Η επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας εναντίον των θυμάτων.

Ο απλός πολίτης οφείλει να εθιστεί ότι μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να χάσει τη ζωή του και τα υπάρχοντά του, ότι έχει και δεν έχει, χωρίς να ευθύνεται κανείς. Εκτός βεβαίως από τους γνωστούς εσαεί και εξ ορισμού υπευθύνους: τις ιδιάζουσες καιρικές συνθήκες και φυσικά τα ίδια τα θύματα. Κι ούτε βέβαια θα νοιαστεί κανείς θεσμικός παράγων για να τον προστατεύσει.

Ο απλός πολίτης πρέπει να ζει μέσα στον διαρκή φόβο. Το άγχος της αμφίβολης επιβίωσης πρέπει να συνδυαστεί με τον υποχθόνιο τρόμο του αναπάντεχου θανάτου. Μόνο έτσι μπορεί να πειθαρχήσει η εξουσίας μια ολόκληρη κοινωνία και να αποδεχθεί το μοιραίο, δηλαδή τον βιοποριστικό, κοινωνικό και πολιτικό αφανισμό της.

Με πρότυπο τον Χίτλερ…

Πρώτος διδάξας ο Χίτλερ, ο οποίος έλεγε: «Θα διαδώσω τον τρόμο μέσα από την ξαφνική εφαρμογή όλων των μέσων. Το ξαφνικό σοκ ενός τρομερού φόβου του θανάτου είναι αυτό που έχει σημασία. Γιατί θα πρέπει να ασχοληθώ διαφορετικά με όλους τους 8 πολιτικούς μου αντιπάλους; Αυτές οι λεγόμενες θηριωδίες μου με σώζουν από εκατοντάδες χιλιάδες εξατομικευμένες ενέργειες εναντίον όσων διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται. Ο καθένας από αυτούς θα σκεφτεί δύο φορές για να μου αντιταχθεί όταν θα μάθει τι τον περιμένει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.»(1)

Το μόνο που έχει αλλάξει σήμερα είναι οι μορφές κατατρομοκράτησης του κόσμου από την εξουσία. Αντί για τις πρωτόγονες μορφές του Χίτλερ με εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης, σήμερα έχουμε πιο εκλεπτυσμένες για τους ίδιους ακριβώς σκοπούς, την κατατρομοκράτηση του πολίτη: Τι φυσικές καταστροφές και τη δομική βία με αριθμούς θυμάτων, που μερικές φορές ξεπερνούν ακόμη και τις πιο στυγνές φασιστικές δικτατορίες.

Με τον όρο «δομική βία» εννοούμε την επιβολή ενός καθεστώς όπου ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα του απλού πολίτη δεν αναγνωρίζονται από τους κρατούντες, ή βρίσκονται υπό διαρκή αίρεση για λόγους ανωτέρας βίας, όπου το να είσαι έντιμος πολίτης είναι σχεδόν απαγορευτικό προκειμένου να επιβιώσεις και όπου ο ίδιος ο πολίτης είναι σχεδόν αδύνατο να προστατευτεί από το σύστημα αυθαιρεσίας και διαφθοράς της εξουσίας. Είναι δηλαδή έρμαιο της εξουσίας και των σκοπιμοτήτων της.(2)

Αληθινός πόλεμος.

Το ύψος του αριθμού των αδικοχαμένων θυμάτων της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική, αλλά και το γεγονός ότι πάνω από 100 και πλέον άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε λιγότερο από 12 ώρες υποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για μια απλή «φυσική καταστροφή», αλλά για πόλεμο. Μόνο σε συνθήκες πολέμου έχεις τόσα πολλά θύματα σε τόσο λίγες ώρες.

Κι όπως σε κάθε πόλεμο ο άμαχος πληθυσμός είναι εκτεθειμένος στην πιο άθλια εχθρική προπαγάνδα. Έως και οι ώρες της πυρκαγιάς έχουν μαγειρευτεί, ώστε να εμφανιστεί ότι το μέτωπο της καταστροφής κινείτο με ταχύτητα περίπου του ήχου κι επομένως δεν μπορούσε να κάνει κανείς πολλά πράγματα.

Νέες καταγγελίες από τις παιδικές κατασκηνώσεις του Αγ. Ανδρέα, τόσο από συμβασιούχους εργαζόμενους σ’ αυτές, όσο και γονείς, μιλούν για κινητοποίηση που άρχισε αμέσως μετά το μεσημεριανό. Δόθηκε εντολή στα παιδιά να συγκεντρωθούν γύρω στις 14:00 στο γήπεδο της κατασκήνωσης, όπως προβλέπει το σχέδιο εκκένωσης. Η αιτιολογία που δόθηκε είναι ότι πρόκειται για άσκηση και όχι για αληθινό περιστατικό.

Παρ’ όλα αυτά οι εργαζόμενοι και τα μεγαλύτερα παιδιά που επικοινώνησαν με τους γονείς τους, δήλωσαν ότι η μυρωδιά των καμένων ήταν ήδη διάχυτη στον αέρα της κατασκήνωσης. Μετά από 5 περίπου ώρες αναμονής, τελικά δόθηκε εντολή στα παιδιά και το προσωπικό να κατευθυνθούν στην παραλία, απ’ όπου εκκενώθηκαν αργά τη νύχτα με λεωφορεία. Οι εργαζόμενοι και οι γονείς καταγγέλλουν ότι, όπως τους είπαν, μόνο από τύχη δεν κάηκαν, καθώς την τελευταία στιγμή άλλαξε η διεύθυνση του ανέμου και η φωτιά κατευθύνθηκε αλλού.

Τι σημαίνουν αυτές οι καταγγελίες; Αφενός, πιστοποιούν το γεγονός ότι οι πυρκαγιά είχε ξεσπάσει και έκαιγε ανεξέλεγκτη πολύ πιο νωρίς από τότε που ισχυρίζονται επίσημα ή ανεπίσημα. Και αφετέρου, δεν υπήρξε κανένας συντονισμός, κανένα σχέδιο εκκένωσης, ακόμη και των παιδιών από τις κατασκηνώσεις. Το ότι δεν θρηνούμε και παιδιά από τις κατασκηνώσεις, είναι καθαρά θέμα τύχης κι όχι πρόβλεψης.

Η ομολογία Καμμένου.

Οι καταγγελίες αυτές, μαζί με την προειδοποίηση των αλλοδαπών κατοίκων και παραθεριστών από τις οικείες πρεσβείες των χωρών τους, αποδεικνύουν ότι υπήρχε αρκετός χρόνος για να ειδοποιηθούν οι πολίτες και να εκκενώσουν την περιοχή. Αυτό παραδέχθηκε και ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας, κ. Καμμένος, ο οποίος σε ερώτηση ξένου δημοσιογράφου γιατί οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν ενέργησαν για την εκκένωση των πολιτών, όπως έκαναν για τους δικούς τους από τις εγκαταστάσεις του Αγ. Ανδρέα, απάντησε: «We are obliged to follow the NATO schedule. We are not allow in the same time to operate with the civil services».https://www.youtu.be/6sDQjHfzndY Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα του ΝΑΤΟ. Δεν μα επιτρέπεται ταυτόχρονα να συνεργαζόμαστε με τις δημόσιες υπηρεσίες.

Η δήλωση αυτή του κ. Καμμένου έχει πολλές και διαφορετικές προεκτάσεις. Κι όχι μόνο στο οφθαλμοφανές γεγονός ότι οι ένοπλες δυνάμεις αγνόησαν και εγκατέλειψαν στην τύχη τους τους απλούς πολίτες. Πρόκειται για ομολογία ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας έχουν αλλάξει χέρια, δηλαδή δεν υπηρετούν πια ούτε κατ’ επίφαση τον Έλληνα πολίτη και την εθνική άμυνα, αλλά έχουν τεθεί στην απόλυτη διάθεση του ΝΑΤΟ. Ενός ΝΑΤΟ, το οποίο προετοιμάζεται για ένα νέο γύρο πολεμικής αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων.

Ας θυμηθούμε ότι πρόκειται για τον ίδιο υπουργό Άμυνας, ο οποίος πήγε σαν κλέφτης στο Τελ Αβίβ και στις 19 Ιούλιου του 2015 υπέγραψε μια συμφωνία SOFA για τη μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικού προσωπικού του Ισραήλ στην Ελλάδα (www.jpost.com/…/Israel-Greece-sign-status-of-forces-agreeme…) Πρόκειται για μια συμφωνία αντίστοιχη με εκείνη που συνοδεύει τις αμερικανικές και Νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα. Μόνο που μέχρι σήμερα δεν έχει κυρωθεί από την Βουλή, αλλά υλοποιείται.

Και η εισαγγελία τι κάνει;

Μπορεί όποιος θέλει να αμφισβητήσει τις καταγγελίες, τις ώρες κι ότι άλλο θέλει, αλλά ο μόνος τρόπος για να μάθουμε την αλήθεια είναι διαμέσου της δικαιοσύνης. Κι αυτή κωλυσιεργεί παραδειγματικά. Η υποτιθέμενη ανάκριση είναι απλά μια επιχείρηση για το θεαθήναι.

Κι ο λόγος είναι απλός. Όπως μας καταγγέλλουν στελέχη της ΕΛΑΣ, όλες οι εντολές και οι επικοινωνίες με τις υπηρεσίες και τους πολίτες, καταγράφονται στα κέντρα επιχειρήσεων τόσο της Πυροσβεστικής, όσο και της αστυνομίας. Οι καταγραφές όμως αυτές σβήνουν κάθε 15 ημέρες. Τι έχει κάνει η εισαγγελία για να πάρει στα χέρια της τις εγγραφές αυτές; Τι έχει κάνει για να διαπιστώσει από τις εγγραφές πότε για πρώτη φορά αναφέρθηκε εστία πυρκαγιάς στην περιοχή;

Πότε επίσης υπήρξαν οι πρώτες κλήσεις πολιτών σε βοήθεια; Πώς ανταποκρίθηκαν οι υπηρεσίες; Τι εντολές δόθηκαν στα κατά τόπους κλιμάκια; Όλα αυτά κι άλλα εξόχως διαφωτιστικά έχουν καταγραφεί, αλλά απ’ όσα ξέρουμε, η εισαγγελία δεν έχει απαιτήσει το συγκεκριμένο υλικό.

Γιατί τέτοια ολιγωρία; Για να δοθεί άραγε άπλετος χρόνος προκειμένου να αλλοιωθεί το υλικό των ηχογραφήσεων από την κυβέρνηση, ή όποιον άλλον έχει συμφέρον να το κάνει; Ή για να σβηστούν εντελώς οι εγγραφές μετά την πάροδο των 15 ημερών; Είμαστε ήδη στην 9η ημέρα μετά τη φονική πυρκαγιά.

Γιατί δεν υπήρξαν αυτόφωρες συλλήψεις υπευθύνων;

Γιατί η εισαγγελία κινείται σαν να μην υπάρχουν καθ’ ύλην και κατά νόμο υπεύθυνοι; Σύμφωνα με το Γενικό Σχέδιο Πολιτικής Προστασίας με τη συνθηματική λέξη «Ξενοκράτης» (ΦΕΚ, 423, τεύχος δεύτερο, 10.3.2003) ορίζονται με σαφήνεια τόσο οι υπεύθυνοι της εκπόνησης, αλλά και της εφαρμογής των σχεδίων Πολιτική Προστασίας. Γιατί η εισαγγελική αρχή δεν κάνει το καθήκον της;

Αν είχε ξεσπάσει μια φονική πυρκαγιά σε μια επιχείρηση και είχαμε θύματα, τι θα γινόταν; Το πρώτο πράγμα που θα έκαναν οι εισαγγελικές αρχές θα ήταν να προχωρήσουν με αυτόφωρη διαδικασία στη σύλληψη του Προέδρου, ή του διευθύνοντος συμβούλου, αλλά και του υπευθύνου ασφαλείας της επιχείρησης. Διότι απέναντι στο νόμο αυτοί έχουν την πρώτη ευθύνη. Κι ύστερα μέσα από την ανακριτική διαδικασία θα αποδεικνυόταν σε τι και σε ποιόν οφείλεται η πυρκαγιά.

Γιατί δεν ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία και με την φονική πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής, προκειμένου να εξιχνιαστούν οι αληθινές αιτίες των θανάτων; Γιατί δεν συνελήφθησαν με αυτεπάγγελτη και αυτόφωρη διαδικασία οι κατά νόμο υπεύθυνοι της Πολιτικής Προστασίας; Γιατί πρώτα και κύρια δεν συνελήφθη ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, ο οποίος κατά νόμο έχει τη βασική ευθύνη συντονισμού; Γιατί δεν συνελήφθησαν η Περιφερειάρχης με τους αντιπεριφερειάρχες πολιτικής προστασίας; Γιατί τους επιτρέπει η εισαγγελία να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να στήνουν επικοινωνιακά τεχνάσματα προκειμένου να ρίξουν την ευθύνη στους «από κάτω»;

Γιατί δεν συνελήφθησαν με αυτόφωρη διαδικασία οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι πολιτικής προστασίας των δύο δήμων, όπου υπήρξαν οι θάνατοι και η καταστροφή; Γιατί τέλος δεν κατάσχεσαν τουλάχιστον το υλικό των καταγεγραμμένων επικοινωνιών από τα κέντρα επιχειρήσεων της πυροσβεστικής και της ΕΛΑΣ, προκειμένου να έχουν από πρώτο χέρι τα συμβάντα; Κι αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει από τη δεύτερη κιόλας ημέρα, για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητας αλλοίωσης των στοιχείων.

Γιατί η εισαγγελία δεν έπραξε τα αυτονόητα; Γιατί χειρίζεται την όλη υπόθεση λες και ήταν ένα ασήμαντο πταίσμα, ένα τυχαίο και απροσδόκητο συμβάν;

Πολύ φοβάμαι ότι ο χειρισμός αυτός από τις εισαγγελικές αρχές ενδείκνυται για να πειστεί ο πολίτης, ότι δεν έχει να περιμένει τίποτε από τη δικαιοσύνη. Ότι όλες οι πόρτες που θα μπορούσε να απευθυνθεί για να βρουν τα θύματα δικαίωση, είναι κλειστές στον τόπο μας. Κι ότι αυτό που φαίνεται ότι ξεκίνησε ως φυσική καταστροφή εξελίσσεται μέρα με τη μέρα σε ξεκάθαρη επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας.

Ο Τσίπρας ομολογεί τρομοκρατική ενέργεια.

Ειδικά μετά την ανάληψη των πολιτικών ευθυνών για την εκατόμβη από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Όταν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη κάποιος για μαζικούς θανάτους, τότε ομολογεί τρομοκρατική ενέργεια. Μιας και τρομοκρατία είναι οι «ποινικές πράξεις που προορίζονται ή σχεδιάζονται να προκαλέσουν μια κατάσταση τρόμου στο ευρύ κοινό, μια ομάδα προσώπων ή συγκεκριμένων προσώπων για πολιτικές σκοπιμότητες και είναι σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητες. Ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις πολιτικού, φιλοσοφικού, ιδεολογικού, φυλετικού, εθνοτικού, θρησκευτικού ή οποιοδήποτε άλλου χαρακτήρα που να επικαλεσθεί κανείς για να τις δικαιολογήσει.» (UN General Assembly Resolution, 51/210)

Ο κ. Τσίπρας αναλαμβάνοντας επίσημα τις πολιτικές ευθύνες, ανάγει την κυβέρνησή του σε τρομοκρατική οργάνωση, η οποία για πολιτικούς λόγους ασκεί κρατική τρομοκρατία εναντίον των πολιτών. Και ως κρατική τρομοκρατία ορίζονται οι τρομοκρατικές ενέργειες που διεξάγονται από κυβερνήσεις κατά του λαού με τέσσερα χαρακτηριστικά: (1) την απειλή ή τη χρήση βίας·. (2) την πολιτική επιβολή· (3) την πρόθεση να εξαπλωθεί ο φόβος με τη διεξαγωγή τρομακτικών δημόσιων πράξεων · (4) η εκ προθέσεως στόχευση πολιτών.

Για να πετύχει αυτή η επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας, η οποία έχει σαν στόχο να θωρακίσει την αυθαιρεσία της εξουσίας εναντίον του πολίτη, έχει δυο προαπαιτούμενα: (1) Τον έλεγχο της δικαιοσύνης, έτσι ώστε να γίνει φανερό ότι ο πολίτης έναντι της εξουσίας δεν έχει ποτέ δίκιο, ακόμη κι όταν τον δολοφονούν. (2) Τη διαρκή επίθεση της εξουσίας εναντίον των πολιτών, ώστε να ζει ο μέσος πολίτης υπό καθεστώς διαρκούς τρόμου.

Σε διαρκή επίθεση εναντίον των απλών πολιτών εξελίσσεται η διαφαινόμενη εκστρατεία των ηθικών και φυσικών αυτουργών της μαζικής δολοφονίας στην Ανατολική Αττική, εναντίον των αυθαιρέτων. Με τον τρόπο αυτό επιχειρούν να ξεπαστρέψουν οριστικά την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία στα καμένα κι έτσι ολόκληρη η περιοχή να έχει την τύχη του Σχοινιά. Να καταλήξει ολόκληρη η ανατολική παραλιακή ζώνη της Αττικής στο ΤΑΙΠΕΔ, ή στα χέρια διεθνών κερδοσκόπων για την «ανοικοδόμηση» με αλλαγή χρήσεων γης.

Και καθώς ο οδοστρωτήρας θα ισοπεδώνει ότι απέμεινε από τις ζωές των επιζώντων προς το συμφέρον των επενδυτικών κεφαλαίων με τη γνωστή ονομασία «γύπες», τόσο ο τρόμος θα κατακλύζει τις καρδιές και τα μυαλά όλων μας. Κάπως έτσι θεωρεί τόσο η κυβέρνηση, όσο και κυρίως οι ξένοι πάτρωνές της, ότι ο ελληνικός λαός θα αποδεχθεί όσα πολύ χειρότερα έρχονται για τον ίδιο και την πατρίδα του.

(1) Gurr, T.R., The Political Origins of State Violence and Terror: A Theoretical Analysis. Michael Stohl and George Lopez (eds.), Government Violence and Repression: An Agenda for Research; New York: Greenwood Press, 1986, 45-71.

(2) Paul Farmer, The Anthropology of Structural Violence, Current Anthropology, Volume 45, Number 3, June 2004. Barbara Rylko-Bauer and Paul Farmer, Structural Violence, Poverty, and Social Suffering. David Brady and Linda M. Burton (eds) The Oxford Handbook of the Social Science of Poverty, 2016.