Στο Γυμνάσιο είχα έναν μαθηματικό ιδιαίτερα ευφυή. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, την ευφυΐα συνοδεύει ένα εξαίρετο χιούμορ. Μας έλεγε λοιπόν ότι όταν η βλακεία βγαίνει παγανιά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα πρέπει να προφυλάσσονται όσο καλύτερα μπορούν. Αν ισχύει αυτό, τότε δεν ξέρω ειλικρινά τι πρέπει να κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν η βλακεία βγαίνει παγανιά μαζί με την πιο προκλητική σκοπιμότητα. Ιδίως όταν φέρουν ακαδημαϊκούς τίτλους και τηβέννους.
Χαρακτηριστικό δείγμα ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Καθημερινή μιλά για τη γνώση ως βασική πηγή πλούτου κι άλλες τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες επιπέδου καφενείου, ή μάλλον lounge café, όπου συχνάζουν παρέες ηλιθίων γιάπις, που νομίζουν ότι o κόσμος τους ανήκει. Λες κι εκτός από την κόπρο τους έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο στο σύγχρονο κόσμο.
Τα όσα είπε θα μπορούσε κανείς να τα βρει εύκολα σε φιλοσοφούσες στήλες γνωστών περιοδικών life style. Ξέρετε Cosmopolitan σελίδα 79. Ακριβώς δίπλα στις συμβουλές για μια πετυχημένη ερωτική συνεύρεση, ή υψηλή ραπτική και κομμωτική προκειμένου να εντυπωσιάσετε στην επόμενη δεξίωση.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι στη ζωή του ολόκληρη ο κ. Στουρνάρας να έχει κουράσει το υποτυπώδες μυαλό ερπετού που φαίνεται να διαθέτει με οτιδήποτε άλλο εκτός από life style και κονόμα. Γι' αυτό και η προσπάθειά του να εμφανιστεί από τις στήλες της Καθημερινής ως κάτι άλλο απ' αυτό που είναι - δηλαδή ένας στυγνός εγκληματίας εντολοδόχος των πιο σκοτεινών και παρασιτικών συμφερόντων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα - είναι τουλάχιστον γελοίο. Προφανώς ο κ. Στουρνάρας προαλείφεται ως μέλλον Παπαδήμος, ως επίδοξος μέλλων διορισμένος πρωθυπουργός, αλλά η βλακεία και η σκοπιμότητα δεν κρύβεται με τίποτε.
Βλέπετε ο κ. Στουρνάρας είναι προφεσόρος χωρίς αντικείμενο, ένα είδος υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το περίεργο είδος, το οποίο χάρις στην Ευρώπη - όπως ονομάζουν την ευρωπαϊκή ολοκληρωση τα χανουμάκια της - έχει ανθήσει ως το πιο προσφιλές χλιδάτο επάγγελμα των πιο αδίστακτων και πωρωμένων για χρήμα, οφίτσια και εξουσία.
Μπορεί να είναι κανείς προφεσόρος χωρίς κανενός είδους ερευνητική, ή ακαδημαϊκή δραστηριότητα. Βλέπετε σ' αυτόν τον τόπο, η ιδιότητα του προφεσόρου είναι τίτλος ανάλογος με εκείνον του αυλικού, ή του σφουγγοκωλάριου - ξέρει η κ. Αρβελέρ τι τίτλος τιμής ήταν ο σφουγγοκωλάριος, όχι μόνο ως βυζαντινολόγος, αλλά και ως ακαδημαϊκός αυτής της συνομοταξίας - κάθε λογής εξουσίας και κυκλωμάτων που έχουν οδηγήσει τις σημερινές πανεπιστημιακές σπουδές, ιδίως στις κοινωνικές επιστήμες, σε πλήρη απαξίωση. Κι επειδή μια φορά αυλικός, μια φορά να λερώσεις τα χέρια και το ήθος σου ως σφουγγοκωλάριος, για πάντα αυλικός, για πάντα σφουγγοκωλάριος, οι αγαπητοί προφεσόροι διατηρούν τον τίτλο έστω κι αν δεν έχουν ούτε τυπικά σχέση με το Πανεπιστήμιο, ή πολύ περισσότερο με την επιστήμη.
Σε μια Ευρώπη όπου ακόμη και οι τίτλοι τιμής είναι προϊόν της πιο άτιμης συναλλαγής και διαπλοκής στον έσχατο βαθμό, όπου μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας γίνονται κάθε λογής αχρείοι και τσαρλατάνοι της εξουσίας, δεν θα μπορούσε ο τίτλος του προφέσορα να διαφέρει. Στην Ελλάδα του σήμερα μεγάλοι προφεσόροι και ακαδημαϊκοί είναι όσοι διακρίνονται για το πόσο γραικύλοι είναι, πόσο ανίκανοι, ανάξιοι και πόσο διψασμένοι είναι για χρήμα και οφίτσια, ώστε να θεωρούν πρέπον και φυσιολογικό να σκύβουν το κεφάλι σε κάθε λογής απάνθρωπη και διεφθαρμένη εξουσία.
Το Αρετή και Τόλμη του Κάλβου σήμερα έχει μετατραπεί σε Απάτη, Δειλία και Θράσος. Ελάχιστοι ακαδημαϊκοί και προφέσορες σήμερα διαθέτουν την πρεπουσα Αρετή και Τόλμη. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, μπορούν να διαχωρίσουν -όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη - την έννοια της Ελευθερίας κατά Κάλβο, από την πρόστυχη και αγοραία ελευθερία της ιδιοτέλειας και της ασυδοσίας. Όλοι οι υπόλοιποι είναι υπήκοοι των εξουσιών που χρειάζονται αποκλειστικά προφέσορες σφουγγοκωλάριους, θρασύδειλους, διαδρομιστές με μόνιμα απλωμένο το χέρι για καμιά αρπακτή, ή φοβισμένα ανθρωπάκια που τρέμουν μην χάσουν τον τίτλο που τους εξασφαλίζει κοινωική αναγνώριση και αργομισθία.
Η έννοια του καθήκοντος και της φιλοπατρίας έχει αντικατασταθεί με την πιο πρόστυχη ιδιοτέλεια και τον κομματικό πατριωτισμό, ο οποίος - όπως είναι γνωστό - είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων. Να γιατί οι προφέσορες σαν τον Στουρνάρα έχουν λυσσάξει να πείσουν τον κόσμο ότι δεν μπορεί να δραπετεύσει από το μπουντρούμι που τον έχουν κλείσει για να τον εξοντώσουν. Οποιαδήποτε προσπάθεια διαφυγής, συνιστά γι' αυτούς συνώνυμο της καταστροφής.
Κι όπως έλεγε σε μια συνάντηση του Ιδρύματος Κρίσπη ένας από τους φυσικούς αυτουργούς της σημερινής χρεοκοπίας της Ελλάδας, ο κ. Χριστοδουλάκης - πρώην υπουργός οικονομικών του περιβόητου Σημίτη - οι Ευρωπαίοι μας έχουν κλείσει στη φυλακή για το καλό μας! Γιατί έτσι, λέει, μας προστατεύουν από τους κερδοσκόπους των αγορών. Ναι, μόνο που δεν μας χρεοκόπησαν οι κερδοσκόποι, αλλά οι πολιτικοί σαν τον κ. Χριστοδουλάκη. Όπως και τα συμφέροντα που επέλεξαν να υπηρετούν. Και προκειμένου να κινδυνεύσει ο Χριστοδουλάκης και το σινάφι του να πάει φυλακή για όσα έχουν διαπράξει, είναι πολύ καλύτερα να κλείσουν φυλακή όλους εμάς.
Έτσι ήρθαν τα μνημόνια, καταλύθηκε το Σύνταγμα και παραδώθηκε αμαχητί η εθνική κυριαρχία της χώρας.
Πώς λοιπόν να σκεφτούν εναλλακτικές; Αυτοί δεν χρήστηκαν προφεσόροι για να σκέφτονται εναλλακτικές για τον απλό κόσμο, τον κόσμο της δουλειάς και του μεροκάματου. Δεν ορκίστηκαν για τη φιλοπατρία τους, αλλά για την φιλοχρηματία τους. Χρήστηκαν προφεσόροι για να ξεπουλάνε τον ευατό τους και την πατρίδα σ' όποιον τους εξασφαλίζει προσοδοφόρα καριέρα. Πώς να τολμήσουν σήμερα να σκεφτούν διαφορετικά;
Όταν είσαι επιστήμονας - τι λέω εγώ τώρα; - δεν αρκεί να διαπιστώνεις προβλήματα στη μόνη εναλλακτική που υπάρχει έναντι της σημερινής καταστροφής. Μια καταστροφή την οποία κανείς απ' όσους λυσσάνε σήμερα εναντίον της μόνης εναλλακτικής - δηλαδή της καταγγελίας του χρέους, της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ - δεν πρόβλεψε, ούτε προειδοποίησε. Αν μπροστά στην υπάρχουσα καταστροφή το μόνο που λες είναι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, τότε είσαι τόσο επιστήμονας, όσο γιατρός ήταν ο Γιόζεφ Μένγκελε.
Κυριολεκτικά έχω βαρεθεί όλους αυτούς τους αποτυχημένους, που μετράνε την επιτυχία τους με τίτλους χωρίς αντίκρυσμα στην επιστήμη, αλλά μόνο στο πορτοφόλι και το προσωπικό τους βόλεμα, όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν ούτε καν να διαπιστώσουν πριν την χρεοκοπία ότι το χρέος είχε αναδειχθεί σε νούμερο ένα πρόβλημα, όλους αυτούς που συνηγόρησαν στις πολιτικές οι οποίες μας οδήγησαν στη μεγαλύτερη κατάρρευση που έχει υποστεί ποτέ οικονομία παγκόσμια, να μας λένε τώρα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον δρόμο της απόλυτης καταστροφής. Δηλαδή, από τον δρόμο που ακολουθούμε.
Ειλικρινά, αν όλοι αυτοί οι προφέσορες της οικονομίας ήταν γιατροί και έκαναν λάθος σ' όλες τις διαγνώσεις τους με αποτέλεσμα οι ασθενείς να πεθαίνουν μαζικά, ποιός θα ήταν αρκετά ανόητος να τους εμπιστευτεί; Αν με την αγωγή που προτείνουν εδώ και χρόνια βλέπουμε τους δικούς μας να πεθαίνουν και μάλιστα σωρηδόν, ποιός έχων σώας τας φρένας θα τους έπαιρνε στα σοβαρά; Ποιός στα σοβαρά θα πειθόταν από τις ακαδημαϊκές περγαμηνές τους, που τις περισσότερες φορές συνιστούν προϊόν κάθε λογής διαπλοκής και όχι επιστημονικής επάρκειας;
Και για να είμαστε απολύτως σαφείς. Σε όποιον οικονομολόγο, ακαδημαϊκό, πολιτικό ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν λέει τίποτε το γεγονός ότι από το 2011 έως σήμερα ο πληθυσμός της Ελλάδας έχει υποστεί φυσική καθίζηση για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας - κάτι που δεν συνέβη ούτε καν την εποχή του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής - τότε δεν διαφέρει σε τίποτε από τους ναζί εμπνευστές της οργανωμένης γενοκτονίας.
Πάνω από 340 χιλιάδες χάθηκαν τα χρόνια των μνημονίων έως το 2016. Κι όσο πάει χειροτερεύει.
Από την 1η Ιανουαρίου έως την 28η Μαρτίου του 2017, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ληξιαρχείων, οι θάνατοι υπερβαίνουν τις γεννήσεις σχεδόν κατά 15 χιλιάδες! Για την ακρίβεια κατά 14.958. Στοιχείο πρωτοφανές, που αν συνεχιστεί θα φτάσει τη φυσική μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας λόγω θανάτων να ξεπερνά τις 50 χιλιάδες για το 2017! Όταν για το 2016 ήταν γύρω στους 25 χιλιάδες.
Καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά; Ή απλά δεν μας ενδιαφέρει, όπως δεν ενδιαφέρει τους προφέσορες της οικονομίας; Όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε με όλους αυτούς που υπηρετούσαν την οικονομική ως "προφέσορες της επιστήμης του ζόφου", όπως εύστοχα τους είχε χαρακτηρίσει ο Κάρλαϊλ τον 19ο αιώνα.
Πώς μπορεί να μιλά κανείς - και μάλιστα όταν συστήνεται ως οικονομολόγος - για ανάπτυξη αυτής της χώρας, τη στιγμή πού οι αριθμοί των θανάτων και ως εκ τούτου η εκρηκτική αύξηση του μέσου όρου ηλικίας, όπως και η αναγκαστική μετανάστευση οδηγούν σε απόλυτη γήρανση τον πληθυσμό της Ελλάδας;
Με τι εργατικά χέρια θα υπάρξει ανάπτυξη; Με τι μυαλά θα μετατραπεί η γνώση σε πηγή πλούτου, όπως μας λέει ο προφέσορας της κακιάς συμφοράς κ. Στουρνάρας; Με τι εισόδημα εργαζομένων; Μόνο με συντάξεις; Ή με εισαγωγή εξαθλιωμένων φελάχων για δουλική εργασία από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και απ' όπου αλλού η δυστυχία, η μιζέρια και ο πόλεμος, που φέρνουν μαζί τους οι ειδικοί και τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, εξαναγκάζει ολόκληρους πληθυσμούς σε ξεριζωμό;
Η χώρα μας πεθαίνει. Και πεθαίνει κυριολεκτικά. Σε λίγα χρόνια ο μέσος όρος ηλικίας του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας θα υπερβαίνει τα 50 έτη. Ενώ ήδη ένας εργαζόμενος κι αυτός τις περισσότερες φορές αναγκαστικά ανασφάλιστος, περιοδικά άνεργος, με αμοιβές πείνας και έναντι, καλείται να συντηρήσει έναν συνταξιούχο. Σε μια πενταετία ένας εργαζόμενος με μεροκάματο στη χάση και τη φέξη, θα κληθεί να συντηρεί δύο συνταξιούχους.
Που θα πάει; Πώς μπορεί να υπάρξει όχι ανάπτυξη, αλλά στοιχειωδώς ανάκαμψη υπό τέτοιες συνθήκες;
Μόνο πωρωμένοι εγκληματίες και πληρωμένοι προφέσορες της επιστήμης του ζόφου - η οποία ας μην ξεχνάμε γέννησε όλα τι μεγάλες τραγωδίες, όλα τα Νταχάου και τα κρεματόρια της σύγχρονης ιστορίας - μπορούν να αδιαφορούν για όλα αυτά και να υποστηρίζουν ότι η παραμονή μας υπό κατοχή της ΕΕ είναι μονόδρομος. Ως πότε θα τους ανεχόμαστε; Ως πότε θα δεχόμαστε να μας εξοντώνουν ηθικά, κοινωνικά, εργασιακά, εθνικά μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τις απρόσωπες και απόκοσμες εξουσίες του χρήματος; Ως πότε;
Όσο για τους λίγους που επιμένουν να είναι αληθινά θεράπωντες της επιστήμης, η οποία είναι αδιαχώριστη και αδιαίρετη από τη βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο - όχι τον άνθρωπο γενικά όπως τον αντιλαμβανόταν ο Καντ, αλλά όπως τον δίδαξε στον κόσμο πρώτη η ελληνική γραμματεία, δηλαδή το σύνολο των άνθρωπων που πρέπει να ζουν χωρίς την απειλή της φτώχειας, της μιζέριας, της εξαθλιώσης, του κατατρεγμού και του ξεριζωμού μέσα στην ίδια την πατρίδα τους - υπάρχει μόνο μια επιλογή. Η επιλογή της ανοιχτής και δημόσιας στράτευσης.
Της στράτευσης όπως την έλεγε ο Σολωμός: "Νέοι συμματηθάδες! μάθετε την επιστήμη και την αρετή, δίχως να υπερηφανεύεσθε. και δεν θα υπερηφανευθήτε, αν αληθινά μάθετε την επιστήμη και την αρετή. Αλλά μη παραχαμηλώσετε την κεφαλή, διότι θα ευρεθούν πολλά άτιμα και αχρεία χέρια έτοιμα να σας την πλακώσουν. Αν πάλι τολμήσουν οι άνανδροι να σας υβρίσουν, για να σκεπάσουν τους πολλούς φόβους, οι οποίοι φωλιάζουν μες την ψυχή τους, τότε, ναι, σηκώσετε την κεφαλή με όλη τη δύναμι πώχει, και θα ιδήτε ότι θα πέση ευθύς εκείνη η αυθάδεια, επειδή είναι μικρόψυχη αυθάδεια."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου