Η απολιτίκ πολιτική και η προεκλογική πασαρέλα εν είδει καρνάβαλου…*

Η Ελλάδα δεν προσφέρεται για όποιον θέλει να διατηρεί σώας τας φρένας του. Ολόκληρη η χώρα ζει στη σφαίρα της απόλυτης παράνοιας. Η λογική, ακόμη και η κοινή λογική έχει πάει περίπατο «σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει.»

Η πολιτική βρίσκεται στο απόγειο της αποπολιτικοποίησής της. Δεν υπάρχουν πλέον πολιτικά προγράμματα για το παρόν και το μέλλον, που οφείλουν να αντιπαρίθενται, ούτε πολιτικός διάλογος για εναλλακτικές έναντι του πιο αδιέξοδου, καταστροφικού και ταπεινωτικού μονόδρομου που βιώνει η χώρα και ο λαός από της εποχή της τουρκοκρατίας.

Κανείς δεν θέλει την πολιτική αναμέτρηση με όρους επιχειρημάτων. Δεν προσφέρεται ως επικοινωνιακό προϊόν για το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο έχει καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή αποχαύνωσης, στην πολιτική της πιο ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας και του λάιφ στάιλ. Μόνο τηλεμαχίες, που θυμίζουν τη γνωστή ταινία «ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος»! Και μάλιστα σε εναλλασσόμενους ρόλους.

Από την πρώτη τηλεμαχία των επίλεκτων του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος που ελέγχει πλέον το κράτος, το δικαστικό σύστημα, τα ΜΜΕ – υπό την υψηλή, αλλά πάντα στενή, εποπτεία του ξένου παράγοντα, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών – μείναμε άναυδοι. Όπως φαντάζομαι και κάθε υποψιασμένος, μορφωμένος Έλληνας.

Μας άφησε να αναρωτιόμαστε πόσο πιο χαμηλά είναι ικανοί να ρίξουν τον πήχη. Πόσο πιο χαμηλά απαιτεί η επίσημη πασαρέλα της πολιτικής, ώστε να μας αναγκάσουν να πούμε όλοι, «ήμαρτον, αυτοί μας αξίζουν»!

Μέχρις ότου είδαμε να διαδραματίζεται ένα ακόμη σήριαλ κάκιστου γούστου σαν αυτό της διαγραφής του κ. Πολάκη από τον κ. Τσίπρα. Ποιο είναι το τεράστιο σκάνδαλο και τερατώδες ζήτημα που πρέπει να απασχολεί τους πολίτες. Μια πολιτική ανάρτηση του εν λόγω βουλευτή, που προκάλεσε την παραπομπή του στην «επιτροπή δεοντολογίας» του κόμματός του.

Έτσι είναι. Στα κρατικομονοπωλιακά κόμματα ισχύει ότι και στις φατρίες της γνωστής Μαφίας, ή της Κόζα Νόστρα. Όποιος παραβεί την ομερτά, που στα κόμματα λέγεται «γραμμή», αναλαμβάνει μια ειδική ομάδα πραιτοριανών και εγκάθετων. Στον υπόκοσμο της μαφίας ονομάζονται «enforcers» (εκτελεστές), ενώ στο υπόκοσμο της κομματικής μαφίας αποκαλείται «επιτροπή δεοντολογίας». Πάντα με γνώμονα την Οργουελική «διπλή γλώσσα» του Μεγάλου Αδερφού!

Κι αντί να συζητάμε τουλάχιστον για την ουσία της επίδικης ανάρτησης, δηλαδή για το ποιοι μηχανισμοί και πρόσωπα συνιστούν το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα, βγήκε στα κάγκελα ολόκληρη η συμμορία συνενόχων στο ξεπούλημα της χώρας, όλοι αυτοί που αν υπήρχε δικαιοσύνη στην Ελλάδα θα είχαν λογοδοτήσει για πράξεις εσχάτης προδοσίας, ανάλογες μ’ εκείνες των πάλαι ποτέ δωσίλογων της ναζιστικής κατοχής, για να επιβάλουν την διαταραχθείσα ομερτά.

Ο Πολάκης είναι ένοχος γιατί – για τις δικές του δόλιες σκοπιμότητες – έσπασε την ομερτά. Μίλησε για «βαθύ κράτος» το οποίο υπηρετούν δημοσιογράφοι και δικαστές. Μόνο και μόνο για να μάθει – αν δεν το ήξερε – ότι τόσο το κόμμα του, όσο και τα υπόλοιπα υπηρετούν το ίδιο ακριβώς «βαθύ κράτος», τα ίδια μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας.

Να γιατί έχουμε για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, ένα ακόμη μνημονιακό κοινοβούλιο όχι μόνο εικονικό, αλλά και μονοκομματικό με 6 διαφορετικά κόμματα!

Να γιατί η χώρα μας τελεί υπό καθεστώς επίσημης κατοχής και εκποίησης.

Να γιατί μας κυβερνά το κρατικά οργωμένο έγκλημα, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική οικογένεια του κ. Μητσοτάκη.

Ο Καλογρίτσας που προσφάτως καταδικάστηκε δεν έκανε τίποτε διαφορετικό για τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, απ’ ότι κάνουν και οι υπόλοιποι ολιγάρχες της χώρας, όπως οι κ. Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης, Αλαφούζος, κοκ. Κι αυτός είναι ο λόγος που τους έχει επιτραπεί να στήσουν ένα από τα πιο επαχθή καρτέλ εξωνημένου δημόσιου λόγου, που έχει γνωρίσει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.

Χειρότερο ακόμη κι από την εποχή που τη δημοσιογραφία κατατυραννούσε ο διορισμένος λογοκριτής.

Οι γνωστοί έμμισθοι της εξωνημένης δημοσιογραφίας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παρέμβαση Παππά, ο οποίος δικαίως καταδικάστηκε – έστω και ως εξιλαστήριο θύμα, για να συγκαλυφθεί το βαθύ καθεστώς διαπλοκής που διέπει τη μαφία των ΜΜΕ – αλλά κανείς δεν «θυμάται» το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του Συντάγματος, το οποίο ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών.»

Αν εφαρμοζόταν η διάταξη αυτή του Συντάγματος, δεν ξέρω ποιος θα απέμενε ιδιοκτήτης ή εταίρος των εξωνημένων ΜΜΕ. Το σίγουρο είναι πώς το καρτέλ της ενημέρωσης θα είχε υποστεί βαρύτατο πλήγμα, μαζί του και το πάνθεο των ακριβοπληρωμένων φερέφωνων της εξωνημένης δημοσιογραφίας. Κι αυτό δεν το θέλει κανείς από τους δελφίνους της εξουσίας. Ούτε και τα εξαπτέρυγά τους στην υφιστάμενη Βουλή.

Εξ ου και η ομερτά!

Και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πόσο βαθιά εκτείνεται η διαπλοκή, βγήκε να μας το επιβεβαιώσει η κ. Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Μαργαρίτα Στενιώτη, η οποία χαρακτήρισε σοκαριστική τη συγκεκριμένη ανάρτηση και έκανε λόγο για «εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα».

Η κ. Πρόεδρος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι ομότιμοί της – διακριθέντες αναλόγως όλα αυτά τα χρόνια για τις μεγάλες ευαισθησίες τους ως προς τις «εκτροπές της συνταγματικής νομιμότητας» –  μας θυμίζει μια αποστροφή από τις αναμνήσεις του Μαξίμ Γκόρκι για τον Άντον Πάβλοβιτς Τσέχοφ (και οι δυο απαγορευμένοι λίαν προσφάτως από την Ευρωπαϊκή Κουλτούρα, ως πράκτορες του Πούτιν):

«Μια φορά μια παχουλή, υγιής, όμορφη, καλοντυμένη κυρία ήρθε κοντά του και άρχισε να μιλάει α λα Τσέχοφ:

‘Η ζωή είναι τόσο βαρετή, Άντον Πάβλοβιτς. Όλα είναι τόσο γκρίζα: οι άνθρωποι, η θάλασσα, ακόμα και τα λουλούδια μου φαίνονται γκρίζα... Και δεν έχω επιθυμίες... η ψυχή μου πονάει... είναι σαν ασθένεια.’

‘Είναι όντως μια ασθένεια’, μίλησε με πεποίθηση ο Άντον Πάβλοβιτς, ‘είναι μια ασθένεια· στα λατινικά ονομάζεται morbus fraudulentus.’

Ευτυχώς η κυρία δεν φάνηκε να ξέρει λατινικά ή, τουλάχιστον, έκανε ότι δεν ήξερε.»¹

Δεν γνωρίζω πόσο η κ. Πρόεδρος και οι ομότιμοί της γνωρίζουν λατινικά, ή αν τους είναι οικεία η συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά η morbus fraudulentus – κυριολεκτικά, η «ασθένεια της δολιότητας» – δεν βρίσκεται στα εγχειρίδια παθολογίας, αν και ως διαταραχή είναι ενδημική, μολυσματική και σοβαρά επιβλαβής για τη σκέψη, το συναίσθημα και τη δράση.

Εκδηλώνεται δε με σοκαριστικό τρόπο όταν κάτοχοι θέσεων ευθύνης συμπεριφέρονται ως γραμματείς καὶ Φαρισαίοι υποκριτές, ως «ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!»²

 

1.       1. Maxim Gorky, Reminiscences of Tolstoy, Chekhov, and Andreev. New York, 1959, 79.

2.      2. Κατά Ματθαίο, ΚΓ, 24.

 

*Δημοσιεύτηκε στην Πένα Athens News, τεύχος Μαρτίου 2023