Κι όμως ο Πολάκης έχει δίκιο…

«Κι όμως η γη γυρίζει!» Έτσι θέλει ο μύθος να αποφαίνεται ο Γαλιλαίος μετά την περιβόητη καταδίκη του στις αρχές του 17ου αιώνα από τη Ρωμαϊκή Κουρία για υιοθέτηση αιρετικών απόψεων έναντι της μιας και μόνης Ορθής Πίστης.

Ο κ. Πολάκης βέβαια δεν είναι Γαλιλαίος, ούτε θα μπορούσε να είναι, αλλά και οι επίδοξοι κριτές και δικαστές του δεν φέρουν το φωτοστέφανο των ιεροεξεταστών. Ούτε φυσικά αντλούν την εξουσία τους από το αλάθητο του Πάπα. Μόνο από το αλάθητο της προσωπικής ιδιοτέλειας και της διαπλοκής με το κρατικά οργανωμένο έγκλημα, το οποίο πλέον ελέγχει όλους τους θεσμούς σ’ αυτή τη χώρα. Συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματικών κομματικών μηχανισμών.

Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Στο εξής απλό: Ένα εξέχων μέλος της γνωστής συμμορίας των «δυνάμεων του συνταγματικού τόξου», ξεστόμισε μια μεγάλη αλήθεια.

Στην Ελλάδα λειτουργεί «βαθύ κράτος» όπου υπηρετούν ανώτεροι και ανώτατοι δικαστές, αλλά και γνωστοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν οδηγήσει το επίπεδο της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης σε επίπεδα χειρότερα της χούντας.

Ποιος έντιμος Έλληνας θα μπορούσε να διαφωνήσει μ’ αυτή τη διαπίστωση; Κανείς. Διαρρηγνύουν λοιπόν τα ιμάτιά τους μόνο όσοι έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους», είτε τους είναι αδύνατο να εφαρμόσουν τη γνωστή εντολή του Περικλή: φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας!

Κι όμως, η ανάρτηση του Πολάκη περί του προφανούς μετατράπηκε στα πρωτοσέλιδα της εξωνημένης δημοσιογραφίας ως «προκήρυξη» για τη «στοχοποίηση» δικαστών και δημοσιογράφων. Λες κι ο Πολάκης προτίθεται να ιδρύσει νέα τρομοκρατική οργάνωση με σκοπό τη δολοφονία δικαστών και δημοσιογράφων.

Αν και οφείλουμε να προειδοποιήσουμε όλες αυτές τις κυρίες και τους κυρίους που αντιμετωπίζουν τον Πολάκη ως εν δυνάμει αρχηγό μιας νέας 17ης Νοέμβρη, εδώ που έχετε οδηγήσει τα πράγματα καλό είναι να μην βάζετε ιδέες στους εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους Έλληνες που βιώνουν το χαμό το δικό τους και της πατρίδας τους.

Ακόμη όμως κι αν κάποιος διαφωνεί με την ανάρτηση Πολάκη, που στ’ αλήθεια βρίσκεται το κακό; Γιατί η εισαγγελία έδειξε τέτοιο ζήλο για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με αφορμή μια πολιτική ανάρτηση; Σε ποια εποχή βρισκόμαστε; Στην ίδια εποχή όπου οι εισαγγελικές αρχές της Λαμίας στοιχειοθετούσαν δίωξη κατά του «Δημοκρατικού Μανιφέστου» των Παπαναστασίου, Βηλαρά, Μελά και λοιπών, διότι οι αναφορές τους στη δυναστεία και το καθεστώς της θεωρήθηκαν αξιόποινες διότι «προσέβαλον το σεπτόν πρόσωπον του άνακτος», αλλά και «στασιαστικαί»!

Ας θυμίσουμε λοιπόν το κατηγορητήριο στους σημερινούς επίδοξους μιμητές του εφέτη εισαγγελέα Ν. Γερακάρη και του εισαγγελέα πλημμελειοδικών Ν. Δεσποτόπουλου, οι οποίοι άσκησαν δίωξη εναντίον όσων είχαν υπογράψει το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» του Παπαναστασίου:

«Πρώτον, δια του Μανιφέστου προσπαθήσατε να διεγείρητέ μίσος και περιφρόνησιν του ελληνικού λαού κατά του προσώπου του Βασιλέως και, δεύτερον, συναπεφασίσατε περί πράξεως εσχάτης προδοσίας και συνυπεχρεώθητε μετ’ αλλήλων, θέλοντες να απομακρύνητε του ελληνικού θρόνου τον νόμιμον βασιλέα Κωνσταντίνον, την βασιλικήν οικογένειαν και να μεταβάλητε το καθεστώς δια βιαίων μέσων…»

Σε τι διαφέρει από το κατηγορητήριο εκείνης της εποχής οι κρωγμοί των δήθεν θιγμένων εκπροσώπων της ανύπαρκτης ελληνικής δικαιοσύνης; Πόσο διαφορετικές είναι οι προθέσεις της κ. Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, όταν μιλά για «εκτροπή της συνταγματικής έννομης τάξης» από την πολιτική ανάρτηση ενός βουλευτή;

Εκτός κι αν οι δικαστές, δημοσιογράφοι και λοιποί για τους οποίους μιλά ο κ. Πολάκης διέπονται από το ίδιο καθεστώς συνταγματικής ανευθυνότητας, όπως κάποτε ο βασιλιάς και η μοναρχία. Ποιος ακριβώς τους έχρισε με άγιο μύρο – όπως κάποτε έχριζε την ελέω Θεού μοναρχία – για να διεκδικούν τόσο ξεδιάντροπα την εγκληματική καταδίκη οιουδήποτε τους ασκεί κριτική;

Οι Γερακάρης-Δεσποτόπουλος της εποχής εκείνης έλαβαν εντολή από το Παλάτι και την εκτέλεσαν λειτουργώντας ως τυπικοί κομματάρχες άνομων εξουσιών, όπως ορθώς τους κατήγγειλε ο συλληφθείς και κατηγορούμενος Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Τι διαφορετικό κάνουν οι ομότιμοί τους σήμερα που επιχειρούν να στοιχειοθετήσουν ανάλογα κατηγορητήρια εναντίον μη αρεστών πολιτικών θέσεων;

Βέβαια, ο κ. Πολάκης δεν διαθέτει το επίπεδο, την ευθύτητα, το αδέκαστο της προσωπικής εντιμότητας και φυσικά την προσήλωση στο δημοκρατικό πολίτευμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω και κανέναν άλλον, ειλικρινά κανέναν, που να διαθέτει, ή έστω να προσεγγίζει αυτά προσόντα στην υφιστάμενη βουλή. Ιδίως όταν πρόκειται για τις ηγεσίες όλων – μηδενός εξαιρουμένου – των πολιτικών κομμάτων του κοινοβουλίου.

Κι έχω τη θλιβερή ατυχία να γνωρίζω προσωπικά τους περισσότερους. Ειδικά στην αριστερά.

Η στημένη εκστρατεία διαπόμπευσης του Πολάκη δεν έχει στόχο απλά τη «δολοφονία χαρακτήρα» του τέως υπουργού, στο οποίο ασκείται ανέκαθεν με φανατισμό ο φασισμός, αλλά την παγιοποίηση ενός αδίστακτου μηχανισμού τρομοκρατίας σε βάρος οιουδήποτε λοξοδρομεί από το επίσημο αφήγημα, έστω και για το θεαθήναι.

Πρόκειται για το γνωστό δόγμα που στον υπόκοσμο της μαφίας λέγεται ομερτά, ενώ στον υπόκοσμο της πολιτικής αποκαλείται «έχω εμπιστοσύνη στους λειτουργούς της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης».