Για όσους βλέπουν την ιστορία με τον στραβισμό του ψυχρού πολέμου

Καλό είναι να διαβάζουμε την ιστορία όπως ακριβώς είναι κι όχι όπως την θέλουμε παραποιημένη. Ο λόγος γι' αυτούς που ακόμη πιπλίζουν την καμαρέλα περί αναμέτρησης της "ελεύθερης δύσης" με το "σιδηρούν παραπέτασμα" στην Κορέα. Σταματήστε επιτέλους να είστε χάπατα και ψάξτε την ιστορία με πρωτογενή τρόπο.

Η Κορέα ανήκε ως αποικία στην Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας από το 1910 μέχρι το 1944. Το Αύγουστο του 1944 η Κορέα κατελήφθη από τις Αμερικανικές δυνάμεις (Νότος) και από τις Σοβιετικές δυνάμεις (Βορράς). Η προώθηση των σοβιετικών οφειλόταν σε απόφαση των Τριών (Τεχεράνη, Δεκέμβρης 1943) ώστε η ΕΣΣΔ να αναλάβει επιθετική πρωτοβουλία εναντίον των Ιαπώνων με μαζική απόβαση δυνάμεών της στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Ιαπωνίας. 

Για τον σκοπό αυτό και με την σύμφωνη γνώμη των άλλων συμμάχων, η ΕΣΣΔ με κεραυνοβόλα επιχείρηση καταλαμβάνει την Μαντζουρία και την Κορέα. Ο φόβος της κυβέρνησης των ΗΠΑ ότι με την προώθηση των σοβιετικών έχαναν την μονοκρατορία του ειρηνικού στην οποία στόχευαν από την αρχή του πολέμου, προβαίνουν σ’ ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945, ώστε να σταματήσει η επιχείρηση κατάληψης της Ιαπωνίας από τα σοβιετικά στρατεύματα, αλλά και ως επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ.

Η Ιαπωνία επισήμως παραδίδεται στους συμμάχους και κυρίως στις ΗΠΑ λίγο μετά και τον Σεπτέμβριο του 1945, η αμερικανική κατοχική διοίκηση με το έτσι γουστάρω χωρίζει την Κορεάτικη χερσόνησο στην 38η παράλληλο. Η ΕΣΣΔ διαφωνεί, αλλά δεν κάνει τίποτε. Η πράξη των ΗΠΑ δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε ξαφνική. Από την εποχή που η Κορέα ήταν αποικία των Ιαπώνων υπήρχε ένα ισχυρό κορεάτικο κίνημα για την εθνική ανεξαρτησία.

Το κίνημα αυτό χρησιμοποιούσε ως βάσεις εφόρμησης την εθνικιστική Κίνα. Από το 1919 είχε συσταθεί στο έδαφος της εθνικιστικής Κίνας και μια προσωρινή Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κορέας, η οποία με την βοήθεια της Εθνικιστικής Κυβέρνησης της Κίνας, διεύθυνε τον αντιαποικιακό αγώνα των Κορεατών εναντίον των Ιαπώνων μέχρι και το 1945.

Παρά τις προσπάθειες της εθνικιστικής Κίνας η εξόριστη κυβέρνηση της Κορέας δεν αναγνωρίζεται από τους μεγάλους συμμάχους, γιατί οι ΗΠΑ δεν θέλουν την Κορέα ανεξάρτητη. Την θέλουν υπό καθεστώς mandate, δηλαδή ύπατης αρμοστείας, δηλαδή υπό αποικιοκρατικό ζυγό όπως συνέβη με τη Μέση Ανατολή μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το 1940 δημιουργείται ο Απελευθερωτικός Στρατός της Κορέας από εθνικιστές και κομμουνιστές μαζί με κοινό στόχο ενιαία, αδιαίρετη και δημοκρατική Κορέα. Αυτός ο στρατός πολέμησε σε πολλά μέτωπα στην Κίνα και στην Κορέα. Το 1945 οι ΗΠΑ διαλύουν με την βία τον ΑΣΚ και εξαπολύουν πογκρόμ εναντίον κομμουνιστών και εθνικιστών που επέμεναν στην ανεξάρτητη και ενιαία Κορέα.

Πρώτα είχαν διασπάσει το εθνικιστικό στρατόπεδο και είχαν εξαγοράσει μερικούς από τους ηγέτες του, οι οποίοι δέχτηκαν να συμμαχήσουν με τους εθνοπροδότες που είχαν συνεργαστεί με τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Αυτοί με πλήρη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ ανέλαβαν να εκκαθαρίσουν το πολιτικό τοπίο απ’ όσους ζητούσαν ενιαία και ανεξάρτητη Κορέα. Οι καταδιωκόμενοι βρήκαν καταφύγιο στο Βορρά, που κατείχε η ΕΣΣΔ και εκεί, όπως ήταν φυσικό το πάνω χέρι πήραν οι κομμουνιστές.

Οι ΗΠΑ όμως μετά το 1945 δεν μπορούσαν άλλο να κρατήσουν ικανές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κορέα. Αναγκάζονται να τις αποσύρουν κάτω από την πίεση στάσεων στρατιωτών που ζητούσαν αφού τελείωσε ο πόλεμος να γυρίσουν πίσω. Πριν φύγουν δημιουργούν την Κορεάτικη Εθνική Φρουρά από δυνάμεις πιστές στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα μια «Αγγλική Στρατιωτική Σχολή» για την εκπαίδευση κλάσεων από το Νότο. Κρατούν κλιμάκια «συμβούλων» για να ενισχύουν τους Νότιοκεάτες σεπαρατιστές. 

Οι διαδηλώσεις στο Νότο δίνουν και παίρνουν, ενώ παλλαϊκό είναι το αίτημα για ενιαία και ανεξάρτητη Κορέα. Το 1948 αποφασίζεται από τον ΟΗΕ να διεξαχθούν ελεύθερες εκλογές σ’ ολόκληρη την χερσόνησο της Κορέας, οι οποίες εξελίσσονται σε παρωδία και αντί για ένα ενιαίο κράτος δημιουργούνται δύο υπό καθεστώς εμφυλίου.

Το καθεστώς της Νότιας Κορέας ήταν υπό τη στυγνή δικτατορία του Σύνγκμαν Ρι, παλιός φιλομοναρχικός φύλαρχος και υστερικός αντικομμουνιστής που ηγήθηκε της πρώτης εξόριστης κυβέρνησης της Κορέας και κατόπιν εξαγοράστηκε από τις ΗΠΑ για να παίξει τον πρώτο κυβερνήτη βιτρίνα του Νότου. Ο τύπος αυτός μετά από πολλά που έκανε στο λαό του κατέληξε να πεθάνει εξόριστος στην Χονολουλού της Χαβάϊ υπό την προστασία των ΗΠΑ που δεν δέχθηκαν ποτέ να τον εκδώσουν πίσω στη Νότια Κορέα για να δικαστεί για αμέτρητα εγκλήματα. 

Ο τύπος αυτός το 1950 και με την διαβεβαίωση από τις ΗΠΑ ότι διαθέτει μια ισχυρή και καλά εκπαιδευμένη στρατιωτική δύναμη, αλλά και με την σιγουριά της άπλετης στρατιωτικής βοήθειας από την Ουάσινγκτον σε υλικό και οπλισμό, άρχισε την προετοιμασία κατάληψης του Βορρά με πόλεμο. 

Στις 31 Οκτωβρίου 1949 πάνω στο κατάστρωμα του καταδρομικού Setpol του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, ο Ρι δήλωσε ευθαρσώς ότι ο «διαχωρισμός Βορρά-Νότου θα πρέπει να εξαλειφθεί με πόλεμο. Μπορούμε να καταλάβουμε την βόρεια Κορέα και να πετύχουμε την ενοποίηση.» Σε επιστολή του προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ στις 30 Σεπτεμβρίου 1949 έγραφε: «Νομίζω ότι αυτή είναι μια χρυσή ευκαιρία για εμάς να ξεκινήσουμε την επίθεση και να σαρώσουμε τα υπολείμματα της Πιονγιάνκ. Ο λαός μας διψά για μια εκστρατεία προς τον βορρά.» Τον Δεκέμβρη σε συνέντευξη δήλωνε ότι «τον επόμενο χρόνο θα προσπαθήσουμε ως ένας να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος μας ... πρέπει να θυμόμαστε ότι το επόμενο έτος θα πρέπει να ενοποιήσουμε τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα με τη δική μας δύναμη.» 

Την περίοδο 1949, αρχές τυο 1950 πάνω από 2.167 ένοπλες διεισδύσεις επιχειρήθηκαν στο έδαφος του Βορρά από τον Νότο με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι αμερικανοί ανταποκριτές να μιλούν για «χαμηλής έντασης πόλεμο». Επειδή όμως ο λαός του Νότου δεν ήθελε καθόλου τον πόλεμο και δεν είχε τις πολεμοχαρείς επιδιώξεις του δικτάτορα που του είχαν φορτώσει οι ΗΠΑ, ξέσπασε σε μαζικές διαδηλώσεις. Η απάντηση του καθεστώτος ήταν μια εκστρατεία δολοφονιών και καταστολής που στοίχισε μόνο τον Δεκέμβριο 1949 και τον Ιανουάριο του 1950 πάνω από 40.000 θύματα.

Η OSS (πρόγονος της CIA) εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Κορέα το 1947-49 την τακτική των Death Squads, που θα γίνουν διαβόητα για την δράση στις αμερικανοκίνητες χούντες της Λατινικής Αμερικής στις δεκαετίες του 1960 και 1970 κυρίως. Με την κάλυψη του Νόμου περί Εθνικής Ασφαλείας που πέρασε το 1948 για να κηρύξει το ΚΚ και οποιονδήποτε συνοδοιπόρο του εκτός νόμου, αλλά και να «να περιορίσει αντικρατικές πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια και την προστασία της ασφάλειας του έθνους και τη ζωή και την ελευθερία του λαού του», οι παρακρατικοί και οι δυνάμεις ασφαλείας έκαιγαν, βίαζαν, απήγαγαν και δολοφονούσαν μαζικά. Πάνω από 109 χιλιάδες τα θύματά τους το 1949. 

Τον Ιούνιο του 1950 ΗΠΑ ο σύμβουλος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, John Foster Dulles πέταξε στο Τόκιο για να συναντηθεί με τον Στρατηγό MacArthur, επικεφαλής της Επιτροπής Αρχηγών των Γενικών Επιτελείων. Αμέσως μετά, ο Dulles πέταξε στη Νότια Κορέα, όπου συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Ρι, επιθεώρησε τα αμερικανικά στρατεύματα κατά μήκος των συνόρων, και είπε στην Εθνοσυνέλευση της Νότιας Κορέας ότι «δεν είστε μόνοι στον αγώνα κατά των κομμουνιστών» και τους υποσχέθηκε ότι θα λάβουν ισχυρή «ηθική και υλική υποστήριξη» από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Ρι παρακάλεσε τον Dulles να τους δώσει τη διαταγή προκειμένου να επιτεθούν στο Βορρά, και ο Dulles είπε στον Ρι: «δίνω μεγάλη σημασία για τον αποφασιστικό ρόλο που η χώρα σας μπορεί να παίξει στο μεγάλο δράμα που εκτυλίσσεται.» Μετά ο Dulles πέταξε πίσω στο Τόκιο, ενώ η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση της Νότιας Κορέας ανακάλεσε όλες τις άδειες και έθεσε τις δυνάμεις σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας.

Στις 25 Ιουνίου 1950 – όπως θα διαπιστώσει οποιοσδήποτε δεν είναι αόματος και ανεγκέφαλος και ψάξει τις εφημερίδες της εποχής – δόθηκε η διαταγή στον στρατό της Νότιας Κορέας για επίθεση κατά μήκος ολόκληρου του 38ου παραλλήλου. Την ίδια ημέρα μετά από διάγγελμα του Κιμ Ιλ Σουνγκ πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες, κυρίως νεολαίοι, δηλώνουν εθελοντές στο νέο – όπως ονομάστηκε – εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Το καθεστώς Ρι τα βρήκε πολύ γρήγορα σκούρα και άρχισε να υποχωρεί κινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα. Η επέμβαση των ΗΠΑ ήταν άμεση. 

Για να δικαιολογήσουν την επέμβαση περνούν, χωρίς την παρουσία της ΕΣΣΔ και της Κίνας, από το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ μια απόφαση που καταδικάζει «την ένοπλη επίθεση στην Δημοκρατία της Κορέας» και επιβάλει στα προτεκτοράτα της Ουάσινγκτον να στείλουν στρατό για σφαγή στην Κορέα. Από τους πρώτους που υπάκουσαν ήταν τα δουλικά της Αθήνας. Οι απώλειες του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος (εκ 1.000 ανδρών) ανήλθαν σε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες. Κι όλοι τους πέθαναν για το πορτοφόλι και τα συμφέροντα του Ανκλ Σαμ.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, που εύκολα μπορεί να την ελέγξει κανείς από τις ιστορικές πηγές. Κι αυτή η ιστορική αλήθεια δεν έχει καμιά σχέση με τι γνώμη μπορεί να έχει κάποιος για το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Ένας αληθινός πατριώτης και δημοκράτης δεν μπορεί παρά να θέλει μια ενιαία και αδιαίρετη Κορέα, όπου ο λαός της δεν θα είναι υπεξούσιος σε κανένα δυνάστη, μαύρου ή κόκκινου χρώματος. Κι όσο για τους εθνοπροδότες που μια ζωή στην υπηρεσία των ξένων δυνάμεων ξεπουλούν αυτόν τον τόπο, ήρθε η ώρα να τους δείξουμε την πόρτα.