Συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα Ρέθεμνος του Ρεθύμνου.

Ερώτηση: Το κόμμα σας τάσσεται υπέρ της εξόδου από το Ευρώ και της υιοθέτησης εθνικού νομίσματος. Μια τέτοια μετάβαση σίγουρα δεν μπορεί να γίνει «αναίμακτα»; Πόσο εφικτό είναι, λοιπόν, να ορθοποδήσουν η εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση οι  Έλληνες πολίτες, και σε τί βάθος χρόνου;

Απάντηση: Μια μικρή αρχική παρατήρηση. Το ΕΠΑΜ δεν είναι κόμμα, όπως όλα τ’ άλλα. Είναι Μέτωπο. Αυτό σημαίνει πώς απαρτίζεται από ανθρώπους ποικίλων ιδεολογικών κατευθύνσεων και κομματικών ταυτοτήτων, που έχουν προτάξει ορισμένους κοινούς στόχους. Το ΕΠΑΜ μπορεί να υπερηφανεύεται πώς αποτελεί την ζωντανή απόδειξη για το πώς μπορούν να μονιάσουν οι Έλληνες, να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους, δεξιοί κι αριστεροί, και να θέσουν πρώτα και πάνω απ’ όλα το πατριωτικό τους καθήκον. Κι αυτό στη σημερινή εποχή δεν είναι άλλο από την ανατροπή του καθεστώτος που μας έχει επιβάλλει το ευρώ και τρόικα.

Ας έρθουμε τώρα στην ερώτησή σας. Ναι, το ΕΠΑΜ τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ της εξόδου από το ευρώ και της υιοθέτησης εθνικού κρατικού νομίσματος. Ο λόγος είναι απλός. Αν θέλεις να πάρει ο λαός στα χέρια του την οικονομία της χώρας, τότε δεν μπορείς παρά να ξεκινάς με το εθνικό νόμισμα. Δίχως αυτό δεν έχεις καν τα εργαλεία για να ανατάξεις την οικονομία σου. Δεν μπορείς ούτε καν να ελπίζεις ότι θα βγεις από αυτή την καταστροφική χρεοκοπία. Η μετάβαση αυτή θα είναι λυτρωτική για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που θα δουν τις εισοδηματικές τους απώλειες να αποκαθίστανται από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα, που θα δουν τα δάνειά τους προς τις τράπεζες να διαγράφονται μαζί με την διαγραφή του δημόσιου χρέους, που θα δουν να απελευθερώνεται ο δημόσιος τομέας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του με τα επιχειρηματικά κυκλώματα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που τον λεηλατούν για δεκαετίες, κοκ. Με την προϋπόθεση βέβαια ο ίδιος ο λαός να επιβάλει τα συμφέροντά του μέσα από την κατάκτηση της δημοκρατίας, της αληθινής δημοκρατίας, που δεν υπήρξε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο, γι’ αυτό και οδηγηθήκαμε σ’ αυτήν την καταστροφή. Είναι επίσης σίγουρο ότι σε μια τέτοια πορεία θα «ματώσουν» οι τραπεζίτες που θα καθίσουν στο σκαμνί για τις καταχρηστικές τους πρακτικές εναντίον καταθετών και οφειλετών. Θα «ματώσουν» οι δωσίλογοι προδότες πολιτικοί που παρέδωσαν την χώρα στους ξένους δανειστές. Θα «ματώσουν» όλοι εκείνοι που επί δεκαετίες λεηλατούσαν αυτόν τον τόπο και τελικά τον οδήγησαν σ’ αυτήν την τραγωδία.

Ερώτηση: Ωστόσο, με εθνικό νόμισμα η χώρα έχει χρεοκοπήσει πολλές φορές στο παρελθόν,  ενώ και το ίδιο το νόμισμα έχει υποτιμηθεί. Αν επαναληφθεί η ιστορία της υποτίμησης του, πως θα μπορούμε να συνδιαλλαζόμαστε με τους «εξωτερικό», ενώ δεν παράγουμε κιόλας;

Απάντηση: Δεν είναι αλήθεια ότι με εθνικό νόμισμα η χώρα έχει χρεοκοπήσει πολλές φορές. Η Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 δεν είχε δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα. Η δραχμή ήταν τύποις εθνικό νόμισμα, μιας και εκδιδόταν από τους μεγάλους ξένους δανειστές της χώρας επί δεκαετίες και ήταν συνδεμένη με ξένα σκληρά νομίσματα (χρυσό φράγκο, χρυσή λίρα στερλίνα). Γι’ αυτό και η Ελλάδα βάδιζε από την μια χρεοκοπία στην άλλη. Από το 1950 που άρχισε ουσιαστικά το ελληνικό κράτος να εκδίδει για πρώτη φορά το δικό του νόμισμα, η δραχμή δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μια συμπαιγνία ντόπιων κυβερνώντων και ξένων δανειστών φόρτωσε τρομαχτικά χρέη στην χώρα και στον λαό της. Και παρά το γεγονός ότι η δραχμή χρησιμοποιήθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο προκειμένου να υποτιμηθεί η εργασία και να αυξηθούν στον ανώτατο βαθμό το περιθώριο των ιδιωτικών κερδών των ντόπιων και ξένων μεγάλων αρπακτικών, που επί δεκαετίες νέμονται την ελληνική οικονομία και πολιτική.

Από το 1950 έως τις 3/12/2001 το δημόσιο χρέος που συσσώρευσε το ελληνικό κράτος ανερχόταν σε 122 δις ευρώ περίπου. Από 1/1/2002 έως 31/12/2009 προστέθηκε χάρις στο ευρώ άλλα 176 δις ευρώ. Δηλαδή στα 7 χρόνια του ευρώ προστέθηκε καθαρό χρέος της τάξης του 144% απ’ ότι είχε συσσωρεύσει η ελληνική οικονομία στα πενήντα μεταπολεμικά χρόνια της δραχμής.  Και μάλιστα αυτό το χρέος θα έπρεπε να πληρώνουμε με νέο χρέος σε σκληρό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ. Να γιατί χρεοκοπήσαμε.

Η εισαγωγή εθνικού νομίσματος δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να συνδυαστεί με υποτιμήσεις και πληθωρισμούς. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό είτε δεν γνωρίζει το θέμα, είτε είναι κοινός απατεώνας. Εξαρτάται πάντα από τις υποστηριχτικές πολιτικές του νομίσματος. Το νόμισμα απηχεί πάντα την δυναμική της οικονομίας. Αν το νόμισμα χρησιμοποιηθεί για να αποκαταστήσει απώλειες εισοδήματος στα λαϊκά στρώματα, αν λειτουργήσει ως μοχλός για μια ευρύτατη αναδιανομή πλούτου υπέρ της ελληνικής οικονομίας και των ασθενέστερων, αν χρηματοδοτήσει νέες θέσεις εργασίας μέσα από εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων χωρίς τα γνωστά κυκλώματα που νέμονται τα κρατικά κονδύλια, αν συνδυαστεί με ενίσχυση των μικρομεσαίων προκειμένου να αναχαιτισθεί η ανεργία και να δημιουργηθούν νέες θέσεις σταθερής απασχόλησης, αν συνοδευτεί με την ριζική αλλαγή του σημερινού χρεοκοπημένου σαράφικου και τοκογλυφικού τραπεζικού συστήματος, κοκ, τότε θα έχουμε ένα εθνικό νόμισμα σταθερό σαν βράχος.

Ερώτηση: Θα επιμείνουμε στο νόμισμα. Αρκεί η μετάβαση που συζητάμε; Αν δεν αλλάξουν οι νοοτροπίες χρόνων και δεν υπάρξει πραγματική παιδεία σε ό, τι αφορά  τη διαχείριση των οικονομικών, και σε επίπεδο πολιτικό και σε επίπεδο πολιτών, στην ίδια κατάσταση δε θα περιέλθουμε ως χώρα, αργά ή γρήγορα;

Απάντηση: Καμιά νοοτροπία δεν μπορεί να αλλάξει, αν δεν αλλάξει το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούμε ως εργαζόμενοι, ως πολίτες, ως λαός. Σήμερα μάλιστα μας οδηγούν σε ακόμη πιο παρασιτικές νοοτροπίες. Σε λογικές που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό το 60% του πληθυσμού να μην μπορεί ούτε καν να επιβιώσει, ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό να ευημερεί σε βάρος όλων των άλλων. Ο άνεργος, ο εξαθλιωμένος, ο κατεστραμμένος ελευθεροεπαγγελματίας ή μικρομεσαίος είναι ο άχρηστος, ο αποτυχημένος, που χρήζει βοηθείας όπως περίπου η καρέτα-καρέτα από τα δίκτυα ιδιωτικής και κρατικής φιλανθρωπίας, ενώ ο τραπεζίτης, ο επενδυτής και ο πολιτικός που τους κάνει όλα τα χατίρια είναι το πρότυπο της επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης. Βαδίζουμε ολοταχώς σε μια νεοφεουδαρχική κοινωνία, όπου η νοοτροπία που θα επικρατεί είναι η ηθική της ελεημοσύνης, της αρπαχτής και του εγκλήματος σε όλες τις μορφές του. Ο πολίτης μεταπλάθεται σε υπήκοο των αγορών και ισχυρών της οικονομίας και της πολιτικής. Η ίδια η έννοια του δικαιώματος που πηγάζει από την ίδια την ανθρώπινη φύση, μετατρέπεται ανοιχτά και επίσημα σε δικαίωμα που προέρχεται από την ισχύ, από την πυγμή, από την δύναμη. Όποιος είναι δυνατός έχει δικαιώματα πάνω στην ζωή, όποιος δεν είναι ας ψοφήσει μια ώρα αρχύτερα! Σ’ αυτήν την κατάσταση πρέπει να εθιστεί η κοινωνία σήμερα. Αυτή είναι η κοινωνική ηθική πάνω στην οποία βασίζονται οι πολιτικές που επιβάλλονται σήμερα. Ανατροπή τους εδώ και τώρα σημαίνει μια νέα αφετηρία για την κοινωνία και σε επίπεδο ηθικής και νοοτροπίας. Σημαίνει την επανεκκίνηση της κοινωνίας με νέους όρους συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στην ζωή.

Ερώτηση: Έχετε μιλήσει επίσης για κατάκτηση της δημοκρατίας και για πραγματική λαϊκή κυριαρχία. Όταν είδαμε το κίνημα της πλατείας, διαφάνηκε η ανάγκη ανάδειξης της άμεσης δημοκρατίας και υπήρξε μια σχετική μαζικότητα αντίδρασης. Τη δεδομένη στιγμή που ο λαός, όσο βαθαίνει η κρίση και μεγαλώνει η εξαθλίωση, φαίνεται ότι  επιλέγει «στρατόπεδα», αισιοδοξείτε ότι μπορεί να υπάρξει ένα μαζικό μέτωπο που θα διεκδικήσει τη δημοκρατία;

Απάντηση: Σήμερα δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που να μην υπόσχεται δημοκρατία στον λαό, έστω και στα λόγια. Η πράξη όμως αποδεικνύει ότι οι πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα στο σύνολό τους – με μοναδική εξαίρεση όσες λειτουργούν «από τα κάτω» – αποστρέφονται την δημοκρατία και μάλιστα με την πρακτική τους την απειλούν εν τοις πράγμασι. Όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας οι δημοκρατικές προσδοκίες του λαού δεν ήταν τόσο μακριά από τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του επίσημου πολιτικού συστήματος. Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι πολύ πλατιά στρώματα του λαού αντιλαμβάνονται δεν μπορούμε πλέον να ταυτίζουμε την δημοκρατία με τις εκλογές και το κοινοβούλιο. Ούτε οι εκλογές, ούτε το κοινοβούλιο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δημοκρατικές διαδικασίες. Πρέπει επειγόντως να κατακτήσουμε την δημοκρατία με τρόπο τέτοιο που να επιτρέπει ακόμη και στον τελευταίο έλληνα πολίτη να συμμετέχει στην διαδικασία των αποφάσεων που τον αφορούν. Πρέπει να αποκτήσουμε ένα κοινοβούλιο όπου οι εκπρόσωποι του λαού να εξαρτώνται άμεσα από τους εκλογείς τους και όχι να μεταχειρίζονται την ψήφο τους ως λευκή επιταγή. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης όπου ο ίδιος ο λαός είτε αυτοπροσώπως, είτε δια εκπροσώπων να καθορίζει την ασκούμενη πολιτική και γενικά να ασκεί την εξουσία. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ο ελληνικός λαός δεν ήταν τόσο έτοιμος, όσο σήμερα για να επιβάλει την δημοκρατία, την αληθινή δημοκρατία στον τόπο του. Κι αυτό αποτελεί σήμερα ένα από τα βασικά στοιχεία ριζοσπαστισμού της κοινωνίας που μας επιτρέπει να λέμε ότι αυτή την φορά ο ελληνικός λαός δεν θα συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο εκτός από αληθινή εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Ερώτηση: Εκταμίευση της δόσης σε στάδια, νέο φορολογικό, απολύσεις κατ’ ουσία στο δημόσιο κα.  Το ότι πήραμε τη δόση, συνεχίζονται οι περικοπές σε χρήμα και προσωπικό προς περιορισμό της σπατάλης, πόσο μπορεί να είναι στοιχειωδώς μια θετική εξέλιξη, ενώ δε σταματούν να αυξάνονται τα «υποχρεωτικά» έξοδα του κάθε Έλληνα και πετιούνται άνθρωποι στο δρόμο; Τι ρεαλιστικό προτείνει το ΕπαΜ για αυτήν τη στιγμή;

Απάντηση: Υπάρχουν πολλοί που ψάχνουν το Plan A, ή το Plan B για να βρουν την έξοδο από αυτήν την κρίση. Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά στην ουσία τους. Είτε συμβιβάζεσαι με την υπάρχουσα κατάσταση και απλά διεκδικείς τρόπους να την διαχειριστείς καλύτερα, είτε την ανατρέπεις. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Όσο ο κόσμος περιμένει τον από μηχανής Θεό να το σώσει, τόσο θα βιώνει την πιο απόλυτη καταστροφή. Ρεαλιστική πρόταση είναι εκείνη που δεν αφήνει εκτεθειμένο τον λαό και την χώρα στις σημερινές απειλές. Δεν επιτρέπει να βυθίζονται άλλο στην απελπισία και την απόγνωση. Αν ο λαός το πάρει απόφαση η ανάκαμψη θα γίνει πολύ γρήγορα και με εντυπωσιακά αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα. Τι πρέπει να γίνει; Να σταματήσουμε να εξαρτόμαστε από τις δόσεις των δανείων της ευρωζώνης που δίνονται με ρήτρα την καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας. Να αρνηθούμε την αναγνώριση του χρέους γιατί αυτό δεν δημιουργήθηκε από τον ελληνικό λαό και δεν πήγε για την ευημερία του, αλλά αποτέλεσε προϊόν μιας συμπαιγνίας ντόπιων και ξένων οικονομικών συμφερόντων με σκοπό την λεηλασία του τόπου. Από κει και πέρα, θα χρειαστούμε 6-8 μήνες για να εισαχθεί το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα. Αυτό το μεσοδιάστημα μας πρέπει να πάρουμε ορισμένα πολύ άμεσα μέτρα:

1. Την εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών που έχουν τραβήξει την περισσότερη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Γιατί αυτό; Για να αφήσουμε το τραπεζικό σύστημα να χρεοκοπήσει με ασφάλεια για τις καταθέσεις και την οικονομία της χώρας. Με την χρεοκοπία του θα δοθεί η δυνατότητα να ανοικοδομηθεί από μηδενική βάση χωρίς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει προς το εξωτερικό, αλλά και με την διαγραφή των οφειλών που έχουν προς αυτό τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι.

2. Αποκατάσταση των ζημιών σε εισοδήματα που υπέστησαν μισθωτοί και συνταξιούχοι από την απαρχή των μνημονίων με την επιστροφή μισθών και συντάξεων στο επίπεδο προ της 5ης Μαΐου 2010. Αυτό θα γίνει με την χρήση του ηλεκτρονικού λογιστικού χρήματος των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών με παράλληλη ενίσχυση με επιδοτούμενα δάνεια λειτουργικού κεφαλαίου για τους μικρομεσαίους και επαγγελματίες.

3. Την επιβολή ελέγχου στην κίνηση του κεφαλαίου. Με αυτόν τρόπο θα σταματήσει η αιμορραγία που τυραννά την ελληνική οικονομία και της στερεί τεράστιους χρηματικούς πόρους από το εσωτερικό της. Με τις τράπεζες εθνικοποιημένες θα σταματήσει και το πλυντήριο μαύρου χρήματος για το οποίο φημίζεται διεθνώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίου γίνεται εύκολα από την στιγμή που ελέγχει κανείς το τραπεζικό σύστημα και έχει να κάνει με την επιλεκτική φορολόγηση των κεφαλαίων που οδεύουν προς το εξωτερικό, ή έρχονται από το εξωτερικό. Αφορολόγητα κέρδη, μερίσματα, τόκοι και επενδύσεις σε τίτλους στο εξωτερικό τέλος. Επίσης όσα κεφάλαια έρχονται από εξωτερικό να κερδοσκοπήσουν με αγορές ακινήτων και περιουσίας θα τους επιβάλλεται υψηλή αποτρεπτική φορολογία, ενώ όσα κεφάλαια κατευθύνονται σε επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με όρους νέων θέσεων σταθερής απασχόλησης, ανελαστικών αμοιβών, νέας τεχνολογίας, προστιθέμενης αξίας στην παραγωγή, κοκ, τότε η μεταχείρισή τους πρέπει να είναι ευνοϊκή.

4. Ρητή απαγόρευση όλων των απολύσεων, όπως και η προσφυγή σε καθεστώς πτώχευσης στον ιδιωτικό τομέα. Αν πρόκειται για μικρή επιχείρηση, ελεύθερο επαγγελματία, ή ατομικό παραγωγό, το κράτος θα φροντίσει να μην κλείσει, να μην πτωχεύσει με απευθείας ενίσχυση μέσω εγγυήσεων, ή επιδοτούμενων δανείων. Αν πρόκειται για μεγάλη επιχείρηση και κυρίως για πολυεθνική, τότε θα δίνεται η δυνατότητα να την διαχειριστούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με υποστήριξη του κράτους. Ταυτόχρονα θα επιβληθούν ανελαστικά εργασιακά δικαιώματα έτσι ώστε να αναχαιτιστεί η ανεργία, ιδίως των νέων.

5. Άμεση παρέμβαση στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας για προϊόντα και υπηρεσίες. Μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση της οικονομίας και να πάρει μπρος η παραγωγική μηχανή με υποκατάσταση εισαγωγών με εσωτερική παραγωγή, το κράτος θα εξασφαλίσει τον δραστικό περιορισμό όσων εισαγωγών δεν είναι απολύτως αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και τις ανάγκες της κοινωνίας. Θα επιβάλλει επίσης ένα επιλεκτικό ανταγωνιστικό προστατευτισμό που θα βασίζεται στην απαγόρευση οποιασδήποτε εισαγωγής πριν εξαντληθεί η εσωτερική παραγωγή, ενώ κατόπιν το προϊόν που θα εισάγεται θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίδιας ποιότητας και παραγωγικής αξίας με το αντίστοιχο προϊόν εσωτερικής παραγωγής. Μόνο έτσι μπορείς να έχεις ανταγωνισμό με ισότιμους όρους.

6. Για το μεσοδιάστημα μέχρις ότου παραχθεί το νέο εθνικό νόμισμα, θα χρειαστεί να ενισχύσουμε τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας από τα 5, 5 δις ευρώ που είναι σήμερα και αποτελούν κατά κύριο λόγο τον διαθέσιμο νομισματικό χρυσό, σε τουλάχιστον τα διπλάσια. Αυτό μπορεί να γίνει με την δέσμευση του ιδιωτικού χρυσού που υπάρχει σε τράπεζες και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ντόπιους και ξένους, αλλά και με την απόσυρση από την νομισματική κυκλοφορία των χαρτονομισμάτων ευρώ και άλλων σκληρών νομισμάτων, όπως το δολάριο. Κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα εφόσον έχει εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα και έχει εισαχθεί στις εσωτερικές συναλλαγές το ηλεκτρονικό λογιστικό χρήμα διαμέσου των τραπεζών.

Φυσικά το κλειδί σε όλα αυτά είναι η γρήγορη επανεκκίνηση της ελληνικής παραγωγής και των επενδύσεων. Αυτό μπορεί να γίνει, αφενός, με τη διάθεση ανοιχτών πιστώσεων για όσους ασχολούνται ή θέλουν να επενδύσουν στην παραγωγή με κριτήριο την προστιθέμενη αξία και τις θέσεις σταθερής απασχόλησης που παράγουν και, αφετέρου, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων στις παραγωγικές υποδομές της ελληνικής οικονομίας απαλλαγμένο από ημέτερους και μεγαλοκαρχαρίες. Όλα αυτά θα δώσουν μια απότομη ανοδική ώθηση στην οικονομία, τέτοια που όταν το εθνικό νόμισμα τελικά εισαχθεί να σταθεροποιηθεί και να αποκτήσει ισοτιμία χωρίς μεγάλες αναταράξεις.

Ερώτηση: Είδαμε όλοι τι συνέβη στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» από την «πολυσυλλεκτικότητα» προσώπων και απόψεων. Το ΕπαΜ συμπεριλαμβάνει πρόσωπα και στοιχεία από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους; Πόσο εύκολη είναι η συνύπαρξη αυτών; Και ως σχήμα, το ΕπαΜ που μπορεί να καταταχθεί ιδεολογικά τελικά;

Απάντηση: Το ΕΠΑΜ δεν είναι ένα «πολυσυλλεκτικό» σχήμα σαν τους ΑΝΕΛ. Είναι Μέτωπο που βασίζεται σε μια σαφή κεντρική πολιτική συμφωνία που καταγράφεται στην ιδρυτική του διακήρυξη και το καταστατικό του. Περιλαμβάνει αγωνιστές από κάθε ιδεολογικοπολιτικό χώρο και έχει επιλέξει να λειτουργεί με οριζόντια μορφή οργάνωσης, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιος που από τα πάνω επιβάλλει την πολιτική του Μετώπου. Συναποφασίζεται απ’ όλους μαζί. Τι απ’ όλα αυτά ίσχυαν για τους ΑΝΕΛ; Τι απ’ όλα αυτά ισχύουν για όλα τα κόμματα της επίσημης πολιτικής σκηνής; Οι ΑΝΕΛ στήθηκαν καθαρά τυχοδιωκτικά με έναν ελέω Θεού αρχηγό, ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του όποιον του έφερνε ψήφους με όρους παλαιοκομματικής πρακτικής χωρίς κανενός είδους δεσμευτική πολιτική συμφωνία.  Ο λαός μας λέει «ανεμομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα». Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ΑΝΕΛ. Αφορά όλα τα κόμματα. Αντίθετα στο ΕΠΑΜ εντάσσεται κάποιος που έχει αποφασίσει να δώσει την μάχη για την πατρίδα του μέχρι το τέλος. Και εντάσσεται ισότιμα. Σε μας οι βουλευτές επιλέχθηκαν από τους κατά τόπους πυρήνες και τομείς του ΕΠΑΜ και όχι από κάποια «πεφωτισμένη» ηγεσία. Σε μας αυτό που επιτρέπει κάποιον να διακριθεί είναι η προσωπική του συνεισφορά στον κοινό σκοπό και όχι οι μηχανισμοί. Κι έτσι έχουμε κατορθώσει να συμβιώνουμε στις γραμμές του αγωνιστές από τελείως διαφορετικούς χώρους, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι. Και μόνο το γεγονός ότι οι πιο πωρωμένοι δεξιοί μας λένε αριστερούς και οι πωρωμένοι αριστεροί μας λένε δεξιούς, αυτό σημαίνει ότι το ΕΠΑΜ κάνει καλά την δουλειά του. Αρνείται να καταταχθεί σε κάποια από τις γνωστές πολιτικές παρατάξεις. Απευθύνεται στον ίδιο τον λαό χωρίς διαμεσολαβητές και κομματάρχες. Είναι το μοναδικό πολιτικό σχήμα που οργανώνεται σε γειτονιές και χωριά της χώρας απευθείας από τον ίδιο τον λαό που τον καλεί να δώσει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Ψάξτε να δείτε. Δεν πρόκειται να βρείτε καμιά άλλη δύναμη που να συγκροτείται από απλό λαϊκό κόσμο, πολλές φορές χωρίς προηγούμενη πολιτική εμπειρία, που όμως είναι αποφασισμένος να δώσει την μάχη για τον εαυτό του, για τα παιδιά του, για την πατρίδα του. Για εμάς η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή σήμερα δεν είναι οι παρωχημένες γραμμές των πολιτικών παρατάξεων, αλλά ο πατριώτης δημοκράτης από την μια και από την άλλη ο δωσίλογος, ο προδότης και οι συνοδοιπόροι του. Κι αυτή η διαχωριστική γραμμή διαπερνά οριζόντια τις περισσότερες σημερινές πολιτικές παρατάξεις στη δεξιά και την αριστερά. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι μέλι-γάλα μέσα στο ΕΠΑΜ. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Μετώπου είναι ο κακός μας εαυτός, η αδυναμία να προτάξουμε το συλλογικό καθήκον έναντι του εαυτούλη μας, η δυσκολία να ανέλθουμε στο ύψος των προταγμάτων του Μετώπου και να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών του λαού μας. Όμως βήμα το βήμα τα καταφέρνουμε. Ατσαλώνει το ΕΠΑΜ και όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι είμαστε η τελευταία «κόκκινη γραμμή» που διαθέτει ο λαός μας απέναντι στην λαίλαπα που σαρώνει την πατρίδα του.

Ερώτηση: Υπάρχει περίπτωση το ΕπαΜ να κοιτάξει την προοπτική εισχώρησης, συγχώνευσης ή συνεργασίας, όπως θέλετε πείτε το, με κάποιο άλλο κόμμα; Κι αν αυτό, θεωρητικά, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί τη διακυβέρνηση με γερές βάσεις στην παρούσα φάση, κατά πόσο μπορείτε να διαχειριστείτε το ζήτημα εξουσίας που τίθεται για εσάς; Γενικότερα, έχουν υπάρξει επαφές με άλλα πολιτικά σχήματα;

Απάντηση: Για εμάς οι συνεργασίες δεν μπορούν να έχουν περιορισμένο εκλογικό ορίζοντα. Μας ενδιαφέρει να βρούμε συμμαχητές και όχι να εξασφαλίσουμε έδρες σ’ ένα δοτό – εκ των πραγμάτων – κοινοβούλιο. Το αποδείξαμε με την στάση μας. Από αυτό το αδιέξοδο δεν υπάρχει διέξοδος υπό το σημερινό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης. Έχει αλλάξει δραστικά η συνταγματική έννομη τάξη στην χώρα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Σήμερα οι ξένες δυνάμεις έχουν αποκτήσει ανεπίτρεπτα δικαιώματα έναντι της χώρας και του λαού της. Σε λίγο ο ελληνικός λαός δεν θα έχει το δικαίωμα να έχει δική του έννομη τάξη, δικαστήρια που να δικάζουν στο όνομά του και προς όφελός του, καθώς και ένοπλες δυνάμεις για την δική του εθνική άμυνα. Μετατρεπόμαστε με τον πιο επίσημο τρόπο από τυπικά ανεξάρτητο κράτος σε καντόνι, σε κομητεία ενός νέου υπερκρατικού μορφώματος που ο Μπαρόζο επίσημα έχει ονομάσει Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και η οποία θα στερήσει από όλους τους λαού και τις χώρες της ευρωζώνης τα όποια ψήγματα κυριαρχίας είχε επιτρέψει να υπάρχουν η επιβολή της ΟΝΕ και του ευρώ. Ήδη οι πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους έχουν αποδεχτεί αυτή την πορεία κατάλυσης του ελληνικού κρατικού μορφώματος, όπως το ξέραμε τα τελευταία 182 χρόνια τυπικά ελεύθερης εθνικής ζωής. Κι όλα αυτά προκειμένου η Ελλάδα να αφομοιωθεί από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που έχει αρχίσει να χτίζεται πάνω στα ερείπια των κρατών μελών της ευρωζώνης και της ΕΕ. Επομένως για εμάς το πρώτιστο καθήκον είναι η εθνική απελευθέρωση του ελληνικού λαού. Η επαναβεβαίωση του δικαιώματος της εθνικής του αυτοδιάθεσης, του δικαιώματος στη δική του πατρίδα. Θέλουμε λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Κι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να σπάσει ο ίδιος ο λαός τα δεσμά του επιβάλλοντας μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση και ένα νέο αληθινά δημοκρατικό Σύνταγμα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο ο λαός θα πάρει στα χέρια του την πατρίδα του και θα κατακτήσει για πρώτη φορά την δημοκρατία. Υπάρχει μήπως καμιά άλλη πολιτική δύναμη που να θέτει ανάλογα καθήκοντα; Απ’ ότι γνωρίζω, καμιά. Πώς λοιπόν να συνεργαστούμε; Σε ποια βάση; Δεν μας ενδιαφέρει το στημένο εκλογικό παιχνίδι που έχει σαν μόνο στόχο να νομιμοποιήσει τα πιο άνομα συμφέροντα εναντίον του λαού και της πατρίδας. Για εμάς οι εκλογές το καλύτερο που έχουν να προσφέρουν στην τωρινή φάση είναι η δυνατότητα να απευθυνθούμε σε ευρύτερες μάζες και να τις κινητοποιήσουμε για την επόμενη ημέρα. Τίποτε περισσότερο. Πώς λοιπόν να συνεργαστούμε με δυνάμεις που διακρίνονται για τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό τους και βαρύνονται με τεράστιες ευθύνες συνενοχής για την σφαγή του λαού και της χώρας;

Ερώτηση: Έχετε έρθει ξανά στο Ρέθυμνο. Γνωρίζετε τα προβλήματα της πόλης μας; Πέρα από αυτά,  αναφερόμενοι σε όλο το φάσμα της πολιτικής, πολιτιστικής, αισθητικής εικόνας της πόλης και φυσικά στους ανθρώπους της, τί είναι αυτό που σας άρεσε από την εμπειρία σας εδώ και τί σας έχει πιθανώς ξενίσει;

Απάντηση: Απ’ όσα γνωρίζω τον λαό του Ρεθύμνου τον ταλαιπωρούν τρία πολύ επείγοντα προβλήματα. Πρώτο: Το Ρέθυμνο δεν έχει μόνιμη και σταθερή ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά Το πλοίο που χίλια ζόρια και με μεγάλες θυσίες των ίδιων των Ρεθεμνιωτών άρχισε τα δρομολόγια τον περασμένο Απρίλη σταμάτησε με σοβαρή βλάβη στις μηχανές και με απλήρωτο προσωπικό. Εδώ χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους. Η ακτοπλοΐα γενικά δεν μπορεί να είναι έρμαιο των εφοπλιστών, των τραπεζών και των παιχνιδιών κερδοσκοπίας που παίζονται με όμηρο την νησιωτική Ελλάδα. Δεύτερο: Ο δρόμος Ηράκλειο Ρέθυμνο και γενικότερα ο ΒΟΑΚ (Βόρειος οδικός άξονας Κρήτης) με κακή χάραξη επικίνδυνες στροφές κλπ. Απ’ όσο γνωρίζω αυτός ο απαράδεκτος από κάθε άποψη οδικός άξονας έχει στοιχίσει 1400 θύματα στη τελευταία 12ετία στο νησί. Τρίτο: Η υπολειτουργία του Νοσοκομείου Ρεθύμνου με μείωση του προσωπικού και της χρηματοδότησης του. Στην ουσία, απ’ ότι γνωρίζω, το Νοσοκομείο λειτουργεί χάρις στο φιλότιμο Γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Η κατάσταση αυτή δεν είναι βέβαια άσχετη με την γενικότερη καταβαράθρωση της υγείας στο νομό με την πλήρη απαξίωση των Κέντρων Υγείας με ελλείψεις υλικών και απλήρωτο προσωπικό. Όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι περιστασιακά φαινόμενα. Εντάσσονται στη γενικότερη υποβάθμιση της Ελλάδας σε χώρα ευκαιρίας για τα πιο αρπαχτικά συμφέροντα των αγορών. Μια υποβάθμιση που θα συνεχιστεί επί δεκαετίες μέχρις ότου διαλυθούν τα πάντα, όπως στις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων και της Αφρικής. Από αυτό το αδιέξοδο μπορεί να βγει η χώρα μόνο αν ο λαός, δηλαδή όλοι μας, συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μας αξίζει μια τέτοια πατρίδα, αν δεν σηκώσουμε κεφάλι, αν δεν μάθουμε να την υπερασπιζόμαστε, αν δεν την πάρουμε στα χέρια μας και δεν γίνουμε εμείς πραγματικά αφεντικά στον τόπο μας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρέθεμνος του Ρεθύμνου, 5/1/2013.