Δ. Καζάκης: Μόνον με συλλογική πολιτική δράση του λαού θα δοθεί η λύση κι όχι με αυταπάτες

Πολλοί φίλοι του ΕΠΑΜ, επηρεασμένοι από τη «βιομηχανία μηνύσεων» που εδώ και μια δεκαετία έχει στηθεί από πολλές πλευρές και κατακλύζει τα social media, επικρίνουν το μέτωπο επειδή αρνείται να μπει στο χορό αυτόν. Θεωρώντας ότι με τις μηνύσεις και τις αγωγές θα φρενάρουν τις δυνάμεις του καθεστώτος, φτάνουν στο σημείο να τις θεωρούν ως τη μοναδική μορφή δράσης, ακολουθώντας όποιον κραδαίνει ένα φύλλο χαρτί και ζητάει από τους άλλους να το υπογράψουν για να κατατεθεί στην εισαγγελία! Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι βιώνουμε ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς που ακολουθεί προειλημμένες αποφάσεις για την καταστροφή της χώρας, χωρίς να αναλογίζονται ότι αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, η δικτατορία της χούντας του ’67 θα είχε καταρρεύσει με μερικές εκατοντάδες μηνύσεις πολιτών!

Το χειρότερο είναι ότι απαιτούν κι από το ΕΠΑΜ να παίξει σ’ αυτό το θέατρο της παραπλάνησης, να μετριάσει την ενημέρωση του κόσμου με τις αναλύσεις του και να δώσει βάρος σε μηνύσεις και αγωγές γιατί ειδάλλως «αδρανεί». Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η λύση θα δοθεί μόνον πολιτικά, με συσπείρωση του λαού για την ολοκληρωτική ανατροπή του καθεστώτος ζόφου που βιώνουμε κι όχι με «μπαλωθιές στον αέρα». Γι' αυτήν τη συσπείρωση εργαζόμαστε μέσω της ενημέρωσης, σ’ αυτήν τη συσπείρωση θα έπρεπε να δώσει την προσωπική του ενέργεια ο κάθε συνειδητός πολίτης κι όχι να ακολουθεί χίμαιρες.

Διαφωτιστικό είναι το άρθρο του Προέδρου του ΕΠΑΜ πάνω στο θέμα αυτό, που ακολουθεί στη συνέχεια.

του Δημήτρη Καζάκη

Το ΕΠΑΜ οφείλει να δώσει πρώτα και κύρια τον αγώνα της ενημέρωσης, τον αγώνα της ανάλυσης. Εάν ένα πολιτικό κίνημα δεν κερδίσει αυτόν τον αγώνα, δεν μπορεί να κερδίσει κανέναν άλλον αγώνα. Κι αυτός ο αγώνας είναι συλλογικός και απαιτεί διαρκείς δράσεις, όχι μόνο μέσα από το διαδίκτυο, που έτσι ή αλλιώς είναι η αιχμή του δόρατος αυτήν την εποχή, αλλά και μέσα στην κοινωνία, στην επαφή απευθείας με τον απλό κόσμο. Όποιος θεωρεί «λήθαργο» ή «αδράνεια» τις συζητήσεις και τις αναλύσεις, τότε συμβαίνουν δυο πράγματα: Είτε τα ξέρει, εκ προοιμίου, όλα, οπότε οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη διότι εμείς δεν τα ξέρουμε και θεωρούμε ότι μέσα από τις αναλύσεις και τις συζητήσεις μπορούμε να τα αντιληφθούμε και να πράξουμε τα δέοντα. Είτε, πολύ απλά, τα θεωρεί όλα αυτά περιττά, όπως ο σουλτάνος Μουχτάρ, ο οποίος, όταν κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, δέχτηκε την παράκληση όσων κατανοούσαν την αξία της γνώσης, να μην κάψει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο σουλτάνος είπε αυτό που λένε σήμερα πολλοί: “Αν η γνώση που προάγεται από τη βιβλιοθήκη είναι ίδια με εκείνη του Κορανίου, τότε είναι περιττή. Αν είναι ενάντια στο Κοράνι, τότε είναι επικίνδυνη. Σε κάθε περίπτωση, στην πυρά”. Συγνώμη, αλλά εμείς δεν πιστεύουμε σε κανένα Κοράνι, ούτε μας αρκούν οι συνθηματολογίες που προορίζονται για ελαφρόμυαλους. Αν ένα πολιτικό κίνημα δεν κερδίσει πρώτα το μυαλό και την καρδιά του λαού, αν δεν βάλει το νου και τη λογική του να δουλέψει, αν δεν τον βοηθήσει να συζητά και να αντιλαμβάνεται αυτά που τον καίνε, τότε, δεν πρόκειται ποτέ και με κανέναν τρόπο να δούμε ανατροπή.

Εκτός κι αν «αδράνεια» είναι το γεγονός ότι το ΕΠΑΜ δεν έχει μετατραπεί σε βιομηχανία μηνύσεων. Βλέπετε, ούτε οι νομικοί του κινήματος αλλά ούτε και το ΕΠΑΜ ως σύνολο, δεν ψάχνουν για πελατεία ούτε επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν την αφέλεια και την απελπισία πολλών, που πιστεύουν ότι με μηνύσεις θα λύσουν αυτό που συνιστά κορυφαίο πολιτικό ζήτημα. Να εκμεταλλευθούν την απελπισία αυτών που πιστεύουν και προσδοκούν  ότι  με δικαστική απόφαση θα δοθεί  πολιτική λύση!

Το ΕΠΑΜ προχώρησε σε Μήνυση – Έγκληση Συνηγορία για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ως κατεξοχήν πολιτική πράξη και παρακαταθήκη για την ανατροπή του καθεστώτος. Δεν έτρεφε, ούτε τρέφει αυταπάτες ότι κάποιος εισαγγελέας ή δικαστής -όσο έντιμος κι αν είναι- μπορεί δικαστικά να λύσει ζητήματα που άπτονται της κινητοποίησης ενός ολόκληρου λαού. Το ΕΠΑΜ εξ ιδρύσεως πιστεύει στον οργανωμένο αγώνα μέσα στο λαό. Αφήνουμε τις μηνύσεις για όσους έχουν ως επάγγελμα να γελοιοποιούν τα μεγάλα ζητήματα, να λειτουργούν διαλυτικά και να καλλιεργούν την απαξίωση της ενωμένης πολιτικής δράσης. Ούτε ένας από δαύτους δεν έχει συμβάλει στη συγκέντρωση των αναγκαίων δυνάμεων προκειμένου να δοθεί η πολιτική λύση που έχει ανάγκη ο τόπος. Ούτε ένας! Χρησιμοποιούν τη βιομηχανία μηνύσεων για να εξαπατήσουν τους αφελείς και τους απελπισμένους, είτε για ιδιοτελείς λόγους, είτε γιατί δεν θέλουν να δοθεί πολιτική απάντηση στο καθεστώς. Επί μία ολόκληρη δεκαετία, δεκάδες τέτοιοι τύποι εμφανίστηκαν και μάζεψαν εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές για κάθε λογής μηνύσεις, μηνύσεις ενάντια στις τράπεζες, μηνύσεις ενάντια σε πρωθυπουργούς και υπουργούς, κ.ο.κ. Και τι έγινε; Πού πήγαν όλοι αυτοί; Τι κατάφεραν εκτός από το να καταδικάζουν σε πολιτική απραξία όλους αυτούς που λόγω αφέλειας, ή απελπισίας,  πιστεύουν και προσδοκούν ότι με μια υπογραφή σε μια μήνυση θα λυθεί το πρόβλημα; Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί; Όσοι απ’ αυτούς υπάρχουν, συνεχίζουν το διαλυτικό τους έργο.

Το ΕΠΑΜ δεν θα γίνει ίδια και όμοια με όλους αυτούς. Εμείς δεν εξαπατήσαμε ποτέ κανέναν. Ούτε πρόκειται να τον εξαπατήσουμε τώρα στήνοντας μια ακόμη βιομηχανία μηνύσεων ασχέτων, αφελών και απελπισμένων. Το πρόβλημα θα λυθεί  αποκλειστικά και μόνον με συλλογική πολιτική δράση μέσα στο λαό. Χωρίς συζητήσεις, αναλύσεις και διαφώτιση, χωρίς την επίπονη μάχη της γνώσης και της ενημέρωσης, αυτό είναι αδύνατον να γίνει.

Κατά συνέπεια, η απάντηση σε όσους επικρίνουν το ΕΠΑΜ για αδράνεια είναι απλή. Να μην κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο δικός τους πολιτικός λήθαργος και η αδυναμία δράσης, δεν αφορούν το ΕΠΑΜ.