Ένα πολιτικό σύστημα υπό… κατάρρευση

Όταν καταρρέει το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι καλό για τη δημοκρατία και τους πολίτες.

Τι απέδειξε το τριήμερο της μομφής; Μόνο ένα πράγμα. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Στο σύνολό του χωρίς καμιά εξαίρεση. Βγήκε κανείς κερδισμένος; Ναι. Μόνο ο λαός. Είχε την ευκαιρία να συνάγει πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα για το σύνολο της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Διαπίστωσε πόσο μακριά βρίσκονται όλοι τους από τις πιο ζωτικές ανάγκες και απαιτήσεις του. 

Το υβρίδιο του δωσιλογισμού

Το πολιτικό υβρίδιο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτή η καρκινογένεση του σύγχρονου δοσιλογισμού, που κυβερνά χωρίς κανένα εκλογικό και κοινωνικό έρεισμα καταρρέει σε τέτοιο βαθμό που τρέμει ακόμη και την πιθανότητα των εκλογών. Ξέρει ότι η μπογιά των μέσων μαζικής προπαγάνδας που διαθέτει δεν περνά πια στον κόσμο, στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Η μαύρη προπαγάνδα δεν τρομοκρατεί πια τον κόσμο. Την μεγάλη πλειοψηφία την τρομοκρατεί περισσότερο αυτό που ζει κι ακόμη περισσότερο αυτό που έρχεται.

Στο βαθμό που είναι στο χέρι της συγκεκριμένης παράταξης δεν πρόκειται να ξαναγίνουν εκλογές, εκτός κι αν ο κάθε ψηφοφόρος τελεί υπό στενή επιτήρηση των δυνάμεων καταστολής για εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Αυτό άλλωστε δεν προκύπτει κι από το χουντικό παραλήρημά τους επί τρεις ημέρες στη Βουλή; Όταν ακούς από επίσημα χείλη ότι η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει την νομιμότητα, τότε η φασιστική εκτροπή εναντίον του λαού δεν είναι μακριά. Άλλωστε μόνο η ανύπαρκτη δικαιοσύνη και το δημόσιο ταμείο κρατούν τους κυβερνώντες στην εξουσία.

Μια άχρωμη και άοσμη αντιπολίτευση.

Από την άλλη έχουμε μια άχρωμη και άοσμη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση εγγυητή της νομιμοφάνειας της πιο άνομης, αυθαίρετης και ασύδοτης κυβέρνησης πραξικοπηματιών και δοσίλογων που υπήρξε ποτέ στην ιστορία αυτού του τόπου. Μια αντιπολίτευση που τρέμει τον κόσμο, την αυτενέργεια του λαού πολύ περισσότερο από το σημερινό καθεστώς. Γι’ αυτό και ορκίζεται στην ομαλότητα και τους θεσμούς ενός καθεστώτος που έχει επιβάλει ως νόμο, με εντολές άνωθεν και έξωθεν, την πολιτική ανωμαλία, αλλά και την σε βάθος αποσταθεροποίηση της κατάστασης του λαού και της χώρας για να διευκολυνθεί το γενικό ξεπούλημα.

Δεν θέλει τον ίδιο τον λαό να πάρει την πρωτοβουλία και με τη δική του αυτόβουλη δράση να ρίξει την κυβέρνηση. Δεν θέλουν να δουν με τίποτα αυτό που αποτελεί τον καθημερινό εφιάλτη του Απόστολου Κακλαμάνη και των ομοίων του: οι «κυβερνήσεις στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δεν ανατρέπονται από επιτροπές στους δρόμους και μετά να οδηγείται η χώρα σε εκλογές.» Βέβαια, ακριβώς αυτό οφείλει να γίνεται όταν καταπατώνται θεμελιώδη δικαιώματα του λαού από μια κυβέρνηση που σφετερίζεται την λαϊκή κυριαρχία.

Γι’ αυτό υπάρχει και το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος. Ο λαός έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ανατρέπει οποιαδήποτε κυβέρνηση σφετερίζεται την εξουσία στο όνομά του και εναντίον του. Και μάλιστα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να το πετύχει με οιονδήποτε τρόπο θεωρεί πιο πρόσφορο. Άλλωστε όπως έγραφε στα 1874 και ο Χαρ. Τρικούπης «την ευθύνην των επαναστάσεων φέρουσιν ουχί οι εκτελούντες, αλλ’ οι καθιστώντες αυτάς αναποδράστους.»

Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά τόσο η συμπολίτευση, όσο και η αντιπολίτευση. Το μυρίζουν στον αέρα. Το βλέπουν στα μάτια του κόσμου. Δεν θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα. Και τρέμουν την ώρα και την στιγμή που ο λαός θα βρει τη δύναμη να χειραφετηθεί και την αποφασιστικότητα να ξεμπερδέψει μια και καλή μαζί τους. Τους πιάνει σύγκρυο καθώς βλέπουν όλο και να κοντοζυγώνει αυτή η ώρα και στιγμή. Όλοι τους. Συμπολίτευση κι αντιπολίτευση, δεξιοί κι αριστεροί.

Καμιά πολιτική ευθιξία και αξιοπρέπεια

Να γιατί η αντιπολίτευση ανέχεται τα πάντα προκειμένου να μην χάσει βουλευτικά οφίτσια και χρηματοδοτικά προνόμια. Ανέχεται τα χουντικά παραληρήματα στην Βουλή, τις βιαιοπραγίες και τους ξυλοδαρμούς των βουλευτών της, λες και είναι ότι πιο φυσικό, την προκλητική καταπάτηση ακόμη κι αυτού του αντιδημοκρατικού κανονισμού της Βουλής, τις χυδαίες ύβρεις που θα έκαναν οποιονδήποτε με φιλότιμο να εκραγεί, ακόμη και τις έμμεσες πλην σαφείς απειλές για αιματοχυσία και εμφύλιο. Όλα τα ανέχονται και τα καταπίνουν.

Η κατάντια έφτασε στο έσχατο σημείο της όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας δεν κούνησε ούτε βλέφαρο καθώς ο μέγας σαλταδόρος της πολιτικής εμπάθειας και του δοσιλογισμού, Ευάγγελος Βενιζέλος, τον κατηγόρησε εμμέσως πλην σαφώς ότι εκπροσωπεί συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ποιος τίμιος έλληνας πολίτης με φιλότιμο κι αξιοπρέπεια θα τα ανεχόταν όλα αυτά και δεν θα εξεγειρόταν;

Που το βρήκαν γραμμένο, σε ποιο πολιτικό εγχειρίδιο, ότι όταν είσαι αντιπολίτευση στην Βουλή είσαι υποχρεωμένος να ανέχεσαι τα πάντα χωρίς να αντιδράς; Εκτός βεβαίως από τις γνωστές καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα. Αυτό σημαίνει κοινοβουλευτισμός; Όταν είσαι κυβέρνηση μπορείς να κάνεις ότι διάολο θέλεις γιατί η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να τα ανέχεται;

Από πότε η ανανδρία, η έλλειψη προσωπικής αξιοπρέπειας και φιλότιμου αποτελεί προσόν στην πολιτική; Υπάρχουν όρια σ’ όλα αυτά; Υπάρχουν όρια αξιοπρέπειας, φιλότιμου και εντιμότητας που άμα ξεπεραστούν δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παραμείνει σ’ ένα τρισάθλιο κοινοβούλιο βιτρίνα; Που τα τοποθετεί η αντιπολίτευση; Τι πρέπει να γίνει για να παραιτηθεί από το βουλευτικό της αξίωμα και να ενωθεί με τον απλό κόσμο, με τον λαό με μοναδικό σκοπό να ρίξουν την κυβέρνηση και το καθεστώς που οικοδομεί;

Πότε επιτέλους θα κάνουν αυτό που ζητά ο κόσμος;

Εδώ και τρία χρόνια το απαιτεί με κάθε εκδήλωσή του ο κόσμος. Γιατί η αντιπολίτευση και ειδικά η αξιωματική, κωφεύει; Τι έχει να φοβηθεί; Τα αντίποινα; Ποια αντίποινα; Τις βρισιές και την χυδαιότητα της διατεταγμένης καναλαρχικής προπαγάνδας; Ποιος τους χαι… ρετάει όλους αυτούς; Ποιος στην κυβέρνηση είναι τόσο τρελός ώστε να τα βάλει με τον λαό; Κι αν είναι; Τότε Μολών Λαβέ αδέρφια και να δούμε ποιος και πόσο γρήγορα θα καταλήξει στην φυλακή.

Ποια κυβέρνηση θα τολμήσει να συνεχίσει να κυβερνά, ενώ η αντιπολίτευση και μάλιστα η αξιωματική θα έχει παραιτηθεί; Πότε και που έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Πότε και που έχει συμβεί να παραιτείται η αξιωματική ή σύσσωμη η αντιπολίτευση και το κοινοβούλιο να συνεχίζει; Γιατί η αντιπολίτευση είναι τόσο ανίκανη να κάνει το αυτονόητο;

Όσο για εκείνους τους πονηρούς, ή τους ευθυνόφοβους, που λένε ότι μια τέτοια κίνηση της αντιπολίτευσης θα διευκόλυνε την κυβέρνηση ακόμη και στην επιβολή στρατιωτικού νόμου, αυτοί θέλουν να ξεχνάνε κάποια πολύ βασικά ζητήματα. Ποτέ και πουθενά δεν επιβλήθηκε χούντα, κατάσταση πολιορκίας, ή στρατιωτικός νόμος από την εξουσία πάνω στον λαό, ενόσω η αντιπολίτευση αγρυπνούσε και είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων με πρώτη και κύρια επιδίωξη την ενότητα του λαού στους δρόμους. Ποτέ και πουθενά δεν επιβλήθηκε αυταρχική εκτροπή από την εξουσία χωρίς έρεισμα σε κάποια έστω τμήματα του λαού και των ενόπλων δυνάμεων. Σήμερα και προς το παρών ούτε το ένα υπάρχει, ούτε το άλλο.

Αντίθετα, η εκτροπή ήταν πάντα προϊόν πολιτικής πρωτοβουλίας της εξουσίας κάθε φορά που είχε μια αντιπολίτευση που πρότασσε την παραμονή της στο κοινοβούλιο από την ενότητα του λαού στο πεζοδρόμιο. Δειλές, ανίκανες και αναποφάσιστες αντιπολιτεύσεις κολλημένες στο τέλμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού είναι ακριβώς εκείνες που χρειάζεται πάντα η εξουσία για να επιβάλλει με επιτυχία τις εκτροπές της.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…

Με την αντιπολίτευση να τηρεί τους τύπους σ’ ένα κοινοβούλιο φάντασμα όπου η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να φτάσει στα άκρα, ξέρουμε πολύ καλά από την ιστορία που οδηγούμαστε: στην φασιστική εκτροπή. Έτσι φτάσαμε στην δικτατορία της 4^ης Αυγούστου το 1936 και με τον ίδιο τρόπο φτάσαμε και στην δικτατορία των συνταγματαρχών την 21^η Απριλίου 1967. Η αντιπολίτευση σήμερα και κυρίως η αξιωματική έχει βαλθεί αμέτι μουχαμέτι να επαναληφθεί η ιστορία με τον ίδιο άδοξο και τραγικό τρόπο.

Κι ο λόγος είναι απλός. Η αντιπολίτευση δυστυχώς ξέρει μόνο από κοινοβουλευτική πρόζα. Δεν ξέρει από δημοκρατία. Δεν ξέρει τι σημαίνει ο λαός να πάρει την ζωή και την χώρα του στα χέρια του. Να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του. Όχι για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά πρωτίστως για λόγους επιβίωσης. Αν δεν το κάνει το ταχύτερο δυνατό θα τα χάσει όλα. Μαζί και το δικαίωμα στη ζωή.

Γι’ αυτό και δεν ξέρει, δεν διανοείται καν τι σημαίνει ενότητα του λαού πάνω και πέρα από διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας. Ξέρει μόνο από την ενότητα ερήμην του λαού, την ενότητα που εξασφαλίζουν τα πάρε-δώσε του παρασκηνίου για οφίτσια και καρέκλες, την ενότητα του κομματικού μαντριού, την ενότητα της προσωπικής ιδιοτέλειας.

Να γιατί κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καλεί σε ενότητα όλες τις δυνάμεις του λαού στη βάση συγκεκριμένων κοινών στόχων με πρώτον και κύριο την εδώ και τώρα ανατροπή της κυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό. Ξέρουν μόνο από προσαρτήσεις και μάλιστα σε επίπεδο εκλογική επιρροής με όλα τα αναγκαία πάντα ανταλλάγματα. Τα αλισβερίσια άρχισαν. Οι μεταγραφές του παρασκηνίου δίνουν και παίρνουν. Άλλοι βιάζονται να πάνε μ’ αυτόν που εμφανίζεται ως διεκδικητής της κυβέρνησης κι άλλοι προσπαθούν να κρατηθούν στην Βουλή με κάθε δυνατό τρόπο. Συμπλεύσεις και αντιθέσεις χωρίς αρχές. Με κριτήριο αποκλειστικά το προσωπικό όφελος.

Και ενώ οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούσαν το θεσμό του Κοινοβουλίου να ξεφτιλίζεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, έγιναν μάρτυρες σε ένα ακόμη ατόπημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ώρα που καλούσε τους πολίτες να δείξουν την αντίθεσή τους και να συγκεντρωθούν κατά χιλιάδες στο Σύνταγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούσε με την παρουσία του, τους τραμπούκους με τα κοστούμια, που στόχος τους, το λένε πλέον καθαρά, είναι η πλήρης κατάλυση του πολιτεύματος και η διακυβέρνηση της χώρας με απολυταρχικά διατάγματα.

Ο κ. Τσίπρας για μια ακόμη φορά φάνηκε πολύ λίγος για να αντιμετωπίσει έναν Σαμαρά που έδωσε ρεσιτάλ ψευτόμαγκα και κουτσαβακισμού, αλλά και έναν από τους πιο θρασείς πολιτικούς του ελληνικού κοινοβουλίου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Πώς να τους αντιμετωπίσει όταν τους αναγνωρίζει ως κυβέρνηση και δεν τολμά να τους καταγγείλει ως σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Ποινικό Κώδικα της χώρας; Πώς να τους αντιμετωπίσει όταν δεν τολμά να αμφισβητήσει τίποτε άλλο πέρα από το μνημόνιο και την διαχείρισή του;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το Τέξας

Μην ξεχνάμε ότι λίγες μέρες πριν είχε δώσει την διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα, με μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα επιχειρήσει να φύγει από την ευρωζώνη, μιλώντας το βράδυ της Δευτέρας (4/11/13) σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Όστιν του Τέξας με θέμα εάν μπορεί να σωθεί το ευρώ. Aυτήν την διαβεβαίωση δεν μπορεί κανείς να την αγνοήσει. Ιδιαιτέρως όσοι ψυχαναγκαστικά υποστηρίζουν αυτό το κόμμα με την αυταπάτη, ότι έστω όταν τα βρει σκούρα θα κάνει το καθήκον του.

Η ομιλία αυτή του κ. Τσίπρα αποτέλεσε τομή για τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα. Όχι μόνο γιατί επαναλαμβάνει με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την ταύτισή του με το ευρώ και την ΕΕ. Πράγμα γνωστό από παλιά. Έστω κι αν αυτή την φορά έκανε την πιο ολοκληρωμένη δημόσια τοποθέτηση επί του ζητήματος που διχάζει ακόμη και το κόμμα του. Προχώρησε επίσης και σε δυο ακόμη πιο προκλητικά ατοπήματα.

Αφενός, εγγυήθηκε ο ίδιος προσωπικά ότι η Ελλάδα οικειοθελώς δεν πρόκειται να φύγει από το ευρώ. Με ποιο δικαίωμα; Και με ποιον τρόπο σκέφτεται να πειθαναγκάσει για το αντίθετο έναν λαό που όλο και περισσότερο πείθεται ότι πρέπει να φύγει από το ευρώ και την ΕΕ; Εξαπάτηση, βιασμός της θέλησης του ελληνικού λαού, ή γύψος;

Ο κ. Τσίπρας δεν είχε καν την ευαισθησία να επαναφέρει την πρόταση που έκανε το κόμμα του το 2008, όταν ψηφιζόταν η συνθήκη της Λισαβόνας, για δημοψήφισμα. Τότε την πρόταση για δημοψήφισμα είχε υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ, μιας και ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και το ΚΚΕ. Τώρα, μπροστά υποτίθεται στην πιθανότητα να πάρει κυβέρνηση, ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν θέλει δημοψήφισμα, αλλά εγγυάται ότι με τον ίδιο και το κόμμα του δεν θα υπάρξει οικειοθελής έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Τόσο δημοκρατικά. Κι ο λαός; Ποιος τον υπολογίζει; Ας ρίξει την ψήφο του και μετά ουδέν λάθος αναγνωρίζεται άμα τη απομακρύνσει εκ της ψηφοδόχου.

Αφετέρου, ξεκαθάρισε όσο ποτέ άλλοτε τις δικές του πολιτικές προτεραιότητες. Ο κ. Τσίπρας δεν πολιτεύεται με προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της Ελλάδας, αλλά πρώτα και κύρια για την «Ευρώπη» και την προοπτική της υπό το καθεστώς της σημερινής βαρβαρότητας.

Όποιος έχει σώας τας φρένας και κρατά την λογική του ακέραια, καταλαβαίνει ότι όποιος θέτει την «Ευρώπη» ως πολιτική του προτεραιότητα έναντι της χώρας και μάλιστα εγγυάται ότι κυβερνήσεώς του δεν πρόκειται να φύγει οικειοθελώς η Ελλάδα από το ευρώ, τότε αυτός είναι ικανός για τα πάντα. Ακόμη και για πολιτικές πρακτικές χειρότερες από αυτές του Σαμαρά-Βενιζέλου.

Ο δρόμος για τον ναζισμό στην Γερμανία του μεσοπολέμου δεν άνοιξε από τα συντηρητικά κόμματα του Ράιχ, αλλά από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, πού οι ταξικές και επαναστατικές περγαμηνές του δεν το εμπόδισαν να στήσει το Σύνταγμα που ανέβασε του ναζί στην εξουσία, αφού πρώτα κατάσφαξε αλύπητα τις εργατικές μάζες που ζητούσαν πραγματική δημοκρατία και δολοφόνησε τους ηγέτες της δικής του αριστερής αντιπολίτευσης. Όποιος νομίζει ότι ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν είναι ικανό για ανάλογες πρακτικές, εθελοτυφλεί επικίνδυνα.

Όπως και να έχει μετά απ’ όλα αυτά κανείς δεν δικαιολογείται να πει: δεν ήξερα, δεν κατάλαβα.

Όποιος νομίζει σήμερα ότι μπορεί να κερδίσει τον λαό με όρους δεξιάς-αριστεράς, κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς, τα έχει παντελώς χαμένα. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού σήμερα ποθεί την ενότητά του πάνω και πέρα από παλαιοκομματικούς διαχωρισμούς. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα γλυτώσει. Και σ’ αυτό κανείς αντιμνημονιακός δεν μπορεί να του απαντήσει πειστικά.

Δεν είναι το μνημόνιο το πρόβλημα, αλλά το καθεστώς δουλοπαροικίας που επιβάλει το ευρώ και η ΕΕ βήμα το βήμα. Όσα μνημόνια κι αν ανατραπούν, το ολοκαύτωμα θα συνεχίζεται μέχρις ότου ο ελληνικός λαός σταθεί στα πόδια του ενωμένος και δυνατός για να απαλλάξει τον εαυτό του και την χώρα του από τους δανειστές, το ευρώ και την ΕΕ. Κι αυτό είναι δίλλημα ζωής ή θανάτου για τον ίδιο και την χώρα που κανείς, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να αποφύγει.

Για πόσο νομίζεται ότι θα μπορούν όλοι αυτοί οι φύλαρχοι της κεντροδεξιάς να δηλώνουν υποταγή στην δουλοπαροικία του ευρώ, χωρίς να τους παίρνουν στο κυνήγι ακόμη και οι πιο πιστοί τους οπαδοί; Οι εξελίξεις είναι εξ αντικειμένου τόσο δραματικές που δεν αφήνουν ελπίδες σε κανέναν.    

Η τραγωδία με όλους αυτούς είναι ότι εισπράττουν την εικονική πραγματικότητα της πολιτικής ως αλήθεια. Νομίζουν ότι σήμερα η πολιτική ασκείται ακόμη μέσα από την εικόνα της τηλεόρασης και τους επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Κούνια που τους κούναγε. Δεν κάνουν ούτε καν τον κόπο να σκεφτούν ότι οι στημένες δημοσκοπήσεις που τόσο λατρεύουν, δείχνουν ένα όλο και πιο ισχυρό μερίδιο κοινής γνώμης που κοντεύει να κινείται σήμερα ανάμεσα στο 30% και το 50%, το οποίο αρνείται να τοποθετηθεί στις προκάτ ερωτήσεις και γενικά στέλνει στον αγύριστο τόσο τους δημοσκόπους, όσο και τα κόμματα που πατρονάρουν. 

Αυτό το μερίδιο σήμερα αποτελεί ότι πιο ριζοσπαστικό και χειραφετημένο διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Δεν αποστρέφεται την πολιτική, αλλά το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα εκ βάθρων. Έχει τελειώσει οριστικά με τα κομματικά μαντριά και τους αρχηγούς επικεφαλείς μηχανισμών που ξέρουν μόνο από λογοκοπία και μεγαλοστομίες, αλλά δεν διαθέτουν ούτε καν το τσαγανό ή την ευθιξία του απλού κόσμου. Αναζητά συλλογική έκφραση που να είναι δική του, κατά δική του. Όποιος κατορθώσει να εκφράσει τους πόθους και τις αγωνίες αυτού του κομματιού θα κυριαρχήσει για δεκαετίες στην πολιτική και στην χώρα. Κι αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ιστορικό στοίχημα.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 17/11/2013