Για κάθε 2 που βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα θα πρέπει να χαθούν άλλοι 5 ηλικίας 20-54 χρονών.

«Παραλάβαμε ανεργία 27%, σήμερα βρίσκεται στο 19,5%», αναφέρει σε τweet του o πρωθυπουργός τονίζοντας ότι «η μείωση της ανεργίας κάτω από 20% για πρώτη φορά μετά το 2011, αποτυπώνει την αλλαγή σελίδας που έχει συντελεστεί στην ελληνική οικονομία». Πρόκειται για ένα ακόμη μεγάλο ψέμα. Ανάλογο μ’ εκείνο της λεγόμενης πλήρους απασχόλησης επί καθεστώτος Χίτλερ.

Στην Ελλάδα σήμερα ισχύει ένας μόνο σιδερένιος νόμος: ο θάνατός σου, η ζωή μου!

Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται να μειώνεται η ανεργία στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η ανεργία ως ποσοστό εμφανίζεται να βρίσκεται στο 20,2% τον Απρίλιο του 2018. Κι όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σ’ αυτή την εθνική και κοινωνική τραγωδία εμφανίζονται να επαίρονται για τη μείωση της ανεργίας.

Κορίτσια, έρχεται η ανάπτυξη!

Να λοιπόν η ανάπτυξη. Η άνοδος του ΑΕΠ και η μείωση της ανεργίας. Και πάνω σ’ αυτούς τους πιο απατηλούς απ’ όλους του δείκτες της οικονομίας, εξαγγέλλεται η επιτυχής έξοδος από τα μνημόνια και το λαμπρό μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Μπούρδες! Και μάλιστα άξιες για Νόμπελ Οικονομίας, ή τουλάχιστον για καθηγητική έδρα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι άνοδο του ΑΕΠ μπορεί να έχει κανείς με κάθε δυνατό τρόπο. Ακόμη και με την πιο απόλυτη καταστροφή. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η εκτίμηση του ΙΟΒΕ: «Ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος τον Ιούλιο επανέρχεται σε ανοδική πορεία και διαμορφώνεται στις 105,3 (από 102,5) μονάδες, επίδοση που είναι η υψηλότερη από τον Ιούλιο του 2014. Η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της βελτίωσης των επιμέρους δεικτών των επιχειρηματικών προσδοκιών στη Βιομηχανία, το Λιανικό εμπόριο και την καταναλωτική εμπιστοσύνη, ενώ στις Κατασκευές και τις Υπηρεσίες ο σχετικός δείκτης υποχωρεί.»

Η εν ψυχρώ δολοφονία 100 και πλέον ανθρώπων, όπως και η βιβλική καταστροφή στη Δυτική, αλλά κυρίως στην Ανατολική Αττική από τις πυρκαγιές, είναι σίγουρο ότι συντέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό σ’ αυτήν την εντυπωσιακή – κατά τον ΙΟΒΕ – άνοδο του Δείκτη Οικονομικού Κλίματος. Δηλαδή του δείκτη ψυχολογίας και προσδοκιών των κάθε λογής επενδυτών, που λογιάζουν το θάνατο και τη ζωή με μέτρο την απόδοση των κεφαλαίων τους. Και σήμερα στην Ελλάδα, ο θάνατος, η καταστροφή και ο ανδραποδισμός ολόκληρης της κοινωνίας δημιουργεί για δαύτους ιδανικές ευκαιρίες πλουτισμού.

Αυτή είναι η πεμπτουσία της ανάπτυξης που μπορούμε να περιμένουμε από δω και μπρος. Οι ευκαιρίες που εμφανίζονται ως αποτέλεσμα βιβλικών καταστροφών, πρωτίστως στο εσωτερικό, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Βιβλικές καταστροφές που περιλαμβάνουν πάντα και πολέμους, οι οποίοι, για τις απελευθερωμένες υπερεθνικές αγορές από τότε που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο της ιστορίας εδώ και 2-3 αιώνες, είναι τόσο αναγκαίοι όσο η καταρρακτώδης βροχή για τη φύση.

Κανά δυο καταστροφικά περιστατικά στην Ελλάδα να έχουμε το χρόνο μεγέθους Ανατολικής Αττικής. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε επίσης και κάνα πόλεμο αποσύνθεσης σαν αυτόν της Συρίας για κάμποσα χρόνια στη γειτονιά μας με τους δικούς μας ολιγάρχες να αναλαμβάνουν τα logistics του θανάτου και της καταστροφής, τότε θα δείτε το ΑΕΠ της Ελλάδας να εκτοξεύεται στα ύψη. Τότε θα δείτε ανάπτυξη. Τότε θα δείτε επενδύσεις.

Η εξόντωση των παραγωγικών ηλικιών.

Ας δούμε όμως πώς πέτυχαν οι κυβερνήσεις της μνημονιακής κατοχής και εκποίησης τη μείωση της ανεργίας. Πολύ απλό. Φρόντισαν να εξοντώσουν κοινωνικά, οικονομικά και εργασιακά το εργατικό δυναμικό της χώρας με ρυθμούς πρωτοφανείς για τα ιστορικά χρονικά της Ελλάδας.

Στο διάγραμμα απεικονίζεται η ετήσια μεταβολή του πληθυσμού. Την περίοδο 2012-2017 βλέπουμε μια συνολική μείωση του πληθυσμού της χώρας με απόλυτους αριθμούς να υπερβαίνει τις 355 χιλιάδες. Στις πιο παραγωγικές ηλικίες του πληθυσμού η καθίζηση είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Στις ηλικίες 20-54 η συνολική μείωση του πληθυσμού είναι διαρκής για όλα τα χρόνια του μνημονίου. Το αποτέλεσμα είναι την περίοδο 2010-2017 ο πληθυσμός αυτής της ηλικίας μειώθηκε σε απόλυτους αριθμούς άνω των 522 χιλιάδων.

Χάθηκαν λοιπόν από την ελληνική οικονομία πάνω από 522 χιλιάδες των πιο παραγωγικών ηλικιών του εργατικού δυναμικού της χώρας. Και συνεχίζουν να χάνονται με ρυθμούς άνω των 50.000 κάθε χρόνο.

Για να δούμε τι έγινε με την απασχόληση. Ο πίνακας που παραθέτουμε δίνει αναλυτικά τα στοιχεία για απασχόληση, ανεργία και φτώχεια.

Την περίοδο 2009-2017 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ηλικίας 15-64, δηλαδή το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό, μειώθηκε σε απόλυτους αριθμούς άνω των 480 χιλιάδων. Μόνο το 2017 η μείωση του ξεπέρασε τις 51 χιλιάδες. Δηλαδή έχουμε μια ραγδαία και συνεχιζόμενη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού.

Που χάθηκε αυτό το εργατικό δυναμικό; Το μεγαλύτερο μέρος του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει προκειμένου να βρει δουλειά με προοπτικές και αμοιβές επιβίωσης. Το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχθηκαν και εξακολουθούν να το δέχονται οι πιο παραγωγικές ηλικίες.

Την περίοδο 2009-2013 ο αριθμός των απασχολουμένων ηλικίας 15-64 μειώθηκε συνολικά κατά 1.063.829! Πόσοι απ’ αυτούς βρήκαν ξανά δουλειά τα επόμενα χρόνια, την περίοδο 2014-2017 και προστέθηκαν στο σύνολο της απασχόλησης; Μόλις οι 223.685. Δηλαδή μόλις το 21% όσων έχασαν τη δουλειά τους μόνιμα την προηγούμενη περίοδο.

Με άλλα λόγια, η ανεργία φαίνεται να μειώνεται γιατί έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά η προσφορά εργασίας στην Ελλάδα και διώχνει συστηματικά τις πιο παραγωγικές ηλικίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι χρειάζεται να χαθούν τουλάχιστον 5 απασχολούμενοι ηλικίας 20-54 για να μπορέσουν να βρουν δουλειά στην Ελλάδα άλλοι 2!

Μείωση της ανεργίας με 1 στους 2 σε απόλυτη εξαθλίωση.

Και τι δουλειά; Η μαζική εξόντωση – κυρίως μέσω της μετανάστευσης – των πιο παραγωγικών ηλικιών στην Ελλάδα, έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι από την ελληνική οικονομία χάθηκαν για πάντα οι πιο παραγωγικές θέσεις εργασίας. Κι αυτό εξαναγκάζει το πιο μορφωμένο, εξειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό υψηλής παραγωγικότητας να εγκαταλείπει τη χώρα μαζικά.

Οι δουλειές που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στην Ελλάδα είναι κυρίως χαμηλής παραγωγικότητας, χωρίς προοπτικές και δυνατότητα εξέλιξης. Κι αυτό ακριβώς το γεγονός φανερώνει η καθίζηση σε τριτοκοσμικά επίπεδα των αμοιβών εργασίας, αλλά και των όρων εργασίας.

Η απασχόληση στην ελληνική οικονομία έχει μετατραπεί σε μια ευκαιριακή, παρασιτική αγορά φτηνής και ακόμη πιο φτωχής εργασίας. Σήμερα 1 στους 2 απασχολούμενους στην Ελλάδα βρίσκεται αισίως κάτω από το όριο φτώχειας. Η δραματική επιδείνωση της συγκριτικής εισοδηματικής κατάστασης των Ελλήνων εργαζομένων φανερώνεται από τον πίνακα που παραθέτουμε.

Το εισόδημα από την εργασία σήμερα και μάλιστα πλήρους απασχόλησης δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε καν την επιβίωση του εργαζόμενου. Δείτε τι συμβαίνει με τον κίνδυνο φτώχειας πριν απ’ όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις ηλικίας 18-64, ο οποίος εκτινάσσεται από το 33% του συνολικού πληθυσμού το 2008 και 2009, γύρω στο 45% το 2016-2017.
Δείτε πώς μειώνεται ο κίνδυνος φτώχειας αν περιληφθούν οι συντάξεις μόνο από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις. Το 33% γίνεται 22% το 2008-2009. Ενώ το 45% του 2016-2017, γίνεται 25%. Με άλλα λόγια η εξάρτηση από τις συντάξεις των ήδη εργαζομένων ηλικίας 18-64 έχει πολλαπλασιαστεί. Σε βαθμό τέτοιο ώστε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα να εξαρτώνται από τις συντάξεις όσων έχουν συνταξιοδοτηθεί προκειμένου να μην βουλιάξουν στην απόλυτη εξαθλίωση.

Κι έτσι στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι οι εργαζόμενοι που μέσα από τις κοινωνικές συνεισφορές τους εξασφαλίζουν τις συντάξεις των παλαιότερων γενεών, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Οι συντάξεις είναι που αποτρέπουν τους εργαζόμενους από το να βιώσουν την απόλυτη εξαθλίωση σε ανάλογα επίπεδα με τις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων.

Γιατί λοιπόν επαίρεται ο φερόμενος ως πρωθυπουργός; Για το γεγονός ότι για να μειωθεί εικονικά η ανεργία στην Ελλάδα θα πρέπει να μειώνεται δραστικά το εργατικό δυναμικό της χώρας; Και μάλιστα στις πιο παραγωγικές του ηλικίες;

Γιατί επαίρεται; Για το γεγονός ότι η απόλυτη φτώχεια και η ολοκληρωτική κατάρρευση της αγοράς εργασίας εξασφαλίζουν την οριακή αύξηση στην ευκαιριακή απασχόληση χωρίς προοπτικές στην Ελλάδα; Και σε ποια οικονομία; Σε μια άκρως παρασιτική οικονομία όπου κυριαρχεί η ανομία της ελεύθερης αγοράς και της βιομηχανίας του μαύρου χρήματος.

Όποιος επαίρεται για την κατάσταση αυτή και μάλιστα έχει το θράσος να λέει ότι «αλλάζει σελίδα» η χώρα, τότε δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ειρωνεύεται τα θύματά του με τον ίδιο σαρκαστικό και σαδιστικό τρόπο των ναζί όταν στην είσοδο του Άουσβιτς είχαν αναρτήσει την γνωστή πινακίδα: Arbeit Macht Frei. Η εργασία απελευθερώνει!

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα, γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι, γιατί φέγγει έτσι η μέρα; Γιατί ο Τσίπρας και όλη η φάρα του ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς της σημερινής Ελλάδας η ανεργία μειώνεται!