Ποιο είναι το μήνυμα που κρύβεται πίσω από τον ξυλοδαρμό του κ. Βαρουφάκη;

Ο ξυλοδαρμός του Γιάννη Βαρουφάκη δεν ήταν παρά μια ακόμη επιχείρηση πολιτικής φίμωσης. Όχι τόσο του ίδιου του κ. Βαρουφάκη, όσο όλων όσοι έχουν στιγματιστεί από το «βαθύ κράτος» ως «εκτός του συνταγματικού τόξου».

Γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, είμαστε πεισμένοι ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν προϊόν όχι του αναρχοαυτόνομου χώρου, ούτε μπράβων της νύκτας, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης, αλλά σεσημασμένων με ποινικά μητρώα, οι οποίοι λειτουργούν ως «πληροφοριοδότες» των υπηρεσιών δίωξης, ή εντεταλμένοι του «βαθέως κράτους». Πρόκειται για γνώριμους της ασφάλειας, οι οποίοι εμπλέκονται σε ληστείες, βανδαλισμούς, διακίνηση ναρκωτικών, λογής-λογής κακουργήματα, έχουν εκτίσει ποινές, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο μπορούν να δραστηριοποιούνται ως «αντιεξουσιαστές».

Ενώ αποστολή τους είναι η χειραγώγηση της απόλυτα δικαιολογημένης οργής πολλών νέων και της υγιούς διάθεσής τους να αναμετρηθούν με την καταστολή της πιο αδίστακτης και πιο απάνθρωπης εξουσίας που γνώρισε ποτέ ο τόπος από την εποχή της ναζιστικής κατοχής.

Τα συγκεκριμένα πρόσωπα, δρούσαν και δρουν όπως ανέκαθεν οι agent provocateur, χρησιμοποιώντας ως προκάλυψη, είτε ως άλλοθι τον αναρχοαυτόνομο χώρο. Όπως ακριβώς και οι προπάτορές τους χρησιμοποιούσαν ως κάλυψη τους οπαδούς της «προπαγάνδας της πράξης» στον 19ο αιώνα. Πάντα σε συνεννόηση με τις ειδικές υπηρεσίες ασφαλείας.

Γι’ αυτό και σχεδόν ποτέ δεν συλλαμβάνονται οι αυτουργοί, αλλά συνήθως νέοι, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα χειραγώγησης των καθοδηγητών τους. Όπως συνέβη για μια ακόμη φορά με τον 17χρονο, ο οποίος συνελήφθη για το περιστατικό του ξυλοδαρμού.

Αποστολή τους είναι να δημιουργήσουν με πρόσχημα τον αναρχοαυτόνομο χώρο, τάγματα εφόδου εναντίον όποιου δεν συνάδει με το κυρίαρχο αφήγημα της εξουσίας. Είναι τυχαίο που χαρακτηρίζουν ως «φασίστα», όποιον μιλά για απελευθέρωση της πατρίδας και εθνική ανεξαρτησία;

Είναι τυχαίο που κατά τη διάρκεια της εργαλειοποιημένης πανδημίας έκαναν τα πάντα για να στρέψουν την οργή όσων χειραγωγούσαν εναντίον των «φασιστών» που αμφισβήτησαν έμπρακτα το αφήγημα των Μητσοτάκη-Τσιόδρα-Μπουρλά;

Είναι τυχαίο που επιχειρούν να επιβάλουν την απόλυτη σιωπή των αμνών, ή του ροπάλου, εναντίον όποιου δεν αποδέχεται το κυρίαρχο αφήγημα του πολέμου εναντίον της Ρωσίας;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ώρες πριν τον ξυλοδαρμό του, ο κ. Βαρουφάκης σε εκδήλωση του κόμματός του είχε μια έντονη αντιπαράθεση μ’ έναν εκπρόσωπο της συμμορίας των ΜΚΟ της NED (New Endowment for Democracy), ο οποίος τον εγκαλούσε ως «πουτινικό»;

Πάλι γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο ίσως είχε περισσότερη σχέση με τον ξυλοδαρμό του κ. Βαρουφάκη, παρά η δήθεν έγκλισή του ως «μνημονιακού». Στην Ελλάδα σήμερα οι συμμορίες του «βαθέως κράτους» δεν επιτρέπουν κανενός είδους νηφάλιες προσεγγίσεις στον κλιμακούμενο παγκόσμιο πόλεμο του ΝΑΤΟ όχι μόνο εναντίον της Ρωσίας, αλλά εναντίον οιουδήποτε απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία της Ουάσιγκτον.

Όπως ο Κάιζερ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν είχε κανένα πρόβλημα με τις αντικαπιταλιστικές κορώνες και καταγγελίες των σοσιαλδημοκρατών αρκεί να μην κινητοποιούν το λαό ενάντια στον πόλεμο, έτσι και το «βαθύ κράτος» της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών σήμερα. Δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις τζούφιες αριστερές καταγγελίες εναντίον των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ – σαν αυτές των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και των λοιπών ομοειδών γκρουπούσκουλων – αρκεί να υιοθετούν παράλληλα το κυρίαρχο αφήγημα του ιμπεριαλισμού εναντίον της Ρωσίας.

Βέβαια, δεν πάσχουμε από επιλεκτική αμνησία, ούτε από πολιτική άνοια για να ξεχάσουμε – επειδή έτσι συμφέρει την όποια σκοπιμότητα, ή ιδιοτέλεια υπηρετούμε – τις καθοριστικές ευθύνες που έχει ο κ. Βαρουφάκης ως υπουργός οικονομικών για την επιβολή του 3ου μνημονίου, έστω κι αν δεν το ψήφισε ο ίδιος όταν τον Αύγουστο του 2015 ήρθε στη Βουλή.

Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι, να αναδειχθεί η αλήθεια για την πορεία της χώρας, οι ευθύνες όλων όσοι κατείχαν κυβερνητικές θέσεις, όπως και το τι πρέπει να κάνουμε για την ανατροπή του καθεστώτος μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, είναι μέσα από τον πιο ανοιχτό δημόσιο πολιτικό διάλογο.

Όπως τότε στην πλατεία Συντάγματος όταν το 2011 μπροστά σε χιλιάδες κόσμου αναμετρήθηκαν οι δυο αντίπαλες λογικές για την αντιμετώπιση των μνημονίων. Από τη μια η θέση που υπεράσπιζε τη μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ώστε να κατακτηθεί η εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Ελλάδα. Κι απ’ την άλλη η θέση της διαπραγμάτευσης για να πείσουμε τους δανειστές και την ΕΕ να μας δώσει την ευκαιρία ενός άλλου «μίγματος πολιτικής».

Και μόνο η ιδέα της επανάληψης μιας τέτοιας αναμέτρησης επιχειρημάτων με βάση την εμπειρία που υπάρχει πια, αλλά και μπροστά στον κόσμο που κατά χιλιάδες αρχίζει εκ νέου να κινητοποιείται, αρκεί για να προκαλέσει εγκεφαλικό στις ηγεσίες εντός και εκτός κοινοβουλίου.

Οι περισσότεροι τρέμουν ακόμη και στην ιδέα μιας τέτοιας δημόσιας αναμέτρησης. Τόσο οι κρατούντες της δεξιάς και της αριστεράς, όσο και οι σχηματισμοί σαν του κ. Βαρουφάκη. Όλοι τους προτιμούν μονολόγους δια των εξωνημένων μέσων μαζικής εξαπάτησης. Είτε προκάτ «διαλόγους» μόνο με ομοϊδεάτες σε ερμητικά περιχαρακωμένους χώρους.

Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του ξυλοδαρμού του κ. Βαρουφάκη ήθελαν να στείλουν ένα πολύ σαφές μήνυμα: δεν θα επιτρέψουν ακόμη και με τη βία την ανοιχτή δημόσια αναμέτρηση με όσους δεν διαθέτουν το χρίσμα είτε του «βαθέως κράτους», είτε της Ανώτατης Αρχής εντός και εκτός Ελλάδας.