Ερίζουν για το ποιος θα ξεπουλήσει καλύτερα Μακεδονία και Ελλάδα.

Η συμφωνία αναγνώρισης των Σκοπίων με το όνομα «βόρεια Μακεδονία», είναι «μια επιζήμια συμφωνία για τα εθνικά συμφέροντα», αναφέρει η πρόταση δυσπιστίας του κ. Μητσοτάκη. Σύμφωνοι. Τότε γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν αναλαμβάνει ρητά τη δέσμευση ότι αν έλθει στην κυβέρνηση, θα την ακυρώσει; Γιατί δεν το κάνει;

Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως αναφέρει η ίδια η πρόταση δυσπιστίας, «δεν έχει καν εγκριθεί από το υπουργικό συμβούλιο». Γιατί λοιπόν δεν δεσμεύεται ότι η δική του κυβέρνηση θα την ακυρώσει;

Όχι πώς μια δήλωση, αποτελεί ουσιαστική δέσμευση για πολιτικούς σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του. Αλλά ακόμη και μια σαφής δήλωση σημαίνει κάτι. Ας την κάνει. Τι τον εμποδίζει;

Άλλωστε η συγκεκριμένη συμφωνία ακόμη και με την έγκριση από το υπουργικό συμβούλιο, δεν παύει να συνιστά μια απλή κυβερνητική πράξη, η οποία δεσμεύει μόνο την υφιστάμενη κυβέρνηση. Κανέναν άλλον. Απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να έρθει ούτε καν για κύρωση στη Βουλή.

Επομένως, που είναι το πρόβλημα για τον κ. Μητσοτάκη; Μια πράξη κυβέρνησης, μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να αναιρεθεί από μια άλλη πράξη κυβέρνησης. Γιατί λοιπόν δεν τολμά ο κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του να δεσμευτεί ότι θα ακυρώσει την εν λόγω συμφωνία;

Δεν θα το κάνει. Και δεν θα το κάνει γιατί δεσμεύεται από τα ίδια μεγάλα συμφέροντα, που εξυπηρετεί και η κυβέρνηση Τσίπρα.

Δεν θα το κάνει γιατί διέπεται από την ίδια ολέθρια και εθνικά επιζήμια λογική της κυβέρνησης Τσίπρα. Από την ίδια λογική της πιο αδίστακτης εθνικής υποτέλειας και της εθελοδουλείας, που στις μέρες έχει γίνει δωσιλογισμός.

Η κυβέρνηση Τσίπρα βγάζει από την εξαιρετικά δύσκολη θέση, τόσο τον κ. Μητσοτάκη, όσο και όλους πριν από αυτόν, οι οποίοι προετοίμασαν από το 1991 την απαράδεκτη και εθνικά επιζήμια αναγνώριση του ουσιαστικά ανύπαρκτου κράτους. Πώς να τολμήσουν τώρα να δηλώσουν ότι θα ακυρώσουν τη συμφωνία Τσίπρα;

Πώς να τολμήσουν να έρθουν σε ρήξη – έστω και με μια απλή δήλωση – με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του Βερολίνου, που αποτελούν τον υποβολέα και σκηνοθέτη της όλης υπόθεσης;

Μετά το διάγγελμα του Τσίπρα ο κατευθυνόμενος τύπος στις πρωτεύουσες των μεγάλων Προστατών ξεχειλίζει από ενθουσιασμό για τη συμφωνία. Ξεχειλίζει από πρόστυχες άμεσες ή έμμεσες απειλές εναντίον της Ρωσίας και της Σερβίας. Μιλάνε για μεγάλη επιτυχία των Τσίπρα-Ζάεφ, γιατί έτσι απομονώνεται η τρισκατάρατη Ρωσία και η ακόμη πιο τρισκατάρατη Σερβία, εναντίον της οποίας ευθέως στρέφεται η εν λόγω συμφωνία.

Η συμφωνία αυτή μας οδηγεί κατευθείαν στην περίοδο πριν ακριβώς τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και πάλι η Σερβία στο μάτι του κυκλώνα. Και πάλι η Σερβία θα πρέπει να απομονωθεί με τον ίδιο τρόπο που παλιά το απαιτούσαν τα συμφέροντα της αυτοκρατορικής Γερμανίας και της Αυστρίας. Δηλαδή τα συμφέροντα της Deutsche Bank, η οποία είχε αναλάβει να οικοδομήσει τη σιδηροδρομική γραμμή Βερολίνου-Βαγδάτης με όλα τα παρελκόμενα.

Τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων δεν αποδέχθηκαν ποτέ τα τετελεσμένα των Βαλκανικών Πολέμων. Και μπορεί να χρησιμοποιούσαν έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο την «αυτονομία της Μακεδονίας» υπέρ της μεγάλης Βουλγαρίας ως μέσο αναθεώρησης των συνόρων στα Βαλκάνια, αλλά σήμερα επιδιώκουν τους ίδιους σκοπούς με την «Μακεδονία» και τη μεγάλη Αλβανία.

Και τότε όμως, όπως και σήμερα στόχος ήταν η απαξίωση της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913 και η απομόνωση της Σερβίας, ώστε να την θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Όταν στις αρχές του πολέμου το 1914 ο Γερμανός πρέσβης επισκέφθηκε τον Ε. Βενιζέλο και του ζήτησε ευθέως να μην σεβαστεί τη συνθήκη συμμαχίας Ελλάδας-Σερβίας – η οποία συνιστούσε τον σκληρό πυρήνα της Συνθήκης του Βουκουρεστίου – ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε: «Το έθνος μου είναι πολύ μικρό δια να διαπράξει τόσον μεγάλη ατιμίαν.» (Πολιτικαί Υποθήκαι Ε. Βενιζέλου, τ. Β, Αθήναι, 1964, σ. 135).

Και στην Βουλή ο Βενιζέλος απαντούσε σ’ όλους εκείνους που του έλεγαν πόσο καταστροφική είναι η πολιτική που θέτει τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας υπεράνω της προσκολλήσεως στις "φίλιες" Μεγάλες Δυνάμεις: «Πρέπει να αντιληφθώμεν ότι αι Μεγάλαι Δυνάμεις επιζητούν εκάστη τα ίδια συμφέροντα… Δεν δυνάμεθα να αξιώμεν από τους ξένους να είναι φίλοι της Ελλάδος. Ό,τι οφείλομεν να πράττωμεν, είναι όπως ημείς αυτοί κατορθώνομεν να ευρίσκωμεν τους συνεργάτας και συναγωνιστάς μας, εκάστοτε, εν τω κύκλω εν τω οποίω ευρίσκεται περισσοτέρα προσαρμογή των ιδικών μας συμφερόντων.» (Ό.π., σ. 124-125).

Όποτε δεν τηρήθηκε αυτή η θεμελιώδης αρχή στη διεθνή πολιτική της Ελλάδας, όποτε προσκολληθήκαμε υποταχτικά στα συμφέροντα των ισχυρών, είχαμε εθνικές τραγωδίες.

Σήμερα τη θέση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων έχουν πάρει το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι όπως παλιά, έτσι και σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως ένα απλό ανδρείκελο των σχεδίων τους. Κι όσο πιο ανδρείκελο αποδεικνύεται για να εξυπηρετεί τους σκοπούς τους, τόσο πιο ευχαριστημένοι με μας δηλώνουν, τόσο πιο «φιλέλληνες» εμφανίζονται.

Να λοιπόν γιατί ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε κανένας δεν θα τολμήσει να δεσμευτεί ότι η εθνικά επιζήμια συμφωνία Τσίπρα για την αναγνώριση των Σκοπίων με όλα τα παρελκόμενα, θα πρέπει να ακυρωθεί και θα ακυρωθεί. Να γιατί κανένας δεν πρόκειται να προτάξει τα εθνικά συμφέροντα έναντι των συμφερόντων της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Βλέπετε, υπάρχει και η άθλια θεωρία που επινόησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος: η συνέχεια του κράτους! Πρόκειται για μια πρωτοφανής θεωρία στα ιστορικά χρονικά ακόμη και της Ελλάδας, που μετατρέπει την ομερτά της μαφίας σε επίσημη συνθήκη όλων των κυβερνήσεων. Κι έτσι η συνέχεια του κράτους έρχεται να δικαιολογήσει τη συνέχεια της ατιμίας, της διαφθοράς, της πιο ξεφτιλισμένης υποτέλειας.

Ο επιφανής ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης Μέντελσον-Μπαρθόλδι σε μια εποχή όπου υπήρχε ακόμη συνείδηση ότι το ελάχιστο καθήκον των ιστορικών ήταν η αναζήτηση της αλήθειας, περιγράφει το εξής περιστατικό για τους Ελεύθερους Έλληνες. Όταν έμαθαν οι Έλληνες, μετά από 9 χρόνια αιματηρούς και καταστροφικούς αγώνες, ότι με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου το Φεβρουάριο του 1830 οι μεγάλοι Προστάτες επιθυμούσαν μια Ελλάδα μίζερη, διαιρεμένη, καχεκτική, αβίωτη και υποτελής σ’ αυτούς, βρήκαν ανάμεσα στ’ άλλα κι έναν εύγλωττο τρόπο να τους χλευάσουν:

Πήγαν λοιπόν και ανάγκασαν τους ιδιοκτήτες ενός καφενείου στο Ναύπλιο εκείνη την εποχή να κατεβάσουν την ταμπέλα τους. Κι από κει που είχαν ονομάσει το καφενείο τους Les Trois Puissances (Οι Τρεις Δυνάμεις), το άλλαξαν και στο εξής η επωνυμία του έγινε Les Trois Potences (Οι Τρεις Αγχόνες).

Κι ο επιφανής ιστορικός συμπλήρωνε για να δείξει το καθολικό μένος του λαού εναντίον των Μεγάλων Δυνάμεων: «Eν τας οδούς και ταις άγοραίς συνήρχοντο άπειλητικοί όμιλοι, ποιμένες δε και έμποροι και παλληκάρια, αντίθετοι άλλοτε και έρίζοντες, κατεδίκαζον ομοφώνως πολιτικήν, ήτις έφαίνετο επισφραγίζουσα διά του όνειδους την αδυναμίαν της Ελλάδος.» (Κ. Μ. Μπαρθόλδη, Ιστορία της Ελλάδος, μέρος δεύτερον, Εν Αθήναις, 1876, σ. 252).

Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου ανετράπη από τον ελληνικό λαό όταν συνειδητοποίησε τι μεγάλη δύναμη κρύβει η ομόνοια και η ομοφωνία στις τάξεις του εναντίον όλων όσων καλλιεργούν το όνειδος και την αδυναμία της Ελλάδας. Ντόπιων και ξένων. Όταν δηλαδή έμαθε στην πράξη να παραμερίζει τις εσωτερικές του έριδες και αντιθέσεις, «κατεδικάζον ομοφώνως πολιτικήν» που ήθελε την Ελλάδα υποτελή των ξένων συμφερόντων.

Μπορούμε και σήμερα. Αλλιώς η οργή και η διαμαρτυρία δεν είναι παρά εκτόνωση. Τα ΟΧΙ του λαού θα γίνονται ΝΑΙ των κυβερνήσεων. Και το δίκιο θα μοιάζει τόσο αδύνατο, όσο το άτιμο και το άδικο θα φαίνεται ακατανίκητο. Κι ο Έλληνας τότε θα είναι καταδικασμένος δεσμώτης, ραγιάς, έως να τον ξεγράψει μια για πάντα η παγκόσμια ιστορία.