Θάνατος αλά γαλλικά: Στο Παρίσι θα τελειώσουν την Ελλάδα

Tη ληστεία, τη σφαγή, τη λεηλασία, την ονομάζουν κράτος (imperium)· δημιουργούν ερημιά και την αποκαλούν ειρήνη. Τα λόγια αυτά του Κορνήλιου Τάκιτου (Agricola, § 30) δεν ταιριάζουν μόνο στον κατακτητικό πολιτισμό της αρχαίας Ρώμης, αλλά και στην κατάσταση που βιώνει σήμερα η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη.  Αν και οφείλουμε να πούμε ότι η Ελλάδα σήμερα αποτελεί ένα από τα εξέχοντα δείγματα της πιο απόλυτης βαρβαρότητας που απειλεί την ανθρωπότητα. Αν βέβαια επιτρέψουμε να επιβιώσει το υφιστάμενο σύστημα αγορών κεφαλαίου παγκόσμια.

Ποτέ άλλοτε σε φαινομενικά ειρηνικές συνθήκες η χώρα δεν υπέστη την καταστροφή που έχει υποστεί τα τελευταία 4 χρόνια. Σε μια σχετικά πρόσφατη μελέτη του Εθνικού Γραφείου Οικονομικής Έρευνας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ (“Long-term Damage from the Great Recession in OECD Countries”, Laurence M. Ball, NBER Working Paper 20185, May 2014) υπολογίζεται ότι η Ελλάδα έχει υποστεί την μεγαλύτερη καθίζηση από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ τα χρόνια της κρίσης. Πάνω από 30% του ΑΕΠ της.

Κι έτσι εν μέσω μια πορείας προς τον Άδη για ολόκληρη την χώρα βρισκόμαστε αισίως στις παραμονές της συνάντησης των Παρισίων, όπου υποτίθεται ότι οι κυβερνώντες θα διαπραγματευτούν την "βιωσιμότητα" του ελληνικού δημόσιου χρέους. Φυσικά, οι κυβερνώντες μπορούν να διαπραγματεύονται εν κρυπτώ με τους δανειστές, αλλά ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν έχει ιδέα για το τι συζητάνε. Δεν πρέπει επ' ουδενί να συζητά  σχετικά με το χρέος. Γι' αυτό φροντίζουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα της Βουλής.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να ασχολείται με άλλα. Με τα "λάθη" και τις "εκπτώσεις" του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων. Με τα εκπορευόμενα εκ του Μαξίμου ρεπορτάζ περί ποικίλων "ελαφρύνσεων" εν όψει πιθανών εκλογών, αλλά και με το μέγιστο πολιτικό ζήτημα της περιόδου: πόσοι πρόκειται να ψηφίσουν κι αν επαρκούν για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ. Εδώ ολόκληρη η χώρα συντρίβεται μαζί με τον λαό της και ο επίσημος πολιτικός διάλογος εξαντλείται στο αν θα υπάρξει πλειοψηφία 180 ψήφων για τον εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας.  

Μάλιστα η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε ότι έτσι και τυχόν υπάρξει η πλειοψηφία των 180, τότε πρόκειται για πραξικόπημα και αποστασία. Η πολιτική ξεφτίλα σ' όλη της το μεγαλείο. Εδώ η συνταγματική τάξη έχει καταλυθεί και η ίδια η χώρα βρίσκεται υπό αποικιακή κατοχή, δηλαδή υπό καθεστώς όπου η φυσική εξουσία πάνω στον λαό και στην Ελλάδα ασκείται από εξωχώριες δυνάμεις και κέντρα με την συνδρομή της εγχώριας ιθύνουσας τάξης.

Για όλα αυτά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να πει τίποτε, ούτε καν θέτει το θέμα, αλλά στην ψήφο για τον πρόεδρο της δημοκρατίας ανακαλύπτει πραξικόπημα και αποστασία! Οι έννοιες που χρησιμοποιεί ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει κάθε περιεχόμενο. Κι ο λόγος είναι απλός. Διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον. Δεν τoν ενοχλεί η κατοχή, αλλά η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας.

Αν πίστευε στ' αλήθεια ότι συντελούνται πραξικοπήματα και αποστασίες, τότε που είναι ο ανένδοτος εκ μέρους του; Που είναι το προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με πρώτες αυτές που αντιστρατεύονται αυτήν την κατάσταση σε κοινούς αγώνες μεχρι να πέσει η κυβέρνηση;

Απλούστατα κανένας από την αντιπολίτευση δεν θέλει την πτώση της κυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό, από τις κινητοποιήσεις και την ενεργοποίηση του ίδιου του λαού. Αν η κυβέρνηση πέσει από τον λαό με αυθεντικά λαϊκά αιτήματα, τότε θα είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει μια κυβέρνηση που να τάζει, αλλά να μην εκπληρώνει. Κι αν ο λαός μάθει πώς να ανατρέπει από μόνος του κυβερνήσεις, τότε δεν τον σταματά κανένας, ούτε χαρίζεται σε κανέναν.

Ενώ αν πάμε σε εκλογές ως προϊόν κοινοβουλευτικών ελιγμών και με τον λαό σε παθητική αναμονή, τότε οι δελφίνοι της εξουσίας μπορούν ευκολα να του τάζουν ανέξοδα χωρίς να έχουν καμιά υποχρέωση να τηρήσουν το οτιδήποτε. Κι έτσι με το τέχνασμα του λιγότερου κακού είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουν να του φορτώσουν μια χειρότερη διακυβέρνηση. Ειδικά στη πιο κρίσιμη καμπή της χώρας μας από την εποχή του Καστελόριζου.

Τα χειρότερα είναι μπροστά μας

Η συμφωνία που θα υπογραφεί στο Παρίσι μέχρι τις 5/9/2014, θα είναι ότι χειρότερο για την Ελλάδα και τον λαό της. Μπροστά της οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων τεσσάρων ετών θα μοιάζουν παιδική χαρά. Το κύριο αντικείμενο της συμφωνίας είναι το πώς θα αλλάξει χέρια η δημόσια και ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Ενώ ταυτόχρονα μεθοδεύεται ένα σχέδιο bail in, δηλαδή "διάσωσης εκ των έσω" σαν κι αυτό της Κύπρου, όπου ο βασικός μέτοχος των τεσσάρων συστημικών εγχώριων τραπεζών, δηλαδή το δημόσιο, οι καταθέτες και οι δανειολήπτες θα φορτωθούν το κόστος μιας νέας ανακεφαλαίωσης, αλλά και τις επισφάλειες των "κόκκινων" δανείων.

Να γιατί βιάζεται ο Δένδιας να ρυθμίσει τα "κόκκινα" επιχειρηματικά δάνεια προκειμένου αφενός να απεγκλωβίσει τους μεγαλοφειλέτες, δηλαδή τους ολιγάρχες και να σβήσει τα θαλάσσοδάνειά τους. Και αφετέρου να διευκολύνει την εκποίηση από τις τράπεζες των μικρομεσαίων και ελευθεροεπαγγελματιών που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Είναι το πρελούδιο της νέας συμφωνίας με τον ΕΜΣ, δηλαδή της συμφωνίας των Παρισίων.

Όσο για την "βιωσιμότητα" του χρέους, ότι λέγεται είναι για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, οι δανειστές της Ελλάδας το έχουν ξεκαθαρίσει. Γι' αυτούς "βιώσιμο" γίνεται το χρέος από την στιγμή που η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει μόνιμα στις αγορές προκειμένου να δανειστεί. Βέβαια, ένα "βιώσιμο" χρέος που εξυπηρετείται με νέα δάνεια από τις αγορές δεν είναι παρά ο ορισμός της χρεοκοπίας. Αλλά τους δανειστές δεν τους ενδιαφέρει, όσο μπορούν να εισπράτουν τα τοκοχρεωλύσια του χρέους και να κρατούν σιδηροδέσμια την χώρα.

Παρ' όλα αυτά υπάρχει μια εκκοφαντική συνωμοσία σιωπής από ολόκληρο το επίσημο πολιτικό σύστημα. Κανείς δεν τολμά να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το δημόσιο χρέος και για το τι μπορεί να γίνει. Κουβέντα για το τι είναι εν τέλει "βιώσιμο" χρέος, δηλαδή πότε είναι εξυπηρετήσιμο χωρίς να ματώνει ο λαός και η χώρα. Λέξη για το πώς μπορεί να διαγραφεί τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του. Αντίθετα, μιλάνε για εικονικές αναδιαρθώσεις, για εθελοντική μείωση από τους δανειστές, επειδή απ' ότι φαίνεται είμαστε καλά παιδιά, κοκ.

Αναφανδόν... στο βάλτο

Κι έτσι ολόκληρη η κοινωνία και η πολιτική στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, βυθίζεται αναφανδόν στον βάλτο. Ο βάλτος είναι πιο χαρακτηριστικός χώρος όπου η κυριαρχεί η πολιτική στασιμότητα. Κι αυτός δυστυχώς αποτελεί τον ρυθμιστικό παράγοντα στις σημερινές πολιτικές εξελίξεις. Χάρις σ' αυτόν επιβιώνει το καθεστώς του δοσιλογισμού και της ηττοπάθειας.

Ο βάλτος στην πολιτική σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Les Marais, ήταν ο περιφρωνητικός όρος με τον οποίο οι Πεδινοί και κυρίως οι Ορεινοί χαρακτήριζαν τον χώρο που καταλάμβανε το κέντρο της Συντακτικής Συνέλευσης.

Ο βάλτος είχε μια παλιά συμβολική σημασία για τους Γάλλους. Ο πρώτος θυρεός των Γαλλων ήταν οι τρεις βάτραχοι. Ο θυρεός αυτός ήταν το αρχικό σύμβολο και της δυναστείας των Βουρβόνων, μιας και bourbe σημαίνει βούρκος.  Ένας παλιός Γάλλος συγγραφέας έλεγε: "Le Crapaud designe les marais dont sortaient les Francs", ο βάτραχος σηματοδοτεί τον βάλτο από τον οποίο βγήκαν οι Γάλλοι.

Επομένως σε μια εποχή τόσο κρίσιμη για το Γαλλικό έθνος, όπου κρινόταν η τύχη του, το μέλλον του, ο βάλτος ήταν το σύμβολο της αποσύνθεσης. Το Γαλλικό έθνος έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στους οπαδούς της κυριαρχίας του πλούτου, όπου η πατρίδα ταυτιζόταν με τους έχοντες και κατέχοντες την απόλυτη εξουσία και σ'  εκείνους που ήθελαν την αναγέννηση της πατρίδας ως συλλογική περιουσία του λαού. Στους πρώτους η πατρίδα ισοδυναμεί με τον πλουτισμό των λίγων, ως μέτρο αξιοσύνης και κυριαρχίας τους, ενώ για τους δεύτερους η πατρίδα ισοδυναμεί με την κυριαρχία του ίδιου του λαού, με την πολιτική ελευθερία και τη δημοκρατία, που στην ουσία ήταν λαοκρατία.

Ανάμεσα σ' αυτές τις αντίπαλες μερίδες στεκόταν ο βάλτος. Σύμφωνα με τον Auguste Ducoin (Études Révolutionnaires. Paris, 1845, σ. 196): "Ανάμεσα σ' αυτά τα δυο άκρα, λιμνάζουν άνδρες με μυστικές ψήφους και σιωπηλή δειλία, πάντα αφοσιωμένοι στο κόμμα που είναι πιο δυνατό και υπηρετώντας πάντα την ανερχόμενη εξουσία. Ο χώρος που καταλαμβάνουν αυτοί οι ευνούχοι στην Συνέλευση τον αποκαλούσαν Βάλτο. Στα σύγχρονα κοινοβούλια αποκαλείται Κέντρο."

Ο Βάλτος δεν διέθετε πολιτικό πρόγραμμα, ξεκάθαρο στόχο και σκοπό. Κυριαρχούσαν πάντα οι προσωπικές ατζέντες ενώ η πιο σπουδαία του πολιτική εκδήλωση κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ήταν το πενταμελές Διευθυντήριο της Θερμιδοριανής αντίδρασης (1794-1799), όπου κατελύθη οριστικά η δημοκρατία και κυριάρχησαν απόλυτα οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι προετοιμάζοντας την έλευση της δικτατορίας του Βοναπάρτη.

Ιδεολογία του Βάλτου ήταν πάντα η μετριοπάθεια και η μεσοβέζικη πολιτική που γεννούσε πάντα, μα πάντα τέρατα. Χωρίς καμιά εξαίρεση. Ιδίως σε εποχές κοινωνικής, εθνικής και ταξικής πόλωσης, όπως είναι η σημερινή. Βλέπεις, όταν ζεις σε τέτοιες εποχές, που επιβάλλεται αδήριτα από την ανάγκη επιβίωσης ενός ολόκληρου έθνους, οφείλεις να επιλέξεις. Είτε το θες, είτε δεν το θες. Γι' αυτό και πάντα η αναποφασιστικότητα μπροστά στο καθήκον, η άρνηση να πάρεις σαφή θέση μάχης και γενικά οι διφορούμενες ενδιάμεσες καταστάσεις γεννούν πάντα τον Βάλτο.  Κι ο βάλτος την κατάπτωση και την αποσύνθεση.

Η επιβίωση ενός καθεστώτος που δεν μπορεί να στηριχθεί πια στην εξαγορά πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού με ρουσφέτια και παραχωρήσεις, που έχει στραφεί ξεκάθαρα ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του λαού και επιδιώκει να τον εξοντώσει εργασιακά, κοινωνικά και εθνικά, μπορεί να αντληθεί μόνο από τον Βάλτο. Χωρίς κανένα αρθρωτό δικό του, αυτόνομο πρόγραμμα, ο Βάλτος δανείζεται από εδώ κι από εκεί, ανάλογα τη συγκυρία. Χωρίς όμως ποτέ να αμφισβητεί τα πλαίσια που έχουν τεθεί άνωθεν. "O Marais (Βάλτος)" έγραφε σε μια διεισδυτική μελέτη της η Anne Sa'adah (Contemporary France: a democratic education, Oxford: 2003, σ. 154) "γνώριζε τι δεν ήθελε..., αλλά οι θετικές προσδοκίες του ήταν πολύ δύσκολο να οριοθετηθούν. Επιβίωνε σε μια διαρκή κατάσταση απογοήτευσης..." Με άλλα λόγια τον Βάλτο αντιπροσωπεύει πάντα μια διαρκής κατάσταση απογοήτευσης και ηττοπάθειας.

Ο Ελληνικός βάλτος

Η εικονική παντοδυναμία του σημερινού καθεστώτος αποικιακής κατοχής και εκποίησης της Ελλάδας, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον Βάλτο. Δείτε τον πώς ζέχνει απ' άκρου εις άκρον της επίσημης πολιτικής σκηνής. Δεν θέλει ταραχές και κινητοποιήσεις. Απεχθανεται όσο τίποτε άλλο όχι μόνο τις "ακρότητες", δηλαδή την μετωπική αναμέτρηση με το δοσιλογικό πολιτικό καθεστώς, αλλά και τις "ακραίες" θέσεις. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε καλύτερο απ' αυτό που γίνεται ερήμην του ίδιου του λαού.

Ενώ τις μόνες διαχωριστικές γραμμές που αναγνωρίζει ο Βάλτος είναι μόνο εκείνες που πολιτικά είναι απόλυτα διαπερατές. Δεξιά, αριστερά, κέντρο. Δεν ξέρει τι σημαίνει έθνος, πέρα απ' αυτό που ορίζουν οι άρχοντες και οι εκάστοτε δυνατοί της εξουσίας. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έθνος υπάρχει μόνο και όταν ένας λαός ξεσηκώνεται για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, δηλαδή την δική του εξωτερική και εσωτερική ελευθερία να είναι αυτός που κάνει κουμάντο στον τόπο του, δηλαδή ο μοναδικός που ασκεί κυριαρχία.

Όποιος λαός δεν μπορεί να ασκήσει πρωτογενώς κυριαρχία στην πατρίδα του δεν συγκροτείται σε έθνος ανεξάρτητο, κυρίαρχο, αυτόνομο, αλλά καταλήγει να είναι μια "πληθυσμιακή οντότητα" δούλων χωρίς πατρίδα, χωρίς παρών και μέλλον. Στο έλεος όλων εκείνων που από την εποχή του, ο Δημοσθένης χαρακτήριζε προδότες:  "Άνθρωποι μιαροί, κόλακες και αλάστορες, που ο καθένας έχει ακρωτηριάσει την πατρίδα του, που ήπιαν την ελευθερία τους τσουγκρίζοντας τα ποτήρια πρώτα με τον Φίλιππο και τώρα με τον Αλέξανδρο, που μέτρο της ευδαιμονίας τους έχουν την κοιλιά τους και τα πιο ευτελή ένστικτά τους, ενώ την ελευθερία τους και το να μην έχουν αφέντες -αυτά δηλαδή που οι παλιότεροι Έλληνες τα είχαν ορισμούς και κανόνες του αγαθού- τα κατέλυσαν» (Υπέρ Κτησιφώντος Περί Στεφάνου, 296)

Κι ενώ ο μέσος Έλληνας σήμερα προσδοκά έναν από μηχανής Θεό, η όποια ελπίδα εξανεμίζεται στην δυσοσμία το σημερινού πολιτικού Βάλτου, όπου οι σύγχρονοι αριστεροδέξιοι Crapaud des Marais  - όπως χαρακτήριζαν τους πολιτικούς τυχοδιώκτες την εποχή της μεγάλης Γαλλικής επανάστασης οι αληθινοί πατριώτες - ξέρουν να μιλάνε επί παντός επιστητού, εκτός από αυτά που καίνε τον λαό και την πατρίδα. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε είναι ξεκάθαρο το νόημα των λόγων του Δημοσθένη που έλεγε: "Οί παλιοί 'Αθηναίοι δέ γυρεύαν ούτε πολιτικό, ούτε στρατηγό πού νά τούς έξασφαλίσει τή δουλεία και τήν καλοπέραση, άλλά ούτε νά ζήσουν καταδεχόνταν, άν δέ γινόταν νά ζήσουν έλεύθεροι. Γιατί καθένας άπ' αύτούς είχε τή γνώμη πώς δέν γεννήθηκε μόνο γιά τόν πατέρα του καί τή μητέρα του, μά καί γιά τήν πατρίδα. Καί νά σέ τί διαφέρει,  αύτός πού πιστεύει πώς γεννήθηκε μόνο γιά τούς γονιούς του περιμένει τόν φυσικό καί γραμμένο του θάνατο, ένώ αύτός πού πιστεύει πώς γεννήθηκε καί γιά τήν πατρίδα του, θα θελήσει νά πεθάνει καλίτερα παρά νά τη δει στή σκλαβιά,καί θά νομίσει πιό φοβερές άπό τό θάνατο τις προσβολές καί τις ατιμώσεις, πού κατανάγκη, σάν ή πόλη του σκλαβωθή, θά ύποφέρει μαζί μέ τούς άλλους." (Υπέρ Κτησιφώντος Περί Στεφάνου, 205)

Σήμερα καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον πατριωτισμό που δεν είναι υποχείριο του κάθε επιτείδειου, ούτε κρύβει την υποτέλεια στην εξουσία, αλλά όπως έγραφε στο Dictionary o Σάμιουελ Τζόνσον το 1773 για τον πατριώτη ως ευφημισμό για έναν συνειδητό ανατροπέα της κυβέρνησης. Και σε εποχές όπως η σημερινή όπου το καθεστώς της υποτέλειας προστατεύεται τόσο καλά από τον πολιτικό Βάλτο, το καθήκον κάθε αληθινού πατριώτη, κάθε συνειδητού ανατροπέα της κυβέρνησης, είναι να δουλεύει οργανωμένα και συνειδητά για την πατριωτική αφύπνιση του λαού. Για να αντιληφθεί πώς ελευθερία, δικαιοσύνη, προκοπή είναι έννοιες ασυμβίβαστες με καθεστώτα σαν τα σημερινά και πώς για να επιβιώσει έχει μόνο μία επιλογή: την μονομερή διαγραφή  του χρέους και ταυτόχρονα την απαλλαγή από τα δεσμά της υποτέλειας στις σύγχρονες μορφές υπερεθνικού δεσποτισμού, που σήμερα δεν έρχονται από την Ανατολή, αλλά από την Δύση.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 31/8/2014