Δείτε πώς θα δικαιολογούν τη δολοφονία πολιτών από στρατιωτικά πυρά καταστολής.

«Τα μέτρα ασφαλείας ιδιαίτερα όταν υπάρχουν υψηλά ιστάμενοι Αμερικάνοι είναι τέτοια τα οποία πολλές φορές οδηγούν στη χρήση μέσων που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται με τόση ευκολία», δήλωσε ο κ. Καμμένος προχθές επιχειρώντας να δικαιολογήσει όχι μόνο την απάνθρωπη καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών, αλλά και την εμφάνιση ειδικών δυνάμεων του στρατού με πλήρη πολεμικό φόρτο. Για πρώτη φορά μετά τη χούντα.

Διάβασε καλά τη δήλωση, αποστήθισέ την, γιατί πρόκειται να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο μέλλον όταν το παιδί σου, ο αδελφός, ή η αδελφή σου, ο πατέρας, η μητέρα, ή ο γνωστός σου θα πέφτει νεκρός από τα πυρά των ειδικών δυνάμεων, ή των ελεύθερων σκοπευτών. Άλλωστε ο κ. Καμμένος το δήλωσε ευθαρσώς: «Το να κάνεις ένα συλλαλητήριο την ημέρα που μιλά ο πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που έχεις εδώ τον υψηλότερο Αμερικάνο μετά τον αντιπρόεδρο, που έχεις εδώ πέρα δέκα γερουσιαστές, που είναι 50 εταιρείες να ρθούν να επενδύσουν στη χώρα σου, που την ίδια ώρα που έχει πει το ΠΑΜΕ να κάνουμε μια συγκέντρωση, οι αναρχικοί να κάνουν δεύτερη συγκέντρωση, οι άλλοι να κάνουν Τρίτη συγκέντρωση, ούτε προβαλλόταν το θέμα της προστασίας του ονόματος της Μακεδονίας όπως θα έπρεπε,…»

Και μην ανησυχείς. Είναι σίγουρο ότι η κηδεία για τους νεκρούς, που θα εκληφθούν στο μέλλον ως απειλή για τόσο υψηλά πρόσωπα και επενδυτές, αλλά και όσοι τολμήσουν να αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό με συλλαλητήρια, θα γίνει δημοσία δαπάνη. Με όλες τις πρέπουσες τιμές. Και προπαντός με γλαφυρούς επικήδειους στο μήκος κύματος των δηλώσεων του κ. Καμμένου.

Στο κάτω-κάτω της γραφής τι αξία έχει η ανθρώπινη ζωή ενός απλού διαδηλωτή όταν διακυβεύεται η ασφάλεια τόσο υψηλών προσώπων; Καμία. Ιδίως όταν χαρακτηρίζεται «ακραίος» από τα μορμολύκεια της εξουσίας.

Δείτε με τι ευκολία μας κάνουν να γίνουμε συνένοχοί τους. Διαμέσου της αδιαφορίας. Επί δεκαετίες μας καλλιέργησαν ως λαό στην πρακτική της επαιτείας από την εξουσία για να χάσουμε κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να εθιστούμε στις επιδοτήσεις, τα ρουσφέτια και τα δανεικά. Και μόλις χρεοκόπησε όλο αυτό το σύστημα αγυρτείας, διαφθοράς και απάτης, μας δήλωσαν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά εμείς οφείλουμε να πληρώσουμε το βαρύ τίμημα.

Τώρα βήμα το βήμα μας εθίζουν στην απολυταρχία της εξουσίας. Το κράτος δικαίου καταλύθηκε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμιά αξία για το κράτος και τα αφεντικά του. Με τη δική μας συναίνεση συντελείται μια απίστευτη γενοκτονία εναντίον ενός ολόκληρου λαού, του δικού μας λαού.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επαναφέρουν χουντικές πρακτικές με τον στρατό να αναλαμβάνει καθήκοντα ασφαλείας σε βάρος του Έλληνα πολίτη. Κανείς δεν νοιάζεται. Κανείς δεν το κάνει θέμα. Η δημοκρατική ευαισθησία έχει χαθεί. Πρώτα από τα πολιτικά κόμματα και ύστερα από τους ίδιους τους πολίτες.

Στο κάτω-κάτω της γραφής οι ειδικές δυνάμεις με πλήρη εξάρτηση, με πολεμικό φόρτο και τις απαραίτητες μάσκες που φορούν οι αδελφές δυνάμεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ όταν επιχειρούν σε εχθρικό, ή κατεχόμενο έδαφος εναντίον αμάχων, ήταν για επίδειξη μπροστά από το περίπτερο των ενόπλων δυνάμεων της ΔΕΘ. Έτσι δεν μας είπαν; Τι θέλουμε και τα σκαλίζουμε; Τι μας νοιάζει, τι μας κόφτει ακόμη κι αν κάτι τέτοιο συνιστά κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος, αλλά και του νόμου που διέπει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας;

Το 1967 μια ομάδα από επίορκους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων υπό τις διαταγές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ έβαλαν στο γύψο την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Για το καλό του. Τους υψηλά ιστάμενους του κ. Καμμένου, εκείνοι τους αποκάλεσαν «έθνος» και κατέβασαν τα τανκς για να προστατεύσουν τους ίδιους και τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα από έναν λαό, που ετοιμαζόταν να τους ξεφορτωθεί.

Οι ένοπλες δυνάμεις τότε είχαν χάσει τον εθνικό τους χαρακτήρα και λειτούργησαν ως πραιτοριανοί του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και του μοναρχοφασισμού που μας επιβλήθηκε με τον εμφύλιο. Γι’ αυτό και οι θεωρητικοί της αμερικανοκρατίας τότε είχαν χαρακτηρίσει το ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος, ως κράτος πραιτοριανών(1), όπου «οι ιδιωτικές φιλοδοξίες σπανίως περιορίζονται από την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος [και] ο ρόλος της εξουσίας (δηλαδή του πλούτου και της δύναμης) μεγιστοποιείται»(2).

Οι ένοπλες δυνάμεις στη μεταπολίτευση δεν έχασαν τον χαρακτήρα του πραιτοριανισμού. Διατηρήθηκε μέσα από την κομματική εξάρτηση της φυσικής ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, αλλά και τον ολοκληρωτικό έλεγχο από την εκτελεστική εξουσία. Το στελεχικό δυναμικό ανατράφηκε όχι για να φυλάττει πίστη στην πατρίδα, το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, αλλά για να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα της εξουσίας. Με αντάλλαγμα την εξέλιξη στην ιεραρχία, αλλά και μερίδιο από τις κομπίνες με τα εξοπλιστικά.

Σήμερα, έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου. Οι επίορκοι αξιωματικοί της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων δεν έχουν παρά να υποταχθούν στις εντολές των επίορκων πολιτικών. Κι όλα τ’ άλλα έρχονται μόνα τους. Άλλωστε το κλειδί για να πετύχει μια πραξικοπηματική επιβολή καθεστώτος προς όφελος ξένων συμφερόντων, είναι η αδράνεια του λαού. «Αυτή η έλλειψη αντίδρασης είναι το κλειδί της νίκης ενός πραξικοπήματος…» όπως έχει αποφανθεί ο Έρντουαρτ Λούτβακ, ο οποίος ως ειδικός είχε συγγράψει στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ένα πρακτικό οδηγό για την επιβολή ενός Coup d’etat(3).

Το ίδιο ακριβώς απαιτείται και για την ομαλή μετάβαση από την κανονινιστική, δημοσιονομική και πολιτική κατοχή της πατρίδας, στη στρατιωτική. Κι αυτήν ακριβώς τη μετάβαση υπηρετούσε η επίδειξη των πάνοπλων ειδικών δυνάμεων στη ΔΕΘ. Ο λαός οφείλει μέσα από το όλο και πιο αδιέξοδο κυνηγητό του επιούσιου να αδιαφορήσει για την επιβολή και στρατιωτικής κατοχής της πατρίδας του.

Άλλωστε δεν πρόκειται να βγει κανένας να του επιστήσει την προσοχή. Εκτός φυσικά από εκείνους που όχι μόνο δεν ξέχασαν, αλλά έχουν βαλθεί να αγωνιστούν για τη δημοκρατία και την πατρίδα. Όχι στα λόγια, ως αριστεροί, αλλά στην πράξη ως πατριώτες.

Κι έτσι σιγά-σιγά, βήμα το βήμα, θα μας κάνουν συνενόχους και στη δολοφονία των δικών μας ανθρώπων από τα πυρά των επίορκων που σαν μισθοφόροι, ή σαν πραιτοριανοί της εξουσίας έχουν ξεχάσει ήδη ότι καθήκον τους είναι προς το λαό και την πατρίδα. Άλλωστε, προς θεού, μην τυχόν και τεθεί εν κινδύνω η ασφάλεια των υψηλών προσώπων και των μεγάλων επενδυτών, γιατί ουαί κι αλλοίμονο…

Σημειώσεις:

1. Samuel P. Huntington, Political Order in Changing Societies, New Haven and London, Yale University Press, 1968.

2. Samuel P. Huntington, Changing Patterns of Military Politics, New York, Free Press of Glencoe, 1962, σ. 72.

3. Edward Luttwak, Coup d’ Etat, a practical handbook, New York, Alfred A. Knopf, 1969, σ. 24.