Η συγκέντρωση χθες στην Καλαμαριά θύμισε άλλες εποχές. Εποχές ανάτασης, προσδοκίας και ελπίδας. Το κατάμεστο θέατρο Στ. Κουγιουμτζή μας θύμισε εποχές πλατειών, τότε που ο κόσμος κατά χιλιάδες έψαχνε να καταλάβει αυτό που ξεκινούσε. Αυτό που τον περίμενε.
Αυτή τη φορά όμως ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Ώριμος. Μεστωμένος από τα 13 χρόνια εμπειρίας. Δεν χρειαζόταν να καταλάβει αυτό που του συμβαίνει, ούτε περίμενε να μάθει για τα χειρότερα που τον αναμένουν. Τα γνωρίζει. Τα γνωρίζει εκ πείρας. Τα τελευταία χρόνια ήταν εξαιρετικά διδακτικά για πάρα πολλούς.
Τώρα θέλει να μάθει πως θα γλυτώσει η χώρα και ο ίδιος. Τι πρέπει να γίνει. Όχι με τον ερχομό της επουρανειας βασιλείας, αλλά αύριο το πρωί! Θέλει να νιώσει δυνατός, όπως ο γίγαντας που για δεκαετίες τον είχαν πείσει ότι οι αλυσίδες του είναι για το καλό του. Ο γίγαντας άρχισε να κινείται. Άρχισε να δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Αντιλαμβάνεται πια ότι το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του.
Ένας σύντροφος από τα παλιά, που - όπως μου είπε ο ίδιος - τους έχει σιχαθεί και αναζητώντας χαράκωμα, μετερίζι για να δώσει τη μάχη του, βρέθηκε στη συγκέντρωση. Μου είπε λοιπόν πώς αυτό πού είδε, κανένας άλλος πολιτικός σχηματισμός δεν μπορεί να το κάνει. Όχι μόνο το γεγονός πως κανένα κόμμα, μόρφωμα, κοκ, δεν μπορεί να προσελκύσει τόσο απλό και καθημερινό κόσμο, πέρα από τα γνωστά ακροατήρια των ίδιων και των ίδιων. Κανένας δεν θα τολμούσε μια τόσο ελεύθερη συζήτηση. Με ομιλητές που μιλάνε συγκεκριμένα, προσπαθούν να συμμεριστούν τις αγωνίες και τους πόθους του πολυπληθούς ακροατηρίου, χωρίς να επιχειρούν να του πουλήσουν φτηνές ιδεοληψίες, ανόητες θρησκοληψίες και αμπελοφιλοσοφιες για αδαείς και ανόητους.
Αυτό που εντυπωσίασε τους περισσότερους δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες απαντήσεις στα συγκεκριμένα προβλήματα, ούτε απλά και μόνο η ρεαλιστικότητα των προτάσεων. Αυτό που εντυπωσίασε είναι το γεγονός πώς για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση βλέπουν μια Συμμαχία όχι ομοϊδεατών, αλλά αφοσιωμένων στον κοινό στόχο, την Ανατροπή. Μια Συμμαχία που δεν στηρίζεται σε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ούτε στις ιδεοληψίες της αριστεράς η της δεξιάς. Μια Συμμαχία όπου ο καθένας συμμετέχει αυτοδύναμα, κρατώντας την ιδεολογική και οργανωτική του αυτοτέλεια. Πότε έχει ξανασυμβεί στην ιστορία μας; Σπάνια. Τόσο σπάνια, που δύσκολα ανακαλεί ο κοινός νους.
Η χθεσινοβραδυνή εκδήλωση ήρθε να επιβεβαιώσει ότι κάτι βαθύ αλλάζει στην ελληνική κοινωνία, στο λαό μας. Αρχίζει κι αναδύεται - αργά, βασανιστικά, αλλά σίγουρα - ένας άλλος λαός. Ευθυτενής, ορθός, ξεδιπλώνει το ανάστημα του, όπως μόνο αυτός ξέρει να το κάνει. Κι εμείς, οι μικροί, οι ασήμαντοι, δοξάζουμε τον Ύψιστο, που γινόμαστε μάρτυρες και συμμέτοχοι μιας τέτοιας Αναστάσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου