Περί όνου σκιάς οι συντάξεις, οι μισθοί, η χώρα και ο λαός της

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θέατρο του παραλόγου. Ο κ. Φώτης Κουβέλης αρνείται να ψηφίσει τα νέα εργασιακά που ζητά η τρόικα, αλλά δεν πρόκειται να ρίξει την κυβέρνηση. Όλα τα άλλα που καταδικάζουν την μέση οικογένεια στον αφανισμό, δεν τον ενοχλούν καθόλου. Ο κ. Βενιζέλος ανακάλυψε ξαφνικά ότι θεωρεί αυτονόητο «ότι  θα γίνει σεβαστή, τουλάχιστον στα θεμελιώδη στοιχεία, η αξιοπρέπειά μας, σε σχέση με τη δημοσιονομική διαχείριση του κράτους. Αυτή πρέπει να γίνεται από τις Ελληνικές Αρχές, από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και την Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.» Το γεγονός ότι αυτός και το συνάφι του έχει παραδώσει «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως ρητώς αναφέρεται στις δανειακές συμβάσεις, την εθνική κυριαρχία της χώρας, ούτε που τον νοιάζει.

Ο κ. Σαμαράς βέβαια είναι αποφασισμένος να μας σώσει, να σώσει την Ελλάδα, όπως δηλώνει, ακόμη κι αν δεν το θέλουμε, ακόμη κι αν χρειαστεί να μετατρέψει την χώρα σε κρανίου τόπο. Το έχει υποσχεθεί. Σε ποιους; Στους «17» και στους δανειστές της χώρας. Είναι περίεργο πράγμα με το ντόπιο πολιτικό προσωπικό. Όταν δίνουν τον λόγο τους σε ξένες δυνάμεις κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν, ακόμη κι αν χρειαστεί να ανασκολοπίσουν την χώρα και τον λαό τους. Μόνο τον λόγο τους στους εκλογείς τους ξεχνούν πάντα κατόπιν των εκλογών. Είναι όντως ένα πολύ περίεργο πράγμα που όμως έχει την δική του ιστορική και ταξική εξήγηση. Ο δωσιλογισμός υπήρξε πάντα σύμφυτος με την πολιτική και οικονομική άρχουσα τάξη της χώρας. Η κυριαρχία της, που βασιζόταν πάντα στην απροκάλυπτη λεηλασία αυτού του τόπου, επειδή δεν μπορούσε να έχει ισχυρά εσωτερικά ερείσματα στο λαό, αναζητούσε πάντα στηρίγματα στο εξωτερικό και μάλιστα υπό την προστασία ξένων μεγάλων δυνάμεων. Σόι πάει το βασίλειο μέχρι σήμερα.

Από την άλλη, ο φερόμενος ως υπουργός οικονομικών, ο περίφημος Στουρνάρας με τ’ όνομα μόλις χθες επιδόθηκε σε μια πανδαισία ανοησίας και προκλητικής αγραμματοσύνης στην Βουλή, όπου ανάμεσα στ’ άλλα ανακάλυψε – πρώτος αυτός – ότι και στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών υπάρχει «πρωτογενές έλλειμμα». Είναι σίγουρο ότι μετά από αυτό θα τρέξει η ακαδημία της Σουηδίας να τον βραβεύσει με νόμπελ οικονομίας. Εδώ έχει βραβεύσει με το αθλιέστερο των νόμπελ, δηλαδή το νόμπελ οικονομίας, τόσους και τόσους αγράμματους, ανόητους και διδάκτορες της πιο χυδαίας σκοπιμότητας, ο Στουρνάρας με τ΄ όνομα θα της ξεφύγει.

Μάλιστα, αυτός ο μέγας οικονομικός νους απάντησε στη νύξη του Μανώλη Γλέζου ότι χρειάζεται μονομερής σεισάχθεια, με μια παραπολιτική ιστοριούλα για τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν και την διαγραφή του τσαρικού χρέους, που διάβασε ο ίδιος στους New York Times ακριβώς δίπλα από το αγαπημένο του κόμικ που δημοσιεύει η εφημερίδα και παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε πρωί με τον καφέ. Αυτού του επιπέδου είναι ο άνθρωπος τέτοιες ιστοριούλες μπορεί να διηγείται. Ούτε βέβαια τον απασχόλησε να ψάξει να δει αν είναι αλήθεια, ή ψέματα. Αλλοίμονο, τι «τεχνοκράτης» θα ήταν. Άσε που ξέρει να διαβάζει μόνο κλασικά εικονογραφημένα και το να ψάξει στις αυθεντικές πηγές του φαίνεται βουνό αδιάβατο. Οπότε ξεφούρνισε μια ανοησία και χάρηκε ιδιαίτερα με τον εαυτό του. Όπως ακριβώς χαίρεται ο καθ’ έξη βλαξ όταν κατατροπώνει τους πάντες με μια απερίγραπτη βλακεία. 

Απευθυνόμενος δε προς την εκπρόσωπο της ΔΗΜΑΡ της είπε με το γνωστό γλυκανάλατο ύφος που συνοδεύει πάντα το έξυπνο, σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας που διακρίνει ανέκαθεν τον κ. Στουρνάρα: «Κυρία Ξηροτύρη, είναι ευπρόσδεκτη η προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ να βρει ισοδύναμα. Όλοι όμως, προσπαθούμε. Σήμερα το πρωί μετά από ολονύχτια προσπάθεια η Τρόικα υποχώρησε σε δυο βασικά ζητήματα: στο θέμα των αποζημιώσεων και στο θέμα της προειδοποίησης. Άρα, η διαφορά σήμερα είναι περί όνου σκιάς. Ελπίζω να συναινέσετε σ’ αυτό.»

Περί «όνου σκιάς» η συζήτηση για τις δραστικότερες περικοπές που έχει υποστεί ο μισθός και η σύνταξη στην Ελλάδα. Περί «όνου σκιάς» η συζήτηση για ένα πακέτο που θα εκτινάξει την ανεργία ακόμη περισσότερο και θα μεταβάλει την ύφεση σε ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας. Και είναι όντως «περί όνου σκιάς» το όλο θέμα. Διότι είναι μάλλον άστοχο να περιμένει κανείς από κάποιον σαν τον Στουρνάρα με τ’ όνομα, αλλά και ολόκληρη την συμμορία του, την συμμορία του ευρώ, να νοιαστεί στο ελάχιστο για την κατάσταση των εργαζομένων, των οικογενειών τους και κυρίως των πιο αδύναμων στρωμάτων του λαού. 

Είναι πιο εύκολο να βρεις έναν γκάνγκστερ να νοιάζεται, παρά κάποιον «τεχνοκράτη» σαν τον Στουρνάρα που αποστολή του είναι να ισοπεδώσει μια ολόκληρη χώρα και να εξοντώσει έναν λαό. Γιατί άλλωστε να νοιαστεί; Υπήρξε ποτέ εργαζόμενος; Ούτε μια φορά. Αυτός όπως άλλωστε έχει ισχυριστεί ο ίδιος ήταν «επιτυχημένος στον ιδιωτικό τομέα», πριν γίνει πολιτικός. «Επιτυχημένος», όχι παίζουμε, και ανέλαβε αυτή την αγγαρεία για όλους εμάς τους «αποτυχημένους», τα γνωστά παράσιτα της κοινωνίας που ξέρουμε μόνο από βιοπορισμό και μεροδούλι, μεροφάι. Κι από πάνω είμαστε τόσο αχάριστοι που διαμαρτυρόμαστε! Εμείς οι άχρηστοι, οι αποτυχημένοι, τα παράσιτα, που ξέρουμε μόνο πώς βγαίνει ο επιούσιος από την σκληρή δουλειά, θα σηκώσουμε κεφάλι σ’ έναν «επιτυχημένο» και μάλιστα διαβόητο «τεχνοκράτη». Και μετά του ζητάμε από πάνω και τα ρέστα.

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά όλοι αυτοί που μας σκάβουν τον λάκκο είναι πάντα «επιτυχημένοι», πάντα «τεχνοκράτες» και πάντα χωρίς «οικονομικό πρόβλημα», αλλά θυσιάζονται για κάτι γομάρια σαν και εμάς. Αυτό δεν είπε και ο κ. Παπακωνσταντίνου στην επιτροπή της Βουλής όταν τον κάλεσε να της εξηγήσει τι απέγινε η λίστα Λαγκάρντ; Άλλος ένας «επιτυχημένος στις επιχειρήσεις» που θυσιάστηκε για την χώρα του και για όλους εμάς τα αχάριστα κοπρόσκυλα. Το ίδιο είπε και ο Σαμαράς σε συνέντευξή του στην New York Times (29/9) όπου διευκρίνισε ότι ο ίδιος δεν έχει «κανένα οικονομικό πρόβλημα», αλλά συμπάσχει με τις «θυσίες» του λαού του. Αυτό μοιάζει πολύ με την νοοτροπία της Αντουανέτας, λίγο πριν αυτοί οι τρισκατάρατοι ξεβράκωτοι του Γαλλικού λαού της πάρουν το κεφάλι με την γκιλοτίνα. Για τους ιθαγενείς του Χάρβαρντ δεν νομίζω να χρειάζεται ούτε καν να αναφερθεί κανείς.

Όμως, αυτό που θέλησαν να συγκαλύψουν πίσω από όλους αυτούς τους φτηνούς και πρόστυχους θεατρινισμούς δεν είναι μόνο η χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία που επιφυλάσσει το νέο πακέτο μειώσεων και περικοπών, αλλά πρωτίστως το νέο ακόμη πιο άτεγκτο καθεστώς κατοχής που επιφυλάσσεται για την χώρα. Πόσοι άραγε πήραν χαμπάρι το «non paper» που έστειλε το υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας και η τρόικα απαίτησε να συμπεριληφθεί στο νέο μνημόνιο που έχει συντάξει με τα ντόπια δουλικά της; Ελάχιστοι. Φρόντισαν γι’ αυτό τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να το δώσει στην δημοσιότητα ώστε να μπορέσει ο Βενιζέλος να παίξει τον ρόλο της απατημένης και ατιμασμένης συζύγου, φωνάζοντας «δεν είμαστε δα και προτεκτοράτο». Νομίζει ότι έτσι θα ξεχάσει ο λαός πόσο δοτός και δωσίλογος είναι. Τι προβλέπει, αλήθεια, αυτό το «non paper»;

Το πρώτο πράγμα που αναφέρει είναι η απαίτηση για «ενισχυμένη διακυβέρνηση και μηχανισμοί ελέγχου: Για να ενισχυθεί η αξιοπιστία πρέπει να υιοθετηθεί μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική (με εκούσιες αυτοδεσμεύσεις). Παρεκκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος πρέπει να εξισορροπούνται με εσωτερικές προσαρμογές. Οι ακόλουθες προαπαιτούμενες ενέργειες πρέπει να εισαχθούν με νομοθετική ρύθμιση πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης.»

Για να μπορέσει να γίνει αυτό απαιτούν «αυτόματες περικοπές δαπανών: Η Ελλάδα εγκαθιδρύει έναν απλό κανόνα για τις δημόσιες δαπάνες. Με τη συμφωνία της τρόικας, τα ταμειακά ελλείμματα (παρεκκλίσεις από τον προϋπολογισμό) οδηγούν αυτόματα σε περικοπές δαπανών οι οποίες κατανέμονται εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών (ανάλογα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό).» Με άλλα λόγια, με κάθε παρέκκλιση από τους στόχους που έχει θέσει η τρόικα και το μνημόνιο, θα επιβάλλονται αυτόματα οριζόντιες περικοπές των δαπανών και μάλιστα «εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών». Χωρίς ούτε καν να εξεταστούν οι λόγοι της απόκλισης από τους στόχους. Κι αυτό γιατί εκ προοιμίου δεν φταίνε οι στόχοι και οι συνταγές, φταίμε εμείς που δεν μπορούμε να τους πετύχουμε. Άρα στην πυρά!

Αφετέρου απαιτούν την ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου από την task force «σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, ο προσδιορισμός θέσεων-κλειδιά στην ελληνική κρατική μηχανή για την κατάλληλη εκτέλεση και εποπτεία των προγραμμάτων προσαρμογής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χρηματοπιστωτικές ροές (δαπάνες και έσοδα) και διορισμός Ευρωπαίων ή Ελλήνων κρατικών λειτουργών (οι οποίοι θα απολαμβάνουν το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς ώστε να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία) σ’ αυτές τις θέσεις-κλειδιά που αφορούν τη συμμόρφωση με το πρόγραμμα της τρόικα, αντικαθιστώντας τους έλληνες υπευθύνους.» Με άλλα λόγια, θα ενισχυθεί ο ρόλος των διορισμένων επιτρόπων στην Ελλάδα, που εμφανίζονται ως «τεχνικοί σύμβουλοι» καταλαμβάνοντας επισήμως «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό, όπου θα αντικαταστήσουν τους έλληνες υπευθύνους. Μέχρι σήμερα ο ρόλος της task force, ήταν άτυπος, τώρα ζητούν να θεσμοθετηθεί επίσημα αναλαμβάνοντας τις «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό. Κι όλοι αυτοί οι «ειδικοί», θυμηθείτε, έχουν καθεστώς ετεροδικίας στην χώρα μας, δηλαδή δεν υπάγονται στην ελληνική δικαιοσύνη, ούτε λογοδοτούν στην Ελλάδα.

Επιπλέον απαίτησαν να επεκταθεί η λειτουργία του «κλειστού λογαριασμού», όπου δεσμεύονται κατ’ απαίτηση της τρόικας τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι να δοθεί η δόση. «Κλειστός λογαριασμός με εξωτερική διαχείριση: Ο κλειστός λογαριασμός που εγκρίθηκε από το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου ενισχύεται ώστε να εξασφαλίσει πως οι πόροι του προγράμματος θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του χρέους, και θα εξασφαλιστεί με την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς διαχείρισης (για παράδειγμα από την ΕΚΤ). Όπως συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο, το χρέος θα εξυπηρετείται κατευθείαν από αυτόν τον λογαριασμό. Το EFSF και το ΔΝΤ εκταμιεύουν μετά από την εκτέλεση των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων κατευθείαν από τον λογαριασμό και η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους που ορίζεται από το Μνημόνιο θα καταβάλλεται επίσης σε αυτόν τον λογαριασμό.»

Το καινούριο που απαιτούν είναι, αφενός, να μετατεθεί ο «κλειστός λογαριασμός» από την Τράπεζα της Ελλάδος που βρίσκεται σήμερα υπό τον έλεγχο κλιμακίου του ΔΝΤ, στον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ. Αφετέρου, εξαρτούν την εκταμίευση μέσω του «κλειστού λογαριασμού» από το αν και κατά πόσο έχουν εφαρμοστεί οι δεσμεύσεις σε σχέσεις με τις διαρθρωτικές αλλαγές (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα), αλλά και τις πολιτικές του μνημονίου. Μέχρι να καταβληθεί η δόση και να εκταμιευθεί το ελληνικό δημόσιο υποχρεούται να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» τα κρατικά του έσοδα. Για την δόση δηλαδή των 31,5 δις ευρώ, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» που διαχειρίζονται αποκλειστικά οι επίτροποι της τρόικας, σχεδόν το 63% των συνολικών τακτικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε ετήσια βάση. Τα έσοδα αυτά θα αποδεσμευτούν με την εκταμίευση της δόσης. Πότε θα γίνει αυτή; Μάλλον τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου στην καλύτερη περίπτωση. Πώς θα τα πληρώσει μισθούς, συντάξεις, τακτικές δαπάνες μέχρι τότε το ελληνικό δημόσιο, αφού τα έσοδά του θα είναι δεσμευμένα; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα.

Όπως και να έχει, ετοιμαστείτε για εσωτερικές παύσεις πληρωμών του ελληνικού κράτους. Πολύ πιο συχνές και πολύ πιο γενικευμένες απ’ ότι μέχρι σήμερα. Φυσικά προκειμένου να αποφύγει το γενικό ξεσηκωμό του λαού, η παύση αυτή των πληρωμών θα είναι επιλεκτική και όχι γενική. Στο βαθμό που είναι κάτι τέτοιο δυνατό, γιατί ήδη έχουμε μπει στη φάση κατάρρευσης και ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί μια απότομη και καθολική κατάρρευση όπως έγινε στην Αργεντινή τον Δεκέμβριο του 2001 μετά από χρόνια βίαιης προσαρμογής με πολιτικές και συνταγές σαν αυτές που εφαρμόζουν στην Ελλάδα.

Όμως, αυτό που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα σ’ αυτό το «non paper» είναι η εξής πολύ ενδιαφέρουσα παράγραφος: «Εξωτερική εποπτεία του δημόσιου δανεισμού: Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού (παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη).» Τι λέει αυτή η παράγραφος; Ότι από εδώ και μπρος ο δημόσιος δανεισμός της χώρας, ακόμη κι αυτός με τα έντοκα γραμμάτια 3μηνα και 6μηνα, τίθεται υπό την εποπτεία και έγκριση της Κομισιόν. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι το επόμενο μέσα στην παρένθεση: «παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη». 

Τι εννοούν μ’ αυτό; Ότι η εποπτεία των περιφερειών και των τοπικών αρχών (όπως π.χ. των Δήμων) περνούν σε «ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη». Αν δεν είναι εκχώρηση και προσάρτηση περιφερειών και δήμων της χώρας, τότε τι είναι; Και γιατί σε «ομοσπονδιακά κράτη» και όχι απλά σε «κράτη»; Αφενός, γιατί έτσι φωτογραφίζεται η Γερμανία, που είναι ομοσπονδιακό κράτος και, αφετέρου, διότι λόγω της ομοσπονδιακής δομής μπορεί η εκχώρηση ή η προσάρτηση της περιφέρειας ή του δήμου της Ελλάδας μπορεί να γίνει με όρους χαλαρής ομοσπονδιακής σχέσης. Έτσι Βαυαρία, π.χ., μπορεί να «εποπτεύει», δηλαδή να προσαρτήσει, την Πελοπόννησο ή την Θράκη. Πώς; Μα στα πλαίσια της «διεδαφικής συνεργασίας», που προβλέπει ήδη ο Καλλικράτης, ο οποίος δημιουργήθηκε εξαρχής για να μπορούν να εκχωρηθούν σε ξένα συμφέροντα οι ημιαυτόνομες περιφέρειες και οι δήμοι της χώρας.

Μην απορείτε. Η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι η «Ευρώπη των περιφερειών», όπως αυτοαποκαλείται, η προσάρτηση μιας περιφέρειας από μια άλλη, θεωρείται ως «συνεργασία» και όχι ως κρατικό προτεκτοράτο. Τι σημασία έχει αν τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας, θα προσαρτήσουν τις ελληνικές περιφέρειες και δήμους. Δεν πρόκειται για αποικιοκρατία, αλλά για την ανάδειξη της «Ομόσπονδης Ενωμένης Ευρώπης», όπως ανακοίνωσε ο κ. Μπαρόζο στις 12/9 φέτος στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης στο ευρωκοινοβούλιο.

Καταλάβατε τώρα γιατί φωνάζουν κάτι γραφικοί σαν και εμένα ότι από αυτή την κρίση και την μεταχείριση που της επιφυλάσσει η ευρωζώνη της Ελλάδας, αυτή η χώρα δεν πρόκειται όχι μόνο να μην βγει ποτέ από την κρίση, αλλά δεν θα μπορέσει ούτε καν να διατηρήσει την ακεραιότητά της. Θα ακρωτηριαστεί και τα μέλη του εθνικού κορμού της θα ιδιωτικοποιηθούν, ή θα δοθούν βορά στις περιφέρειες της Γερμανίας και άλλων αρπακτικών σε μια πρωτοφανή αναβίωση της αποικιοκρατίας. 
Από κυβερνητικής πλευράς αναφέρθηκε ότι «δεν υπάρχει θέμα». Κύκλοι του ΥΠΟΙΚ ανέφεραν ότι το θέμα του «δεσμευμένου λογαριασμού», το οποίο έγινε γνωστό από το ΠΑΣΟΚ μετά τη σύσκεψη των τριών αρχηγών, αφορά «σε μια ιδέα που έχει ρίξει από την αρχή στο τραπέζι ο Σόιμπλε και δεν την δέχεται κανείς. Ούτε καν η Μέρκελ». Ψέμα. Ο «κλειστός λογαριασμός» υπάρχει ήδη και λειτουργεί στην Τράπεζα της Ελλάδος και έχει ψηφιστεί στα πλαίσια των εφαρμοστικών τροπολογιών και νόμων του Μνημονίου 2, το οποίο ψηφίστηκε φέτος τον Φεβρουάριο.

Απαντώντας στην κίνηση του ΠΑΣΟΚ να δώσει στην δημοσιότητα το «non paper», από τη ΝΔ σημείωναν πως «σε σχέση με την άτυπη ενημέρωση που απέστειλε το ΠΑΣΟΚ για το σημείωμα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, το θέμα δεν είναι τι σου στέλνουν, αλλά τι απαντάς εσύ». Άλλαξαν δηλαδή τροπάριο. Πριν εμφανιστεί το σημείωμα μίλαγαν για «ιδέες» του Σόιμπλε, ενώ όταν επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται για επίσημη απαίτηση της Γερμανίας, κάνουν τους καμπόσους. Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω κι ένας σ’ αυτή την χώρα που μπορεί να πιστέψει ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα απαντήσουν αρνητικά στις απαιτήσεις των μεγάλων αφεντικών. Αν όντως υπάρχει, τότε χρειάζεται επειγόντως ιατρική βοήθεια. Όσο για την ΔΗΜΑΡ, όπως μας είπε ο κ. Λυκούδης, γι’ αυτήν ούτε καν «τίθεται θέμα». Είναι βλέπεται πολύ Ευρωπαίοι για να ασχολούνται με προσαρτήσεις, κατοχές, αποικιοκρατία και τα τοιαύτα. Άλλωστε τι είναι όλα αυτά; Δεν είναι οι ενδεδειγμένες μέθοδοι παγκοσμιοποίησης και διεθνοποίησης της ανθρωπότητας; Θέλετε να πάνε κόντρα στην πρόοδο;

Φυσικά, παρά τις διαβεβαιώσεις από την κυβέρνηση των τριών δωσίλογων ότι «δεν τίθεται κανένα θέμα» σχετικά με τις ρήτρες του «non paper», το κείμενο συμφωνίας για το νέο μνημόνιο που διέρρευσε από το διεθνή ειδικό τύπο στα αγγλικά φανερώνει ότι όλα έχουν υιοθετηθεί από την ελληνική πλευρά. Βέβαια, αυτό δεν μας κάνει εντύπωση. Αυτό απλά που αναρωτιόμαστε είναι το εξής: Όταν ο λαός οδηγείται με τόσο αδίστακτο τρόπο στην μαζική εξόντωση και η χώρα έχει τεθεί υπό καθεστώς κατοχής και αποικιοκρατίας στο κρεβάτι του Προκρούστη για να ακρωτηριαστεί, τότε τι μένει εκτός από την κοινωνική εξέγερση για την διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας από την ΕΕ και την ευρωζώνη; Ή μήπως πρέπει πρώτα να αφήσουμε να συμβεί η εξόντωση και ο ακρωτηριασμός και ύστερα να ανέβουμε στα βουνά όπως οι παππούδες μας για να απελευθερώσουμε ξανά αυτόν τον τόπο με τα όπλα; 

Υπάρχει φυσικά και η επιλογή του ραγιά, που στη σύγχρονη γλώσσα των «τεχνοκρατών» της αγοράς αποκαλείται «πολίτης του κόσμου», ή Ευρωπαίος. Άλλωστε, αν το καλοσκεφτούμε ετούτος ο τόπος έχει συνηθίσει να είναι υπό την κυριαρχία κατακτητών για αμέτρητους αιώνες. Ελεύθερος, που λέει ο λόγος, στάθηκε μόλις για 182 χρόνια. Δηλαδή, ούτε καν δυο αιώνες. Κι αυτά τα χρόνια ήταν μαρτυρικά για τον λαό του που κάθε τρεις και λίγο καλούνταν να σηκώσει κεφάλι σε νέες εσωτερικές και εξωτερικές απειλές σκλαβιάς και υποδούλωσης. Μήπως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην φυσική του κατάσταση; Να τελειώσει, τέλος πάντων, η ταλαιπωρία και να φορέσει τις αλυσίδες που του πρέπουν για να ησυχάσουμε όλοι μας. Που να ξεσηκωνόμαστε τώρα και να διεκδικούμε την πατρίδα μας για εμάς τους ίδιους, για την ευημερία των παιδιών μας και των γενιών που δεν πρόκειται να γεννηθούν ποτέ έτσι όπως πάμε. 

Ποιος έχασε την αξιοπρέπειά του για να την βρει ο νεοέλληνας που έχει συνηθίσει να είναι γιουσουφάκι των ισχυρών αρκεί να τον αφήνουν ήσυχο στην γωνιά του. Φακελάκια για τους γιατρούς δεν θα υπάρχουν πάντα; Επιδοτησούλες, δανειάκια, ρουσφετάκια δεν θα υπάρχουν ακόμη και υπό καθεστώς κατοχής, ακόμη κι αν χαθεί από τον εθνικό κορμό η Θράκη, η Πελοπόννησος, η Κρήτη, το Αιγαίο. Τι μας νοιάζει η λευτεριά μας; Μήπως την είχαμε ποτέ; Τι μας νοιάζει εμάς η δημοκρατία; Μήπως την απαιτήσαμε ποτέ; Τι μας νοιάζει ο διπλανός μας; Μήπως θα μας δώσει να φάμε; 

Είναι βαριά η καλογερική πατριώτη! Και μόνο αυτός που είναι ικανός να σταθεί απέναντι στο απόσπασμα αν χρειαστεί προκειμένου να γλυτώσει το παιδί του από το σκλαβοπάζαρο της ξενιτιάς και την πατρίδα του από τα σύγχρονα αρπακτικά των αγορών, που ετοιμάζονται να την ξεσκίσουν κυριολεκτικά, μπορεί με υπερηφάνεια να αποκαλεί προγόνους του όλους αυτούς που μεγαλούργησαν σ’ αυτήν την γη από την εποχή της αρχαίας θαυμαστής γενιάς που σε τούτον τον τόπο εφεύραν την πιο πολύτιμη κληρονομιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, την δημοκρατία.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 28/10/2012