Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Μόνο με γενική πολιτική απεργία διαρκείας μπορούμε να ξεμπερδέψουμε...

Από έναν καθηγητή της Βοιωτίας πήρα το παρακάτω μήνυμα:

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε συνέλευση η τοπική ΕΛΜΕ Βοιωτίας για τις μελλοντικές κινητοποιήσεις. Υπήρχε μια πρόταση της ΟΛΜΕ για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες και μια πρόταση του ΚΚΕ για 48ωρη απεργία και μετά βλέπουμε. Κάποια στιγμή σηκώθηκα στο βήμα και είπα τα εξής λόγια. Στα μεταφέρω αυτολεξεί: «Είναι ουτοπικό να νομίζουμε ότι ο δικός μας κλάδος θα σωθεί ενώ οι άλλοι θα καταστραφούνε. Στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ή σωζόμαστε όλοι, ή δεν σώζεται κανένας. Οι κλαδικές απεργίες με αιτήματα μόνο του κλάδου έχουν τελειώσει και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Σας καλώ λοιπόν να ψηφίσετε την δική μου πρόταση για ΓΕΝΙΚΗ απεργία ΟΛΩΝ των κλάδων με αιτήματα την έξοδο από την Ε.Ε. και το Ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους.» Από την στιγμή που κατέβηκα από το βήμα πέσανε όλοι πάνω μου συνδικαλιστές και μη ώστε να με πείσουν να ψηφιστεί η δική μου πρόταση ξεχωριστά από τις άλλες. Στην αρχή μου λέγανε κάτι μπαρούφες ότι εγώ θέτω το πολιτικό πλαίσιο της απεργίας και όχι τους τρόπους δράσης. Μετά  μου έλεγαν ότι διασπώ το κίνημα. Εγώ επέμενα να ψηφιστεί η πρόταση μου σαν τρίτη πρόταση. Με εκνευρίσανε τόσο πολύ που στο τέλος άρχισα να φωνάζω και να τους λέω ότι δεν θα με αναγκάσουν να ψηφίσω μια πενθήμερη απεργία με αδιευκρίνιστους στόχους η οποία εξυπηρετεί μόνο το ΣΥΡΙΖΑ για ψηφοθηρικούς λόγους. Στο τέλος ΦΥΣΙΚΑ πέρασε το δικό μου διότι είμαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΣΠΑΣΑΡΧΙΔΑΣ αν θέλω. Η πρόταση της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ) πήρε 55 ψήφους. Η πρόταση του ΠΑΜΕ πήρε 40 ψήφους και η δική μου 5 ψήφους. Τα συμπεράσματα δικά σου και με αφορμή το σημερινό σου άρθρο.


Νομίζω ότι σχόλιο του φίλου καθηγητή δεν δεν ξαφνιάζει κανέναν σχετικά με το πώς δρουν οι κομματικοί μηχανισμοί και ποιες είναι οι επιδιώξεις τους. Ας θυμηθούμε τι έκαναν στη σύνοδο των προέδρων των ΕΛΜΕ εκείνα τα κομματόσκυλα που αντιπροσώπευαν συνελεύσεις εκπαιδευτικών που είχαν ψηφίσει υπέρ τη απεργίας ακόμη και μέσα στις εξετάσεις. Πήγαν και στη σύνοδο ακολούθησαν όχι τι είχε η ψηφίσει η συνέλευση της ΕΛΜΕ, αλλά την κομματική τους γραμμή. Κι ενώ τα κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο είχαν βγει στα κάγκελα και καλούσαν σε απεργία, όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή οι περισσότεροι πειθάρχησαν στην εντολή της κομματικής ηγεσίας τους. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το τι λένε και τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί και γενικά οι εργαζόμενοι. Τώρα θα τους μάθουμε;

Ο λόγος είναι απλός οι συνδικαλιστές, ειδικά οι πρόεδροι, σύμβουλοι, παρασύμβουλοι και γενικά οι εκλεγμένοι σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια, έχουν ειδικό καθεστώς που τους διαχωρίζει από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ειδικά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Έχουν το δικαίωμα συνδικαλιστικών αδειών, ειδικών αμοιβών όταν συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια οργανισμών, επιτροπές κοινωνικών εταίρων, κοκ και το κυριότερο δεν έχουν ανάγκη να πάνε στη δουλειά – όπως όλοι οι εργαζόμενοι – αν εκλεγούν σε δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τιμούν το ρόλο τους και δουλεύουν κανονικά όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Όλοι οι άλλοι βρίσκουν την ευκαιρία για κοπάνα.

Υπάρχουν συνδικαλιστές στην ΟΛΜΕ και όχι μόνο που έχουν να πατήσουν σε αίθουσα διδασκαλίας για πολλά χρόνια. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης αυτού του συνδικαλιστή, η τουλάχιστον της μεγάλης πλειοψηφία τους ανεξαρτήτως παράταξης ή ιδεολογίας, είναι μη τυχόν και αναγκαστεί να ξαναδουλέψει. Προκειμένου να μην γίνει κάτι τέτοιο είναι ανοιχτός σε εξαρτήσεις από τους κομματικούς μηχανισμούς που του εξασφαλίζουν τη θεσούλα. Και προκειμένου να μην απειληθεί η θέση του ποτέ, οργανώνει ένα ολόκληρο δίκτυο πελατειακών σχέσεων και εξαρτήσεων. Τάζουν, βολεύουν, εκπροσωπούν αυτούς μόνο που θεωρούν δικούς τους, ή όσους θέλουν να τους κάνουν δικούς τους.

Όλες οι κομματικές παρατάξεις δουλεύουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Στις προφάσεις διαφέρουν και στην ιδεολογική επικάλυψη. Κι όπως είναι φυσικό οι παρατάξεις που λειτουργούν ως βραχίονες των κομμάτων νομής της εξουσίας, έχουν πάντα το πάνω χέρι, μιας και η πελατειακή σχέση και εξάρτηση είναι πιο αποτελεσματική. Με τον τρόπο αυτό διεφθάρησαν όχι μόνο τα συνδικάτα, αλλά και ολόκληροι κλάδοι των εργαζομένων. Ο εκπαιδευτικός π.χ. κατά κανόνα μαθαίνει από τον συνδικαλιστή του να μην του καίγεται καρφί για το σύστημα παιδείας στο οποίο δουλεύει, αλλά να νοιάζεται μόνο ή κυρίως για τα εργασιακά του. Κι έτσι έρχεται εξ αντικειμένου αντιμέτωπος με τους γονείς και τους μαθητές.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά πρόκειται για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Συχνά ο εκπαιδευτικός που νοιάζεται για το έργο που προσφέρει ο ίδιος στο σχολείο, βρίσκεται απομονωμένος. Το ίδιο και ο συνδικαλιστής που τιμά τον ρόλο του. Δεν έχει να τα βάλει μόνο με το Υπουργείο που σκόπιμα προωθεί ένα σύστημα παιδείας που παράγει αμόρφωτους και απαίδευτους μαθητές, εύκολα θύματα της ελεύθερης αγοράς και της ασυδοσίας του εργοδότη και της εξουσίας. Έχει να τα βάλει με την αδιαφορία, ή και την καχυποψία των συναδέλφων του, αλλά και με την ανοιχτή εχθρότητα των συνδικαλιστών που τον βλέπουν σαν κάποιον που πάει να τους χαλάσει την πιάτσα.

Στη σημερινή περίοδο ο πυρετός στην εκπαίδευση, αλλά και αλλού είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τους «επαναστάτες» της Κουμουνδούρου να επαναλάβουν τα συνηθισμένα. Απεργίες χωρίς αντίκρισμα με στενά κλαδικά αιτήματα που είναι σίγουρο από τώρα ότι θα αποτύχουν παταγωδώς. Κι όταν αποτύχουν, όταν εκφυλιστούν και βρουν άδοξο τέλος, ξέρετε τι θα πουν; Μα δεν βλέπετε οι εργαζόμενοι και η κοινωνία δεν είναι ώριμη για μεγάλους αγώνες ανατροπής. Τι μένει; Σκάσε και κολύμπα. Ή μάλλον σκάσε και ψήφιζε.

Το ΚΚΕ έχει κάνει την δική του ανατροπή και δεν το ενδιαφέρει η ανατροπή του καθεστώτος. Παντού σε όλους τους εργασιακούς χώρους εμφανίζεται ως η πλέον συντηρητική δύναμη. Δύναμη αναστολής ή καταστολής αγώνων. Εδώ έφτασε στο σημείο με την ΕΡΤ να δώσει εντολή στα μέλη του όχι μόνο να προπαγανδίζουν ενάντια στη λειτουργική κατάληψη, αλλά και υπέρ τη υπογραφής της δίμηνης σύμβασης για το νέο μεταβατικό σχήμα του Καψή. Έφτασε στο σημείο με δικά του κομματικά μέλη να στηρίξει τη «Δημόσια Τηλεόραση» ώστε να εκπέμψει ακόμη και δελτίο για να κατοχυρωθεί ως τέτοια έναντι της υπό κατάληψη ΕΡΤ.

Σ’ όλους τους χώρους κάνει τα αδύνατα δυνατά να περιοριστούν τα αιτήματα των εργαζομένων σε στενά συντεχνιακά, συχνά τόσο συντεχνιακά που βγάζουν μάτι. Ενώ οι κινητοποιήσεις που προτείνει είναι απλά για εκτόνωση. Η δικαιολογία; Δεν μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο και κάθε μορφή αγώνα που οδηγεί σε ευθεία αντιπαράθεση και αναμέτρηση είναι ατελέσφορη σήμερα. Το ΚΚΕ έχει μετεξελιχθεί στο κόμμα που σπέρνει την ήττα και την παράδοση των εργαζομένων. Αρκεί το ίδιο να εξασφαλίζει κυβερνητικές πλάτες για να εισπράττει εκατομμύρια από αδιευκρίνιστες και ύποπτες υπεράκτιες εταιρείες του εξωτερικού πουλώντας δημόσια συχνότητα που του παραχωρήθηκε δωρεάν, όπως και ειδική μεταχείριση για τα μέλη και τους φίλους του κομματικού μηχανισμού. Έτσι δρα ένα σύγχρονο ταξικό επαναστατικό κόμμα. Με τις πλάτες και προς το συμφέρον του πιο άθλιου καθεστώτος αποικιοκρατίας που έχει υπάρξει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι, ακόμη και οι εκπαιδευτικοί είναι χάπατα και απλά εξαρτήματα των μηχανισμών. Μπορεί η συγκεκριμένη ΕΛΜΕ να ποδηγετήθηκε από τα κομματόσκυλα, αλλά η περίοδος ευνοεί τις βαθιές ανακατατάξεις. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις Λυκείων όπου τα πράγματα κινούνται σε τελείως διαφορετική τροχιά. Σε πολλές περιπτώσεις οι συνδικαλιστικοί και κομματικοί μηχανισμοί ξεπεράστηκαν, ή και διασπάστηκαν από την στάση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένας μόνο να έχει το τσαγανό και να παλέψει για κάτι διαφορετικό, όπως έκανε ο φίλος καθηγητής.

Η περίοδος προσφέρεται ιδιαίτερα για να ξεμπερδέψουμε με όλους τους μια και καλή. Και η αρχή πρέπει να γίνει, οφείλει να γίνει με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που οδηγούν εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους σε μια προμελετημένη πανωλεθρία. Ο αγώνας τώρα ξεκινά και σιγά-σιγά το κλίμα αλλάζει. Ένας νέος άνεμος αρχίζει να φυσά στην κοινωνία. Αρκεί να καταλάβουμε ότι μπροστά σ’ αυτή την λαίλαπα δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί, εργάτες, νοσηλευτές, γιατροί, τραπεζικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, κοκ. Υπάρχει μόνο εργαζόμενος λαός, ένας λαός που οφείλει να δώσει τη μάχη από κοινού με κοινά πολιτικά αιτήματα με πρώτο και άμεσο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος.

Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υπάρξουν απεργοί και οι άλλοι που τρέχουν ασθμαίνοντας να συμπαρασταθούν. Δεν υπάρχουν αγωνιζόμενοι και αλληλέγγυοι. Όποιος διαχωρίζει έτσι τους εργαζόμενους και την κοινωνία πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εχθρός που – ανεξαρτήτως προθέσεων και προφάσεων – μεθοδεύει τον εκφυλισμό του αγώνα και την ήττα. Πρέπει επιτέλους να σπάσουμε τις συνηθισμένες εντελώς ατελέσφορες συνδικαλιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Να σκεφτούμε με νέους όρους. Να τελειώσουμε με τις παρελάσεις για εκτόνωση στο Σύνταγμα. Πρέπει οι χώροι δουλειάς, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι επιχειρήσεις, οι υπηρεσίες, κοκ., να μετατραπούν σε κέντρα συσπείρωσης και κοινού αγώνα όλων των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Αφήστε τις ηγεσίες και τους διάφορους περίεργους να καλούν για συλλαλητήρια ή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Δεν έχει κανένα, μα κανένα νόημα. Εκτός βέβαια από τις ιδιωτικές ατζέντες των φορέων που θέλουν μια ακόμη αναμέτρηση με φωτιές, πέτρες και χημικά στο Σύνταγμα για δική τους αυτοϊκανοποίηση. Αφού πρώτα τα κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ κάνουν τη γνωστή παρέλασή τους.

Μόνο στη γειτονιά μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά ο αγώνας. Και υπάρχει καλύτερος χώρος για να συγκεντρωθεί και να συσπειρωθεί η γειτονιά από τα ανοιχτά σχολεία; Μόνο έτσι μπορεί να συσπειρωθεί και να οργανωθεί η πλειοψηφία της κοινωνίας και μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει η κρίσιμη μάζα για να ξεμπερδέψει μια και καλή με κυβέρνηση και καθεστώς.

Είναι η πρώτη φορά μετά το αυθόρμητο παλλαϊκό κίνημα των πλατειών, που είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε. Είναι τόσο ρεαλιστικό όσο ποτέ άλλοτε. Και η κοινωνία είναι περισσότερο ώριμη παρά ποτέ. Ας μην αφήσουμε κι αυτή την φορά να μας προδώσουν πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας μην αφήσουμε να εξαργυρώσουν για μια ακόμη φορά τη δική μας αγωνία, απελπισία και μεθοδευμένη πανωλεθρία σε δικά τους ψηφαλάκια. Ήρθε η ώρα. Μπορούμε να ξεμπερδέψουμε μια και καλή σε λιγότερο από δυο μήνες, αν μετατρέψουμε τις γειτονιές σε κέντρα του αγώνα όλων μας.

17 σχόλια:

  1. καλα τα λες και τα γραφεις αλλα ποιος σ ακουει?ε λ α χ ι σ τ ο τ α τ ο ι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνεται άλλωστε κι απ΄τις προβολές του blog...

      Διαγραφή
    2. Εσυ παρακολουθεις τα συμβαινοντα ΜΟΝΟ μεσα απο blog ...?

      Διαγραφή
  2. Επιτελους να γινει κατι δεν παει αλλο πρεπει ολη αυτη η οργη να ξεσπασει οχι σαν βαλβιδα εκτονωσης αλλα προς προς μια κατευθυνση πραγματιακης ριξης του παροντος σκηνικου .Ολα τα αλλα ειναι μπαρουφες και υπεκφυγες για να αγοραζουν χρονο οι δυναμεις της κατοχης

    ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρη, ένα ουσιαστικό θέμα που δεν έχει συζητηθεί πολύ.

    Πώς μπορούν κατά τη γνώμη σου να δράσουν οι Έλληνες του εξωτερικού συντονισμένα και να βοηθήσουν να ξεφορτωθεί ο τόπος τα δωσίλογα παράσιτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό όντως χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση.

      Διαγραφή
    2. Αυτό με το εξωτερικό όντως με ενδιαφέρει και μένα.

      Διαγραφή
    3. Δημητρη αυτο το θεμα πρεπει να το δουμε...προσφατα μια κυρια απο γερμανια επικοινωνησε με τον πυρηνα για το πως μπορει να βοηθησει....

      Διαγραφή
  4. Ελαχιστότατοι ήταν πριν 2-3 χρόνια όταν ο Jimmys ξεκινούσε μόνος και γυρνούσε την Ελλάδα από πάνω μέχρι κάτω. Πλέον στην εργασία μου γνωρίζω άλλους 2-3 καζακικούς, ενώ το ΕΠΑΜ είναι μέσα στις συζητήσεις και η ύπαρξη του δεν μπορεί πλεον να αγνοηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εάν δεν με γελούν τα μάτια μου λίγο πιο πάνω και δεξιά βλέπω ένα νούμερο 2.573.447. Αφορά στις συνολικές προβολές της σελίδας του Δημήτρη. Μεταφράζεται σε δύο εκατομμύρια πεντακόσιες εβδομήντα τρείς χιλιάδες τετρακόσιες σαράντα επτά προβολές. Αυτά ως προς το ΕΛΑΧΙΣΤΟΤΑΤΟΙ!
    Επίσης, αυτή την ανάρτηση εγώ όπως και εκατοντάδες άλλοι, θα την αναρτήσουμε σε άλλους ιστότοπους, θα την στείλουμε με mail σε διάφορους φίλους, γνωστούς μας κ.λπ. (προσωπικά έχω ένα πακέτο 550 ατόμων που τους ενημερώνω και δεν έχω πλέον ούτε μία κοινοποίηση όχλησης ούτε μία επιστροφή με αρνητικό περιεχόμενο.

    Τα σχόλια του τύπου «είμαστε λίγοι», «ο Λαός δεν ξυπνάει» δείχνουν άτομο που ουδέποτε ή ελάχιστα ασχολήθηκε στη ζωή του με συλλογικές ή ατομικές διεκδικήσεις. Δεν αποφάσισε να σηκώσει το ανάστημά του και να αντισταθεί υπερασπιζόμενος ιδανικά όπως: Πατρίδα, Λαϊκή κυριαρχία, Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και ΑΤΟΜΙΚΗ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αξιοπρέπεια.

    ΣΥΜΒΟΥΛΗ:
    Επειδή πιστέυω ότι ποτέ δεν είναι αργά, καλώ τον φίλο να κάνει μια αρχή και σαν πρώτο βήμα ΝΑ ΘΥΜΩΣΕΙ. Στη συνέχεια, να σηκωθεί και να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ πριν απ' όλα την ΧΑΜΕΝΗ του ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Και μόνο η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος θα είναι μια καλή αρχή!

    Καλή αντάμωση στον αγώνα!

    ΜΑΤΗΣ ΑΠ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σήμερα συνομιλούσα με ένα κύριο, χαμηλοσυνταξιούχο του ΙΚΑ, με πρόσφατα απολυμένη σύζυγο στα 57 της ( σχολική φύλακας)
    Όταν κάποια στιγμή τόλμησα να του πω "η μόνη διέξοδος για τον λαό, είναι έξω από την ΕΕ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα"| με έκανε τον χειρότερο εχθρό του. Γυάλισε το μάτι του!
    "Τι λες τώρα,δε γίνονται αυτά τα πράγματα, θα πεινάσουμε, ξύπνα... κλπ".
    Τον χαιρέτισα ευγενικά και έφυγα.
    Τα συμπεράσματα δικά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eμενα αμα μου λενε τετοια, ειναι η καλυτερη μου. Λεω πολυ πολυ σοβαρα, οτι με το Ευρω θα πεινασει, οσο δεν πεινασε στη ζωη του. Και αρχιζω και αραδιαζω, οτι εχουμε παθει τα τελευταια 3 χρονια, ρωτοντας παραλληλα, ποτε τα ειχαμε ολα αυτα με τη δραχμη. Με τη πληροφορηση απο το Επαμ και τον Καζακη κατι τετοιες συζητησεις ειναι παιχνιδακι.

      Διαγραφή
  7. Εμπρός στον δρόμο που χαράζει ο Καζάκης.
    Όλα είναι αλλοτριωμένα, ύποπτα, διεφθαρμένα και ο Καζάκης εκεί!
    Μπρος στον αγώνα που διέλυσε το ΕΠΑΜ ή που διέσπασε τους "Σπίθες".
    Αλλά άμα του τάξεις του Καζάκη μια θέση ....αρθρογράφου στην "Αυγή" τότε εξαγνίζεσαι και ως συνδικαλιστής και ως ΣΥΡΙΖΑ.
    Κάνω λάθος Καζάκη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμφιβάλλω εάν κατάλαβες κάτι από την απάντηση του Δημήτρη γι’αυτό θα στα πω πιο απλά : Ρε μονοκυτταρο, μην τα βάζεις με τον Καζακη,δε σε παίρνει. Θα διαλυθεί η αδικαιολόγητα αυξημένη αστήρικτη αυτοπεποίθηση σου. Και πως θα κανείς μετά εντύπωση στους όμοιους σου … .

      Διαγραφή
    2. Πως χαραχτηριζεις εκεινον τον Πασοκο, που αφου τον διαγραψουν, ξαναπαει και ξαναγραφεται;

      Σωστα μαντεψατε, Βαγγελη Κωνσταντινου.

      Διαγραφή
  8. Ρε φίλε, εσύ με την αργομισθία στην ΓΣΕΕ, τολμάς και μιλάς; Τι νομίζεις ότι είμαστε ρεμπεσκέδες σαν και σένα; Μην κρίνεις ποτέ εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή ασκείσε στην πρωκτολειχία προκειμένου να έχεις μια αργομισθία στη ΓΣΕΕ δεν σημαίνει ότι όλοι είμαστε σαν κι εσένα. Όσο για τα υπόλοιπα περί διάλυσης του ΕΠΑΜ δεν θα το σχολιάσω. Ξέρω πονάει το συνάφι σου η άνοδος της επιροής του, γι' αυτό και δεν θα επιτείνω στον πόνο σου. Όσο για την διάσπαση της Σπίθας, μπορείς να μου πεις πότε ήμουν μέλος της; Αν βρεις το όνομά μου στις λίστες θα σου βγάλω το καπέλο. Συμμετείχα και μάλιστα για λίγο μόνο και αποκλειστικά στη Συμβουλευτική του Θεοδωράκη, ενώ αρνήθηκα κατηγορηματικά να γίνω μέλος της Σπίθας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν με εξέφραζε ως οργάνωση.
    Όσο για τη θέση αρθρογράφου στην Αυγή και τα υπόλοιπα, συγνώμη αλλά δεν τα αντιλαμβάνομαι. Καταλαβαίνω ότι στο βασίλειο των κομματόσκυλων όπως κατοικοεδρεύεις βλέπεις τον ευατό σου σ' όλους, αλλά εγώ ποτέ δεν υπήρξα αρθρογράφος της Αυγής - αυτό δα μου έλειπε - και πότε δεν εξάγνισα κανένα ΣΥΡΙΖΑ ή καρεκλοκένταυρο συνδικαλιστή. Μόνο μια φορά δημοσιεύσε κείμενό μου η Αυγή στις αρχές Μαρτίου 2010 κι αυτό γιατί μου το ζήτησε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στους δρόμους και στην κοινωνία, όπου εσύ και ο συρφετός σου σε λίγο δεν θα τολμάτε ούτε καν να εμφανιστείται...
    Άκου να δεις! Αργόμισθος της ΓΣΣΕ να με εγκαλεί με ανοησίες και κακοήθειες. Ρε που έχει φτάσει ο πανικός τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ειχα πάει πριν πολύ καρό σε μια συγκεντρωση που είχε γίνει με τίτλο σχολεία και μνημόνια την είχαν κάνει οι καθηγητές και οι δάσκαλοι ,υπήρχε και ένας πανεπιστιμιακός σχετικός με τα παιδαγωγικά φυσικά μιλησαν κάποιοι κύριοι που αναφερθηκαν σε το τι έχουν κάνει ,και πως μπορουν να αντιμετοπισθούν τα προβλήματα σε ότι αφορο το σχολείο και τα εργασιακά θέματα δασκάλων και καθηγητών ,η ώρα περασε οι πιο πολλοί εφυγαν, εγώ παρεβρεθηκα ως γονέας αλλα δεν προλαβα να κάνω καμία ερώτηση, και έτσι επίασα τον πανεπιστιμιακό στο τέλος και του έκανα την ερώτηση που πιστεύω ότι αποτελεί κύριο ζήτημα για την παιδεία '' Έχουν κάνει κάποια μελέτη τα πανεπιστήμια σε συνεργασεία με τους καθηγητές και τους δασκάλους σε ότι αφορα την παιδεία καιτην εκπαίδευση για να φτιάξουν ενα σύστημα διαδασκαλείας λαμβάνοντας υπόψιν την κουλτούρα την λογική και την νοοτροποία αν θέλετε αυτου του λαού , με αποτέλεσμα να αποδεσμευτούμε απο τα Γαλικά Αγγλικά Γερμανικά τώρα συσττήματα που τάσα χρόνια μας ταλανίζουνε με όλους αυτους τους φερόμενους ως υπουργους παιδείας.''Φυσικά η απάντηση ήταν όχι ΘΑ ήθελα την αποψη σου Δημήτρη πάνω σε αυτό το θέμα καθως και κάποιου καθηγητηή δασκάλου , έτσι όλους αυτούς τους καταργείς πιστεύω στην πράξη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή