τόσο βάναυσα εναντίον του λαού και της πατρίδας. Όταν δεν αποτελεί παρά τη νεκρανάσταση των παλιών πρακτότων του κατακτητή, που κουνώντας την κόκκινη σημαία προσπαθούσαν να παρασύρουν το κίνημα στον εμφύλιο καταμεσής της κατοχής και με πρόσχημα την "εργατική εξουσία", όταν προείχε η εθνική απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας.

Ο προδότης είναι πάντα προδότης, ότι ράσο κι αν φορά, ότι λάβαρο κι αν ανεμίζει. Η ιστορία θα αποδείξει αν το κάνει επί μισθώσει, ή όχι. Αν και από την άποψη του αποτελέσματος δεν έχει καμιά σημασία, διότι η πράξη και οι θέσεις του ισοδυναμούν με εκείνη του συνειδητού απατεώνα και συνεργάτη του εχθρού, όπως έγραφε ο Γληνός. Αν μη τι άλλο ετούτες οι εκλογές θα έχουν κι αυτό το λυτρωτικό αποτέλεσμα. Θα αποκαλύψουν ακόμη και στον πιο αφελή ποιά ταξικά και εθνοπροδοτικά συμφέροντα υπηρετεί η ιδεολογία και η πολιτική του Περισσού.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] The Commonweal, vol. 5, No 188, 17/8/1889, σελ. 259.

[ii] Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τ. 23, σελ. 54.

[iii] Γκεόργκι Πλεχάνοφ, "Σοσιαλισμός και πολιτική πάλη". Selected Philosophical Works, vol. 1, Progress, 1974, σελ. 79.

[iv] Β. Ι. Λένιν, Οι Επιτυχίες των Αμερικανών Εργατών. Άπαντα, τ. 22, σ. 113.

[v] Β. Ι. Λένιν, Κράτος και Επανάσταση. Άπαντα, τ. 33, σ. 79.

[vi] Το Συμφωνητικό υπεγράφη στις 19 Φεβρουαρίου 1936, αλλά δημοσιοποιήθηκε στις 3 Απρίλη του ίδιου χρόνου από τον Ριζοσπάστη.

[vii] Δ. Γληνός, Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ; Αθήνα, 1944, σ. 39-40.

[viii] Β. Ι. Λένιν, Οικονομική και Πολιτική Απεργία. Άπαντα, τ. 21, σ. 330.

[ix] Ο. Π., σ. 333.

[x] Ριζοσπάστης, Τετάρτη 19 Νοέμβρη 2003.