Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Περί καπιταλισμού και σοσιαλισμού.


Ένας φίλος έγραψε μ’ αφορμή το άρθρο μου για τον «σοσιαλισμό του δικηγοράκου» τα εξής:

Γι’ αυτό και σήμερα ούτε που διανοούνται ότι μπορεί ο λαός με την πάλη του να ανατρέψει τα πάντα ακόμη και πάνω στο γενικό έδαφος του καπιταλισμού. Να κερδίσει μάχες ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, οι οποίες μπορούν να ξεθεμελιώσουν ριζικά το καθεστώς που επιβάλλουν οι αγορές ακόμη κι εντός του καπιταλισμού. Αρκεί ο λαός και οι εργαζόμενοι μέσα από τις δικές τους οργανώσεις να δίνουν την μάχη για κάθε σπιθαμή εχθρικού εδάφους, να μην αποδέχονται κανένα τετελεσμένο ή δεδομένο γεγονός μόνο και μόνο επειδή το επιβάλλουν οι ισχυροί. δημητρη το
παραπανω αποσπασμα απο το κειμενο σου ειναι αυτο.εχω ερωτηματικα ομως.ο λαος μπορει να ανατρεψει τα παντα ακομη και στο γενικο εδαφος του καπιταλισμου.οτι λεει ο συριζα,ποια ειναι η διαφορα?παλη μεσα στον καπιταλισμο λεει και ο συριζα.ας αφησουμε στην ακρη το νομισμα.το επαμ προτεινει τι εναντι του καπιταλισμου?το σοσιαλισμο?τον κομμουνισμο?αυτο δεν το εχω καταλαβει.κοιτα δημητρη κανεις δε λεει στον κοσμο οτι ο καπιταλισμος τελειωσε,κι οτι πρεπει να γινει στροφη στο σοσιαλισμο.ξερεις γιατι?γιατι θα παρει 3%.κι ας ειναι και ο αινσταιν.εχουμε και λεμε λοιπον.η τρικομματικη προτεινει αγριο νεοφιλελευθερισμο ως μοντελο.ο συριζα το δρομο προς το σοσιαλισμο παλευοντας μεσα στην εε και το ευρω.οι ανελλ μεσα στον καπιταλισμο με ευρω και μεσα στην εε.το κκε εξω απο την εε εξω απο το ευρω κοινωνικοποιηση των τομεων στρατηγικης σημασιας με στοχο τον σοσιαλισμο.αυτη την εικονα βλεπω εγω προσωπικα.εσυ απο αυτα που εγω καταλαβαινω αν και με μπερδευεις λιγο,προτεινεις να παλεψουν οι εργαζομενοι μεσα στον καπιταλισμο με εθνικο νομισμα να τον ανατρεψουν για να φερουν τι????το σοσιαλισμο που θα λεγεται καπως διαφορετικα?φωτισε με λιγο γιατι τα πραγματα τρεχουν γρηγορα σε σχεση με περυσι.αν προτεινεις παλη των εργαζομενων,εξοδο απο το ευρω και κοινωνικοποιηση μεσων παραγωγης αυτο δεν οδηγει στο σοσιαλισμο??θα ηθελα οταν μπορεσεις να κανεις ενα ξεκαθαρισμα,γιατι μπλεκονται τα πραγματα.ευχαριστω και καλη δυναμη

Η δική μου απάντηση:

Αντιλαμβάνεσαι στατικά τον καπιταλισμό, αλλά και τον σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα μονοσήμαντο σύστημα. Εμπεριέχει την άρνησή του κι αυτή δεν είναι μόνο η ύπαρξη του νεκροθάφτη του, δηλαδή των εργατών. Εμπεριέχει όλα τα αναγκαία μέσα και μορφές που μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβασή του. Η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού συνοδεύεται αναγκαστικά από την αλματώδη κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής ευρύτερα. Μόνο που αυτή δεν αφορά απλά στις παραγωγικές δυνάμεις, όπως πιστεύουν οι οικονομιστές από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, αλλά και όλες εκείνες τις μορφές που τυπικά χρειάζεται το προλεταριάτο, η εργατική τάξη για να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Γι' αυτό και ο Μάρξ έλεγε ότι «αν δεν βρίσκαμε σε λανθάνουσα μορφή στην κοινωνία όπως είναι, τις υλικές συνθήκες της παραγωγής και τις αντίστοιχες σχέσεις ανταλλαγής για μια αταξική κοινωνία, όλες οι απόπειρες να την ανατινάξουμε θα ήταν δονκιχωτικές.»[1]

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό ενυπάρχουν (σε λανθάνουσα κατάσταση) όλες οι εκείνες οι προϋποθέσεις και οι μορφές για να μπορέσει η εργατική τάξη να τον υπερβεί. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μέσα από το οργανωμένο κίνημα των μαζών, που κερδίζουν, κατακτούν διαρκώς καλύτερες θέσεις, αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων και απελευθερώνοντας τις λανθάνουσες μορφές μια μελλοντικής αταξικής κοινωνίας. Γι' αυτό και οι κλασσικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού δεν ασχολήθηκαν να περιγράψουν τον τελικό σκοπό του κινήματος, αλλά να ανακαλύψουν με όρους μαζικών αγώνων τις μεταβατικές μορφές ακόμη και πάνω στο γενικό έδαφος του καπιταλισμού.

Τέτοιες ήταν π.χ. η δημοκρατία. Από μόνη της η δημοκρατία δεν ανατρέπει τον καπιταλισμό, αλλά η πάλη για την κατάκτησή της στη βάση των συμφερόντων του λαού δεν θα την φέρει μόνη της. Να γιατί ο Λένιν έλεγε: «Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δεν θα δώσει το σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά», αλλά «θα παρθεί μαζί» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί το μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδραση της οικονομικής εξέλιξης κτλ. Τέτοια είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.»[2] Κι επομένως δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό εργατικό και λαϊκό κίνημα που να μην θέτει ως πρώτη βασική προτεραιότητα του αγώνα του την κατάκτηση της δημοκρατίας με όρους μαζών σε κάθε συγκυρία της αστικής κοινωνίας και όχι μόνο όταν κινδυνεύουν οι θεσμοί της αστικού κοινοβουλευτισμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με το κράτος μέσα στον καπιταλισμό. Να τι έλεγε ο Ένγκελς: «Το σύγχρονο κράτος, όποια κι αν είναι η μορφή του, είναι ουσιαστικά μια καπιταλιστική μηχανή, είναι το κράτος των καπιταλιστών, η ιδανική προσωποποίηση του συνολικού εθνικού κεφαλαίου. Όσο μεγαλύτερες παραγωγικές δυνάμεις παίρνει κάτω από την ιδιοκτησία του, τόσο περισσότερο γίνεται ο πραγματικός εθνικός καπιταλιστής και τόσο περισσότερο εκμεταλλεύεται τους πολίτες. Οι εργάτες παραμένουν μισθωτοί εργάτες, δηλαδή προλετάριοι. Οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν καταργούνται, αντίθετα φτάνουν στο αποκορύφωμά τους. Από δω όμως, από το κορύφωμα, αρχίζει η ανατροπή. Η κρατική ιδιοκτησία πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις, ενώ δεν αποτελεί τη λύση της σύγκρουσης, περικλείνει μέσα της τα τυπικά μέσα και τις μορφές για την οριστική λύση. Η λύση αυτή μπορεί είναι μόνο η πρακτική αναγνώριση της κοινωνικής φύσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και ως εκ τούτου η εναρμόνιση του τρόπου παραγωγής, ιδιοποίησης και ανταλλαγής με τον κοινωνικό χαρακτήρα των μέσων παραγωγής. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν η κοινωνία ανοιχτά και απευθείας πάρει στην κατοχή της τις παραγωγικές δυνάμεις, που έχουν μεγαλώσει τόσο ώστε να μην υπακούουν σε κανένα άλλο έλεγχο εκτός από της κοινωνίας ως σύνολο.»[3]

Να γιατί το εργατικό επαναστατικό κίνημα θεωρούσε από την εποχή της πρώτης ιστορικής εμφάνισής του παγκόσμια ότι η πάλη για την δημοκρατία και η συγκέντρωση των παραγωγικών δυνάμεων στο κράτος ακόμη και πάνω στο γενικό έδαφος του καπιταλισμού αποτελεί βασικό αίτημα και εξ αντικειμένου οδηγεί σε μεταβατικές καταστάσεις που, υπό προϋποθέσεις συσχετισμού δυνάμεων και ταξικής πάλης, μπορούν να οδηγήσουν σε υπέρβαση και ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτή η προσέγγιση δεν έχει τίποτε να κάνει με τις λογικές του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν παλεύει για να κατακτήσει κάθε σπιθαμής εχθρικού εδάφους προς όφελος των εργαζομένων, ούτε αρνείται από θέση αρχής κάθε τετελεσμένο που επιβάλει το κεφάλαιο και η εξουσία του. Αντίθετα, θεωρεί απόλυτα δεδομένο εκείνο το οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο όπου τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι και παραμένουν κυρίαρχα και απλά "αγωνίζεται" για παραχωρήσεις από την εξουσία του κεφαλαίου. Όχι για κατακτήσεις σε βάρος του κεφαλαίου και της εξουσίας του. Να γιατί δεν αμφισβητεί το νόμισμα, την ΕΕ, ούτε νοιάζεται για την δημοκρατία από την σκοπιά των εργαζομένων που έχει σαν πρώτη και βασική αφετηρία της το απόλυτο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ενός λαού που εκφράζεται συγκεκριμένα στην εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία.

Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται ως αντικειμενική νομοτέλεια της ιστορίας γενικά ότι εξυπηρετεί και επιβάλει το συμφέρον του κεφαλαίου. Αρνείται το γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι εξ ανάγκης δισυπόστατος. Όσο ενισχύεται η ισχύς του κεφαλαίου, άλλο τόσο ενισχύεται και ο οιονεί νεκροθάφτης του. Κι επομένως αυτό που χρειάζεται είναι η οργανωμένη μαζική παρέμβαση σπάζοντας τα δεσμά και τα πλαίσια που φαντάζουν ως δεδομένα και απαράλλαχτα μόνο για όποιον δέχεται την μονοκρατορία του κεφαλαίου.

Αυτή η λογική, που συνιστά την ειδοποιό διαφορά του επιστημονικού σοσιαλισμού από κάθε άλλη παραλλαγή του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων, αλλάζει ριζικά και τον τρόπο κατανόησης του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός παύει να φαντάζει ως μοντέλο, ως ένα έτοιμο σύστημα που η εφαρμογή του θα κάνει ευτυχισμένη την ανθρωπότητα, ή έστω θα την βάλει στον σωστό δρόμο, όπως ονειρεύονταν και ονειρεύονται όλες οι αιρέσεις και οι σέχτες που τον επικαλούνται. Αντίθετα, όπως έλεγε κι ο Λένιν, «ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα έτοιμο σύστημα που θα δοθεί σαν ευεργεσία στην ανθρωπότητα. Ο σοσιαλισμός είναι η ταξική πάλη του σημερινού προλεταριάτου, που βαδίζει από ένα σκοπό σήμερα σ’ έναν άλλο αύριο στο όνομα του βασικού του σκοπού, προς τον οποίο πλησιάζει κάθε μέρα.»[4]

Το βασικό μέλημα του κινήματος δεν είναι η αναμονή του σοσιαλισμού, ούτε καν η επίκλησή του προς τέρψη των πιστών και αποστροφή όλων των υπολοίπων, αλλά η κατανόηση των ενδιάμεσων κρίκων, των μεταβατικών αιτημάτων, που επιτρέπουν άμεσα και πρακτικά στον ίδιο τον λαό να κερδίζει μάχες, να κατακτά εχθρικό έδαφος, να ανατρέπει δυσμενείς συσχετισμούς μέσα στη σημερινή κοινωνία ανυψώνοντας την θέση του με όρους εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και τέλος να κάνει αποφασιστικά βήματα προς τον τελικό σκοπό, τον οποίο δεν μπορεί να τον καταλάβει παρά μόνο λύνοντας βήμα το βήμα τα πιο ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία βελτιώνοντας την θέση της μεγάλης πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Διαφορετικά, ο σοσιαλισμός είναι καταδικασμένος να αποτελεί ένα είδος θρησκευτικής πίστης ομάδων του περιθωρίου, ότι κι αν επικαλούνται, όσο κι αν ντύνουν την θρησκοληψία τους με αναφορές στην επιστήμη της ταξικής πάλης που στην καλύτερη περίπτωση ξέρουν μόνο να την παπαγαλίζουν σαν δόγμα, ή σαν μια ανούσια ακαδημαϊκή διδασκαλία.

Όσο για την κοινωνικοποίηση, θα πρέπει να προσέξεις πολύ, εκτός κι αν θέλεις απλά να την παπαγαλίζεις όπως οι γραφειοκράτες του Περισσού. Τι είναι κοινωνικοποίηση; Οι κλασσικοί δεν αντιμετωπίζουν την κοινωνικοποίηση ως «καινοτομία», που συνδέεται αποκλειστικά με το σοσιαλισμό, ή τον κομμουνισμό. Την ανακάλυψαν για πρώτη φορά στην ίδια την οικονομική βάση και ανάπτυξη του καπιταλισμού. Πηγάζει από την έννοια της κοινωνικοποίησης της παραγωγής, που διαπίστωσε ο Μαρξ στον ίδιο τον καπιταλισμό. Στην ιδεολογία της σημερινής δήθεν κομμουνιστικής αριστεράς, χρησιμοποιείται καταχρηστικά. Την αντιδιαστέλλει εμφανώς με την κρατικοποίηση και την εθνικοποίηση με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, ενώ στη λογική της σήμερα ισοδυναμεί με την απαλλοτρίωση όχι μόνο των βασικών μέσων παραγωγής, αλλά ολόκληρου του κοινωνικού πλούτου από μια άλλη εξουσία. Άλλη μια έκφραση ενός ουτοπικού μικροαστικού σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα η πρώτη πράξη είναι το πέρασμα στο κράτος των βασικών μέσων παραγωγής, αλλά αυτό δεν αποτελεί σοσιαλιστικό μέτρο, αλλά δημοκρατικό. Δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια του αστικού δικαίου, αλλά αποτελεί το θεμέλιο αυτού που ο Λένιν χαρακτήριζε ως «κρατικό καπιταλισμό».

Η πραγματική κοινωνικοποίηση συνδέεται άμεσα και καθοριστικά με δυο διαδικασίες: Πρώτο με το κοινωνικο-οικονομικό σχεδιασμό σε πανεθνική κλίμακα (Από αυτόν έπασχε η ΕΣΣΔ και ο υπαρκτός σοσιαλισμός και όχι από έλλειμμα αγοράς). Δεύτερο με την απονέκρωση του κράτους. Με τι συνδέεται η «απονέκρωση του κράτους»; Ανάδειξη και της τελευταίας νοικοκυράς στην κρατική διοίκηση. Επομένως το να μιλάς γενικά για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν λέει απολύτως τίποτε.

Η πάλη για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ξεκινά άμεσα και πρακτικά με τον αγώνα να περάσουν όσες περισσότερες παραγωγικές δυνάμεις στο κράτος ακόμη και στο έδαφος του καπιταλισμού, όπως έλεγε ο Ένγκελς. Με τον αγώνα για εθνικοποιήσεις, δηλαδή για δραστικές παρεμβάσεις ενός δημοκρατικού κράτους στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας και στο δικαίωμα ιδιοποίησης κέρδους υπέρ του κοινωνικού συνόλου και του λαϊκού συμφέροντος. Χωρίς αυτόν τον αγώνα το μιλά κανείς για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

Να τι έλεγε ο Λένιν σ' εκείνους που ήξεραν απλά και μόνο να παπαγαλίζουν την λέξη κοινωνικοποίηση, χωρίς να ορίζουν τις μορφές και τους τρόπους σε κάθε φάση της ταξικής πάλης: «Τι θα πει ‘κοινωνικοποίηση’; Με τον όρο αυτό μπορεί να εννοείται η μετατροπή της ιδιοκτησίας σε ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας, μπορεί όμως επίσης να εννοούνται και οποιαδήποτε επιμέρους μέτρα, οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς μέχρι τα δημοτικά λουτρά και ουρητήρια.»[5]

Η ηγεσία του ΚΚΕ χρησιμοποιεί την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ως μια φράση ασαφή, αόριστη, που μετατοπίζει το όλο πρόβλημα της ιδιοκτησίας σ' ένα απώτερο φανταστικό μέλλον, όπως το φαντασιώνεται η ίδια. Έτσι δεν είναι υποχρεωμένη να μιλήσει για το σήμερα, για το πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο από σήμερα μέσα από την πάλη του λαού. Ούτε είναι αναγκασμένη να απαντά συγκεκριμένα πώς και με ποιον τρόπο μπορούν να αναδειχθούν με την πάλη του λαού βασικές οικονομικές κατηγορίες του σημερινού καπιταλισμού, όπως το νόμισμα, το τραπεζικό σύστημα, η συγκέντρωση της παραγωγής και της πίστης, κοκ, σε μεταβατικές μορφές προς την ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής υπερβαίνοντας από την πρώτη στιγμή τα όρια που θέτει η αναπαραγωγή του κεφαλαίου σήμερα. Με τον τρόπο αυτό οι παπαγάλοι της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής κάνουν ότι πάντα έκαναν όσοι τρέμουν την ταξική πάλη, όσοι τρέμουν την αναμέτρηση με το κεφάλαιο: μετατρέπουν την πράξη με όρους μαζικού λαϊκού κινήματος και τα αιτήματα που γεννά η ίδια η κατάσταση και είναι από την φύση τους μεταβατικά, σ’ αντικείμενο «επαναστατικής» λογοκοπίας και φλυαρίας μόνο για μυημένους και πιστούς με κοινωνική συνείδηση όχλου.


[1] Κ. Μαρξ, Οικονομικά Χειρόγραφα του 1857-58. Collected Works, τ. 28, σ. 97.
[2] Β. Ι. Λένιν, Κράτος και Επανάσταση. Άπαντα, τ. 33, σ. 79.
[3] Φ. Ένγκελς, Αντι-Ντύρινγκ. Collected Works, τ. 25, σελ. 266.
[4] Β. Ι. Λένιν, Συζήτηση. Άπαντα, τ. 23, σελ. 54.
[5] Β. Ι. Λένιν, Το Ζήτημα των Συνεταιρισμών. Άπαντα, τ. 19, σ. 358-59.

15 σχόλια:

  1. Η Ελληνική κοινωνία αγαπάει το ιδιωτικό. Ως εκ τούτου θα βοηθούσε να κατανοήσει οτι το μέσο για να αποκτήσεις πλούτο είναι το κεφάλαιο και αυτό θα πρέπει να ανήκει σε όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού και να μη συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων.
    Έτσι για παράδειγμα θα μπορούσε η κοινωνία να κατανοήσει πως είναι ζωτικής σημασίας το εμπόριο για παράδειγμα να ανήκει σε πολλά μικροκαταστήματα έστω και συνεταιριστικά και όχι σε λίγα πολυκαταστήματα.
    Οι τράπεζες αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο και θα πρέπει τα έσοδα από αυτές να είναι δημόσια, κτλ κτλ
    Κάνω κάπου λάθος;
    Επίσης δεν είναι πρόβλημα πως υπάρχει το δόγμα στον κόσμο πως ο ανταγωνισμός είναι τόσο σημαντικός στον ιδιωτικό τομέα που δεν πειράζει να επικρατήσουν λίγοι ή και ένας;
    Θέλω να πω πως τον κόσμο δεν τον πειράζει να υπάρχει ένα ολιγοπώλιο, αρκεί να έχει πιστέψει πως αυτό προέκυψε μέσα από ένα 'δίκαιο' ανταγωνισμό.
    Δεν είναι λάθος αυτή η αντίληψη;

    Υ.Γ. Νομίζω πως η ορολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 'Σοσιαλιστές Αστοί'

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μερικες σημαντικες αποριες χρησιμες για οσους διαβασαν την αναρτηση

    Ερωτηση 1:
    Γραφεις 'Στην πραγματικότητα η πρώτη πράξη είναι το πέρασμα στο κράτος των βασικών μέσων παραγωγής, αλλά αυτό δεν αποτελεί σοσιαλιστικό μέτρο, αλλά δημοκρατικό. Δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια του αστικού δικαίου, αλλά αποτελεί το θεμέλιο αυτού που ο Λένιν χαρακτήριζε ως «κρατικό καπιταλισμό».'

    Απο τα πλαισια του αστικου δικαιου δεν ξεφευγει μεν -απ'οτι ειδαμε στο δευτερο μισο του 20ου αιωνα με τις κρατικες επιχειρησεις-, αλλα ποτε πριν την Οκτωβριανη επανασταση και την κρατικοποιηση των παντων στην ΕΣΣΔ ειχαμε εφαρμογη τετοιου μετρου;
    Γιατι εχω την εντυπωση οτι δεν ειχαμε πριν το 1917 πουθενα στο καπιταλιστικο ως τοτε κοσμο κατι τετοιο.
    Γιατι λοιπον να ειναι 'δημοκρατικο' μετρο, με ορους αστικης δημοκρατιας, κατι που απο τις αστικες επαναστασεις μεχρι το 1917 δεν ειχε εφαρμοστει ποτε και πουθενα, αλλα εμφανιστηκε αρχικα σαν ιδεα μεσα στη μαρξιστικη φιλοσοφια και εγινε πραξη πρωτη φορα απο τους Μπολσεβικους;

    Ερωτηση 2:
    'Πρώτο με το κοινωνικο-οικονομικό σχεδιασμό σε πανεθνική κλίμακα (Από αυτόν έπασχε η ΕΣΣΔ και ο υπαρκτός σοσιαλισμός και όχι από έλλειμμα αγοράς).'
    Αυτο πως ακριβως τεκμηριωνεται;

    Ερωτηση 3:
    'Δεύτερο με την απονέκρωση του κράτους. Με τι συνδέεται η «απονέκρωση του κράτους»; Ανάδειξη και της τελευταίας νοικοκυράς στην κρατική διοίκηση.'
    Υπαρχει πουθενα στα κειμενα των κλασσικων τετοια αναφορα για την κρατικη διοικηση;
    Η απονεκρωση του κρατους επιτυγχανεται οταν οι παραγωγικες δυναμεις εχουν αρκουντως αναπτυχθει ωστε να μην χρειαζεται οποιαδηποτε μορφη κρατικης καταστολης-πειθαναγκασμου.

    Sindelar

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ερώτηση 1η: Το αίτημα για πέρασμα των παραγωγικών δυνάμεων στο κράτος είναι αστικοδημοκρατικό αίτημα από την εποχή των μεγάλων αστικών επαναστάσεων. Ιδίως της περιόδου 1830-1855. Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις της εποχής αυτής είχαν στην προμετωπίδα τους με την μια ή με την άλλη μορφή το αίτημα αυτό. Από αυτές το υιοθετεί και το εργατικό κίνημα μετά με την Διεθνή. Και το υιοθετεί ως τέτοιο, ως δημοκρατικό μέτρο και όχι ως σοσιαλιστικό. Όλα αυτά προετοίμασαν το έδαφος για την εφαρμογή μέτρων εθνικοποίησης και στην Ρωσική επανάσταση. Και ήταν μέτρα δημοκρατίας γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε σοσιαλισμός, ούτε η δυνατότητα να υπάρξει σοσιαλισμός για πάρα πολλά χρόνια.
      2η Ερώτηση: Για το ζήτημα αυτό έχω γράψει πολύ αναλυτικά παλιότερα και δεν έχω χρόνο να το αναπτύξω εδώ. Ο "πανεθνικός σχεδιασμός" που υπήρχε στην ΕΣΣΔ ήταν μια απίστευτα συγκεντρωτική γραφειοκρατική μηχανή ασφυκτικού ελέγχου της οικονομίας και της κοινωνίας από μια κάστα που είχε συγκροτηθεί στις κορυφές του κράτους και του κόμματος. Η απάντηση σ' αυτό το μόλωχ δεν ήταν η αγορά, αλλά η αναδιοργάνωση εκ βάθρων του σχεδιασμού όπου θα έπρεπε να μετατραπεί στο ακριβώς αντίθετό του. Σε όργανο ελέγχου της κοινωνίας με την πιο πλατιά της έννοια τόσο του κράτους, όσο και της οικονομίας. Αυτό όμως απαιτούσε βαθύ εκδημοκρατισμό, όπου η κάθε εργατική κολλεκτίβα θα έπρεπε να αποκτήσει αποφασιστικό ρόλο σ' ολόκληρο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ. Κάτι που ήταν ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας κάστας, η οποία δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να χάσει την εξουσία.
      3η ερώτηση: Προφανώς δεν γνωρίζεις το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν που γράφτηκε κατά την διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης. Διάβασέ το, θα σε διαφωτίσει αρκετά. Το γιατί αυτή η λογική δεν εφαρμόστηκε στην σοβιετική Ρωσία, παρά μόνο τα πρώτα δυο-τρία χρόνια της επανάστασης, αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία της ίδιας της επανάστασης, αλλά και των ίδιων των μπολσεβίκων. Το γιατί έγινε κάτι τέτοιο οφείλεται σε πάρα πολλούς λόγους που δεν γίνεται ν' αναφερθούν μέσα σ' αυτά τα πλαίσια.

      Διαγραφή
    2. Για το 2 και το 3 θα ηθελα αν μπορεις να με παραπεμψεις σε σχετικη βιβλιογραφια η τα παλιοτερα κειμενα σου που αναφερεις..

      Σχετικα με το 1:
      Καταρχην και εδω θα ηθελα μια βιβλιογραφικη τεκμηριωση για τη θεση σου οτι ειναι αστικοδημοκρατικο αιτημα του 1830-1855 και την υιοθετηση του απο τη Διεθνη.

      Κατα δευτερον, ας δεχτω οτι ειναι ετσι..
      Ομως, εφοσον η ιστορια εχει γραφει και εχει γραφει με το γεγονος οτι η πρωτη φορα που επιτευχθηκε κατι τετοιο ηταν μετα τη Ρωσικη επανασταση, πως ειναι δυνατον οποιοσδηποτε να το συνδεσει με μια μη σοσιαλιστικη προοπτικη, αλλα με αστικοδημοκρατικη οταν στην συνειδηση και παλι του κοσμου οι αστικοδημοκρατικες επαναστασεις συνδεονται με Συνταγματα, με δικαιωματα, με πολιτικες ελευθεριες και με αυτοδιαθεση των εθνων (πραγματα δηλαδη που κατοχυρωνονταν ως μεχρι πριν τα μνημονια και εντος των καπιταλιστικων σχεσεων);


      Sindelar

      Διαγραφή
    3. Για το ερώτημα 2 δυστυχώς δεν μπορώ να σε παραπέμψω σε διαδικτυακή πηγή, διότι δεν υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή. Το 1987 συμμετείχα σε αποστολή στην ΕΣΣΔ για την μελέτη των οικονομικών της περεστρόικα. Αποτέλεσμα ήταν ένα άρθρο σε δυο μέρη στην ΚΟΜΕΠ εκείνης της χρονιάς όπου αναλύεται η δική μου οπτική για το ζήτημα. Αν και η κομματική καθοδήγηση της εποχής έβαλε χέρι στο κείμενο για να απαλύνει την κριτική του πρόθεση, ωστόσο σε μεγάλο βαθμό αποτελεί μια συνεπή κριτική ανάλυση της ΕΣΣΔ σε κομματικά νόμιμη γλώσσα.
      Για το ερώτημα 3 σε έχω παραπέμψει ήδη στο Κράτος και Επανάσταση. Διάβασέ το. Έχει επίσης πολλές αναφορές στις απόψεις του Μαρξ.
      Όσο για την βιβλιογραφία της περιόδου 1830-1855, εκτός από τα κλασικά έργα του Μαρξ με πρώτο το κομμουνιστικό μανιφέστο, μπορείς να βρεις όλα τα στοιχεία που θέλεις στην καλύτερη ιστορία για την Πρώτη Διεθνή που έχει γραφτεί ποτέ, εκείνη του Στεκλόφ. Εκδόθηκε το 1920 και δυστυχώς κυκλοφορεί μόνο - απ' όσο γνωρίζω - στα αγγλικά. Στα ελληνικά δυστυχώς υπάρχει μόνο η Ιστορία των Τριών Διεθνών του Γουίλιαμ Φόστερ, που δεν την θεωρώ και τόσο αξιόλογη.
      Καταρχάς η Ρώσικη επανάσταση ήταν σοσιαλιστική μόνο ως προς το όνομα, δηλαδή μόνο ως προς την προοπτική της και όχι ως προς τον χαρακτήρα της. Υπάρχει μια τεράστια σύγχυση γύρω από το θέμα αυτό για δυο βασικούς λόγους: Αφενός, το κίνημα εκείνη την εποχή - κι ο Λένιν - χρησιμοποιούσε τον σοσιαλισμό με πολύ χαλαρό τρόπο, πολύ πιο χαλαρό απ' όσο συνηθίζεται μεταπολεμικά, ιδίως σήμερα. Αφετέρου, ταυτίσαμε την ερμηνεία της Ρώσικης επανάστασης με τα σχήματα ερμηνείας που χρησιμοποίησαν στην εσωκομματική τους αναμέτρηση οι μπολσεβίκοι. Στην πράξη αυτό που έγινε με την Ρώσικη επανάσταση ήταν η αναγκαστική μετατροπή των κλασσικών αστικοδημοκρατικών αιτημάτων σε δημοκρατικά αιτήματα που μόνο η εργατική τάξη με τους συμμάχους της μπορούσαν να επιλύσουν. Μπορείς να δεις αναλυτικά μια ομιλία που είχα κάνει για την Ρώσικη επανάσταση με τίτλο "Η ιστορική διάσταση της Οχτωβριανής" στην ετικέτα "κομμουνιστικό κίνημα".
      Το αν ένα μέτρο είναι δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό εξαρτάται από το ποιες ταξικές και πολιτικές σχέσεις εκφράζει. Η εθνικοποίηση είναι δημοκρατικό αίτημα γιατί για την επιβολή της αρκεί ένα αληθινά λαϊκό δημοκρατικό καθεστώς, χωρίς κατ' ανάγκη να συνδέεται με την σοσιαλιστική προοπτική. Το γεγονός ότι κι ένα σοσιαλιστικό καθεστώς προβαίνει σε εθνικοποιήσεις δεν αλλάζει το γεγονός που αναφέραμε. Κι αυτό γιατί, όπως έλεγε κι ο Ένγκελς: «Αν ένα πράγμα είναι σίγουρο τότε πρόκειται για το γεγονός ότι το Κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορεί να έρθει στην εξουσία μόνο υπό τη μορφή της λαοκρατικής δημοκρατίας. Αυτή αποτελεί ακόμη και τη συγκεκριμένη μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση έχει ήδη δείξει» Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός χωρίς να λύνει όλα τα δημοκρατικά ελλείμματα της αστικής κοινωνίας. Γι' αυτό και ο Λένιν έλεγε: «Όποιος θέλει να τραβήξει προς το σοσιαλισμό από άλλο δρόμο, έξω από τον πολιτικό δημοκρατισμό, θα καταλήξει αναπότρεπτα σε ανόητα και αντιδραστικά συμπεράσματα, τόσο με την οικονομική όσο και με την πολιτική έννοια.»
      Επομένως αιτήματα όπως οι εθνικοποιήσεις το κίνημα οφείλει να τα διεκδικήσει ως δημοκρατικά αιτήματα στα πλαίσια διεκδίκησης της δημοκρατίας για όλο τον λαό. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κίνημα πρέπει να περάσει αναγκαστικά από κάποιο δημοκρατικό στάδιο πρώτα που θα λύσει όλα τα δημοκρατικά αιτήματα και μετά θα προχωρήσει προς τον σοσιαλισμό. Σημαίνει ότι η ανάγκη συσπείρωσης του λαού σ' ένα πολιτικό κίνημα που διεκδικεί την εξουσία προς όφελός του δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την διεκδίκηση της δημοκρατίας στην πιο ανοιχτή και ανεπτυγμένη της μορφή. Χωρίς αυτόν τον αγώνα για την δημοκρατία, το κίνημα δεν μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία παρά μόνο με όρους ουτοπισμού, ή σέχτας.

      Διαγραφή
  3. ενα κείμενο αχταρμάς με τροποποιημένες κομμουνιστικές και λενινιστικές στερεότυπες δυσνόητες εκφράσεις κατα τα προτυπα του κκε.
    Αυτα ισχυριζεται και το κκε και αντιγράφω κειμενο απο διακηρυξη του κκε
    "" Ξεπέρασμα της κρίσης με εξάλειψη της αιτίας: Κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία για λαϊκή οικονομία. Αυτό πρέπει να 'ναι το αντικείμενο της οργανωμένης συζήτησης των εργατών στους χώρους δουλειάς ΄¨
    Αυτα μας λεει και ο κυριος καζακης ,με σαφη προσπάθεια,ανεπιτυχως κατα την γνωμη μου, να διαφοροποιηθει.Αλλα όπως μου ελεγε καποιος γνωστος μου κομμουνιστης ,καθε κομμουνιστης που εχει αποχωρησει και εχει διαφοροποιηθει απο το κομμα,παντα κομμουνιστικα θα σκεφτεται ,αυτο ειναι αδυνατο να το αποβαλλεις
    το επαμ με τετοια κειμενα κ καζακη το μονο που θα καταφερνει ειναι να μειωνει τα ποσοστα του
    Μπορει να κανω λαθος δεν είμαι απολυτος----- γι αυτο πες μου μια κοινωνια ενα κρατος στον κοσμο,που να εχει υιοθετησει το κοινωνικο μοντελο που αναφερεις της υπερβασης του καπιταλισμου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κυριε καζακη σκέφτεσαι κομμουνιστικα,και ειναι εμφανες το αγχος σου να το αποκρυψεις
    Τό επαμ για μενα ειναι ενα υβριδικο παρακλαδι του κκε οπως ο ανταρσυα,το εαμ και αλλα κατα καιρους
    και σημειωσε το αυτο θα ακολουθησει παραλληλη φθινουσα πορεια οπως και το ΚΚΕ τα επομενα χρονια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχάς δεν έκρυψα ποτέ το τι πιστεύω. Το θεωρώ αναξιοπρεπές να κρύβεις σε τι πιστεύεις. Πολύ περισσότερο όταν δεν έχω να κρύψω, ούτε να φοβηθώ, ούτε και να ντρέπομαι για το οτιδήποτε. Αντίθετα με τα δικά σου κωλύματα, εγώ μετρώ τους συνανθρώπους μου όχι από τι πιστεύουν γενικά, αλλά από τον τρόπο που αγωνίζονται για την πατρίδα τους, γι' αυτόν τον λαό. Το τι θα απογίνει το ΕΠΑΜ να μην σ' απασχολεί μιας και δεν έχεις καν την νοημοσύνης να αντιληφθείς το τι είναι και το τι θέλει. Και μόνο το γεγονός ότι τύποι με τα δικά σου κωλύματα το εχθρεύονται είτε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, σημαίνει ότι κάνει πολύ καλά την δουλειά του. Όταν βλέπω τύπους σαν κι εσένα να ονομάζουν το ΕΠΑΜ "παρακλάδι του ΚΚΕ" και οι ανεγκέφαλοι όμοιοί σου από την αριστερά και το ΚΚΕ να χαρακτηρίζουν το ΕΠΑΜ "ακροδεξιό", τότε για μένα αποτελεί ένα ασφαλές σημάδι ότι πάμε πολύ καλά.
      Τέλος, καλό θα είναι, μιας και δεν διαθέτεις ούτε το επίπεδο, ούτε καν τις στοιχειώδεις γνώσεις, να μην ασχολείσαι με πράγματα που δεν μπορείς να καταλάβεις (είναι προφανές το ιδιαίτερα χαμηλό IQ)και ούτε θέλεις να καταλάβεις. Η συζήτηση αυτής της ανάρτησης δεν σε αφορά. Αφορά ανθρώπους ικανούς να παρακολουθήσουν αυτού του τύπου την θεωρητική συζήτηση. Ή έστω διαθέτουν την προσωπική αξιοπρέπεια να συμμετάσχουν χωρίς να λοιδορούν ότι αδυνατούν να καταλάβουν. Δεν είναι κακό να μην μπορείς να παρακολουθήσεις τι ακριβώς αφορά η συγκεκριμένη ανάρτηση. Κακό και τρισάλθιο είναι να επιδεικνύεσαι με τα ηλίθια κωλύματά σου και μάλιστα να τα θέτεις και ως μέτρο για όλους τους άλλους. Γι' αυτό κ. Καβουρόπουλε, Καμπερόπουλε, ή όπως στο διάολο σε φωνάζει το είδος σου, δεν θα σου ξαναεπιτρέψω να γράψεις σ' αυτό το blog, μιας και δεν διαθέτεις ούτε καν την αξιοπρέπεια να διατυπώνεις με επιχειρήματα τις διαφωνίες σου και με σεβασμό την αντίπαλη άποψη. Είσαι το άθλιος είδος του μεταλλαγμένου "Έλληνα" που ευδοκιμεί τόσο στην δεξιά, όσο και στην αριστερά, το οποίο προσωπικά συχαίνομαι σαν τις χειρότερες αμαρτίες μου. Αν το είδος σου δεν εξαφανιστεί από προσώπου γης, αυτός ο τόπος δεν πρόκειται να βρει την προκοπή του.

      Διαγραφή
  5. Είναι απαραίτητο να υπακούς σε κανόνες που έχουν θεσπίσει άλλοι χωρίς να σε ρωτήσουν;

    Ηλίας Α. Λυμπέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δημητρη

    Οπως ξερεις σε παρακολουθω χρονια τωρα και δεν θυμαμαι πουθενα να εγραψες η να εκανες αναλυση της μεγαλυτερης Απατης στον κοσμο, το λεγομενο "Fractional debt economy" (Κλάσματα οικονομία του χρέους), ωστε να καταλαβει ο απλος πολιτης τι ακριβως συμβαινει και γιατι προτεινεις επιστροφη στο Εθνικο Νομισμα?????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' όσο γνωρίζω - και δέχομαι ότι μπορεί να πέφτω έξω - δεν υπάρχει τέτοιος όρος (fractional debt economy) στην οικονομική θεωρία. Αυτό που γνωρίζω είναι η κλασματική τραπεζική (fractional banking) στην οποία έχω αναφερθεί, αλλά στην πρώτη ευκαιρία θα την αναλύσω όσο μπορώ καλύτερα.

      Διαγραφή
  7. Όποιος έχει να κάνει με χρήμα και βρίσκει οποιαδήποτε αξία σε αυτό, πρέπει να καταλάβει ποιός εκδίδει μια ποσότητα χρήματος, δηλαδή, ποιός αποφασίζει την πρώτη φορά που μια ποσότητα χρήματος θα έρθει σε ύπαρξη. Επίσης πρέπει να καταλάβει τα κριτήρια με τα οποία δημιουργείται μια καινούργια ποσότητα χρήματος, που πηγαίνει αυτή η καινούργια ποσότητα, ποιό είναι το κόστος της δημιουργίας της, τι ανταλάγματα ζητάει ο εκδότης της και ποιός οφελείται τελικά περισσότερο μέσω αυτής. Αν δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, τότε είτε δεν πρέπει να υπακούει καθόλου στο κατεστημένο σύστημα διακυβέρνησης ούτε να αποτελεί μέρος του, είτε δεν πρέπει να είναι ούτε πολιτικός, ούτε ψηφοφόρος.

    Ηλίας Α. Λυμπέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολυ ενδιαφερον το αρθρο! Μηπως τελικα η Κινα βρισκεται πιο κοντα στο σωστο δρομο προς το σοσιαλισμο απο οποιαδηποτε αλλη χωρα; Χωρις να ξερω λεπτομεριες για την Κινεζικη κατασταση, διαβασα μια μικρη αναλυση του κ.Βασιλη Γιαννακοπουλου που λεει οτι, με την εμφανιση της κρισης που ηρθε μετα απο μια ραγδαια αναπτυξη της Κινεζικης οικονομιας, η Κινεζικη κυβερνηση παραδεχτηκε την μετατροπη της οικονομιας της σε μια "αρμονικη σοσιαλιστικη κοινωνια" εστιαζοντας στην " λήψη μέτρων (έως το 2020) για τη μείωση της εισοδηματικής ανισότητας, τη βελτίωση του κράτους δικαίου, την ενίσχυση της προστασίας του περιβάλλοντος, την αντιμετώπιση της διαφθοράς και τη βελτίωση της κοινωνικής ασφάλειας", οπως αναφερει η εν λογω αναλυση.

    Μηπως υπαρχουν αναλογιες του επιστημονικου σοσιαλισμου με την συνολικη πορεια της Κινας, αφου ενυσχυοντας την οικονομια της στο παγκοσμιο στερεωμα χρησιμοποιοντας τον καπιταλισμο ανακοινωνει μια στροφη στην "αρμονικη σοσιαλιστικη κοινωνια";

    Μια ενδεχομενως αφελης σκεψη...μια και δε γνωριζω λεπτομεριες για συμφεροντα και οινομικα παιχνιδια αλλα κρινοντας απο τα λιγα που βλεπω.

    Απο την αλλη ενδεχομεται βεβαια αυτες οι ανακοινωσεις της Κινεζικης κυβερνησης να ειναι απλα ανακοινωσεις για τα ματια του κοσμου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κύριε Καζάκη ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση της λεγόμενης "κοινωνικής οικονομίας" στον αγώνα για κοινωνικοποίηση και εκδημοκρατισμό της οικονομίας σε σχέση με την κρατικοποίηση και τον αγώνα για πολιτικό έλεγχο του κράτους;

    Ο προβληματισμός μου λαμβάνει υπόψει και το "δισυπόσταστο" του καπιταλισμού (και κάθε οικονομικού συστήματος), και τις διαφόρων ειδών κοινωνικές σχέσεις (παραγωγικές και μη) που μπορρεί να υπάρχουν στην κοινωνία, όπως και τις διαφόρων ειδών σχέσεις ιδιοκτησίας (συλλογικής/ιδιωτικής) που υπάρχουν αλλά και τις συμβολικές μορφές, τον "πολιτισμό" και τις κοινωνικές ιδεολογίες που υποστηρίζουν αυτές τις σχέσεις (χωρίς να συνίστουν όμως ένα συνεκτικό πολιτικό όραμα και σχέδιο), καθώς και τον αντιφατικό χαρακτήρα τους.

    Υπάρχουν πολιτισμικοί "πόροι" μορφών συλλογικής ιδιοκτησίας (σε οικογενειακή-συγγενειακή), ενεργούς συμμετοχής ανθρώπων σε κοινωνικές-οικονομικές ενότητες στα πλαίσια των οποίων ασκούν οι ίδιοι έλεγχο (κοινοτισμός), γιατί δεν τους αξιοποιούμε προς μια πολιτική κατεύθυνση;

    Είμαστε σε μια εποχή όπου τίθεται καίρια το θέμα της ιδιοκτησίας και ελέγχου των μέσων παραγωγής, αλλά σε ιδεολογικό επίπεδο υπάρχουν ασυνέχειες και αντιφάσεις.
    Ο κόσμος αντιλαμβάνεται το πρόβλημα που δημιουργείται με τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ταυτόχρονα αντιπαθεί τον "κρατισμό".

    Πόσο μπορεί να προοδεύσει το μαζικό λαϊκό κίνημα όταν φαίνεται να υπερασπίζεται και να διεκδικεί κοινωνικοποιήσεις με όρους κράτους, όταν "δίνει μάχες" για τον (βαθμιαίο) κρατικό έλεγχο της οικονομίας, την ώρα που αυτός ο ίδιος - στον βαθμό που η εξουσία δεν ανήκει στην εργατική τάξη - αποτελεί όρο υποτέλειας και καταπίεσης κι όχι μέσο αναδιανομής και "εθνικοποίησης";

    Μήπως μικροσποπικά και πρακτικά ο στόχος απονομιμοποιείται ιδεολογικά στη πολιτική συνείδηση, αν τουλάχιστον δεν συμπληρώνεται από άλλες μορφές δράσης;

    Μήπως θα έπρεπε εκτός από τον στρατηγικό μακροπρόθεσμο στόχο της ενίσχυσης του κρατικού ελέγχου επί της οικονομίας (όπου μπορεί να υπάρχουν ήττες ή να αυτός να χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς) να καλλιεργείται και ο "πολιτισμός" της κοινωνικοποίησης στη καθημερινότητα;

    Γιατί δεν βλέπουμε να αναπτύσσονται κοινωνικο-οικονομικές μορφές οργάνωσης εκτός κράτους από αυτούς που υφίστανται τις συνέπειες του καπιταλιστικού "ιδιωτικού" ελέγχου;
    Γιατί να μην αναδείξουμε τον χαρακτήρα του συλλογικού, δημοκρατικού, κοινωνικού ελέγχου στις παρούσες συνθήκες;

    Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας δεν μπορεί να παρακαμφθεί, αλλά γιατί αυτοί που υπερασπίζονται τη κοινωνική ιδιοκτησία (όπως εσείς), δεν προωθούν ενεργά μορφές συλλογικής ιδιοκτησίας ώστε ο λαός να γευτεί στο βαθμό του δυνατού τον χαρακτήρα ενός τέτοιου τύπου κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής οργάνωσης;

    Έχω την εντύπωση πως όσο δεν γίνεται αυτό η κοινωνικοποίηση και η μεταβολή των καπιταλιστικών οικονομικών όρων σε μεταβατικούς προς τον σοσιαλισμό, η διαδικασία αφήνει τον λαό εξίσου αμέτοχο να προσβλέπει πάλι σε ένα άγνωστο μέλλον προς τέρψιν των μυημένων.

    Είναι σαν να υπάρχει επαναστατικός στόχος χωρίς επαναστατική συνείδηση και πολιτισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισως τα μεταβατικα μετρα να ειναι τα πρωτευουσας σημασιας για την ενυσχυση και ενεργοποιησης της εργατικης δυναμης ως κινημα ωστε να ειναι σε θεση να παλεψει για τη μεταβαση σε διαφορετικες ιδιοκτησιακες σχεσεις.
      Γιατι αυτη τη στιγμη την εργατικη ταξη την εχουν κανει "κουρελι".

      Οντως μπορει να γινει προωθηση νεων ιδιοκτησιακων/οργανωτικων σχεσεων (νομιζω ενα αυτοδιαχειριζομενο εργοστασιο ειναι η ΒΙΟΜΕΤ?, ενα αλλο παραδειγμα σε διαφορετικο τομεα ισως ειναι το ιδιο το ΕΠΑΜ?) αλλα τι γινεται με τα ανωτερα κλιμακια του κεφαλαιου; Νομιζω χρειαζεται μια ισχυρη εργατικη ταξη και αυτη μπορει να προελθει μονο απο τη μειωση της ανεργιας και της προστασιας των διακιωματων της σε πρωτη φαση.

      Οποτε τα μεταβατικα μετρα ειναι απλα αυτο που πρεπει να γινει εδω και τωρα. Ως πρωτο πρωτο βημα. Ετσι το αντιλαμβανομαι εγω. Μπορει να κανω και λαθος.

      Διαγραφή