Γιατί τώρα η μήνυση του ΕΠΑΜ επί Εσχάτη Προδοσία;

Είναι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου – κι όχι μόνο – που πολιτικό κόμμα, όπως το αναγνωρίζει ο ισχύων νόμος, καταθέτει μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία εναντίον όσων αλλοίωσαν ή και κατέλυσαν με τις πράξεις τους το συνταγματικό πολίτευμα της χώρας. Η κατάθεση της μήνυσης αυτής δεν έγινε μόνο με σκοπό την δίωξη και καταδίκη των υπευθύνων, αλλά πρώτα και κύρια για την αποκατάσταση της δημοκρατικής και συνταγματικής ομαλότητας στην Ελλάδα.

Είναι γνωστό ότι το ΕΠΑΜ από την ιδρυτική του διακήρυξη τον Ιούλιο του 2011, ένα εκ των 5 βασικών προταγμάτων του ήταν και παραμένει η άσκηση δίωξης επί εσχάτη προδοσία όσων ψήφισαν, υπέγραψαν, εφάρμοσαν τα μνημόνια και τα παρελκόμενά τους. Ήταν η πρώτη και η μόνη πολιτική δύναμη που έθετε στο πρόγραμμά της ως έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της πολιτικής της την άσκηση δίωξης. Πίστευε τότε, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει και σήμερα ότι χωρίς μια τέτοια δίωξη δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα και να ανορθωθεί εκ βάθρων με όρους δικαίου και δημοκρατίας προς όφελος των πολιτών της.

Γιατί λοιπόν άργησε να κατατεθεί η μήνυση;

Το ΕΠΑΜ εξ ιδρύσεως δεν θεωρούσε την άσκηση δίωξης ως δικό του αποκλειστικά «κομματικό» καθήκον. Το θεωρούσε και εξακολουθεί να το θεωρεί ως παλλαϊκή απαίτηση. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αγωνιζόταν να κινηθεί ένα ευρύτερο φάσμα αντιμνημονιακών δυνάμεων και προσωπικοτήτων εναντίον όσων κομμάτων και προσώπων διέπραξαν Εσχάτη Προδοσία σε βάρος της χώρας. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Καμιά άλλη δύναμη δεν δέχθηκε να δεσμευτεί σε μια τέτοια κίνηση.

Ταυτόχρονα είναι τελείως διαφορετικό να υιοθετεί κανείς πολιτικά την ανάγκη άσκησης δίωξης επί Εσχάτη Προδοσία και εντελώς άλλο να επωμίζεσαι την σύνταξη της μήνυσης γι’ αυτήν. Όταν είναι κανείς σοβαρός και κυρίως όταν σοβαρολογεί δεν θέλει με κανέναν τρόπο η μήνυσή του αυτή να καταντήσει φωτοβολίδα για εκτόνωση, ούτε να εκφράζει απλά τις ποικίλες νομικές του θεωρήσεις και δικανικές φιλοσοφίες, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με το ισχύον ποινικό δίκαιο.

Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν δεκάδες μηνύσεις πολιτών, που όμως δεν πληρούσαν – για να εκφραστώ επιεικώς – τις προβλέψεις του ισχύοντος ποινικού δικαίου. Κι έτσι ανάγκασαν τις δικαστικές αρχές με ελαφρά τη καρδία, είτε να τις στείλουν στη Βουλή για να χαθούν στα συρτάρια της, είτε να τις απορρίψουν μια κι έξω ως ανυπόστατες.

Το ΕΠΑΜ δεν θα μπορούσε ποτέ να εμπλακεί σε μια μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία, η οποία γίνεται απλά και μόνο ως πολιτική δήλωση χωρίς καμιά άλλη αξίωση, ή ως άμυνα ορισμένων πολιτών – όπως την φαντασιώνονται οι ίδιοι – προκειμένου να προστατευτούν έναντι της λαίλαπας των μνημονιακών πολιτικών. Κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι μια μήνυση τέτοιου είδους, όχι μόνο θα είναι ατελέσφορη, αλλά θα υπονομεύσει εντέλει την ίδια την απαίτηση για δίωξη των ενόχων επί Εσχάτη Προδοσία. Σύμφωνα πάντα με ότι προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα και ο Ποινικός Κώδικας της χώρας.

Σήμερα, το καθεστώς αλλοίωσης και κατάλυσης των δημοκρατικών αρχών της Ελληνικής πολιτείας έχει ολοκληρωθεί. Η χώρα μας όχι μόνο τελεί υπό ένα ολοκληρωτικό καθεστώς κατοχής και εκποίησης, αλλά σπρώχνεται επίσης σε ακρωτηριασμό της εθνικής της επικράτειας. Η δημοσιονομική, πολιτική και κανονιστική κατοχή της πατρίδας μας, πρόκειται να εξελιχθεί γρήγορα και σε στρατιωτικοπολιτική υπό τον μανδύα της «μεταμνημονιακής εποχής». Τώρα λοιπόν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια μήνυση. Όχι από πολίτες, αλλά από πολιτικές δυνάμεις για να αποκτήσει την πρέπουσα βαρύτητα και κύρος μια τέτοια μήνυση. Οι καιροί ου μενετοί!

Κι όχι μόνο αυτό. Μια τέτοια μήνυση δεσμεύει πρώτα και κύρια αυτούς που την καταθέτουν. Δεν μπορεί μια πολιτική δύναμη που εμπλέκεται και σηκώνει στους ώμους της μια τέτοια μήνυση, να κάνει πίσω. Να υποχωρήσει δηλαδή και να αθωώσει το καθεστώς των μνημονίων μαζί με όλες τις συνέπειες τους για τη χώρα και τους πολίτες της.

Η μήνυση αυτή είναι η φωνή μιας αδούλωτης Ελλάδας, που δεν αποδέχεται το χαμό της, ούτε τη δουλεία στα σύγχρονα κολαστήρια των αγορών. Όσο υπάρχει αυτή η φωνή, τίποτε δεν έχει χαθεί, κανένας δεν μπορεί να επιβάλλει τετελεσμένα σε βάρος της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Ελλήνων.

Τι τύχη θα έχει αυτή η μήνυση;

Δεν βρισκόμαστε υπό καθεστώς ομαλότητας για να μπορεί να προβλέψει κανείς επακριβώς το πώς θα κινηθεί η δικαιοσύνη. Το καθεστώς ανωμαλίας, όπως έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα δεν επιτρέπει στην απρόσκοπτη άσκηση της δικαιοσύνης. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι εκ πείρας.

Ωστόσο, η μηνυτήρια αναφορά – όπως έχει συνταχθεί από τους νομικούς που είχαν την κύρια ευθύνη σύνταξης – δεν θα επιτρέψει εύκολα σε ευσυνείδητο λειτουργό της δικαιοσύνης να παραβλέψει το καθήκον του λόγω άνωθεν, ή έξωθεν πιέσεων. Όσο ισχυρές κι αν είναι. Κι αυτό δεν το λέμε εικάζοντας, ή τυχαία. Το λέμε μετά λόγου γνώσεως.

Πολύ περισσότερο όταν απέναντί του ως πολιτική αγωγή, δεν έχει απλούς πολίτες, αλλά μια συγκροτημένη πολιτική δύναμη μαζί με μια πλειάδα προσωπικοτήτων από κάθε μονοπάτι της κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα, μαζί με τους καλύτερους νομικούς γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Πρόκειται για έναν κατάλογο που όλο και μεγαλώνει, καθώς όλο και περισσότεροι πείθονται όχι μόνο για την ανάγκη της μήνυσης, αλλά και για τις σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας της.

Αν σ’ αυτόν τον κατάλογο των παραστατών της μήνυσης, προστεθεί κι ένας κατάλογος απλών πολιτών, τότε είναι σίγουρο ότι θα ισχύσει αυτό που είχε πει κάποτε ο καθηγητής κ. Κασιμάτης: Μπροστά σ’ ένα κατάλογο εκατοντάδων χιλιάδων υπογραφών από απλούς πολίτες κανείς Έλληνας δικαστής δεν θα βρεθεί να παραβλέψει μια καλά στοιχειοθετημένη μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία.

Κι ας μην ξεχνάμε. Η άσκηση δίωξης επί Εσχάτη Προδοσία δεν είναι απλά η δικαίωση των εκατομμυρίων θυμάτων της μνημονιακής κατοχής, εκ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες πλήρωσαν και πληρώνουν με την ίδια τη ζωή τους, αλλά και η απαρχή για να πάρουμε τη χώρα μας πίσω. Είναι η απαρχή για να ακυρωθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, όλες οι δεσμεύσεις και οι διατάξεις υπέρ των δανειστών. Είναι η απαρχή για να ακυρωθούν όλες οι υπογραφές που έχουν τεθεί, ή θα τεθούν σε βάρος του ελληνικού λαού.

Και πρωτίστως. Είναι η απαρχή για να επιστρέψουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους όλα τα περιουσιακά στοιχεία που εκποιήθηκαν υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής. Είτε με τη μορφή ιδιωτικοποίησης της δημόσιας και κρατικής περιουσίας, κινητής και ακίνητης, υλικής και άυλης. Είτε με τη μορφή πλειστηριασμών σε βάρος των πολιτών από τράπεζες, εφορία, επενδυτικά κεφάλαια και άλλους φορείς. Όλα μπορούμε τα πάρουμε πίσω. Δημόσια και ιδιωτική περιουσία.