Καλώς ήλθατε στην προεπαναστατική Ελλάδα!

Το κλείσιμο του Δημήτρη Καζάκη στη Διεθνή Συνάντηση των Αθηνών, 1/12/2013 Cine Κεραμεικός

Γεωργία Μπάστα: Οι εργασίες αυτής της διεθνούς συνάντησης ολοκληρώνονται τώρα και θα καλέσω στο βήμα τον Γενικό Γραμματέα του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, τον κύριο Δημήτρη Καζάκη  [χειροκρότημα]

Δημήτρης Καζάκης: Αγαπητοί συναγωνιστές, φίλες, φίλοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι

Φτάσαμε στο τέλος μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας διεθνούς συνάντησης σχετικά με το χρέος, το εθνικό νόμισμα και τη δημοκρατία.

Μιλώντας εκ μέρους των συναγωνιστών μου, γιατί εγώ νομίζω ότι αυτό το συναίσθημα το μοιραζόμαστε όλοι, [χειροκρότημα] οφείλω να ομολογήσω ότι η συγκεκριμένη συνάντηση μας βοήθησε να αντιληφθούμε δυο βασικά πράγματαQ

Πρώτο : Δε είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον αγώνα. [χειροκρότημα] Ούτε ο ελληνικός λαός είναι μόνος του. Είναι ένας κοινός εχθρός, που ο κάθε λαός οφείλει να νικήσει πρώτα στη χώρα του πριν τον νικήσει και διεθνώς. [χειροκρότημα]

Δεύτερο : Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων και των εργασιών της διεθνούς συνάντησης ανακαλύψαμε ότι έχουμε κοινές αφετηρίες και κοινούς στόχους, τέτοιους, ώστε να μας επιτρέψουν να οικοδομήσουμε στενότερες σχέσεις κοινού αγώνα και κοινών δράσεων. Ανάμεσά μας οικοδομούνται ήδη σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης που οφείλουν να διακρίνουν τις σχέσεις των λαών μας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συναγωνιστές για την επιτυχία της Συνάντησης.

Πριν προχωρήσω στη διατύπωση μερικών σκέψεων σχετικά με τα ζητήματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών της συνάντησής μας, οφείλω πρώτα να ευχαριστήσω από βάθους καρδιάς την εξαιρετική δουλειά που έγινε από όλους τους συναγωνιστές που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, όπως αυτή η διεθνής συνάντηση. [χειροκρότημα] Και οφείλω να ομολογήσω ότι τα κατάφεραν με επαγγελματισμό, που θα ζήλευαν τα μεγαλύτερα κόμματα και οι μεγαλύτεροι οργανισμοί με εκατομμύρια στη διάθεσή τους. [χειροκρότημα]

Η επιτυχία αυτής της διεθνούς συνάντησης οφείλεται πρωτίστως στους συναγωνιστές - πρώτα και κύρια στο συναγωνιστή τον Θανάση τον Λασκαράτο και όλη την ομάδα διεθνών σχέσεων, [χειροκρότημα], την Μάρα τη Λεβίδη και την Καλυψώ τη Σπανοπούλου που «τα έδωσαν όλα»  [χειροκρότημα] , τη Γεωργία τη Μπάστα και το γραφείο τύπου του ΕΠΑΜ  [χειροκρότημα] , τον Βασίλη τον Καπάνταη και την ομάδα της περιφρούρησης  [χειροκρότημα] , η οποία έδειξε το πόσο καλά οργανωμένο είναι το κίνημα του ΕΠΑΜ, [χειροκρότημα] δεν κινδυνεύει από προβοκάτορες ή άλλες «αβρότητες» του συστήματος, τη Χρύσα τη Βαρθολομαίου που ήταν επικεφαλής της οικονομικής επιτροπής, [χειροκρότημα]  την Έλενα Γκιουζέ και την ομάδα παράδοσης ακουστικών, όλες κυρίες νομίζω είναι [χειροκρότημα] , τα άτομα φυσικά που βοήθησαν εξαιρετικά στη μετάφραση, τις μεταφορές, τη συνοδεία όλων των ξένων καλεσμένων μας και φυσικά όλη την ομάδα διοργάνωσης του συνεδρίου, που είναι αρκετές δεκάδες συναγωνιστές. Συγγνώμη που δεν αναφέρω τα ονόματα, αλλά ξέρετε ότι εδώ δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις - τουλάχιστον μέσα στο ΕΠΑΜ.

Συναγωνιστές, να με συγχωρείτε γι αυτό που θα πω, αλλά βγαίνει από την καρδιά μου: Αισθάνομαι μεγάλη τιμή που αποδέχεστε την ταπεινότητά μου ως συναγωνιστή στον κοινό μας αγώνα. Με αποδέχονται συναγωνιστές οι οποίοι  είχαν διαφορετικές διαδρομές απ’ ό,τι εγώ ή συναγωνιστές που μέχρι χθες ή πριν από την κρίση ή πριν από τη δημιουργία του ΕΠΑΜ θεωρούσαμε ο ένας τον άλλο εχθρό ιδεολογικά ή πολιτικά. Είστε και αποδείξατε ότι είστε καλύτεροι - ΟΙ καλύτεροι.  Γι αυτό και ήμουν και πάντα θα είμαι αισιόδοξος για το πέρας αυτού του αγώνα. Δεν υπάρχει τρόπος να μας νικήσουν. [χειροκρότημα] Ο εχθρός μας είναι ένας : ο κακός μας εαυτός. Και μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μέσα στο ΕΠΑΜ ξέρουμε, μαθαίνουμε να τον πολεμάμε και να τον νικάμε, βήμα το βήμα, συγκεντρώνοντας περισσότερες δυνάμεις, δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό μέσα στο λαό μας, τη φυσική μας κοίτη.

Είμαστε, πριν απ’ όλα τα άλλα, πατριώτες και δημοκράτες!

Τώρα ας έρθουμε στο προκείμενο. Πολλή συζήτηση έγινε για το τι είμαστε. Το ξέρουμε άλλωστε. Το ζούμε καθημερινά. Ρωτάνε διάφοροι, άλλοι από αγνή απορία, από αγνή πρόθεση κι άλλοι από μια ... ειρωνεία ή πονηριά. Τελικά τι είμαστε; Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί; [ακούγεται κάποιος από το κοινό : Άνθρωποι!] Ναι, άνθρωποι είμαστε. Αλλοίμονο! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αν κι εγώ δεν το πιστεύω για όλους τους κυβερνώντες.[χειροκρότημα] Θεωρώ δηλαδή ότι αυτοί που κυβερνούν αυτό τον τόπο - και όχι μόνο αυτό τον τόπο, όπως ακούσαμε και σχεδόν όλες τις χώρες του πλανήτη, είναι μια περίεργη, καρκινογενής μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους, την οποία οφείλουμε να εξαφανίσουμε από τον πλανήτη, γιατί διαφορετικά θα εξαφανίσει αυτή τον πλανήτη. [χειροκρότημα]

Είμαστε όμως πάνω και πρώτα απ’ όλα -διότι η διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα στον πλανήτη  είναι το γεγονός ότι είναι εγκατεστημένος σε πατρίδες. Δεν είναι νομάς. Και σ’ αυτό διαφέρει από τα φύκια, από τα ψάρια, κι από τα ζώα. Αυτή είναι η μεγάλη του διαφορά. Ότι εγκαταστάθηκε κάπου. Και έγραψε την ιστορία του. Την ιστορία των πατεράδων του, των προγόνων του, την ιστορία και τις παραδόσεις ενός ολόκληρου λαού που παλεύει για την ελευθερία με τον τρόπο του. Και είναι αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος που διαμορφώνει τη μεγάλη ποικιλία του ανθρώπινου γένους, που χωρίς αυτήν εξέλιξη ή πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει.

Έτσι λοιπόν είμαστε πατριώτες. Όχι εθνικιστές! Πατριώτες. Και είμαστε πατριώτες, γιατί γνωρίζουμε ότι χωρίς πατρίδα δεν μπορεί να υπάρξει καμιά κοινωνική και πολιτική κατάκτηση προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Ορισμένοι λένε -κι αυτό το ξέρουμε γιατί είναι μια από τις καθημερινότητές μας, ιδιαίτερα όταν προσεγγίζουμε χώρους ή σχήματα της αριστεράς- ότι ο αγώνας είναι ταξικός. Εγώ προσωπικά δεν διαφωνώ. Μόνο που ο ταξικός αγώνας του κεφαλαίου, των χρηματαγορών και του πολιτικού τους προσωπικού είναι για να κατεδαφίσουν τα συγκροτημένα κράτη που οι λαοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αμυνθούν και να κερδίσουν την πολιτική και κοινωνική τους χειραφέτηση. Και επομένως ο δικός τους ταξικός αγώνας δεν έχει καμία σχέση με εθνικές διεκδικήσεις ή πατριωτικά καθήκοντα που μπορεί να συζητάμε -οτιδήποτε. Αντίθετα, ο ταξικός αγώνας των εργατών, των εργαζομένων, της μεγάλη πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων που ζουν από τη δουλειά τους, είναι πρώτα και κύρια η διεκδίκηση της πατρίδας τους για τον εαυτό τους.  [χειροκρότημα]

Και μ’ αυτή την έννοια να κερδίσουν το δικαίωμα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να είναι νοικοκύρηδες και αφεντικά στον τόπο τους. Αυτό είναι το υπέρτατο ταξικό αίτημα της εποχής μας απέναντι σε μια παγκοσμιοποιημένη δικτατορία του κεφαλαίου και των αγορών. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί για εμάς ο αγώνας για εθνική απελευθέρωση και για κοινωνική χειραφέτηση πάνε μαζί. Χέρι με χέρι. Δεν είναι κάτι το διαφορετικό. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, ούτε ήταν ποτέ διαφορετικά στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων και των λαϊκών αγώνων.

Όποιος διαχωρίζει το ταξικό από το εθνικό, το πατριωτικό, ιδίως σήμερα, κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα -ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος- για να περάσει στη μεριά του κεφαλαίου, των χρηματαγορών, και των πολιτικών ολοκληρώσεών του. Κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα για να συνθηκολογήσει με τον ολοκληρωτισμό των αγορών, όπως εκφράζονται σήμερα μέσα από τα υπερεθνικά απολυταρχικά μορφώματα, όπως είναι το ευρώ και η Ευρωπαϊκή ένωση.

Η ευρωπαϊκή απολυταρχία: παλιά ιστορία με νέα μορφή

Δεύτερο: τι είναι το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Παλιά ιστορία ! Για να μην πάω τόσο παλιά, όσο η συζήτηση μάς πήγε, θα πω μόνο ότι στα νεότερα χρόνια, ιδιαίτερα όταν οι λαοί ξεκίνησαν να διεκδικούν την πατρίδα τους απέναντι στην απολυταρχία, ήταν η απάντηση πάντα της μαύρη αντίδρασης απέναντι στα δημοκρατικά αιτήματα των λαών. Ο ευρωπαϊσμός ως ιδεολογία, δεν παρήχθη από κάποιο λαϊκό ή ταξικό κοινωνικό κίνημα. Παρήχθη από τη μαύρη αντίδραση, είτε λέγεται μοναρχική-αριστοκρατική αντίδραση, ή αργότερα φασιστική-ναζιστική αντίδραση. Είναι η ιδεολογία του αποικιοκράτη, όπως παλιότερα ήταν η ιδεολογία των αυτοκρατόρων και των αυτοκρατοριών τους. Είναι κατά βάση ρατσιστική ιδεολογία. Διαφοροποιεί στη βάση των ηπειρωτικών συμφερόντων μεγάλων συγκεντρώσεων κεφαλαίου και δύναμης τους λαούς και φυσικά επιδιώκει την υποδούλωσή τους.

Οι πρώτοι που κατόρθωσαν να θέσουν σε κίνηση την ενωμένη Ευρώπη στην πράξη ήταν οι Ναζί. Καθόλου τυχαίο. Αντικατέστησαν το έθνος με τη ράτσα, τη φυλή, κι αυτό που αρχικά εμφανιζόταν ως εθνικισμός με τη φασιστική του εκδοχή, πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ως ολοκληρωτικός οικουμενισμός, που αναζητά στα πρότυπα των παλιών αυτοκρατοριών τη βίαιη ανάπλαση του κόσμου με όρους νέας τάξης. Αυτοί δημιούργησαν τους όρους. Μιλώντας και για νέα τάξη και για την ενωμένη Ευρώπη.

Να θυμίσω ότι όταν ξεκίνησαν, λίγο πριν τον παγκόσμιο πόλεμο, να βγαίνουν αυτά τα ευρωπαϊκά οράματα των Ναζί, υπήρχαν τάσεις μέσα -αν θέλετε- στην «από δώ μεριά», στα κοινωνικά κινήματα -αν θέλετε-, τάσεις που μέχρι τότε δεν ήξεραν ούτε τι σημαίνει «παλεύω για το δίκιο της αυτοδιάθεσης ή της εθνικής κυριαρχίας και της λαϊκής κυριαρχία στον τόπο μου» που εύκολα μεταπήδησαν στο πλευρό των Ναζί. Δύο ήταν οι τάσεις τότε:

Η πρώτη ήταν αυτή που εκφραζόταν και μέσα στην περίφημη δεύτερη διεθνή, δηλαδή τη δεύτερη σοσιαλιστική εργατική διεθνή, και ήταν η τάση των λεγόμενων «απάτριδων» : «δεν μας χρειάζονται πατρίδες», έλεγε Ερβέ, Γκουστάβ Ερβέ (Gustave Hervé). Το 1907 αντιπαρατέθηκε και με την επαναστατική πτέρυγα και με την ρεφορμιστική πτέρυγα την εποχή εκείνη, γιατί... οι πατρίδες δεν χρειάζονται... Ο Ερβέ προσχώρησε στον εθνικοσοσιαλισμό κατά τη διάρκεια του πολέμου και έγινε Ναζί. Υπήρχαν κι άλλα τέτοια φαινόμενα.

Η άλλη τάση ήταν η περίφημη τάση του ηθικού σοσιαλισμού. «Ε, δε μας κάνουνε τώρα εξεγέρσεις, ιστορίες, επαναστάσεις...Αυτά είναι κακά πράγματα». Ηθικός σοσιαλισμός! Ηθικός κόσμος, ηθικά πλασμένος ... Και βεβαίως πάντα πίστευαν -όσοι πίστευαν- στην παγκόσμια επανάσταση. Το θέμα μας δεν είναι τι γίνεται με τους λαούς! Να κάνουμε μια παγκόσμια επανάσταση! Και έτσι στα τέλη του ΄41 στο κατεχόμενο Βέλγιο, με πρωτοβουλία του επικεφαλής του εργατικού κόμματος,   Ντε Μαν, το οποίο και διέλυσε μετά την είσοδο των Ναζί στο Βέλγιο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι θιασώτες της παγκόσμιας επανάστασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και διαπίστωσαν το εξής χαρακτηριστικό : Η διαμόρφωση μιας ενιαίας Ευρώπης που γίνεται κάτω από τη μπότα του Ναζί κατακτητή ή των SS είναι μια προοδευτική διαδικασία, που γίνεται όμως με βάρβαρο τρόπο· αλλά είναι προοδευτική διαδικασία. Καταργούνται τα σύνορα, συναδελφώνονται λαοί. Δεν έχει σημασία τώρα αν μερικούς τους στήνουν στον τοίχο οι Ναζί κατακτητές γιατί πολεμούσαν για την ελευθερία ή -αν θέλετε- πολεμούσαν για την αποκατάσταση της ελευθερίας της πατρίδας τους. Όχι! Αυτό δεν είναι ταξικό...

Και έτσι αυτοί είπαν το εξής απλό: Εφόσον η ναζιστική μπότα, τα SS και η Βέρμαχτ (Wehrmacht) κατάφερε κάτι το οποίο δεν μπορούσε να κατακτηθεί διαφορετικά, έστω με πολύ βάρβαρο τρόπο, εμείς θα πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρωθεί το έργο των Ναζί και πάνω στην Ενωμένη Ευρώπη, που θα δημιουργήσει βεβαίως η Νέα Τάξη πραγμάτων των Ναζί, εμείς θα επιχειρήσουμε τη δική μας ολοκληρωτική ταξική σοσιαλιστική επανάσταση. Ευχαριστούμε πάρα πολύ, αλλά η διαφορά είναι ότι οι λαοί απάντησαν σε αυτούς τους ανθρώπους: τους μισούς τους εκτέλεσαν ως πράκτορες της Κομαντατούρ (Kommandatur) και των Ναζί και τους άλλος μισούς τους έφαγε η μαρμάγκα της ιστορίας. Ούτε καν τους ξέρει κανείς - μόνο άνθρωποι σαν εμένα, χαρτογιακάδες, που ψάχνουν τα πράγματα στις λεπτομέρειες και στις υποσημειώσεις της ιστορίας. 

Τότε βέβαια οι λαοί έβγαιναν από δημοκρατικά και κοινωνικά κινήματα στα οποία αυτά τα πράγματα ήταν αδιανόητα και έτσι ήταν περιθωριακά. Δυστυχώς σήμερα έχουν κυριαρχήσει σε μεγάλα στρώματα της αριστεράς, για αυτό και έχει ξεφτιλιστεί τελείως αυτό το ρεύμα - που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ικανό να εκφράσει μεγάλες λαϊκές μάζες.

Ο πονηρός τρόπος να συνθηκολογήσεις

Υπάρχουν όμως δύο έξυπνες τοποθετήσεις. Πονηρές! Πείτε τις έξυπνες! Καθώς βλέπουν ότι ο κόσμος αλλάζει αντίληψη, βλέπουν ότι από την τρομοκρατία που ασκούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το όλο σύστημα μαύρης προπαγάνδας που σου λέει «αν φύγεις από το ευρώ, ωωω.... ο ουρανός θα πέσει να σε πλακώσει». Θα προσγειωθούν εξωγήινοι στην Ομόνοια, θά ΄ρθουν οι Νεφελίμ και θα σε κάνουν Ελλοχίμ, τα Εφτάνησα θα γίνουν Τρίνησα και τα Δωδεκάνησα θα γίνουν Οχτάνησα γιατί τα υπόλοιπα νησιά θα βυθιστούν. Όπως μας είπε και ο προηγούμενος Πρωθυπουργός, Τραπεζίτης Πρωθυπουργός, ο κύριος Παπαδήμος... - θυμάστε το λογύδριο, αυτή την  υστερική ομιλία στο Κοινοβούλιο, όπου έλεγε ότι δεν θα έχουμε γάλα για τα παιδιά μας αν φύγουμε από το ευρώ... Προφανώς οι κατσίκες μας θα στερέψουν - δεν δικαιολογείται διαφορετικά- προφανώς τα πρόβατα θα αποκτήσουν τάσεις αυτοκτονίας. Θα ακούσουν «εθνικό νόμισμα» και θα πάθουν όλα υστερία, εγκεφαλικό οι αγελάδες, οπότε δεν θα έχουμε γάλα.... Κι άλλα πολλά τέτοια.

Καθώς όμως αλλάζει η κατάσταση, και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είτε δέχεται ως δεδομένο πλέον ότι πρέπει να πάμε σε εθνικό νόμισμα πάση θυσία, είτε το καλοσκέφτεται και σου λέει «κάτσε ρε φίλε! Εδώ μού έχουν αλλάξει τα φώτα! Κάτι πρέπει να δω κι εγώ εναλλακτικά», έρχονται κάποιοι πονηροί και σου λένε το εξής : «Ναι, δίκιο έχεις! Το εθνικό νόμισμα θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Αλλά δεν πρέπει πρώτα να προετοιμαστούμε ; Δηλαδή να πάμε πρώτα σε ανάπτυξη και μετά να πάμε σε εθνικό νόμισμα»[γέλια] Δεν το ακούμε; Μας το είπε και η Χρυσή Αυγή, αυτή η περίφημη πατριωτική οργάνωση των μαστροπών της νύχτας και των Ναζί. Μας το είπε στο Κοινοβούλιο. «Ναι! Βέβαια! Εθνικό νόμισμα, γιατί κι εμείς πατριώτες είμαστε, αλλά πρώτα ανάπτυξη». Ξέρετε τι λένε; Έχουμε αλυσοδέσει κάποιον, τον έχουμε βάλει κάτω στη γη και τον βιάζουμε συστηματικά, κι έρχεται κάποιος και του λέει : «όχι, το θέμα δεν είναι να σπάσεις τα δεσμά σου! Το θέμα είναι πρώτα να πετάξεις και μετά να σπάσεις τα δεσμά σου». Τον βαράς ή δεν τον βαράς;

Το δεύτερο, παραλλαγή του πρώτου: να διαπραγματευτούμε πρώτα και μετά να πάμε στο εθνικό νόμισμα. Δηλαδή να τους δώσουμε κάθε δυνατότητα να πάρουν αντίμετρα εναντίον μας, να μας αλλάξουν τα φώτα, να βουλιάξουν τη χώρα ολόκληρη και μετά, με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, απόλυτα κατεστραμμένοι, να πάμε σε εθνικό νόμισμα. Είναι παλαβό αυτό το πράγμα! Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει διαπραγμάτευση ούτε μιάς εβδομάδας. Έχει χίλιους οχτακόσιους επιπλέον άνεργους κάθε μέρα. Ρευστότητα μηδενική. Δε συζητάμε για τις οικογένειες φτώχεια, εξαθλίωση και τα λοιπά. Αυτά τα ξέρουμε, τα ζούμε καθημερινά. Τι πάμε να διαπραγματευτούμε; Τι ακριβώς; Το θάνατό μας; Κι εδώ να σας πω κάτι. Η επιστήμη λέει το εξής : οι νομισματικές αλλαγές πρώτα γίνονται και μετά ανακοινώνονται. Γιατί; Για να μπορέσεις να αποφύγεις τις χειρότερες των συνεπειών, την άγρια κερδοσκοπία που μπορεί να γίνει με τη νομισματική μεταβολή και φυσικά τα αντίμετρα που θα πάρουν εναντίον σου. Είσαι παλαβός; «Ξέρετε, εγώ θα φύγωωω...» Και θα σου πούνε «Ναι, βρε παιδί μου, έλα να το κουβεντιάσουμε...»

Πρόσφατα μέσα στο πλαίσιο της συζήτησης που κάνουμε, για παράδειγμα με άλλες δυνάμεις, κάποια στιγμή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μου είπαν ότι στη συνάντηση του κυρίου Τσίπρα με τον ομόλογό του από τους Πράσινους, που μιλούσε όμως εκ μέρους της Γερμανίας (καθότι εκεί είναι κρατικά τα κόμματα- αυτοί επινόησαν τον όρο «κομματικό κράτος - Parteistaat»), αυτός λοιπόν τους είπε : «Τι θέλετε;» «Να διαπραγματευτούμε» «Βεβαίως! Και δεν σάς μιλάω ως Πράσινος, αλλά ως εκπρόσωπος της Γερμανικής Κυβέρνησης. Βεβαίως! Να διαπραγματευτούμε.» « Αλλά από μηδενικής βάσης» «Βεβαίως! Αλλά, όσο θα διαπραγματευόμαστε, δεν θα πάρετε κανένα μέτρο στην Ελλάδα που θα αντίκειται στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα σας. Και ελάτε να διαπραγματευτούμε όσο θέλετε...» Καταλαβαίνετε; Απλό! Εγώ το έλεγα από μόνος μου όταν συζητούσαμε για την διαπραγμάτευση εντός ευρώ και είναι λογικό. Κι εμένα αν βάζατε στο επιτελείο τους, αυτό θα τους έλεγα : «Διαπραγμάτευση θέλουν τα παιδιά; Ας έρθουνε!» Να δούμε τη γλύκα... Ποιος αντέχει περισσότερο μ’ αυτή την κατάσταση ελεύθερης πτώσης, διάλυσης της οικονομίας της χώρας.

Το ευρώ είναι η πρώτη κίνηση που κάνεις. Και το κάνεις μια νύχτα πριν ή ένα εικοσιτετράωρο πριν ή όσο μπορείς πιο κοντά στη μεγάλη πολιτική μεταβολή που θα ετοιμάσει ή θα οργανώσει ή θα επιχειρήσει και θα επιβάλει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ετοιμάζεται η νομισματική μεταβολή με ακρίβεια στρατιωτικής επιχείρησης, γιατί πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτρέψεις τυχόν αντίποινα ή οτιδήποτε άλλο συμβεί στη χώρα σου. Και αυτό θα συμβεί ή θα ετοιμαστεί το σχέδιο και θα μπορέσει να επιβληθεί στην διαδικασία που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιβάλει την αποχώρηση από το ευρώ.

Η επιλογή του διπλού κατοχικού νομίσματος

Πριν από μερικές εβδομάδες, στις αρχές του Νοεμβρίου, για να είμαστε λίγο υποψιασμένοι, έγινε συνέδριο εδώ στην Αθήνα, που χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Ford -πάρα πολύ γνωστό ίδρυμα, το γνωρίζουμε από την εποχή του εμφυλίου - και το Levy Ιnstitute του Bard College της Νέας Υόρκης, όπου βεβαίως στο board of trustees τελείως τυχαία είναι η Αμερικανίδα σύζυγος του κυρίου Soros, ο Levy είναι κι αυτός ένας από τους μεγαλύτερους χρηματιστές, και τελείως τυχαία όλοι αυτοί οι τύποι ήρθαν εδώ να μας «πουλήσουν» μια ιδέα. Εφόσον έχετε πρόβλημα με το ευρώ και το ευρώ λόγω της σκληρότητάς του δεν σας δίνει τη δυνατότητα ρευστότητας, να έχετε το ευρώ, αλλά να έχετε κι ένα άλλο νόμισμα δίπλα.

Να επαναληφθεί δηλαδή αυτό που υπέστη η ελληνική οικονομία είτε υπό την κυριαρχία του γαλλικού χρυσού φράγκου στη λατινική ένωση τη δεκαετία του 1870 και ‘80, που οδήγησε στην κατά σειρά τρίτη επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού Κράτους το 1893, είτε να επαναληφθεί αυτό που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με την κυριαρχία της βρετανικής χρυσής λίρας στερλίνας σε όλο το μεσοπόλεμο, που οδήγησε βέβαια στην τέταρτη επίσημη χρεωκοπία του ελληνικού Κράτους το1932 (ζωή νά ΄χουμε, αυτή είναι η πέμπτη, και αν την λύση, την απάντηση, δεν τη δώσει ο λαός, θα είναι η τελική γι αυτή τη χώρα· απ΄αυτήν δεν μπορεί να ξεφύγει η χώρα) ή αυτό που υπέστη η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια της κατοχής, οπότε οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εξέδιδαν το γερμανικό στρατιωτικό μάρκο και την δραχμή κατά τη δική τους ισοτιμία και κατ’ αυτόν τον τρόπο κατάκλεβαν ολόκληρη τη χώρα και την οδήγησαν φυσικά στην πείνα - αυτό είναι γνωστό.

Ο κοινωνικός και πολιτικός χαρακτήρας του δημόσιου χρέους

Τώρα, αυτή είναι η πρώτη πράξη και ταυτόχρονα πρέπει να κάνουμε άλλη μια με το ζήτημα του χρέους. Τι κάνεις με το χρέος; Καταρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το ζήτημα του χρέους δεν είναι δημοσιονομικό ζήτημα. Γιατί δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει επηρεάσει ακόμα και τον τρόπο που σκεφτόμαστε μερικές φορές. Σου λέει ότι είναι δημοσιονομικό. Τι είναι το χρέος; Είναι ότι έχω έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο ή έχω δημοσιονομικό έλλειμμα, οπότε δανείζομαι για καλύψω τα ελλείμματα. Δεν είναι αυτό! Όποιος προσεγγίζει το δημόσιο χρέος από μια στενή δημοσιονομική σκοπιά, χάνει την ουσία. Το δημόσιο χρέος εκφράζει, όπως εξέφραζε πάντα, σχέσεις εξουσίας, ισχύος, εκμετάλλευσης και υποδούλωσης. [χειροκρότημα] Δεν είναι απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Αν λοιπόν αναλύσει κανείς τον κρατικό δανεισμό και το δημόσιο χρέος απ’ αυτή τη σκοπιά, θα ανακαλύψει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πλευρές:

Πρώτον: Το δημόσιο χρέος είναι ένας από τους βασικούς ιστορικούς τρόπους που εξασφάλισαν ότι το κράτος -οποιοδήποτε κράτος , από το πιο δυνατό, μέχρι το λιγότερο δυνατό- πέρασε και συνεχίζει να βρίσκεται στα χέρια μιας ιδιαίτερης τάξης : της αριστοκρατίας του χρήματος όπως την έλεγαν οι κλασικοί. Αυτή, η πιο παρασιτική απ’ όλες τις τάξεις, που κερδίζει μέσω χρεωστικών απαιτήσεων, που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, από το μεροδούλι-μεροφάι ενός ολόκληρου έθνους, είναι αυτή που με τον τρόπο του δημόσιου χρέους εξαγοράζει ολόκληρο το κράτος. Στη βάση του δημόσιου χρέους δημιουργήθηκε το σύγχρονο πολιτικό, οικονομικό, τραπεζικό σύστημα. Αν δεν υπήρχε το δημόσιο χρέος, δεν θα είχαμε κεντρική τράπεζα. Δεν θα είχαμε σύστημα φορολογίας όπως το ξέρουμε σήμερα. Δεν θα είχαμε εξαγορασμένα ή ξεπουλημένα πολιτικά κόμματα, τα οποία προσπαθούν να διευθετήσουν τη διαδοχή τους στην εξουσία μέσα από τη μετατροπή του κράτους σε κομματικό φέουδο, για να μπορούν να μοιράζουν μέσα στην πελατεία τους και να εξασφαλίζουν τη θέση τους στην εξουσία. Όλα αυτά ιστορικά (αν και δεν έχω το χρόνο να το αναλύσω τώρα) είναι προϊόν του δημόσιου χρέους.

Δεύτερον : Το δημόσιο χρέος αντιπροσωπεύει μια μορφή απατηλού, εντελώς εικονικού και πλασματικού κεφαλαίου, που συνίσταται σε χρεωστικές απαιτήσεις από το κράτος και δια μέσου του κράτους από ολόκληρη την κοινωνία. Είναι αυτό το παρασιτικό στοιχείο που τονίσαμε προηγουμένως.

Τρίτον : η κερδοσκοπία με τα κρατικά χρεώγραφα, ομόλογα, έντοκα γραμμάτια και άλλα και το δημόσιο χρέος αποτελεί μια από τις βασικές λειτουργίες αυτού που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «γενικευμένη υποτίμηση της αξίας του κεφαλαίου και -κυρίως- της παραγωγής» , πρώτα και κύρια βεβαίως του πλασματικού (κεφαλαίου) σε συνθήκες κρίσης, ενώ ταυτόχρονα συνιστά και μια από τις κύριες διεξόδους για το τεράστιο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο - κι αυτό το βλέπουμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο περισσότερο χρηματικό κεφάλαιο συσσωρεύεται σε λίγα συγκριτικά με τον πληθυσμό χέρια που συσσωρεύεται, τόσο λιγότερες δυνατότητες έχει να τοποθετηθεί στην παραγωγή και να κερδίσει με τον παραδοσιακό τρόπο : εκμεταλλευόμενο την εργατική δύναμη των εργαζομένων και δημιουργώντας επιχειρηματική κερδοφορία. Αυτό το κεφάλαιο που δεν μπορεί να τοποθετηθεί εκεί, αναγκαστικά πρέπει είτε να πεθάνει, ν’ απαξιωθεί ολοκληρωτικά, ή να γίνει τοκοφόρο. Για να γίνει τοκοφόρο, να αποφέρει δηλαδή τόκους, θα πρέπει να βρει κόσμο να δανείσει.

Και όταν λοιπόν σήμερα πενήντα τράπεζες -κι αυτό είναι βεβαιωμένο, σας το λέω από τις μελέτες που υπάρχουν- πενήντα τράπεζες στον κόσμο διαθέτουν και κινούν χίλια διακόσια τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή περίπου είκοσι με εικοσιπέντε φορές το παγκόσμιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, το παγκόσμιο ΑΕΠ, αυτό το κεφάλαιο θα πρέπει να βρει διεξόδους όχι στην παραγωγή, δεν επαρκεί, αλλά στο δανεισμό. Είτε άμεσα θα πρέπει να φορτώσουν με χρέη τα νοικοκυριά , τις επιχειρήσεις, τα κράτη, είτε έμμεσα, δια μέσου πιστωτικών τίτλων. Δια μέσου δηλαδή τραπεζών, που η διόγκωσή τους τούς επιτρέπει να γίνουν super-market πιστωτικών προϊόντων. Και όχι να επιτελούν τον κλασικό τραπεζικό ρόλο που πρέπει να έχει μια τράπεζα, δηλαδή της διαμεσολάβησης. Είναι, όπως λένε οι Αμερικανοί οικονομολόγοι, «βιομηχανία πίστης». Εμείς δεν θέλουμε βιομηχανία πίστης. Εμείς θέλουμε πραγματικές βιομηχανίες, να δουλεύει ο κόσμος, να υπάρχει παραγωγή και τράπεζες που να ενισχύουν ή να στηρίζουν την δυνατότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας και της παραγωγής γενικότερα.

Τέταρτον : Με το δημόσιο χρέος δεν κινήθηκε μόνο ολόκληρο το σύστημα κερδοσκοπίας που συντηρεί και αναπαράγει τη χρηματαγορά στον καπιταλισμό, αλλά και το διεθνές πιστωτικό σύστημα. Γι αυτό κι ο δανεισμός σε ιδιώτες και κράτη υπήρξε η πρώτη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου που γνώρισε ο κόσμος. Και μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτού του τύπου η εξαγωγή κεφαλαίου άρχισε ν’ αναπτύσσεται μετά το 1815 όταν η Βρετανία είχε συσσωρεύσει τεράστια κεφάλαια λόγω της επικράτησής της και στην ήπειρο, και σκεφτόταν με ποιο τρόπο μπορεί να επιβληθεί ή να διευρύνει τις αγορές της, όχι απαραίτητα μέσα από τις πολεμικές επιχειρήσεις (διότι την φορτώνανε με χρέη), αλλά μέσω άλλου τρόπου. Δηλαδή μέσω του City του Λονδίνου, μέσω του τραπεζικού κέντρου, που  συγκέντρωνε όλο αυτού του τύπου το κεφάλαιο. Κι έτσι διαμορφώθηκαν οι λεγόμενες εξαγωγές κεφαλαίου.

Ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της εξαγωγής κεφαλαίου είμαστε εμείς. 1823, 1824 δύο μεγάλα δάνεια που δόθηκαν στη Ελλάδα με όρους αποικιοκρατικούς. Και μάλιστα, καθότι οι Βρετανοί χρηματιστές ήταν έξυπνοι, σου λέγανε «αυτοί παλεύουν για την ανεξαρτησία τους, αλλά δεν πρόκειται να κερδίσουν». Οπότε τι γίνεται; Μας βάλανε - ή μάλλον τους εκπροσώπους, γιατί δεν έχουμε καμιά σχέση μ’ αυτούς- βάλανε λοιπόν και υπογράψανε αυτοί όχι το ελληνικό κράτος ως υπόχρεο απέναντί τους, αλλά το ελληνικό έθνος. Μάλλον - την έννοια έθνος δεν την ξέρανε οι Βρετανοί, ούτε τη χρησιμοποιούσανε εκείνη την εποχή - το ελληνικό γένος. Είτε είσαι υπό οθωμανικό ζυγό, είτε είσαι ανεξάρτητος, σαν γένος χρωστάς στους Βρετανούς. Επομένως το πρόβλημα της απαλλαγής της κοινωνίας και της οικονομίας από το χρέος είναι μια από τις βασικότερες πολιτικές επιδιώξεις ή οφείλει να είναι μια από τις βασικότερες πολιτικές επιδιώξεις -πολιτικές επιδιώξεις, το ξανατονίζω- ενός λαού.

Άλλωστε από την εποχή που γεννήθηκε το χρήμα ως μέσο έκφρασης αξιών στη συναλλαγή και ως μέσο αποθησαυρισμού, μαζί του γεννήθηκε και ο τόκος. Από τότε η ανθρωπότητα παλεύει με το χρέος, την υπερχρέωση και την υποδούλωση του ανθρώπου, ακριβώς δια μέσου του τόκου (και του δανεισμού βεβαίως) στο δανειστή ή στον κάτοχο του χρήματος. Από την εποχή του Χαμουραμπί, του κώδικα του Χαμουραμπί, 2520 π.Χ. , η ανθρωπότητα αγωνίζεται να απαλλαγεί από αυτού του είδους τα δεσμά. Οι κοινωνίες που κατόρθωσαν να το κάνουν αυτό, δημιούργησαν προϋποθέσεις ανάπτυξης - όχι ανάπτυξης με τη γενική έννοια, αλλά με την πολιτισμική έννοια, δημιούργησαν έναν εξαιρετικό πολιτισμό, βασισμένο σε μια ανθρωποκεντρική λογική-φιλοσοφία και στη δημοκρατία. Οι πρώτοι βεβαίως και δεν είναι τυχαίο ότι διαμορφώθηκε εδώ, στην Αθήνα. Και πώς ξεκίνησε; Με τη σεισάχθεια του Σόλωνα. [χειροκρότημα] Δηλαδή έσειε το άχθος, ξεφόρτωσε τα πληβειακά στρώματα του λαού απ’ τα τεράστια χρέη, που τον εξανάγκαζαν να πουλάει το κορμί του και την οικογένειά του για δούλο, προκειμένου να ξεπληρώσει τα χρέη του. Και στη βάση αυτής της σεισάχθειας οικοδομήθηκε η κλασσική αρχαία δημοκρατία. Και ακριβώς εξ αιτίας του χρέους που συσσωρεύτηκε στους ύστερους χρόνους κατέρρευσε η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία. Το ίδιο συνέβη και με την αρχαία Ρώμη κ.λ.π.

Τι είναι λοιπόν ρεαλιστικό να κάνει κανείς; Η ιστορία, επειδή μιλάμε ρεαλιστικά, αν είναι ρεαλιστικό να διαγράψουμε τα χρέη ή όχι, η ιστορία είναι γεμάτη από ερείπια σχεδίων και προτάσεων για διαγραφή ή μείωση των χρεών ως αποτέλεσμα της καλής θέλησης των δανειστών. Τ’ ακούμε και σήμερα : «να πάμε να τα βρούμε με τους δανειστές», «να διαπραγματευτούμε», «να τους πείσουμε», «να μας πείσουν», «να μας κάνουν» - κι οτιδήποτε. Εγώ σας εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να βγάλετε τίποτα. Γιατί μπορεί να σου λένε «εντάξει, πες μου ένα παράδειγμα κάποιας χώρας που διέγραψε μονομερώς το χρέος» - και μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας το 1939, το χρέος προς το Βέλγιο, αλλά εγώ θα ρωτήσω ανάποδα : «πείτε μου μια χώρα που διέγραψε οικειοθελώς, με τη θέληση ή τη συμφωνία των δανειστών της το χρέος, έστω και μέρος αυτού, και ευτύχησε ο λαός της». Δεν υπάρχει ούτε μία από τον 19ο αιώνα. Η διαγραφή του χρέους είναι πάντα πολιτική πράξη ενός κυρίαρχου λαού, για να μπορέσει να αποβεί υπέρ του, για να μην έχει συνέπειες και ανταλλάγματα εις βάρος του, που βεβαίως θα τα δημιουργήσουν οι δανειστές, προκειμένου να διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους ή υπό την εκμετάλλευσή τους αυτές τις χώρες και τους λαούς.

Μόνο ο πεισματικός αγώνας των λαών μπόρεσε να μας δώσει τα μόνα πρακτικά παραδείγματα διαγραφής του χρέους χωρίς ανταλλάγματα προς τους δανειστές καταστροφικά για τους λαούς και τις χώρες. Πρέπει λοιπόν να πάμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους με τον αγώνα του λαού. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για μάς. Το βασικό νομικό και πολιτικό εργαλείο για να τα καταφέρουμε είναι η κατάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. [χειροκρότημα] 

Μόνο μ΄αυτό τον τρόπο μπορούμε να επιφέρουμε διαγραφή του χρέους που είναι τόσο αναγκαία για να πούμε ότι μπορούμε έστω να σταθούμε στα πόδια μας. Γιατί εδώ δε συζητάμε ακόμα για ανάκαμψη. Εδώ συζητάμε να ξεφορτωθούμε τα βάρη που μάς συνθλίβουν. Και πώς μπορούμε να κατακτήσουμε την εθνική και λαϊκή κυριαρχία;  Μόνο με έναν τρόπο : την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος αποικιακής κατοχής μέσα από μια  παλλαϊκή εξέγερση [χειροκρότημα] που θα βασίζεται στην πατριωτική ενότητα του ελληνικού λαού [χειροκρότημα]. Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος.  Δε μας έχουν αφήσει καμιά άλλη επιλογή. Το ξέρουμε όλοι. Τα δοκιμάσαμε όλα : διαμαρτυρίες, απεργίες, φωνές μούντζες, ό,τι θέλετε. Και λοιπόν; Εισπράξαμε ξύλο, βάρβαρο χημικό πόλεμο, κι επιπλέον στρατούς κατοχής στην πραγματικότητα με μισθοφόρους ή με πραιτοριανούς,...   Λοιπόν, δε μας έχουν αφήσει καμιά άλλη επιλογή.  Κι όπως έλεγε και ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1876, οι λαοί ποτέ δεν είναι υπεύθυνοι για τις επαναστάσεις τους. Υπεύθυνες είναι πάντα οι κυβερνήσεις που τις κάνουν ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΕΣ. [χειροκρότημα]

Κι αυτή η επανάσταση που έχουμε μπροστά μας - και ας ξεκαθαρίσουμε τον όρο, γιατί ορισμένοι, είτε επηρεασμένοι από την προπαγάνδα, είτε από τα ασφαλίτικα εγχειρίδια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κατά κόρον, ακούνε «επανάσταση» και νομίζουν «αίμα, χάος, χαμός». Όχι!  Επανάσταση είναι η δυνατότητα του λαού του ίδιου σε πρωτογενές επίπεδο να δημιουργήσει δικό του Δίκαιο, παρά και ενάντια σε όλο το οικοδόμημα του Δικαίου που του έχει επιβληθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτό είναι η επανάσταση. Και σε τούτον εδώ τον τόπο το επιχειρήσαμε 17 φορές μετά την έξωση του Όθωνα το 1862. 17 φορές, ετούτος ο λαός. Κι αυτή η επανάσταση δεν έχει μόνο καταστεί αναπόδραστη, αλλά οφείλει να στεφανωθεί με μια παλλαϊκή εθνοσυνέλευση με συντακτική αρμοδιότητα, δηλαδή με τη δυνατότητα να υπάρξει νέο σύνταγμα [χειροκρότημα], γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να πει ο λαός στους δανειστές του : «με τους προηγούμενους ! Εδώ νέο μαγαζί υπό νέα διεύθυνση. Με τους προηγούμενους ».[χειροκρότημα] Κι αν ρωτήσουν πού θα τους βρουν, στις φυλακές θα τους βρουν. [χειροκρότημα] Εκεί που τους αρμόζει. [χειροκρότημα]

Να γιατί δημιουργήθηκε το ΕΠΑΜ

Για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκε το ΕΠΑΜ. Για το σκοπό αυτό οργανώνει και προετοιμάζει τις λαϊκές δυνάμεις. Κι αυτή η παλλαϊκή εξέγερση ήδη κυοφορείται στα σωθικά της κοινωνίας. Ο λαός δεν επιθυμεί πια να τον κυβερνούν όπως τον κυβερνούσαν αυτοί που τον κυβερνούσαν. Κι αυτοί που τον κυβερνούν ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να κυβερνήσουν παρά μόνο με το φόβο και την τρομοκρατία. Η συνταγή αυτή από μόνη της είναι εκρηκτική. Κι όπως διδάσκει η ιστορία, συνιστά το πρελούδιο πριν από κάθε μεγάλη κοινωνική επανάσταση. Καλώς ήρθατε στην προεπαναστατική Ελλάδα! [χειροκρότημα]. Η διεκπεραίωση με τον καλύτερο, ομαλότερο και με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες  αυτής της ιστορικής αποστολής του ελληνικού λαού είναι το καθήκον που έχει βάλει στον εαυτό του το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο. [χειροκρότημα]

Αγαπητοί συναγωνιστές, φίλες, φίλοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι, με ιδιαίτερη χαρά ακούσαμε να τίθεται στο τραπέζι η πρόταση για μια διεθνή οργάνωση κινημάτων [χειροκρότημα] με βάση την κοινή φιλοσοφία και τις κοινές θέσεις που φαίνεται να υπάρχουν μεταξύ μας. Είναι κάτι με το οποίο συμφωνούμε απόλυτα. Με ιδιαίτερη προσοχή παρακολουθήσαμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις και συζητήσαμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά μ’ αυτή τη διεθνή οργάνωση, τον τρόπο συγκρότησης και το εύρος της. Εμείς ως ΕΠΑΜ οφείλουμε να δηλώσουμε ότι θα θέλαμε να δούμε τη γέννηση και τη συγκρότηση μιας διεθνούς οργάνωσης αυθεντικά λαϊκών κινημάτων που θα μπορεί να συμβάλει άμεσα και πρακτικά στην πάλη κάθε λαού ξεχωριστά για τη δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Για να γίνει όμως αυτό και για να οικοδομηθεί σε γερά θεμέλια ειλικρινών σχέσεων και αλληλεγγύης μεταξύ μας, αλλά και ανάμεσα στα κινήματα και τους αγωνιστές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν από εδώ κι εμπρός, στην πορεία, προτείνουμε την προσέγγιση «βήμα το βήμα». Ας ξεκινήσουμε αρχικά με την ίδρυση ενός διεθνούς δικτύου κινημάτων και πολιτών, με σκοπό τον γενικό συντονισμό των δράσεων και την αλληλοενημέρωση. Ας δοκιμαστούμε πρώτα στον τρόπο που μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, αλλά και στον τρόπο πρακτικής συνδρομής του ενός στη δράση του άλλου, με σκοπό την αλληλοϋποστήριξη. Κατά τη γνώμη μας, για να μπορέσει το διεθνές δίκτυο να είναι αληθινά διεθνές, δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο στις χώρες της Ευρώπης ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά θα πρέπει να αγκαλιάσει όσο περισσότερα κινήματα μπορεί από χώρες εντός και εκτός Ευρώπης [χειροκρότημα] παρά το γεγονός ότι είναι κατανοητό ότι ένα από τα βασικά μέτωπα σήμερα που σε διεθνές  επίπεδο αντιμετωπίζουν οι λαοί είναι αυτό το τερατούργημα, ο Λεβιάθαν, για να χρησιμοποιήσουμε τον Χομπς (Hobbes), που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωζώνη, ευρώ.

Απώτερος στόχος του διεθνούς δικτύου οφείλει να είναι η συγκρότηση ενός παγκόσμιου κινήματος εναντίον της ολιγαρχίας των αγορών, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και των υπερεθνικών μηχανισμών διάλυσης των εθνών και υποδούλωσης των λαών. Αφετηρία αυτού του διεθνούς δικτύου πρέπει να είναι -κατά τη γνώμη μας- το τρίπτυχο : εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση [χειροκρότημα]. Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. [χειροκρότημα] για όλους τους λαούς και για όλες τις χώρες χωρίς εξαιρέσεις, όπου τα δικαιώματα του ατόμου, ως εργαζόμενου και ως πολίτη, με πρώτο και κύριο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα στην εργασία και στην προσωπική και συλλογική αξιοπρέπεια θα πρέπει να είναι σεβαστά απ’ όλους χωρίς προϋποθέσεις.

Στο διεθνές αυτό δίκτυο θα μπορεί να συμμετάσχει όποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην παντοκρατορία του κεφαλαίου και των υπερεθνικών ολοκληρώσεων από τη σκοπιά της ελευθερίας, της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αναγέννησης των λαών της Ευρώπης και διεθνώς. Κάθε κίνημα, σχήμα ή μεμονωμένος αγωνιστής, πολίτης, που θα ζητήσει να ενταχθεί στο δίκτυο και θα ενταχθεί σ’ αυτό, θα κρατά πλήρως την αυτοτέλεια στη δράση του και στον τρόπο σκέψης του. Δεν θα υπάρχει κανενός είδους κεντρικό καθοδηγητικό όργανο. Κι έτσι κάθε κίνημα, σχήμα ή μεμονωμένος αγωνιστής που επιλέγει να συμμετάσχει, διατηρεί την ελευθερία της σκέψης και των κινήσεών του, συμμετέχει ισότιμα με όλους τους άλλους στην κοινή προσπάθεια, και οφείλει να συμβάλλει άμεσα και πρακτικά στην οικοδόμηση σχέσεων αδελφοσύνης ανάμεσα στα κινήματα και τους αγωνιστές από όλες τις χώρες.

Το ΕΠΑΜ υπόσχεται να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία αυτού του διεθνούς δικτύου και σαν πρώτο βήμα «βλέπει» τη δημιουργία ενός κέντρου πληροφόρησης και αλληλογραφίας με όλα τα κινήματα, τους αγωνιστές και τα πολιτικά σχήματα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν ή να συντονιστούν σ’ αυτόν τον κοινό αγώνα. Το κέντρο αυτό μπορεί να λειτουργήσει άμεσα από ένα δίκτυο ανταποκριτών, για παράδειγμα, σε κάθε χώρα, με σκοπό να τροφοδοτούν με ειδήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις για την κατάσταση των λαών και των χωρών τους - κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για όλους μας, αν σκεφτεί κανείς το «σιδηρούν παραπέτασμα» που έχει επιβληθεί στην ενημέρωση από τα ελεγχόμενα μέσα. Επίσης το ΕΠΑΜ θεωρεί ότι αποτελεί εξαιρετικά ανάγκη η από κοινού διοργάνωση περιοδειών εκπροσώπων των κινημάτων όπου κριθεί από κοινού ότι χρειάζεται, με σκοπό την ενίσχυση των κινημάτων, της οργάνωσης και της δράσης τους μέσα στο λαό σε κάθε συγκεκριμένη χώρα. [χειροκρότημα]

Με τον τρόπο αυτό ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλο να πλατύνει τις αναφορές του και να ενσωματώσει την πρακτική πείρα που υπάρχει γύρω από τον τρόπο οργάνωσης και δράσης σε κάθε χώρα. Εμείς στην Ελλάδα το βρίσκουμε απαραίτητο και δεσμευόμαστε αφενός ν’ αναλάβουμε το ταχύτερο δυνατό την οργάνωση μιας τέτοιας περιοδείας ομιλιών και μαζικών εκδηλώσεων ανά την Ελλάδα με εκπροσώπους από τα άλλα κινήματα των υπολοίπων χωρών, και κυρίως των ομοειδών, δηλαδή αυτών που βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, και αφετέρου να συνδράμουμε στη διοργάνωση ανάλογων δράσεων όπου αλλού, σε όποια χώρα μας ζητηθεί. Στόχος μας είναι να δείξουμε ότι κανένας λαός, κανένα κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης δεν είναι μόνο του ενάντια στον υπερεθνικό Μολώχ (Moloch) της αυτοκρατορίας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.

Είμαστε όλοι μαζί κι από κοινού παλεύουμε για μια νέα Άνοιξη των Λαών στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς. [χειροκρότημα] Ας γίνει η μάχη των λαών μας εναντίον της υπερεθνικής απολυταρχίας του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης το λίκνο για την αναγέννηση των πιο θεμελιωδών αιτημάτων της Δημοκρατίας, για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, όπου ο κάθε λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι νοικοκύρης στον τόπο του. Μόνο ένας λαός ελεύθερος και κυρίαρχος στην πατρίδα του μπορεί να αναγνωρίσει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα και σ’ όλους τους άλλους λαούς. Αυτό είναι άλλωστε και το αληθινό νόημα του διεθνισμού, όπως το διατύπωσαν με τα έργα και τον αγώνα τους γενιές και γενιές λαών, κοινωνικών και εργατικών κινημάτων, ενάντια στην τυραννία, την απολυταρχία, τον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, το φασισμό και το ναζισμό εδώ και δυο αιώνες. Κι όπως -να μου επιτρέψετε- όπως έλεγε ένα παλιό αντάρτικο τραγούδι, όταν ο λαός μας σύσσωμος πολεμούσε τον ναζί κατακτητή και προσδοκούσε μια ελεύθερη και λαοκρατική Ελλάδα, «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά». [χειροκρότημα]

Ευχαριστώ πολύ