Τι πραγματικά απέδειξαν οι Ολλανδικές εκλογές;

Εν χορώ μας λένε ότι στις Ολλανδικές εκλογές ηττήθηκε η ακροδεξιά που ζητούσε την έξοδο από το ευρώ. Μάλιστα η γελοιότητα του πράγματος έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε με άρθρο του Council on Foreign Relations πριν δυο ημέρες μας διαβεβαίωνει ότι No One Is Following Britain Out of the EU (Κανείς δεν ακολουθεί την Βρετανία έξω από την ΕΕ). Τόση ανοησία, βλάπτει σοβαρά την υγεία!

Και για όλα αυτά αρκούσε η επικράτηση του κεντροδεξιού Φιλελεύθερου κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε. Το λεγόμενο ακροδεξιό κόμμα του Γκέερτ Βίλντερς έμεινε στη δεύτερη θέση με οριακή μείωση ποσοστών και εδρών. Οι ηγέτες της ΕΕ ανάπνευσαν στεναγμό ανακούφισης στα τηλεφωνήματα και τα tweets μετά την επικράτηση της Ολλανδικής κεντροδεξιάς. Αυτό μας διαβεβαιώνουν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας.

Μάλιστα. Για να δούμε όμως τις εξέφρασε η ψήφος των Ολλανδών; Αυτό που επικράτησε στην Ολλανδία δεν είναι το αν θέλουν να μείνουν ή φύγουν οι Ολλανδοί από την ΕΕ, αλλά το πόσο γουστάρουν τους Τούρκους ή όχι.Τι ήταν εκείνο που έκρινε τη ζυγαριά υπέρ του Ρούτε; Μήπως η ταύτισή του με την ΕΕ; Όχι. Αυτό που έκρινε αποφασιστικά τη ζυγαριά υπέρ του Ρούτε ήταν η στάση του απέναντι στον Ερντογκάν και τους Τούρκους μετανάστες στην ίδια τη χώρα του.

Ο Ρούτε αξιοποίησε την αντιπαράθεση με τον Ερντογκάν για να επενδύσει στα πιο βαθιά ρατσιστικά ένστικτα των Ολλανδών ψηφοφόρων, που επικεντρώνονται εδώ και χρόνια πρωτίστως στο μίσος τους εναντίον των Τούρκων και γενικότερα κάθε ανατολίτη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ακροδεξιός Βίλντερς είδε να ανεβαίνει σε ψήφους και ποσοστά όταν ξεκίνησε μια ρατσιστική εκστατεία εναντίον των Τούρκων. Σ' αυτόν ακριβώς τον ρατσισμό θεμελίωσε και την αντι-ΕΕ στάση του.

Τι έκανε λοιπόν ο Ρούτε; Πολύ απλά έκλεψε το ακροατήριο και τους οιονεί ψηφοφόρους του Βίλντερς υπερκεράζοντας την ακροδεξιά σε ρατσική υστερία εναντίον των Τούρκων. Έτσι ο πρωθυπουργός Ρούτε απαγόρεψε - εντελώς αυθαίρετα και παραβιάζοντας κάθε έννοια φιλικών σχέσεων ανάμεσα σε κράτη - να απευθυνθεί ο ίδιος ο Ερντογκάν ή άλλος της κυβέρνησής του στους Τούρκους μετανάστες της Ολλανδίας.

Για φανταστείτε να είχε γίνει κάτι τέτοιο σε Έλληνες πολιτικούς στην προσπάθειά τους να απευθυνθούν σε κοινότητες της ομογένειας στο εξωτερικό; Φανταστείτε το σάλο που θα ξεσήκωνε κάτι τέτοιο.

Ο Ρούτε το έκανε για να επενδύσει στα ρατσιστικά ένστικτα σοβαρού μέρους των Ολλανδών. Και πραγματικά ξεσάλωσε σε ρατσιστική ρητορία. Ξεπέρασε κυριολεκτικά ακόμη και τον Βίλντερς.

Το πρόβλημα βέβαια του Ρούτε και του Βίλντερς δεν ήταν και δεν είναι ο βαθύτατα αντιδραστικός και ανοικτά αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του καθεστώτος Ερντογκάν. Ούτε το γεγονός ότι συνιστά μόνιμη απειλή αποστεθοροποίησης και πολέμου στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αντίθετα. Οι Ρούτε, Βίλντερς και Σία θέλουν και υποστηρίζουν μια τέτοια Τουρκία. Αυτούς που δεν θέλουν είναι τους Τούρκους, τους οποίους θεωρούν υποδεέστερους, υπανθρώπους, όπως ακριβώς οι ναζί θεωρούσαν τους εβραίους.

Ο φυλετικός ρατσισμός εναντίον των Τούρκων και ευρύτερα του Ισλάμ, έδωσε και πήρε κατά τη διάρκεια των εκλογών. Και οφείλουμε να πούμε ότι είναι καλά εδραιομένος στη συνείδηση ενός πολύ μεγάλου κομματιού Ολλανδών ψηφοφόρων εδώ και πολλά χρόνια. Κι αυτός ο επίσημος ρατσισμός κυριάρχησε στις εκλογές. Όχι το δίλλημα μέσα ή έξω από την ΕΕ.

Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην δυτική Ευρώπη, που εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται από μια τόσο εξόφθαλμα ρατσιστική στάση. Κι έτσι η ΕΕ για μια ακόμη φορά - όπως και στο μεσοπόλεμο - γίνεται και επίσημα το λίκνο του ρατσισμού και του φυλετικού διαχωρισμού. Καταδικάζοντας μια ολόκληρη χώρα, την Ολλανδία, να ζει υπό καθεστώς επίσημου ρατσιμού και "πολέμου των πολιτισμών", ο οποίος στην ιστορία γέννησε κάθε λογής γενοκτονία, αλλά και τους πιο καταστροφικούς θερμούς πολέμους της Ευρώπης.

Οι επικεφαλείς της ΕΕ σήμερα αποδεικνύονται όλο και πιο αδίστακτοι. Προκειμένου να διασώσουν το οικοδόμημα του ολοκληρωτισμού που δημιούργησαν σε βάρος των λαών της Ευρώπης, δεν διστάζουν από το να χρησιμοποιήσουν τον ρατσισμό ως επίσημη πολιτική καταστολής, διαίρεσης και αποσύνθεσης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου μόλις πριν τέσσερις ημέρες που λέει ότι μπορούν να απαγορευθούν ενδύματα στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής που καλύπτει θρησκευτικά και πολιτικά σύμβολα. Μόνο και μόνο για να επιτραπεί το κυνηγητό της μαντίλας και των ισλαμικών θρησκευτικών συμβόλων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ.

Με την απόφαση αυτή καταργείται η θρησκευτική ελευθερία ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Κι έτσι δίνει το δικαίωμα στις κρατικές αρχές να αποφασίζουν ποιά θρησκευτικά σύμβολα είναι αποδεκτά και ποιά όχι. Με κριτήρια που αφορούν αποκλειστικά πολιτικές σκοπιμότητες.

Η Laïcité ως θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας που επιβλήθηκε από την εποχή της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης σχεδόν σε κάθε κοινοβουλευτική δημοκρατία της Ευρώπης, καταργείται οριστικά για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Laïcité είναι μια βασική έννοια στο γαλλικό σύνταγμα, το άρθρο 1 του οποίου ορίζει επίσημα ότι η Γαλλία είναι μια κοσμική δημοκρατία ("La France est une République indivisible, laïque, démocratique et sociale.").

Αυτή απαιτεί την απουσία της θρησκευτικής συμμετοχής στις κυβερνητικές υποθέσεις, ιδίως την απαγόρευση της θρησκευτικής επιρροής στον προσδιορισμό των κρατικών πολιτικών. Όπως επίσης και την απουσία κυβερνητικής εμπλοκής στις θρησκευτικές υποθέσεις. Απαγορεύει ιδιαίτερα την εμπλοκή της κυβέρνησης στον προσδιορισμό της θρησκείας και των θρησκευτικών συμβόλων.

Η απόφαση αυτή έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να δηλώσει ότι η ΕΕ έχει αρχίσει μια σύγκρουση "μεταξύ του Σταυρού και της Ημισελήνου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το θέσουμε." Ο Ερντογάν επενδύει στο αντιευρωπαϊκό αίσθημα με όρους φασιστικής ακροδεξιάς, μπροστά στο δημοψήφισμα στην Τουρκία που θα δώσει στον πρόεδρο ουσιαστικά απεριόριστες, δηλαδή δικτατορικές εξουσίες.

Η απόφαση της Τρίτης από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, δεν δείχνει μόνο πόσο ελεγχόμενη από πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες είναι η ανώτατη δικαιοσύνη της ΕΕ, αλλά και πόσο επενδύει στα πιο βαθιά μίση και ρατσιστικά πάθη που διαπνέουν ολόκληρη την ιστορία της δυτικής Ευρώπης. Επιχειρεί να κάνει ότι έκανε ο Ρούτε στην Ολλανδία. Να κινητοποιήσει τα βαθύτερα ρατσιστικά ένστικτα υπέρ της ΕΕ. Να πείσει δηλαδή ότι τέτοιες ρατσικές πολιτικές σε βάρος όσων θρησκευτικά, πολιτιστικά και φυλετικά δεν εντάσσονται στον περίφημο αποικιοκρατικό Δυτικό Πολιτισμό, ή πολύ περισσότερο συνιστούν απειλή γι' αυτόν, είναι πιο εύκολο και πολύ πιο αποτελεσματικό να εφαρμόζονται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ένας ακόμη λόγος για να ξεμπερδέψουν με το κράτος έθνος, το οποίο γεννήθηκε με όρους laïcité, θρησκευτικής και πολιτικής ελευθερίας για όλους του πολίτες του έθνους. Τέτοιες υποχρεώσεις δεν είχε και δεν έχει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία στη θέση του laïcité έχει θέση επίσημα το "διάλογο των εκκλησιών" με τον καθολικισμό του Πάπα να συνιστά το λίκνο μιας νέας πανθρησκείας, η οποία γρήγορα θα γίνει υποχρεωτική για όλους τους υπήκοους της ΕΕ.

Γιατί λοιπόν ζητωκραυγάζουν την επικράτηση του Ρούτε στην Ολλανδία; Διότι για πρώτη φορά μετά το ναζισμό ο επίσημος θρησκευτικός και φυλετικός ρατσιμός προσχώρησε πλέον ανοιχτά στη διάσωση της ΕΕ. Είναι να μην χαίρονται οι κρυφοί και φανεροί επίγονοι του Καρλομάγνου και του Χίλτερ;