Η χθεσινή ελπιδοφόρα κινητοποίηση ίσως απαρχή μαζική κλιμάκωσης.

Επόμενο ραντεβού την Τρίτη 17η Νοεμβρίου, ώρα 16:00 στη γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου.

Η χθεσινή διαδήλωση της απεργίας δεν ήταν όπως υπολόγιζαν οι αρχές κατοχής. Η μαζικότητα μπορεί να μην ήταν η πρέπουσα για το μέγεθος των προβλημάτων της επιβίωσης, αλλά δεν ήταν απογοητευτική. Η μαζικότητα της διαδήλωσης συγκρινόταν με εκείνη της Κυριακής του δημοψηφίσματος, 5 Ιουλίου. Και το φρόνημα επίσης.

Η κατάθλιψη και απελπισία στην οποία οδήγησε μαζικά τον κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι αρχίζει δειλά-δειλά να υποχωρεί. Η οργή και η αγανάκτηση αρχίζει να υπερχειλίζει και το σλόγκαν "η ελπίδα χάθηκε", που είχε σαν αποστολή ο ΣΥΡΙΖΑ να σπείρει στη συνείδηση των αδυνάτων της κοινωνίας φαντάζει πια ως αυτοκτονία για όλο και περισσότερους.

Κάτι πρέπει να γίνει. Και μάλιστα επειγόντως. Αυτό ήταν που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλους όσοι είχαν κατέβει στη διαδήλωση. Το ίδιο άκουσα να λέγεται και από πολλούς άλλους που δεν συμμετείχαν, αλλά θα ήθελαν να δουν μια κινητοποίηση που να νεκρώσει τα πάντα για μέρες. Κι ο λόγος είναι απλός. Μόνο μια τέτοια κινητοποίηση μπορεί να φέρει σήμερα αποτέλεσμα.

Δεν μπορούμε πια με τζούφιες 24ωρες για την τιμή της διεφθαρμένης συνδικαλιστικής τιμής και των κομματικών εγκάθετων. Και είναι σίγουρο. Αν οι ηγεσίες των συνδικάτων είχαν αναλάβει μια εκστρατεία σε βάθος χρόνου κλιμάκωσης της μαζικής κινητοποίησης με στόχο την επ' αόριστο γενική πολιτική απεργία, η συμμετοχή του κόσμου θα ήταν όλο και μεγαλύτερη. Ακόμη κι αν ξεκινούσε από χαμηλά. Μόνο η αίσθηση άμεσου θετικού αποτελέσματος, μόνο η άμεση προσδοκία μιας νίκης, οσοδήποτε μικρής κι αν είναι, μπορεί να ξεσηκώσει τις μάζες σήμερα.

Φυσικά, κανείς από τις ηγεσίες και τους εγκάθετους δεν θέλει μια τέτοια κλιμάκωση. Ούτε οι της ΓΣΕΕ, ούτε οι της ΑΔΕΔΥ, ούτε φυσικά οι επαναστάτες εκ Περισσού και ΠΑΜΕ. Όλοι τους σε κοινή γραμμή καταστολής των κατατρεγμένων και εξοικείωσής τους με την ήττα. Μιλήστε μαζί τους και θα δείτε την κοινή γραμμή. Όλοι τους σου λένε το ίδιο παραμύθι. Δεν γίνεται τίποτε. Οι μεν γιατί βουρλίζοναι έτσι και τεθεί θέμα χρέους, ευρώ και ΕΕ. Οι δε γιατί έτσι είναι ο καπιταλισμός. Μόνο διαδηλώσεις και εικονικές απεργίες όπου εξοικειώνεται με την ήττα σαν τρόπο ζωής κάθε ένας που θέλει να αγωνιστεί εναντίον του καθεστώτος.

Ωστόσο, η χθεσινή κινητοποίηση μπορεί να αποτελέσει την απαρχή. Είχε την αναγκαία μαζικότητα, αλλά και το φρόνημα. Μπορεί να αποτελέσει την απαρχή σειράς μαζικών κινητοποιήσεων. Σπάζοντας τα στεγανά των συνδικαλιστικών και κομματικών μαντριών. Δημιουργώντας συντονιστικά αγώνα και λειτουργικών καταλήψεων, παρά και αν χρειαστεί ενάντια στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τους κομματικούς εγκάθετους.

Το πανελλαδικό συντονιστικό αγώνα που φαίνεται να οργανώνουν οι αγρότες και συναφείς κλάδοι για να ξεφύγουν από την μέγγενη των αγροτοπατέρων του κίτρινου και κόκκινου δοτού συνδικαλισμού, κινείται καταρχάς στην ορθή κατεύθυνση. Πρέπει να ενωθούν μαζί του συντονιστικά αγώνα σ' ολόκληρη την Ελλάδα με σκοπό την οργανωμένη και καθολική κάθοδο στο κέντρο της Αθήνας. Και το αίτημα πρέπει να είναι ένα: η ανατροπή του μνημονίου και η παραίτηση της δοτής κυβέρνησης, που με τέτοια αλαζωνεία ξεπουλά τη χώρα.

Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Από τα συντονιστικά αγώνα των αγροτών και εναντίον των ΒΑΠΕ στην Κρήτη, έως τις πρωτοβουλίες εμπόρων και μικρομεσαίων σ' ολόκληρη την χώρα, θα πρέπει από κοινού να εγκαταλείψουμε τις κλαδικές μονομέριες, που στις σημερινές συνθήκες δεν είναι τίποτε περισσότερο από συντεχνιακά αδιέξοδα, για να υιοθετήσουμε το μόνο αίτημα που μπορεί να ενώσει τους πάντες: η ανατροπή του μνημονίου και κάθε κυβέρνησης που το υπηρετεί.

Αυτό που λέμε δεν είναι ευχή. Μπορεί να επιτευχθεί. Υπάρχει η διάθεση σε αρκετό κόσμο, που ξέρει πια ότι με επιμέρους ή κλαδικά αιτήματα δεν γίνεται να γλυτώσει. Αρκεί να του δοθεί η δυνατότητα να βρίσκεται στους δρόμους με κάθε δυνατή ευκαιρία. Οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να κλιμακώσουμε τις μαζικές κινητοποιήσεις. Ο στενός συνδικαλιστικός αγώνας, ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι είχε νόημα κάποτε, σήμερα δεν οδηγεί παρά μονάχα στην ήττα. Όποιος επιμένει σ' αυτόν, βάζει πλάτες στο καθεστώς και στο κλίμα παραίτησης και ήττοπάθειας που θέλει να σπείρει στην κοινωνία.

Χρειαζόμαστε συντονισμένη πολιτική κινητοποίηση των μαζών από κάθε κλάδο και επάγγελμα. Στην πρεμούρα της δοτών και δοσιλόγων να εξυπηρετήσουν ένα αβίωτο χρέος, θα πρέπει να αντιτάξουμε μαζικές κινητοποιήσεις που απαιτούν τη μη αναγνώριση και τη διαγραφή του χρέους. Στην μετατροπή της χώρας μας σε ευρωπαϊκό οικόπεδο προς εκποίηση προς όφελος της παγκόσμιας τραπεζοκρατίας, θα πρέπει να αντιτάξουμε τα αιτήματα για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την εθνική αυτοδιάθεση. Στην πρωτόγνωρη διαφθορά που αγκαλιάζει κάθε αρμό του κράτους και της δημόσιας ζωής, θα πρέπει να αντιτάξουμε την ποινική λογοδοσία όσων ενεργά συμμετέχουν στις πράξεις εσχάτης προδοσίας σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας.

Κινητοποιήσεις στο δρόμο με κάθε δυνατή ευκαιρία. Μπορούμε να το κάνουμε. Ας αναζητήσουμε κάθε δυνατή συνεργασία που θα πλατύνει τη συμμετοχή και την αγωνιστικότητα. Ας ενισχύσουμε κάθε προσπάθεια συντονισμού των αγώνων. Ιδίως από τα κάτω.

Η εποχή που φωνάζαμε ΟΧΙ, πέρασε ανεπιστερπτί. Είναι καιρός να διεκδικήσουμε όχι την εξαίρεση του εαυτού μας, ή του κλάδου μας από τον Αρμαγεδώνα, αλλά την ίδια την χώρα μας. Αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία. Για κάνεναν μας, εκτός των γνωστών ολίγων.
Όποιος λέει το αντίθετο, είτε είναι παγιδευμένος στις φαντασιώσεις του, είτε εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία σαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους! Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε ότι με την αδιαφορία, με το δεν γίνεται τίποτε, ή με την επιλογή του λιγότερου κακού, είναι απολύτως σίγουρο ότι θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθεί κανείς μια προαιώνια αλήθεια της εσαεί αγωνιζόμενης ανθρωπότητας:

"Δεν υπάρχει πια δικαιολογία - έγραφε ο Γληνός κατά τη ναζιστική κατοχή - και πρόφαση για κανέναν Έλληνα να μένει αργός, να σταυρώνει τα χέρια του, να περιμένει μοιρολατρικά την εξέλιξη, να σκύβει το κεφάλι του μπροστά στην τυραννία και την προδοσία, να περιμένει από αλλού τη σωτηρία." Δεν έγραφε κάτι διαφορετικό ο Πλούταρχος όταν στον Βίο του Σόλωνα αναφέρει ότι είναι στίγμα όταν ο πολίτης δεν παίρνει θέση όταν η πόλη του τον χρειάζεται. Υπήρχε μάλιστα νόμο που τιμωρούσε όσους δεν είχαν την παρρησία να πάρουν θέση.

Ας τους αποδείξουμε ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή όλους εμάς. Ας τους αποδείξουμε ότι οι πολιτικές αποκτήνωσης που εφαρμόζουν δεν μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα και τρομαγμένα ινδικά χοιρίδια. Η χθεσινή κινητοποίηση μπορεί να αποτελέσει μια νέα αρχή. Επόμενο ραντεβού η 17η Νοέμβρη, που μπορεί να αποτελέσει σταθμό σε μια γενικευμένη κλιμάκωση μαζικών κινητοποιήσεων εναντίον του καθεστώτος κατοχής. Από όλους εμάς εξαρτάται. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, εκτός από την απόλυτη βαρβαρότητα που μας έχουν καταδικάσει.