«Τι προέχει; Οι προσωπικές µας διαφορές ή η πατρίδα και ο λαός;»

Συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη στο Χωνί (7/9/2014)

Θα µπορούσε να είναι άλλη µια ραδιοφωνική εκποµπή ΑΕ. Ή άλλη µια συνάντηση των τριών µας, από εκείνες του Μαρτίου του 2012, ενόψει της έκδοσης της εφηµερίδας µας. Οµως, από τότε άλλαξαν πολλά. Κυρίως για την πατρίδα, που όπως πιστεύει ο ∆ηµήτρης Καζάκης, ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση στην ιστορία της. Για αυτό και τρέξαµε (κυριολεκτικά) στο γραφείο του Γενικού Γραµµατέα του ΕΠΑΜ, µόλις διαβάσαµε το µήνυµα sos, που εξέπεµψε ουσιαστικά η Πολιτική Γραµµατεία του κινήµατος µεσοβδόµαδα.

Πρόκειται για άλλο ένα ανοικτό προσκλητήριο που απευθύνει το ΕΠΑΜ προς όλες τις δυνάµεις του αντιµνηµονιακού χώρου, προκειµένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη συνεργασία ενόψει των επερχόµενων εκλογών. Βάζοντας µπροστά τον κοινό στόχο (να φύγουν αυτοί) και αφήνοντας πίσω τις διαφορές, που µπορεί να είναι πολλές και θεµελιώδεις αλλά σίγουρα µπορούν να περιµένουν να διευθετηθούν σε δεύτερη θέση. Αφού, πρώτα, απελευθερώσουµε τη χώρα. Εµείς, Στο ΧΩΝΙ δεν θα µπορούσαµε να συµφωνήσουµε περισσότερο.

Υπάρχουν κάποια θέµατα που στο παρελθόν αποτέλεσαν «κόκκινες γραµµές» και συνετέλεσαν στο να µην επιτευχθεί αυτή η συνεργασία: το θέµα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για παράδειγµα. Ποια είναι η πρόταση της κοινής συνεργασίας;

«Υπάρχει µια διαφορά. Καταρχάς, εµείς επιµένουµε, και όχι για ιδεολογικούς λόγους, ότι χωρίς µονοµερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., δεν µπορεί να υπάρξει τελική λύση γι’ αυτό το ζήτηµα. Οµως, είναι άλλο πράγµα να βρίσκεσαι στην αρχή της κρίσης, όπου µπαίνουν επί τάπητος θέµατα, όπως τι µπορούµε να κάνουµε, πώς να διαχειριστούµε το ζήτηµα του χρέους κ.α., κι άλλο τώρα που έχει πέσει ολόκληρο το οικοδόµηµα στο κεφάλι του Ελληνα. Τώρα λέµε το εξής: Εµείς διατηρούµε αυτές τις θέσεις γιατί χωρίς αυτές δεν υπάρχει µέλλον. ∆εν υπάρχει προοπτική για τη χώρα. Αλλά, είµαστε έτοιµοι να συµφωνήσουµε σε εκείνα τα ζητήµατα, που αυτή τη στιγµή έχουν δέσει χειροπόδαρα τον Έλληνα. Αυτά είναι: το χρέος προς την εφορία, το χρέος προς τις τράπεζες, το εργασιακό, τα προβλήµατα που αφορούν στο ασφαλιστικό και κυρίως τον ΟΑΕΕ για τους µικροµεσαίους αλλά και γενικότερα το ασφαλιστικό. ∆εν µπορούµε να τα βρούµε σ’ αυτά; Μα, τα έχουµε βρει ήδη στην κοινωνία. Είµαστε µαζί σε κοινά µέτωπα και παλεύουµε ενάντια στους πλειστηριασµούς και στις κατασχέσεις. Παλεύουµε για να διαγραφούν χρέη. Παλεύουµε για να µην πληρώσουµε την εφορία. Παλεύουµε είτε είµαστε από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε είµαστε από το ΕΠΑΜ είτε είµαστε από τους ΑΝ.ΕΛ. Τα έχουµε βρει στην κοινωνία. Ε, δεν µπορούµε να τα βρούµε σε πολιτική συµφωνία κεντρικά και µε αυτά να πάµε; Να πούµε στη συνέχεια ότι µιας και εξασφαλίσαµε αυτό, να δούµε τι κάνουµε παραπέρα και εκεί να δούµε πως διαγράφουµε χρέος χωρίς να µας φορτώνουν αποικιοκρατικά προνόµια και ανταλλάγµατα όπως έγινε µε το PSI. Να το δούµε. Με τον τρόπο της Αργεντινής; Με τον τρόπο του Ισηµερινού; Με έναν τρόπο ακόµη καλύτερο που µπορούµε να καινοτοµήσουµε µε βάση το διεθνές περιβάλλον και το τι µπορεί να µας δώσει αυτό σήµερα; Εµείς αυτή την άποψη έχουµε».

Είσαι πρόθυµος να καθίσεις σε ένα τραπέζι µε όλους τους ανθρώπους που θα µπουν στη συνεργασία ακόµη κι αν αυτοί οι άνθρωποι σου πουν «ας δοκιµάσουµε κάτι άλλο»...

«Κανένα πρόβληµα».

Ή αν σε πείσουν ότι κάτι άλλο µπορεί να γίνει, κάθεσαι και το συζητάς;

«Να το πούµε απλά: ας διαγράψουµε το χρέος προς την εφορία, που αποδεδειγµένα δεν έχει δηµοσιονοµικό κόστος αλλά κρατά σιδεροδέσµιους όλους τους Έλληνες για να τους πάρει την περιουσία, να τους βάλει φυλακή, αυτόφωρο. Είναι τόσο απλό να το κάνουµε και να συµφωνήσουµε όλοι. Είναι ανάγκη να συµφωνήσουµε τώρα στο πως διαγράφουµε το χρέος και το τι κάνουµε στην ευρωζώνη; Οχι. Αυτό λέω. Στη συνέχεια λέµε ότι η χώρα χρειάζεται ένα τίµιο, ορθολογικό, ανταποδοτικό -και φυσικά µε βάση το πραγµατικό εισόδηµα- φορολογικό σύστηµα. Ωραία, ας κάτσουµε κάτω να κουβεντιάσουµε. Και λέω εγώ ότι εάν αυτό το πράγµα απαιτήσει να στείλουµε στο διάολο τους δανειστές και την ευρωζώνη, να το κάνουµε προκειµένου να το έχουµε. Εάν µπορούµε να το κάνουµε αυτό εντός του πλαισίου, εγώ δεν µπορώ να φανταστώ πώς. Με αυτή την έννοια λέω εγώ το εξής: Οποιος µπορεί να µε πείσει πρακτικά ότι µπορεί να χρηµατοδοτηθεί η οικονοµία εντός του ευρώ µε όλο αυτό το πλαίσιο που υπάρχει αυτή τη στιγµή για την ελληνική οικονοµία, βεβαίως. Γι’ αυτό λέω ότι η πολιτική συµφωνία έχει δύο σκέλη: Αφενός, το πρώτο, το άµεσο που καίει τον κοσµάκη να το συµφωνήσουµε και να το υλοποιήσουµε. Και αφετέρου, το δεύτερο, που είναι η ελευθερία συζήτησης και ζύµωσης».

Τα προτάγµατα είναι το πρώτο θέµα που πρέπει να βρούµε ή να αλλάξουµε τη νοοτροπία του ότι «κάνω εγώ την πρόταση για να καπελώσω τους άλλους» ή αντίθετα «δεν συµµερίζοµαι την άποψη του προτείνοντος για να µη φανεί ότι εγώ καπελώνοµαι»; Βλέπεις αυτή τη νοοτροπία στα αντιµνηµονιακά κόµµατα στην Ελλάδα σήµερα;

«Το βασικό µας πρόβληµα είναι ότι δεν φθάσαµε ποτέ στη φάση του να συζητήσουµε σε ποια βάση. ∆ηλαδή, σε τι µπορούµε να συζητήσουµε γιατί ποτέ δεν άνοιξαν οι πόρτες. ∆εν πας να χτυπάς, δεν πας να χτυπιέσαι, δεν υπάρχει περίπτωση. Αν δεν υπάρχει υλικό συµφέρον για κάποιον να σου ανοίξει την πόρτα, δεν στην ανοίγουν. Εγώ λέω ξεκάθαρα ότι αν υπάρχει αυτή η πολιτική συµφωνία, το ΕΠΑΜ δέχεται να µην κατέβει στις εκλογές. Θα στηρίξουµε οποιοδήποτε σχήµα έχει αυτή την πολιτική συµφωνία χωρίς καν εµείς να απαιτήσουµε να µπούµε, να φτιάξουµε υποψηφίους, χωρίς τίποτα. Για να µη φανεί ότι καπελώνουµε, για να µη φανεί ότι µπαίνουµε σε διαδικασία διαπραγµάτευσης θώκων, θέσεων, βουλευτικών εδρών, κλπ. ∆εν µας νοιάζει. Το θέµα είναι να πάρει ανάσα ο κόσµος. Να ανέβει το ηθικό του. Να καταλάβει τι πρέπει να κάνει και να το κάνει. Σε αυτή την ιστορία πάµε να βοηθήσουµε εµείς. Και για να µη βρεθεί κανείς να πει “α, εντάξει το ΕΠΑΜ προτείνει, οπότε γιατί να µπω σε αυτή την ιστορία;” ας το πάρει αυτός επάνω του. Εµείς θα ανταποκριθούµε. Στο κάτω κάτω, δεν το έχουµε κάνει; Υπήρξε έκκληση σε αυτή την κατεύθυνση κι εµείς δεν ανταποκριθήκαµε; Ας βρεθεί κάποιος να το πει».