Πρόβα συγκυβέρνησης ο ανασχηματισμός.

Έχουμε πλέον μια νέα κυβέρνηση. Ε, και θα μου πείτε. Τι άλλαξε επί της ουσίας, ή, τέλος πάντων, τι πρόκειται να αλλάξει; Βεβαίως και έχετε απόλυτο δίκιο. Ο απλός πολίτης δεν έχει να περιμένει τίποτε από τη νέα κυβέρνηση. Μόνο τα χειρότερα.

Οι χαρές και τα πανηγύρια υπάρχουν μόνο στα κυκλώματα των διαπλεκόμενων, στα τρωκτικά του κρατικού ταμείου και στον κομματικό στρατό. Η αλλαγή φρουράς απλά θα δώσει τη δυνατότητα σε ποικίλες συμμορίες ημετέρων στην κρατική κουτάλα. Κι έτσι ο κ. Τσίπρας θα μπορέσει να κερδίσει ευρύτερες συμπάθειες σε όλα εκείνα τα στρώματα που έχουν επενδύσει στη ρεμούλα.

Ωστόσο, αξίζει τον κόπο να επισημάνουμε ορισμένα νέα στοιχεία, τα οποία θα τα δούμε να ξεδιπλώνονται στο άμεσο μέλλον.

1ο Ο ανασχηματισμός δεν είναι παρά μια προσπάθεια της ομάδας Μαξίμου να αποδείξει προς όλες τις κατευθύνσεις πώς έχει δυνατότητα να αποτελέσει πόλο ευρύτερης συσπείρωσης και συγκυβέρνησης. Το μήνυμα στάλθηκε πρωταρχικά προς το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, οι οποίες γνωρίζουν ότι από εδώ και μπρος με το βάθεμα της μνημονιακής κατοχής σε βάρος του μέσου Έλληνα, ελαχιστοποιούνται οι δυνατότητες ακόμη και κυβερνήσεων συνεργασίας. Χρειάζονται πλατύτερες συγκυβερνήσεις με συναίνεση όλων των μνημονιακών και εθελόδουλων πλευρών. Κάτι σαν τη Σάρα, τη Μάρα και το Κακό Συναπάντημα.

2ο Ξεχάστε τις παλιές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην επίσημη αριστερά και την επίσημη δεξιά. Δεν υπάρχουν πια. Το παραμύθι περί αριστερής κυβέρνησης του κ. Τσίπρα και των ομοίων του, πάει πέθανε και με τον ανασχηματισμό ετάφη. Με την κυβέρνηση συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου ετάφη οριστικά το παραμύθι των αγεφύρωτων πολιτικών διαφορών ανάμεσα στη ΝΔ και το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Με τη σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα ετάφη οριστικά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά. Κι αυτό είναι καλό προκειμένου να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και σε επίπεδο ιδεολογίας, δηλαδή να ξέρουμε επιτέλους ποιος είναι στ’ αλήθεια αριστερός και ποιος δεξιός.

3ο Η νέα κυβέρνηση επενδύει περισσότερο από ποτέ στην πιο απολιτική γενιά πολιτικών, κομματικών και πολιτευτών, που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Πρόκειται για τη γενιά του κ. Τσίπρα, η οποία έκανε επίσημη σημαία της την άρνηση της πολιτικής ως έκφραση πλατιών κοινωνικοπολιτικών κινημάτων βάσης, ή αναμέτρησης ιστορικών ιδεολογιών για τα μεγάλα αιτήματα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

Η συγκεκριμένη γενιά πολιτικοποιήθηκε σε μια εποχή γενικής υποχώρησης της κοινωνικής αντίστασης και των αγώνων για δημοκρατία και δικαιώματα υπέρ των λεγόμενων ασθενέστερων τάξεων. Το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία που συγκλόνιζε όλες τις προηγούμενες γενιές είχε αντικατασταθεί με την πολιτική θεολογία, την αποικιακή ιδεολογία του ευρωπαϊσμού και της προσωπικής ιδεοληψίας. Οι παλιές μάχιμες ιδεολογίες που δοκιμάζονταν στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων είχαν μετατραπεί σε απολογητική της κυριαρχίας των πιο διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων κομματικών μηχανισμών. Σε δεξιά και αριστερά.

Για τη συγκεκριμένη γενιά η πολιτική ταυτίστηκε με την εκτόνωση και τη διαμαρτυρία στο όνομα απρόσωπων ιδεολογιών υπεράνω των παθών της κοινωνίας. Δεν ήταν παρά μια φτηνή δικαιολογία για κινήματα χωρίς κανενός είδους κοινωνική αναφορά και αποδοχή. Κι έτσι παρήχθη μια γενιά της πολιτικής χωρίς την παραμικρή πολιτική παιδεία, χωρίς πολιτικό ήθος και πολιτική μόρφωση και φυσικά χωρίς καν να αντιλαμβάνεται τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική ηθική και την ανηθικότητα. Το μίσος για την πολιτική που αφορούσε στην αναμέτρηση ολόκληρων τάξεων, στρωμάτων και λαών, συμπληρώθηκε από την πολιτική της προσωπικής ιδεοληψίας, που δικαιολογεί τα πάντα. Από την τυφλή καταστροφική μανία των «αντιεξουσιατών», έως την επιτήδεια τέχνη της ξεπούλας ως μέσο πολιτικής καριέρας.

Αυτή η γενιά πολιτικών δεν διαθέτει ούτε καν τις ελάχιστες ηθικές αναστολές των προηγούμενων. Κι επομένως είναι ικανή να πράξει τα χειρότερα, τα πολύ χειρότερα με την ίδια απολιτική μανία με την οποία οι ναζί στρατολογούσαν υποχείρια για να οδηγήσουν ολόκληρη την Ευρώπη στο μεγαλύτερο ολοκαύτωμα της ιστορίας της. Και όντως δεν υπάρχει καλύτερη γενιά πολιτικών για να ολοκληρώσουν το εθνικό και κοινωνικό έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας, από εκείνους που βλέπουν την πολιτική ως προσωπική καταξίωση.