Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά όποτε ακούω την φράση «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα παθαίνω κάτι. Ξέρετε γιατί πράγμα μιλάω. Οι Έλληνες μάλλον από κάποιον τρομερό εγκέλαδο, ή κάποια άλλη φυσική καταστροφή, αντιμετωπίζουν μια βαθιά «ανθρωπιστική κρίση». Κι επομένως δικαιολογημένα αντιμετωπίζουν κόμματα και κράτος αισίως τον 1 στους 4 Έλληνες, που αντιμετωπίζει πια σοβαρό πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, με όλη την απαραίτητη φιλανθρωπία που δείχνουν πάντα οι καλές κυρίες των σαλονιών για τα αδέσποτα του δρόμου, ή οι εκκεντρικοί φιλόζωοι για τα ζώα υπό εξαφάνιση.

Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μας υπόσχεται ότι τα συσσίτια και η κρατική φιλανθρωπία επί των ημερών της μέλλουσας «αριστερής κυβέρνησης» θα είναι πολύ καλύτερα από τα σημερινά. Ίσως να προσφέρουν και μενού στις ουρές των συσσιτίων που θα μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν όσο η «αριστερή κυβέρνηση» θα κάνει πώς διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους για να κρατά την Ελλάδα στο ευρώ.

Κι έτσι ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας νοικοκύρης, εκείνος που τον έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια πώς αρκεί να είναι καλός στη δουλειά του και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινη εκδοχή της Καρέτα-Καρέτα, ή της Μονάχους-Μονάχους. Η κρατική και ιδιωτική φιλανθρωπία είναι γι’ αυτόν η μόνη επιλογή. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν φτάνει που υπόκειται σε μαζική εξόντωση προκειμένου να λεηλατήσουν την χώρα του και τον ίδιο οι ξένοι δανειστές ώστε να μην θιγεί το περίφημο ευρώ, πρέπει να υποστεί και το στίγμα του επαίτη, του ζήτουλα, όπως απαιτεί η θεωρία περί «ανθρωπιστικής κρίσης».

Βλέπετε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κάποιες οικογένειες πρέπει να χάνουν τα παιδιά τους, ή οφείλουν να γίνονται παρανάλωμα επειδή δεν έχουν άλλο μέσο θέρμανσης. Πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν πάνω από 300 χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό. Τέσσερις δεκαετίες μετά τον εξηλεκτρισμό της χώρας, όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στην δεκαετία του ’30 όταν 1 στα 3 νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν είχαν καν την δυνατότητα ηλεκτροδότησης. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και χωρίς νερό. Πρέπει να συνηθίσουμε την ακραία φτώχεια σε τέτοια έκταση που μόνο στα ντοκιμαντέρ για τον τρίτο κόσμο τα έβλεπε ο μέσος Έλληνας. Πρέπει να μην μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι καθημερινά χιλιάδες συμπατριώτες μας χάνουν δικούς τους γιατί αδυνατούν να έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπείες. Ανθρωπιστική κρίση γαρ! 

Άσε που θα πρέπει να μάθουμε ότι το να σε εξαναγκάζουν να φύγεις από τον τόπο σου, ή να βλέπεις τα παιδιά σου να ξενιτεύονται για ένα ξεροκόμματο, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Άλλωστε έχουμε και την αριστερά που μας λέει ότι δεν υπάρχουν σήμερα πατρίδες, αλλά μόνο η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία του κεφαλαίου. Γιατί λοιπόν να ξεσηκωθείς τώρα που σε ξεριζώνουν από τον τόπο σου, τώρα που σε εξαναγκάζουν να πάρεις των οματιών σου; Γιατί γκρινιάζεις που σε θέλουν εξαθλιωμένο μετανάστη ακόμη και μέσα στη χώρα σου που δεν μπορεί να σου ανήκει, ούτε καν τυπικά;

Όλοι είμαστε μετανάστες, δεν έγραφαν στους τείχους κάποιοι ηλίθιοι που το παίζουν αναρχικοί; Είναι σαν να λένε, όλοι είμαστε δούλοι, τι καλά! Αυτό είναι το ταξικά σωστό! Αυτό σημαίνει να έχεις ταξική συνείδηση της θέσης σου! Αυτό σημαίνει ανάδειξη της βασικής ταξικής αντίθεσης! Όταν εσύ σαν εργαζόμενος, σαν άνθρωπος τα έχεις χάσεις όλα και το κεφάλαιο τα έχει κερδίσει όλα. Μαζί και την πατρίδα σου.

Όχι δεν πρόκειται για γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Όχι δεν πρόκειται για μαζικό ξεριζωμό και εξόντωση εξεπιτούτου. Και προς θεού δεν πρόκειται για κατοχή αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός. Πρόκειται απλά για «ανθρωπιστική κρίση»! Μας το διαβεβαιώνει και η αριστερά, η ταξική αριστερά, η οποία μας το έχει ξεκαθαρίσει: Ε, τι να κάνουμε; Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Ναι ηλίθιε! Είναι ο καπιταλισμός κι επομένως εσύ κακώς θρηνείς τα παιδιά και την οικογένειά σου. Κακώς νιώθεις νοσταλγία και αγάπη για την πατρίδα σου, για τις ρίζες σου σ’ αυτόν τον τόπο που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, σ’ αυτόν τον τόπο που του χρωστάς γιατί οι γονείς και οι παππούδες σου τον δάμασαν με την δουλειά τους και τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Κακώς εμπνέεσαι από τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες του λαού σου που σου μάθανε να τιμάς και να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου, όπως την οικογένειά σου, όταν αυτή βρίσκεται υπό απειλή. Και μάλιστα τέτοιας έκτασης σαν την σημερινή. Κακώς νιώθεις αηδία και ντροπή για τους δοσίλογους και τους προδότες που σε κυβερνάνε. Όλα αυτά δεν είναι αρκούντως ταξικά.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Κι επομένως πρέπει να μάθεις ότι στον καπιταλισμό αυτός που κάνει κουμάντο είναι μόνο το κεφάλαιο και οι ολιγαρχίες του. Πολιτικές και οικονομικές. Αυτές βαρούν τον ταμπουρά κι εσύ χορεύεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κι όταν το κεφάλαιο, τα αρπαχτικά των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό τους προσωπικό απαιτούν κατάργηση των συνόρων, κατάλυση των εθνικών κρατών και μαζί τους κάθε έννοιας κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος, όπως και την μετατροπή των λαών σε πληθυσμούς χωρίς πατρίδα, ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το γνωστό από παλιά: Ελευθερία ή Θάνατος; Ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το Μολών Λαβέ; 

Επειδή δηλαδή κάποτε ο παππούς, ή ο πατέρας σου έχυσε το αίμα του για την πατρίδα; Επειδή τραγουδούσε αντάρτης-κλέφτης-παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός! Κι έτσι με ψηλά το κεφάλι αντιμετώπισε για δεκαετίες εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακές, εξορίες και διώξεις κάθε είδους για να παραμείνουν στην εξουσία οι δοσίλογοι.

Θα μου πεις ήταν άλλες οι εποχές. Ναι έχεις δίκιο. Τότε ήταν άλλες εποχές. Εποχές για ήρωες κι όχι για μοιρολάτρες. Εποχές που ο κομμουνιστής κι ο αριστερός θεωρούσε χρέος του να πηδήσει πρώτος στην φωτιά για τον λαό και την πατρίδα. Να σηκώσει πρώτος και πιο ψηλά απ’ όλους το λάβαρο Λευτεριάς και της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Να χύσει το αίμα του για την Ελλάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Με την ελπίδα μόνο πώς οι μετέπειτα γενιές θα βρουν μια καλύτερη ζωή.

Για ποιον λόγο άραγε; Γιατί έβαψε κατακόκκινο με το αίμα του το σύμβολο της εθνικής ενότητας του ελληνικού λαού; Για να δει εσένα, βρε χαϊβάνι, να προκόβεις κάποτε σε μια αναγεννημένη Ελλάδα, όπου ο λαός της θα είναι νοικοκύρης κι αφέντης στον τόπο του. Και τώρα εσύ, τώρα που ήρθε η δική σου σειρά να τιμήσεις και να δικαιώσεις τους αγώνες των πατεράδων και των παππούδων σου, που είσαι; Που κρύβεσαι; Με ποιο δικαίωμα δεν σηκώνεσαι ορθός για να φωνάξεις παρών στο προσκλητήριο που σε καλεί η ιστορία, η ίδια σου η πατρίδα;

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Κι εσύ ο πιο ηλίθιος από τους ηλίθιους δεν έμαθες καν ότι στον καπιταλισμό μόνο οι λαοί, μόνο οι δουλευτάδες έχουν πατρίδα, ενώ το κεφάλαιο δεν έχει. Είσαι τόσο ηλίθιος που παρά τα ταξικά επίθετα που έμαθες να παπαγαλίζεις και τις αριστερές ιδεοληψίες σου, δεν κατόρθωσες ούτε καν να αντιληφθείς ότι έγινες χειρότερος από τους πιο αυθεντικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και της εξουσίας του. Μόνο το κεφάλαιο στον καπιταλισμό θέλει τον εργάτη, τον άνθρωπο ως απλό αντικείμενο εκμετάλλευσης χωρίς συναίσθηση ιστορικής και προσωπικής ταυτότητας, χωρίς συνείδηση ότι έχει τις ρίζες του σ’ έναν τόπο που μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό του, για την δική του ευημερία, για την δική του θέση στην ιστορία.

Κι ο εργάτης μπορεί να αντιμετωπίσει το κεφάλαιο μόνο όταν αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ένα απλό εργαλείο, ένα απλό γρανάζι της κεφαλαιοκρατικής μηχανής, αλλά άνθρωπος με ζωτικές κοινωνικές ανάγκες που πρέπει να μετρήσουν στη ζυγαριά της επιβίωσης περισσότερο από τα κέρδη. Άνθρωπος που έχει αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή και στις χαρές της στον τόπο που γεννήθηκε και έχει τις ρίζες του.

Μόνο μαθαίνοντας να διεκδικεί την ιστορία του λαού και της πατρίδας του ενάντια σε κάθε τυραννία, παύει ο εργάτης να είναι ένα ακόμη εμπόρευμα στην αγορά και μαθαίνει έτσι να θέτει στον εαυτό του ιστορικά καθήκοντα. Αλλιώς δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ανθρώπινο υποζύγιο. Έτσι τον θέλει η ταξική του θέση στον καπιταλισμό. Αυτή την ταξική θέση που τόσο εξυμνείς γιατί τρέμεις μήπως και οι εργάτες μαζί με τον υπόλοιπο λαό ενωθούν και δοκιμάσουν το απονενοημένο: να διεκδικήσουν τον τόπο τους για τον εαυτό τους!

Ναι, είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Όμως σταμάτα πια να κρύβεσαι σαν ζαγάρι πίσω από τα ταξικά επιθέματα της αριστεράς, που μόνο το κεφάλαιο και την εξουσία του βολεύουν. Σταμάτα να δείχνεις πόσο δειλός και τιποτένιος είσαι. Γιατί όπως και να το κάνουμε από την εποχή που για πρώτη φορά ο Αββάς Κογιέρ στα 1750 μετέτρεψε την λέξη πατρίδα σε πολεμική ιαχή των ξυπόλυτων και των ξεβράκωτων καθώς εφορμούσαν στα κάστρα και τα παλάτια των τυράννων, το καθήκον της διεκδίκησης και της υπεράσπισης της πατρίδας αποτελεί ότι πιο ιερό για έναν καταπιεσμένο λαό απέναντι σε κάθε μορφή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που με αλαζονεία δηλώνει όπως κάποτε ο βασιλιάς ήλιος, l'etat c'est moi.

Κι από τότε δεν υπάρχει κανένα αυθεντικό κοινωνικό και λαϊκό κίνημα που να μην τίμησε με το παραπάνω αυτήν την ιστορική παρακαταθήκη. Δεν θα είναι ο ελληνικός λαός που θα την προδώσει, όποιον κι αν χρειαστεί να βάλει απέναντι. Κι αυτό δεν είναι απειλή, αλλά υπόσχεση.