Από τις εταιρείες ειδικού σκοπού στα κόμματα ειδικού σκοπού…

Οι περισσότεροι πια γνωρίζουν τι είναι οι εταιρείες ειδικού σκοπού, σαν την ΑΑΔΕ, το Υπερταμείο, ή σαν τις Εταιρείες Απόκτησης και Διαχείρισης Απαιτήσεων (funds & services). Δεν είναι κανονικές εταιρείες, που συγκροτούνται για να εκφράσουν μια οικονομική δραστηριότητα. Πρόκειται αντίθετα για εταιρείες που ιδρύονται εξεπιτούτου και υπό ειδικό καθεστώς για να εκπροσωπήσουν συγκεκριμένα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην πολιτική και την οικονομία. Όπως είναι τα συμφέροντα που επωφελούνται από το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Σ’ αυτές όμως τις εκλογές μάθαμε ότι εκτός από εταιρείες ειδικού σκοπού, υπάρχουν και κόμματα ειδικού σκοπού. Κόμματα δηλαδή που ιδρύθηκαν από το πουθενά, από «φουνταριστούς» της τελευταίας στιγμής με διττή αποστολή, αφενός, να μην υπάρξει μια ευρεία συσπείρωση ικανή να διεμβολίσει το υφιστάμενο δοτό κοινοβούλιο και, αφετέρου, να διασκορπιστεί η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος στους πέντε ανέμους των κομμάτων ειδικού σκοπού.

Όταν οι επικοινωνιολόγοι του καθεστώτος μιλάνε για αντισυστημική ψήφο, εννοούν εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων που σκέφτονται να κινηθούν εκλογικά σε σχήματα και δυνάμεις εκτός κοινοβουλίου. Κι αυτή τη φορά έχει παρατηρηθεί – προς πανικό όλων των έμμισθων οργάνων του καθεστώτος – πώς όχι μόνο οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι κινούνται σε ποσοστά άνω του 20-25% του εκλογικού σώματος, αλλά κι ένα μεγάλο μέρος της παλαιότερης αποχής θέλει να επιστρέψει στην κάλπη.

Κι έτσι, έχουμε την ένταση των παραδοσιακών τεχνικών τύφλωσης και εκφοβισμού όλων όσοι βρίσκονται σε αδυναμία να σκεφτούν εκτός πλαισίου, εκτός κουτιού. Εντείνεται επίσης και ο ανοικτός ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος των απλών ψηφοφόρων, προκειμένου να πειστούν ότι έχουν μόνο τις επιλογές που τους υποδεικνύουν οι μιντιάρχες, το βαθύ κράτος και ο ξένος παράγοντας.

Δηλαδή, από το ράφι του πολιτικού σούπερ μάρκετ της προηγούμενης βουλής. Γι’ αυτό και οι τηλεοπτικές δημοσκοπήσεις επιμένουν να δείχνουν τους ίδιους και στην επερχόμενη βουλή. Πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Θέλουν τους ίδιους γιατί είναι ήδη δοκιμασμένοι. Θέλουν τους ίδιους γιατί ξέρουν πώς θα συμβιβαστούν ακόμη και με ανοιχτή δικτατορία και «εθνική κρίση» σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Θέλουν τους ίδιους γιατί τα έχουν συμφωνήσει ήδη από τώρα με τις ηγεσίες των κομμάτων τους για το πώς θα εκτονώσουν τη διαμαρτυρία των πολιτών, όταν επιβληθούν τα πολύ χειρότερα.

Θέλουν τους ίδιους γιατί ο λαός μας θα πρέπει για μια ακόμη φορά να διασώσει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες με το μισθό, τη σύνταξη, τη δουλειά και τη επιχείρησή του. Γιατί η πατρίδα μας οφείλει να ακρωτηριαστεί εθνικά υπέρ της Τουρκίας, κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Γιατί η Ελλάδα πρέπει να συρθεί σε μια πιο ενεργή πολιτικοστρατιωτική εμπλοκή στον παγκόσμιο πόλεμο που κήρυξε η Δύση εναντίον της Ρωσίας κι όχι μόνο.

Και τα 6 κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου απέδειξαν πώς ξέρουν να βάζουν πλάτες. Ακόμη κι όταν πρόκειται για την επιβολή ανοικτής δικτατορίας – αρκεί να γίνεται στο όνομα της δημόσιας υγείας και της επιστήμης, όπως επί Χίτλερ. Ξέρουν πώς να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή με διχαστικές πρακτικές και τζούφιες καταγγελίες κοινοβουλευτικής πρόζας.

Όμως υπάρχουν κι εκείνοι που – παρά τον εντεινόμενο ψυχολογικό πόλεμο – δεν ξεγελιούνται. Και το χειρότερο. Οι Ηρακλειδείς της πολιτικής αδιαφορίας και της αποχής δεν πείθουν σήμερα παρά μόνο τους παντελώς ηλίθιους και τους φύσει αναίσθητους, δηλαδή μόνο το λούμπεν στοιχείο, τον κοινωνικό κατιμά της ελληνικής κοινωνίας.

Πώς μπορούν λοιπόν να αντιμετωπίσουν τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους; Πώς μπορούν να αποτρέψουν το υψηλότερο ποσοστό αντισυστημικής ψήφου της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι οποίοι αν ψηφίσουν συσπειρωμένα μπορούν να ανατρέψουν το δοτό κοινοβούλιο και να αναδείξουν νέες δυνάμεις με άμεση προοπτική διακυβέρνησης;

Ποια είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καθεστώτος; Τα κόμματα ειδικού σκοπού. Δείτε τα. Ο Άρειος Πάγος ανακήρυξε 36 κόμματα, προκειμένου να εξαπατηθεί πρώτα και κύρια ο ψηφοφόρος που θέλει να ψηφίσει αντισυστημικά.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Κόμματα της ακραιφνούς δεξιάς, αλλά και της «επαναστατικής αριστεράς», τα οποία διατυμπανίζουν την καθαρότητα της ιδεολογικής τους σχιζοφρένειας. Μια καθαρότητα που σε όποιον έχει ακόμη σώας τα φρένας μυρίζει θυμάρι από τα σφαγεία του εμφυλίου, είτε λιβάνι από το νεκροταφείο της ιστορίας.

Έχει επίσης κόμματα της κίτρινης κάρτας και της άσπρης μπλούζας, που επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τον απόηχο της πανδημίας, αλλά κι όσους πάσχουν από διανοητικό long Covid. Κόμματα που δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε για την κατάσταση της χώρας, τις άμεσες απειλές που αντιμετωπίζει, αλλά και για το πώς συγκεκριμένα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Ούτε που τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει στη χώρα και που οδηγείται ο λαός της.

Έχει κόμματα της θρησκείας, που διδάσκουν το άσβεστο μίσος προς όλους τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς. Αλλόθρησκος βέβαια για δαύτους είναι όποιος χριστιανός δεν διακατέχεται από τη δική τους θρησκοληψία. Ενώ αλλοεθνής είναι όποιος Έλληνας δεν διαθέτει τη δική τους «καθαρότητα του αίματος». «Ξεχάστε την κατοχή και την εκποίηση της πατρίδας και αφορίστε στο πυρ το εξώτερο, όσους δεν υποτάσσονται στη μία, ορθή πίστη και στο κόμμα της,» δηλώνουν σηκώνοντας το λάβαρο της διχόνοιας. Έτοιμοι να δικάσουν, όπως κι ο Μέγας Ιεροεξεταστής, τον ίδιο το Χριστό γιατί η αγκαλιά της αγάπης του χωρούσε ισότιμα τους πάντες.

Έχει κόμματα της ενότητας, τα οποία έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μην υπάρξει ενότητα, για να μην υπάρξει κανενός είδους συνεργασία. Προφασίζονται την ενότητα για να κηρύξουν τη διχόνοια. Μιλούν για εθνική ενότητα, αλλά απαιτούν τη ενότητα κάτω από το δικό τους σκήπτρο. Μιλάνε για ανοχή των διαφορετικών απόψεων, αλλά απαιτούν υποταγή στο δικό τους δόγμα. Μιλούν ενάντια στους αρχηγισμούς, αλλά απαιτούν την υποδούλωση στη δική τους νεοπλατωνική αρισταρχία, όπου ασήμαντοι, αλλά επίδοξοι ολιγάρχες εμφανίζονται ως «συλλογική ηγεσία» και μάλιστα του Έθνους!

Ποια είναι η αποστολή όλων αυτών των κομμάτων ειδικού σκοπού; Να χάσει το μπούσουλα το ψηφοφόρος και κυρίως εκείνος που δεν θέλει αυτή τη φορά να διευκολύνει το καθεστώς είτε ψηφίζοντας τα κόμματα του προηγούμενου κοινοβουλίου, είτε επιλέγοντας την αποχή. Να πάθει ίλιγγο από τα πολλά ψηφοδέλτια και να χάσει τον προσανατολισμό του. Να οδηγήσουν ειδικά όσους δεν σκέφτονται με όρους πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων, να ψηφίσουν με όρους φαίνεσθαι, ξεκατινιάσματος, κουτσομπολιού, είτε νοσηρής ιδεοληψίας.

Και κυρίως να πετύχουν αυτό που ανησυχεί περισσότερο το υφιστάμενο καθεστώς. Να ηττηθεί η διάθεση του απλού κόσμου, των απλών ψηφοφόρων για ενότητα, για συνεργασία με σκοπό την ανατροπή.

Να τον πείσουν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα και συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις με οργανωτική αυτοτέλεια, διαφορετική ιδεολογία και πολιτική καταγωγή. Μια συνεργασία που κατατείνει να αναδείξει την αληθινή διαχωριστική γραμμή στην πολιτική σήμερα, όχι την επίπλαστη της δεξιάς και της αριστεράς του εμφυλίου, των πιστών και απίστων, αλλά του ξενόδουλου καθεστώτος κατοχής και εκποίησης από τη μια και από την άλλη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Κι επομένως η δική του ενότητα, η ενότητα του λαού δεν είναι εφικτή παρά μόνο κάτω από το σκήπτρο δοτών, ανίκανων και ύποπτων ηγεσιών, που ξέρουν μόνο από ιδιοτέλεια και ασκούνται στην ίντριγκα, στο διαίρει και βασίλευε.

Ειδικά τώρα, σ’ αυτές τις εκλογές, όπου για πρώτη φορά μετά το 1956 υπάρχει μια αληθινή συμμαχία διαφορετικών δυνάμεων, που ξέρουν να βαδίζουν χώρια, αλλά να χτυπούν από κοινού. Η Συμμαχία Ανατροπής. Μια συμμαχία που για πρώτη φορά μετά την Εθνική Αντίσταση είναι ικανή να εκφράσει τη δημοκρατική και πατριωτική ενότητα του λαού όχι μόνο στις εκλογές και το κοινοβούλιο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, τις γειτονιές, τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας.

Για να μπορέσουμε, αφενός, να αποφύγουμε τα χειρότερα και, αφετέρου, να οικοδομήσουμε μια νέα Ελλάδα της προκοπής, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Πρώτα και κύρια για τους ταπεινούς και καταφρονημένους αυτής της χώρας.