Αν η Ελλάδα αποκτήσει το δικό της εθνικό νόμισμα, μπορεί να υποστεί ανάλογο νομισματικό πόλεμο μ’ αυτόν της Τουρκίας;

Πρόκειται για ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ενισχύεται από τις υστερικές κραυγές του ιερατείου της «ελεύθερης αγοράς». Να τι θα πάθουμε αν πάμε στη δραχμή! Θα γίνουμε Βενεζουέλα! Θα την πάθουμε όπως η Τουρκία!

Βέβαια, το γεγονός ότι η Βενεζουέλα, π.χ., δεν έχει εθνικοποιήσει το νόμισμά της και επιτρέπει ακόμη σε 2-3 οικογένειες να ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας, αλλά και τη νομισματική κυκλοφορία - όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και με το εξωτερικό - δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για το εν λόγω ιερατείο. Ούτε το γεγονός ότι η Βενεζουέλα, όπως και η Τουρκία έχουν εξαρτήσει την οικονομία τους από τις συναλλαγματικές ροές του εξωτερικού. Η μεν Βενεζουέλα επιμένοντας να διατηρείται ως «μονοκαλλιέργεια» με την πώληση αργού πετρελαίου στη διεθνή αγορά, η δε Τουρκία μέσω της προσέλκυσης κερδοσκοπικού κεφαλαίου από το εξωτερικό.

Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για το ιερατείο, το οποίο εκλαμβάνει την παγκοσμιοποίηση των αγορών κεφαλαίου, αλλά και την εξάρτηση των οικονομιών από δαύτες, με όρους παπικής, ή πουριτανικής Θείας Αποκάλυψης. Με τους ίδιους αιματοβαμμένους όρους που η επίσημη θρησκοληψία του μεσαίωνα έβλεπε στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων το Λόγο του Κυρίου.

Η μόνη ουσιαστική διαφορά τότε και σήμερα βρίσκεται στο ενδυματολογικό. Το ιερατείο σήμερα δεν συνηθίζει να κοσμεί το αλάθητο των Αγορών με την τιάρα του Πάπα, αλλά με τους τίτλους μιας ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία από άποψη ελευθερίας της έρευνας και αναζήτησης της αλήθειας όλο και περισσότερο επιστρέφει στην εποχή του αγγλοσάξονα ιερομόναχου Αλκουίνου. Του ιδρυτή δηλαδή της «αναγέννησης» του Καρλομάγνου, με την οποία επέβαλλε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ως επίσημη πολιτική της εξουσίας την πιο απόλυτη πνευματική καταστολή με ποινή το βασανιστικό θάνατο για όποιον αρνιόταν να υποταχθεί σ’ αυτήν.

Πρόκειται για τον πνευματικό μεσαίωνα που επικράτησε σχεδόν 10 αιώνες στη Δυτική Ευρώπη και από τον οποίο αντλεί τον μισανθρωπισμό του σήμερα ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός της δεξιάς και της αριστεράς. Υπέρ της Θείας Αποκάλυψης του πιο ασύδοτου ιδιωτικού πλουτισμού στις ανοιχτές Αγορές.

1. Γιατί άραγε δεν κατέρρευσε η Τουρκία;

Κι ενώ όλοι οι λακέδες της μαύρης προπαγάνδας, που ο όχλος οφείλει να εκλαμβάνει ως ενημέρωση, είχαν περίπου βεβαία και επικείμενη την κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας γιατί το εθνικό της νόμισμα είναι σαθρό μπροστά στο ισχυρό δολάριο, κανείς από δαύτους σήμερα δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει γιατί αυτή δεν επήλθε. Γιατί δεν κατέρρευσε η τουρκική οικονομία, μιας και ήταν τόσο επικείμενη σύμφωνα με «αναλυτές» της καρπαζιάς και τους γνωστούς δημοσιογραφίσκους;

Δεν το κάνουν, δεν το τολμούν καν, γιατί θα πρέπει να αποδεχθούν αυτό που γνωρίζει η ανθρωπότητα από τότε που υπάρχει συγκροτημένη οικονομική σκέψη. Μια οικονομία με δικό της εθνικό νόμισμα έχει πολύ μεγαλύτερες αντοχές, πολύ περισσότερες ευκαιρίες και βαθμούς ελευθερίας, από μια οικονομία που έχει χάσει το δικαίωμα να εκδίδει και να χρησιμοποιεί το δικό της νόμισμα. Όσο αδύναμη κι αν είναι. Όσο εκτεθειμένη κι αν είναι σε πιέσεις από το εξωτερικό.

Τι προστάτευσε την Τουρκία και δεν επήλθε η εντυπωσιακή κατάρρευση, την οποία προφήτευαν και εμφάνιζαν ως βεβαία οι νεοπαπιστές των αγορών, αν όχι το εθνικό της νόμισμα;

Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία ξεπέρασε τον σκόπελο; Όχι ο νομισματικός και οικονομικός πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρις ότου την εξαναγκάσουν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι να δεχθεί ένα νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στα δημοσιονομικά και την οικονομία της, σαν αυτόν που επιβλήθηκε στον Οθωμανό Σουλτάνο από τις 5 Ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις το 1881.

Εκτός κι αν κάτι τέτοιο αποτραπεί από ριζικές ανατροπές γεωστρατηγικής ισχύος και συσχετισμού δύναμης στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίες όμως σήμερα δεν είναι ορατές.

Όπως και να έχει μόνο η σύγκριση της σημερινής Ελλάδας με την Τουρκία, αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το χάσμα ανάμεσα στις δυο οικονομίες. Η Τουρκία νοσεί βαρύτατα και είναι άκρως ευάλωτη γιατί έχει επιλέξει να εξαρτήσει την εσωτερική της συσσώρευση από την προσέλκυση κεφαλαίων του εξωτερικού. Η συναλλαγματική ισοτιμία της νέας τούρκικης λίρας του κ. Ερντογάν θεμελιώθηκε στην ανάγκη να γίνει θελκτική στους κερδοσκόπους της διεθνούς αγοράς συναλλάγματος (forex), ώστε να προσελκύσει ζεστό χρήμα από το εξωτερικό.

Όσο η Τουρκία επιμένει σ’ αυτόν τον τρόπο οικονομικής επέκτασης, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται στις εξωτερικές πιέσεις και τους νομισματικούς πολέμους, που αργά ή γρήγορα θα την γονατίσουν. Τόσο περισσότερο θα εξαντλεί τις δυνατότητές να διατηρεί τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα, προκειμένου να χρηματοδοτεί τον ξέφρενο πλουτισμό της δικής της ολιγαρχίας. Όπως κάνει μέχρι σήμερα.

Από την άλλη δεν έχουμε απλά μια Ελλάδα που νοσεί, όσο βαριά νοσεί η Τουρκία. Ούτε απλά κινδυνεύει, όσο κινδυνεύει η Τουρκία. Η Ελλάδα ως οικονομία και κοινωνία βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση και διατηρείται εν ζωή μόνο με τεχνητά μέσα, δηλαδή μέσα από τον εξωτερικό κυρίως δανεισμό. Για κάθε 100 ευρώ που εικονικά αυξάνει το ΑΕΠ της Ελλάδας, από εποχής προ επίσημης χρεοκοπίας και επιβολής μνημονιακής κατοχής, η ελληνική οικονομία θα πρέπει να αυξάνει κατά 200 ευρώ περίπου το εξωτερικό της χρέος.

Τέτοια οικονομία επαιτείας από το εξωτερικό, είναι δύσκολο να βρει κανείς στην Ευρώπη, ακόμη και στις επίσημα πιο φτωχές της χώρες. Ενώ στις άλλες ηπείρους μπορεί να βρει κανείς οικονομίες σαν της Ελλάδας, μόνο σε χώρες που έχουν υποστεί πολέμους και αποικιακές καταστροφές. Κι αυτό είναι κατόρθωμα πρωτίστως της ένταξής μας στην ευρωζώνη, δηλαδή της παράδοσης του δικαιώματος μας να εκδίδουμε και να χρησιμοποιούμε το δικό μας νόμισμα, το εθνικό νόμισμα της Ελλάδας, σύμφωνα με τις τρέχουσες, αλλά και τις στρατηγικές ανάγκες της χώρας μας.

Το να συγκρίνει κανείς σήμερα την Ελλάδα με την Τουρκία, είναι σαν να συγκρίνει έναν πολυτραυματία που χρειάζεται επειγόντως νοσηλεία, αλλά χωρίς άμεσα να κινδυνεύει η ζωή του – όπως είναι η τουρκική οικονομία – με κάποιον που βρίσκεται ήδη στην εντατική σε κωματώδη κατάσταση και τον συντηρεί στη ζωή η διασωλήνωση. Όπως είναι δηλαδή η ελληνική οικονομία.

2. Σε τι χρειάζεται η διεθνής αγορά συναλλάγματος;

Για να επιχειρηθεί ένας πόλεμος εναντίον ενός νομίσματος με όρους υποτιμητικής κερδοσκοπίας, θα πρέπει το νόμισμα να είναι εκτεθειμένο στη διεθνή αγορά συναλλάγματος (forex). Η αγορά συναλλάγματος είναι η αγορά στην οποία οι συμμετέχοντες είναι σε θέση να αγοράζουν, να πωλούν, να ανταλλάσσουν και να κερδοσκοπούν σε νομίσματα. Οι αγορές συναλλάγματος αποτελούνται από τράπεζες, εμπορικές εταιρείες, κεντρικές τράπεζες, εταιρείες διαχείρισης επενδύσεων, αμοιβαία κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, μεσίτες forex και επενδυτές.

H αγορά συναλλάγματος έχει έναν από τους υψηλότερους δείκτες μόχλευσης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι έμποροι και οι επενδυτές. Η μόχλευση είναι ένα δάνειο που δίνεται σε έναν επενδυτή από τον μεσίτη του. Με αυτό το δάνειο, οι επενδυτές είναι σε θέση να ενισχύσουν τα κέρδη και τις αποδόσεις, αυξάνοντας τον έλεγχο των εμπόρων και των επενδυτών πάνω στα νομίσματα που εμπορεύονται.

Για παράδειγμα, οι επενδυτές που έχουν έναν λογαριασμό forex αξίας 1.000 δολαρίων μπορούν να διαπραγματευτούν νόμισμα αξίας 100.000 δολαρίων με περιθώριο 1%, δηλαδή με μόχλευση 100: 1. Κι αυτό ακριβώς δίνει τεράστιες δυνατότητες ελέγχου και κερδοσκοπίας πάνω σ’ ένα νόμισμα, χωρίς κατ’ ανάγκη να δεσμεύονται αντίστοιχου ύψους κεφάλαια.

Μετά το 1973, με την πλήρη κατάρρευση του Bretton Woods και άλλες παρόμοιες συμφωνίες που προσπάθησαν να επιβάλουν κάποιους είδους τάξη στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, τα νομίσματα ανά τον κόσμο άρχισαν το ένα μετά το άλλο να ακολουθούν πολιτική λίγο ως πολύ ελεύθερης διακύμανσης. Αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και εμπορίου, θα είχαν προτεραιότητα έναντι της διεθνούς η διακρατικής πολιτικής συναίνεσης.

Κι επομένως η μαζική κερδοσκοπία από τις τράπεζες και τους θεσμούς θα γινόταν σύντομα φρενήρης. Αν και οι περισσότεροι μεμονωμένοι έμποροι νομισμάτων δεν μπορούσαν να λάβουν, αυτή η χρονική περίοδος ήταν που γέννησε τη σημερινή αγορά forex όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Ποιόν ευνόησε αυτή η επιβολή της ελεύθερης διακύμανσης των ισοτιμιών ανάμεσα στα νομίσματα; Πρώτα και κύρια τα νομίσματα των οικονομιών που είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια οικονομία. Δηλαδή πρωτίστως το δολάριο.

Χωρίς την επιβολή των ελεύθερων διακυμάνσεων των νομισμάτων στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, δεν θα μπορούσε να κρατηθεί η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου παγκόσμια. Ούτε η δολαριοποίηση των εξωτερικών συναλλαγών των περισσότερων οικονομιών του κόσμου.

Να θυμίσουμε ότι στις απαρχές της μεταπολίτευσης ο Ξενοφών Ζολώτας, αναλαμβάνοντας τον Νοέμβριο 1974 ως πρώτος μεταχουντικός διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, αντιτάχθηκε στην πολιτική των ελεύθερων διακυμάνσεων της δραχμής με όρους διεθνούς αγοράς. Θεωρούσε ότι η βέλτιστη πολιτική για ένα εθνικό νόμισμα είναι η ρυθμιζόμενη ισοτιμία από τις ίδιες τις νομισματικές και κρατικές αρχές υπό καθεστώς ελέγχου της κίνησης του κεφαλαίου.

Φυσικά δεν εισακούστηκε, αφενός, γιατί για οι κυβερνήσεις υπηρετούσαν πιστά το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», οπότε ακολουθούσαν όποια νομισματική πολιτική ευνοούσε δολάριο και το ξένο κεφάλαιο, όπως και την κερδοσκοπική μανία της κρατικοδίαιτης εγχώριας ολιγαρχίας.

Κι αφετέρου γιατί η λεγόμενη τότε αριστερά δεν είχε την παραμικρή ιδέα περί νομισματικών. Όπως η δημοκρατία, έτσι και το νόμισμα είχε υποβιβαστεί στη σκέψη και τις προτάσεις της αριστεράς όλων των αποχρώσεων σ’ ένα απλό εργαλείο άσκησης πολιτικής της εκάστοτε εξουσίας. Κι επομένως φαντασιωνόταν ότι το νόμισμα είναι καλό ή κακό ανάλογα με το ποια εξουσία το χειρίζεται.

Γύρω στο 1996, οι υπολογιστές και το Διαδίκτυο επέτρεψαν να γίνονται online οικονομικές συναλλαγές. Με την έναρξη της online διαπραγμάτευσης χρηματιστηριακών συναλλαγών, άρχισαν να αναδύονται μεσίτες και διαμορφωτές της αγοράς συναλλάγματος για να δημιουργήσουν, αλλά και να ικανοποιήσουν τη νέα ζήτηση για το ημερήσιο εμπόριο νομισμάτων forex. Πριν από αυτό το διάστημα, η πρόσβαση στην κερδοσκοπική διαπραγμάτευση forex κρατήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για τις τράπεζες και τα μεγάλα ιδρύματα. Με την εμφάνιση της διαδικτυακής πλατφόρμας διαπραγμάτευσης, ωστόσο, η πρόσβαση άνοιξε για τον κάθε μεμονωμένο μεσίτη / επενδυτή νομισμάτων.

Με την κερδοσκοπία, όπως ήταν φυσικό, να φτάνει στα ουράνια. Ο ημερήσιος τζίρος της αγοράς συναλλάγματος από 820 δις δολάρια το 1992 σκαρφάλωσε άνω του 1,5 τρις δολαρίων το 1998. Υποχώρησε λόγω του κραχ το 2001 της λεγόμενης .com economy στα 1,2 τρις δολάρια. Και χάρις στους πολέμους των ΗΠΑ, της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, καθώς και στο άνοιγμα των αγορών εκτινάχθηκε άνω των 3,3 τρις δολαρίων έως το 2007. Το κραχ του 2008 έκανε ακόμη πιο ελκυστική την κερδοσκοπία στην αγορά συναλλάγματος κι έτσι ο ημερήσιος τζίρος συνέχισε να καλπάζει, φτάνοντας άνω των 5,3 τρις δολαρίων το 2013. Το 2016 εμφανίζει μια σχετική κάμψη, αλλά παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα.

3. Δεν είναι αναγκαία η διάθεση του εθνικού νομίσματος στην forex.

Συνεπώς, ποιόν εξυπηρετεί η διάθεση ενός εθνικού νομίσματος στη διεθνή αγορά συναλλάγματος; Η διάθεση ενός εθνικού νομίσματος στην forex εξυπηρετεί την κυριαρχία του δολάρίου, τους κερδοσκόπους νομίσματος και κάθε λογής τραπεζικής και χρηματιστικής αγυρτίας. Τον μόνο που δεν εξυπηρετεί είναι την εθνική οικονομία. Εκτός κι αν η εθνική οικονομία στηρίζεται – όπως συμβαίνει με την Τουρκία, αλλά και τη Βενεζουέλα – στην εισροή ξένου χρήματος και στον ιδιωτικό πλουτισμό μια μικρής ολιγαρχίας που αισθάνεται ασφαλής για τα χρήματά της όταν μπορεί να τα διακινεί ελεύθερα από και προς το εξωτερικό.

Επομένως όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ένα εθνικό νόμισμα έχει ανάγκη την forex για τη διαμόρωση των ισοτιμιών του με άλλα νομίσματα, είτε ανήκουν στο γνωστό είδος των ignoramus idiotus, είτε στο επίσης γνωστό ιερατείο της παπικής θεολογίας των αγορών. Η forex δεν είναι καν ταυτισμένη με τον καπιταλισμό. Συνιστά το ιστορικό προϊόν ενός συγκεκριμένου επιπέδου συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε διεθνικό επίπεδο. Και υφίσταται μόνο και μόνο γιατί εξυπηρετεί την παγκοσμιοποίηση των αγορών χρήματος και χρέους υπό καθεστώς ανοιχτών συνόρων και ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου.

Αν είναι η Ελλάδα να επιστρέψει σε μια δραχμή, η οποία θα είναι έρμαιο της forex υπό καθεστώς ανοιχτών συνόρων και ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, τότε ξεχάστε το. Για να αντιμετωπίσει την κερδοσκοπική μανία των αγορών θα χρειαστεί τεράστια αποθεματικά σε χρυσό και συνάλλαγμα. Όπως κάνει η Τουρκία, αλλά κι όσες οικονομίες είναι ανοιχτές στις διεθνικές αγορές χρήματος και κεφαλαίου.

Τα αποθεματικά όμως αυτά δεν θα μπορέσει να τα βρει η ελληνική οικονομία – ιδίως στην αρχή – παρά μόνο με νέα δάνεια σε σκληρό νόμισμα, ή με προσέλκυση χρήματος από το εξωτερικό. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος της χρεοκοπίας θα ξεκινήσει από την αρχή. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το ΔΝΤ σε δεκάδες χώρες της Αμερικανικής, Αφρικανικής, Ασιατικής και Ευρωπαϊκής ηπείρου. Ιδίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει η Ελλάδα την κερδοσκοπική επίθεση στο νόμισμά της – ιδίως στην πρώτη περίοδο της εισαγωγής του, που θα είναι ευάλωτο σε ανάλογες επιθέσεις – είναι να μην το κάνει διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος. Η εισαγωγή ενός νέου εθνικού κρατικού νομίσματος στην Ελλάδα, δεν θα είναι μια επιστροφή στην παλιά δραχμή, αλλά η αφετηρία για μια ριζικά διαφορετική οικονομία, η οποία θα υπηρετεί όχι τον ιδιωτικό πλουτισμό, αλλά την κοινωνική ευημερία τόσο του ατόμου, όσο και των ασθενέστερων τάξεων του πληθυσμού.

Συνεπώς δεν χρειάζεται ένα εθνικό κρατικό νόμισμα, που να είναι υποχείριο της κερδοσκοπίας στις διεθνικές αγορές συναλλάγματος και κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα εθνικό κρατικό νόμισμα με «κάλυμμα» την παραγωγή και την παραγωγικότητα της εργασίας. Όσο η ελληνική οικονομία τείνει προς την πλήρη απασχόληση με υψηλές αποδόσεις και απαιτήσεις επιστημοτεχνικής εξειδίκευσης, όσο η έκδοση του δικού μας νομίσματος θα μετατρέπεται σε εισόδημα και παραγωγικότητα της ζωντανής εργασίας, όσο οι τράπεζες θα λειτουργούν ως διαμεσολαβητές στην αγορά χρήματος και εγγυητές της κεφαλαιακής επάρκειας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όχι ως προαγωγοί χρέους, τότε το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα θα έχει αυξανόμενη αγοραστική δύναμη για τον εργαζόμενο και τον πληθυσμό.

Διαφορετικά θα καταρρεύσει, μαζί με την απασχόληση, τις επενδύσεις στην παραγωγή, το εισόδημα της ζωντανής εργασίας, αλλά και την μετατροπή των τραπεζών σε μηχανισμούς ασύδοτης εκμετάλλευσης και δουλοπαροικίας του χρέους. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά δραχμή. Ιδίως από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 με την περίφημη διετή λιτότητα Σημίτη, η οποία επιβλήθηκε γιατί η Ελλάδα χρειαζόταν επειγόντως να δανειστεί από το εξωτερικό για να αυξήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα. Σε μια περίοδο όπου η ένταξή στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΕΕ είχαν οδηγήσει σε αυξανόμενα εξωτερικά εμπορικά ελλείμματα, αλλά και σε καθίζηση της εγχώριας παραγωγής.

Ο λόγος που από την εποχή της πρώτης ανόδου της παγκόσμιας αγοράς περίπου κατά το 16ο αιώνα κι έπειτα, κυριάρχησαν οι θεωρίες που θέλουν το νόμισμα να λειτουργεί με «κάλυμμα» το χρυσό, το χρέος, ή ισχυρά παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα, όπως το δολάριο, ή το ευρώ, είναι γιατί θέλησαν να αποσπάσουν την τρέχουσα αξία του νομίσματος από την κοινωνική κατάσταση, τις συνθήκες και τους όρους εργασίας της εργατικής δύναμης. Το νόμισμα με «κάλυμμα» χρυσό, χρέος, ή παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα προσιδιάζει σε μια οικονομία που δεν νοιάζεται να αντιμετωπίσει αποφασιστικά κι όχι εικονικά τη μαζική φτώχεια, την ανεργία, την κοινωνική αποσάθρωση της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας.

4. Εξωτερικό εμπόριο με τη χρήση εθνικών νομισμάτων.

Η εισαγωγή ενός νέου εθνικού κρατικού νομίσματος στην Ελλάδα, που δεν θα είναι – τουλάχιστον στην αρχή – διαθέσιμο στις διεθνικές αγορές forex και θα στηρίζεται στον έλεγχο της κίνησης του κεφαλαίου από και προς το εξωτερικό, καθώς και στον ανταγωνιστικό προστατευτισμό της εγχώριας παραγωγής, δεν έχει να φοβηθεί από κανέναν νομισματικό ή οικονομικό πόλεμο. Ούτε η ισοτιμία του θα αποτελέσει πρόβλημα, ειδικά σε μια παγκόσμια οικονομία όπου όλο και περισσότερες χώρες υιοθετούν εξωτερικές εμπορικές δοσοληψίες όχι με τη διαμεσολάβηση συναλλάγματος, αλλά με τη χρήση των δικών τους εθνικών νομισμάτων.

Δείτε τι δήλωσε ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, Λαβρόφ, μόλις σημειώθηκε η νέα νομισματική επίθεση στο τουρκικό νόμισμα:

«Η χρήση των εθνικών νομισμάτων για το αμοιβαίο εμπόριο υπήρξε για πολλά χρόνια ένα από τους στόχους που είχαν θέσει οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Τουρκίας», ανέφερε ο Λαβρόφ σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τσαβούσογλου στην Άγκυρα.

«Συναφείς διαδικασίες συμβαίνουν στις σχέσεις μας με το Ιράν. Όχι μόνο με την Τουρκία και το Ιράν, οργανώνουμε και ήδη πραγματοποιούμε πληρωμές σε εθνικά νομίσματα με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας», ανέφερε.

«Είμαι βέβαιος ότι η σοβαρή κατάχρηση του ρόλου του δολαρίου ΗΠΑ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος θα έχει ως αποτέλεσμα με την πάροδο του χρόνου να αποδυναμωθεί και να αποβληθεί ο ρόλος του», ανέφερε ο Λαβρόφ, επαναλαμβάνοντας ανάλογες δηλώσεις του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. (Reuters 14/8/2018)

Σήμερα, οικονομίες του μεγέθους της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας ακόμη και της Ιαπωνίας, όλο και περισσότερο προτιμούν το αμοιβαίο εξωτερικό εμπόριο στη βάση των δικών τους εθνικών νομισμάτων. Χωρίς τη διαμεσολάβηση συναλλάγματος, ιδίως του δολαρίου, προκειμένου να μην χρειάζεται να διατηρούν τεράστια αποθεματικά και να εκθέτουν τα εθνικά τους νομίσματα σε κερδοσκοπικές πιέσεις στις αγορές forex και χρέους.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η Τουρκία θα κάνει το βήμα, που της πρότεινε η Ρωσία. Κι αυτό όχι διότι δεν συμφέρει την οικονομία της, αλλά γιατί δεν συμφέρει την ολιγαρχία της, η οποία έχει συνηθίσει, αφενός, να μετατρέπει τον αυξανόμενο πλούτο της σε δολάρια σε υπεράκτιους λογαριασμούς και, αφετέρου, να πολλαπλασιάζει τα κέρδη της διαμέσου ενός διεθνούς λαθρεμπορίου και ξεπλύματος επιχειρηματικού και πολιτικού χρήματος. Όχι μόνο δικού της, αλλά κάθε λογής κυβερνώσας ή άλλης συμμορίας στην ευρύτερη περιοχή.

Και το δολάριο είναι ιδανικό για λαθρεμπόριο. Μόνο το ευρώ μπορεί να το συναγωνιστεί. Να γιατί ο Ερντογάν πασχίζει να στραφεί περισσότερο προς ευρώ. Ιδίως μετά την επίθεση Τραμπ και δολαρίου εναντίον του.

Μια στροφή λοιπόν του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας με τη χρήση εθνικών νομισμάτων, μπορεί να βελτίωνε την ανθεκτικότητα της τουρκικής οικονομίας έναντι των κερδοσκοπικών επιθέσεων στο νόμισμά της, αλλά θα περιόριζε δραστικά τα εξωστρεφή κέρδη της ολιγαρχίας.

Αφήστε που μια τέτοια επιλογή του Ερντογάν θα έθετε επί τάπητος τις γεωστρατηγικές εξαρτήσεις της Τουρκίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό δεν πρόκειται να το επιχειρήσει το καθεστώς Ερντογάν με τίποτε. Η διαπλοκή της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ έχει τόσο βαθιές καθεστωτικές ρίζες, που μόνο με μια σαρωτική εθνική δημοκρατική επανάσταση στη χώρα μπορούν να αμφισβητηθούν επί της ουσίας.

Όπως και να έχει η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι μόνο πολιτικές επιλογές που έχουν ταξικό και γεωστρατηγικό πρόσημο εμποδίζουν μια χώρα από το να μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος, αν όχι το μεγαλύτερο, του εξωτερικού της εμπορίου σε αμοιβαίες συναλλαγές με τη χρήση εθνικών νομισμάτων. Δηλαδή με προγραμματικές διακρατικού χαρακτήρα συναλλαγές όπου το αμοιβαίο εμπόριο να καθορίζεται από προσυμφωνημένες ισοτιμίες ανάμεσα στα εθνικά νομίσματα.

Και μια κυρίαρχη Ελλάδα της δημοκρατίας, όπου ο λαός της θα είναι στ' αλήθεια αφεντικό και η πατρίδα του δεν θα είναι δούλος ούτε της Δύσης, ούτε της Ανατολής, είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει κανένα, μα κανένα πρόβλημα να προχωρήσει σε προγραμματικού χαρακτήρα διακρατικές συμφωνίες για την διευκόλυνση του αμοιβαίου εξωτερικού εμπορίου με χρήση των εθνικών νομισμάτων. Κι αυτή η πολιτική θα είναι ένα από τα θεμέλια ισχύος του νέου εθνικού κρατικού νομίσματος της ελεύθερης Ελλάδας.

Το δύσκολο δεν είναι να γίνουν όλα αυτά. Το αληθινά δύσκολο είναι να μάθει ένας δουλοπρεπής λαός, ο οποίος έχει συνηθίσει στους μονόδρομους που του επιβάλλουν κάθε φορά τα συμφέροντα των εξουσιαστών του, ότι μπορεί να επιλέξει διαφορετικά. Όλα τα άλλα είναι θέμα πολιτικής επιλογής, δηλαδή δημοκρατικής και πατριωτικής διακυβέρνησης.