Οι ελίτ ξεσηκώνονται εναντίον των λαών μετά το Brexit.

Υπό τη βαριά σκιά των τραπεζικών μεγαθηρίων τύπου Deutsche Bank, HSBC, CreditSuisse, JP Morgan, κοκ, που σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ συνιστούν "συστημικό κίνδυνο" για την παγκόσμια οικονομία και πρωτίστως για την ήδη ασθμαίνουσα οικονομία της ΕΕ, ο πανικός και η υστερία για τη ψήφο υπέρ του Brexit συνεχίζεται. Το άνοιγμα των συγκεκριμένων τραπεζικών κολοσσών ξεπερνά τα 77 τρις δολάρια, δηλαδή περίπου ίσο με το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οι ανάγκες αναχρηματοδότησής τους για να μην καταρρεύσουν ξεπερνούν τον ετήσιο προϋπολογισμό όλων των ανεπτυγμένων χωρών G-7.

Να ποιά είναι η πραγματική αιτία του πανικού και της υστερίας. Ορισμένοι το λένε καθαρά. "Πάρα πολλοί πολιτικοί ακούνε αποκλειστικά την εθνική τους κοινή γνώμη. Και αν ακούει κανείς τη δική του εθνική κοινή γνώμη, τότε δεν αναπτύσσει αυτή που θα πρέπει να είναι μια κοινή ευρωπαϊκή λογική και την αίσθηση της ανάγκης να καταβάλλουμε μαζί τις προσπάθειες. Έχουμε πάρα πολλούς Ευρωπαίους μερικής απασχόλησης." Τάδε έφη Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ στη συζήτηση που διεξήχθη στις 5 Μαίου στο μουσείο Capitolini της Ρώμης, στον τόπο δηλαδή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957 που ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι πολιτικοί δεν μπορούν να ακούνε τους λαούς τους. Πρέπει και οφείλουν να ακούνε τις παγκόσμιες ελίτ, οι οποίες έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς τη βιωσιμότητα όχι των λαών, των εθνών και των χωρών, αλλά των τραπεζών και των χρηματαγορών.

Ειδικά μετά το δημοψήφισμα της Βρετανίας υπέρ του Brexit δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θέτουν πλέον ανοιχτά. "Είναι ώρα για την ελίτ να ξεσηκωθεί ενάντια στις αδαείς μάζες. Το Brexit έχει απογυμνώσει το πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Δεν είναι η αριστερά εναντίον της δεξιάς. Είναι ανάμεσα στους λογικούς εναντίον τους παράλογα οργισμένους." Έτσι έγραφε στις 26 Ιουνίου ένας από τους εκδότες του περιοδικού Foreign Policy, το οποίο είναι γνωστό για την επιρροή τους στα υψηλά κλιμάκια διαμόρφωσης παγκόσμιας πολιτικής.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Το Brexit έφερε στην επιφάνεια το κυρίαρχο πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Ανάμεσα στο δικαίωμα των λαών στην εθνική τους αυτοδιάθεση και τη δημοκρατία όπου όλες οι εξουσίες εκπορεύονται από το λαό και ασκούνται υπέρ αυτού, από τη μια και από την άλλη στις παγκόσμιες ελίτ και τα υπερεθνικά μορφώματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Κι αυτό το σχίσμα δεν εκφράζεται πλέον μόνο ή απλά ανάμεσα σε χώρες δουλοκτήτες και χώρες δούλους, όπως συνέβαινε επί αποικιοκρατίας, αλλά διατρέχει, συνταράσσει όλες τις χώρες. Μικρές και μεγάλες. Ανεπτυγμένες και λιγότερο ανεπτυγμένες.

Ζούμε μια πρωτοφανή ιστορική οπισθοδρόμηση στα δόγματα του Imperium Universalis του μεσαίωνα, δηλαδή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Αντί για ένα σύστημα διακυβέρνησης που να εξαρτάται από τη θέληση των πολλών, του έθνους και του λαού, δημιουργήθηκε κυρίως με την ΕΕ ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πεφωτισμένη ελίτ πολιτικών και γραφειοκρατών. Οι ΠΟΛΛΟΙ (εσείς και εγώ) είναι απλά πάρα πολύ αδιάφοροι, πάρα πολύ συναισθηματικοί, πολύ απαίδευτοι για να τους επιτραπεί με ασφάλεια η δυνατότητα να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους και τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται στον τόπο τους.

Η δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει τι θα γίνει στον τόπο του, είναι σύστημα ανασφαλές για τις αγορές και την εξουσία κι επομένως θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα σύστημα υπερεθνικών εξουσιών. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα της ΕΕ. Να γιατί οι αξιωματούχοι της Ένωσης δεν λογοδοτούν σε κανέναν, ενώ είναι προστατευμένοι με αυξημένες ασυλίες έναντι οιουδήποτε συστήματος δικαιοσύνης.

Οι σύγχρονες λογικές που θέλουν να αφομοιώσουν λαούς και χώρες σε ένα Imperium Universalis, που σήμερα ονομάζεται παγκόσμια διακυβέρνηση, ή ευρωπαϊκή ενοποίηση, στηρίζονται σε μια πρόστυχη, ανιστόρητη και χυδαία επίθεση εναντίον πρώτα και κύρια του έθνους και της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό που επιχειρούν είναι να ταυτιστεί το έθνος με τον εθνικισμό, τον κατακερματισμό, τους πολέμους, τις ανωμαλίες, την αστάθεια, κοκ. Ακριβώς με την ίδια λογική που η Ιερή Συμμαχία έβλεπε τους εθνικούς αγώνες των λαών σαν απειλή εναντίον της Pax Europeana, που υποτίθεται ότι μπορούσαν να εγγυηθούν μόνο οι μεγάλες δυναστείες και η απολυταρχία τους στην Ευρώπη.

Θέλουν να ξεχνούν ότι το σύγχρονο έθνος είναι το λίκνο κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας των λαών. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν ιδέα δημοκρατίας και ελευθερίας για την κοινωνία. Κι ο λόγος είναι απλός. “Έθνος ονομάζομεν την ομάδα κοινωνίας τινός, ήτις, κοινήν έχουσα την κυριαρχίαν, εις κοινούς έαυτήν υποβάλλει νόμους το εύ ζήν προαιρουμένη, και δέχεται να διευθύνηται από τούς αυτούς κυβερνήτας." Έτσι έγραφε ο πατέρας του συνταγματικού δικαίου στην Ελλάδα, Ν. Ι. Σαρίπολος τον 19ο αιώνα.

Κι ένας από τους πιο γνωστούς φιλελεύθερους Γάλλους συγγραφείς του 20ου αιώνα, Ραϊμόν Αρόν, απαντούσε ήδη από τη δεκαετία του 1960 στους αρνητές των εθνών: "Δεν επιχειρώ να αρνηθώ τις καταστροφές του εθνικισμού και του βρώμικου, ανισόρροπου αισθήματος, που συνθέτει η υπεροψία και η φιλοδοξία και όχι απλά της νόμιμης πρόσδεσης ενός λαού σε μια κουλτούρα. Όμως οι κριτικοί του εθνικισμού, που είναι επίσης και αρνητές των εθνών, ξεχνούν πολύ εύκολα τα επιτεύγματα αυτού του τύπου πολιτικής μονάδας. Το έθνος έχει ως αρχή και ως επιδίωξή του τη συμμετοχή όλου του κυβερνώμενου λαού στο κράτος. Με σκοπό τη συμμετοχή στο κράτος διεκδικούν όλες οι μειονότητες να αναγνωριστεί η γλώσσα τους. Ο ιστορικός που θαυμάζει την εποχή που κάθε μια από τις κοινωνικές λειτουργίες εκπληρώνονταν από άνδρες χωρίς συγκεκριμένη εθνικότητα (για παράδειγμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία), ξεχνά ότι αυτή ετερογένεια ήταν το αποτέλεσμα στρατιωτικών κατακτήσεων και ότι απέκλειε από την πολιτική το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Το να αρνηθεί κανείς το σύγχρονο έθνος σημαίνει ότι απορρίπτει την μεταφορά στην πολιτική της αιώνιας διεκδίκησης της ισότητας."

To Brexit επαναφέρει την "αιώνια διεκδίκηση της ισότητας" για τους πολλούς πάνω στη φυσική του βάση: την εθνική αυτοδιάθεση και την κυριαρχία κάθε λαού στον τόπο του, στην πατρίδα του.

Δημοσιεύτηκε στην kontranews, 3/7/2016