Το 8ο Συνέδριο, μας βρίσκει καταμεσής μιας πρωτοφανούς ιστορικής κρίσης, που αφορά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και οικονομίας. Το κεντρικό ζήτημα είναι ότι είναι αδύνατο να επιβιώσουν έθνη, λαοί και χώρες, με όρους τυπικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, υπό καθεστώς παγκόσμιων αγορών χρηματιστικού κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια, η κρίση είναι συστημικού χαρακτήρα, δεν είναι τωρινή, αποκαλύφθηκε από το 2008 και κλιμακώνεται.
Ο πόλεμος είναι προϊόν αυτής της κρίσης και του αδιεξόδου που έχει δημιουργηθεί. Με αυτήν την έννοια, είναι ένας συστημικός πόλεμος. Δηλαδή, ο πόλεμος εξ αντικειμένου θέτει θέμα κοινωνικοοικονομικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Συνεπώς, δεν πρόκειται για έναν περιορισμένο, περιφερειακό πόλεμο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία και ούτε θα τελειώσει απλά με την επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά έχει τη διαρκή τάση να παγκοσμιοποιηθεί.
Ο χαρακτήρας του πολέμου κρίνεται από δύο βασικά χαρακτηριστικά:
– Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, ποιας παγκόσμιας πολιτικής συνέχεια είναι αυτός ο πόλεμος;
– Ποια είναι η κυρίαρχη αντίθεση που οφείλει να λύσει αυτός ο πόλεμος;
Ο πόλεμος αυτός είναι πρωτίστως προϊόν της επίθεσης που δέχονται οι λαοί, προκειμένου να διαμορφωθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση, μια παγκόσμια δικτατορία, που εξασφαλίζει τη ΝΤΠ υπό την απρόκλητη ηγεμονία των ΗΠΑ, των μεγάλων χρηματαγορών και των τεράστιων συγκεντρώσεων οικονομικής και πολιτικής δύναμης.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, παγιώθηκε μια υπερεθνική δικτατορία αγορών, που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει όλα τα έθνη, τους λαούς και τις χώρες, χωρίς καμία διάκριση επιπέδων ανάπτυξης, ως αντικείμενα της πιο αδίστακτης αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, ακόμη και σε αυτές τις ίδιες τις ΗΠΑ, βλέπουμε την τάση ενός κλιμακούμενου εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στον λαό και την εξουσία. Επομένως, σε κανέναν λαό – ούτε καν στους λαούς των μητροπολιτικών χωρών – πλέον δεν αναγνωρίζεται το θεμελιωμένο, αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας της δικής του ανάπτυξης, με τους δικούς του οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς όρους. Ένα δικαίωμα που κατοχυρώθηκε μεταπολεμικά – και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε – μετά τη συντριβή της ναζιστικής βαρβαρότητας.
Επομένως, η διατήρηση αυτού του καθεστώτος αποτελεί για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες τη λεγόμενη Rule Based World Οrder (Παγκόσμια Τάξη Βασισμένη σε Κανόνες). Προσοχή: σε κανόνες, όχι στο Διεθνές Δίκαιο, κανόνες που αποφασίζουν και διατάζουν οι ηγεμόνες προς τους υπηκόους τους.
Η Ουκρανία, ιδιαίτερα με τα το 2014, επιλέχθηκε ως προνομιακό πεδίο αναμέτρησης με τη Ρωσία, κάτι που σχεδιαζόταν από το 1998 με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, με διακηρυγμένο στόχο την επιστροφή της Ρωσίας στην κατάσταση της εποχής Γιέλτσιν, τον διαμελισμό και τη “Βαλκανιοποίηση” της, σε μικρά, ανίσχυρα, διαχειρίσιμα κρατίδια.
Προκειμένου να το πετύχουν, ενίσχυσαν με κάθε μέσον τον ρατσιστικό εθνικισμό στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, και πρωτίστως στην Ουκρανία. Έναν εθνικισμό που στηρίζεται στην ανωτερότητα της λευκής φυλής και στην κατωτερότητα των Σλάβων και κυρίως των Ρώσων. Αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν στον μεσοπόλεμο, δηλαδή να δημιουργήσουν ένα φασιστικό και ναζιστικό καθεστώς μαριονετών και να το ξαμολύσουν ενάντια στην ΕΣΣΔ, το επιχείρησαν και το πέτυχαν με τη δημιουργία της ναζιστικής Ουκρανίας μετά το 2014. Γι’ αυτό και η Ουκρανία δεν είναι ένα απλό ανεξάρτητο κράτος, είναι ένα ναζιστικό κράτος, που δημιουργήθηκε ως μέσο κατάκτησης των ίδιων των Ουκρανών, και πολέμου κατά της Ρωσίας. Οποιοδήποτε σύμβολο της πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης του ουκρανικού πατριωτισμού καταλύθηκε και απαγορεύτηκε από το νέο καθεστώς που επεβλήθη από τους Δυτικούς, και αντικαταστάθηκε με τα παλιά εμβλήματα του ναζισμού και των συνεργατών του. Επομένως, ο πόλεμος που ξέσπασε – ανεξάρτητα από το πώς εμφανίζεται – από τη σκοπιά της Ρωσίας είναι εθνικός αμυντικός πόλεμος, ενώ για τους λαούς της Ουκρανίας είναι εθνικοαπελευθερωτικός, ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς που η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τούς επέβαλαν.
Το τέλος αυτού του πολέμου δεν πρόκειται να έρθει με τη στρατιωτική επικράτηση στο πεδίο της μάχης των πατριωτικών δυνάμεων. Το τέλος του πολέμου θα έρθει όταν οι λαοί συντρίψουν την παγκόσμια δικτατορία των χρηματαγορών και των υπερεθνικών κέντρων που την εκφράζουν. Δηλαδή, όταν υπάρξει μια παγκόσμια νέα κοινότητα, όπου ο κάθε λαός θα έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, δηλαδή με τον κάθε λαό να είναι αφέντης στον τόπο του. Διαφορετικά, θα μας οδηγήσουν, όλη την ανθρωπότητα, σε ολοκαύτωμα, ίσως πολύ μεγαλύτερο κι από αυτό του Β’ ΠΠ.
Επομένως, καθήκον του λαού μας, επιτακτικό όσο ποτέ, είναι να επιβεβαιώσει ότι μάχεται για την ανεξαρτησία του, την εθνική του αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση. Καλείται να αποδείξει στην πράξη, για τον εαυτό του και για όλους τους λαούς και τα έθνη του κόσμου, ότι το πνεύμα της παλιγγενεσίας είναι ζωντανό και ακμαίο μέσα του. Ότι τα 2500 χρόνια αντιστασιακής πορείας του ελληνισμού, που δίδαξε στην υφήλιο τον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, έχουν άξιους συνεχιστές στις σημερινές γενιές των Ελλήνων.
Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται εθνική, δημοκρατική, πατριωτική ενότητα του λαού, προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς κατοχής και εκποίησης που έχει επιλέξει να οδηγήσει την χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή και τον πόλεμο. Καταλύτης σε αυτό μπορεί να γίνει μόνο μία κοινωνικοπολιτική δύναμη, η οποία αμετακίνητα και χωρίς συμβιβασμούς, όχι μόνο αγωνίζεται, αλλά και μπολιάζει διαρκώς την ελληνική κοινωνία με το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το ΕΠΑΜ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να προχωρήσει η Συμμαχία Ανατροπής, για να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της Συμμαχίας, σε κάθε πόλη και χωριό. Άλλωστε ο αγώνας του λαού μας για οικονομική, κοινωνική και εθνική επιβίωση συνδέεται με την έξοδο της χώρας από τον ΝΑΤΟικό πόλεμο, με πρώτο άμεσο βήμα την αποδέσμευση από το σύστημα κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της.
Δεύτερον, με την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της χώρας, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, με την πλήρη μονομερή άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτά προβλέπονται από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θαλάσσης.
Τρίτον, πλήρης απεξάρτηση της εθνικής άμυνας και των εξοπλισμών της χώρας από τις ΝΑΤΟικές εξαρτήσεις, επιταγές και προτεραιότητες. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις οφείλουν να έχουν μία και μόνη αποστολή: Την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ανεξαρτησία της Ελλάδας, στην υπηρεσία του λαού, εναντίον κάθε μεγάλης ή μικρής εξωτερικής επιβουλής.
Τέταρτο, επαναφορά του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας Κύπρου, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου πρωτίστως η Κύπρος κινδυνεύει με νέο Αττίλα, εξαιτίας της εθελόδουλης πολιτικής των ελλαδικών και κυπριακών κυβερνήσεων.
Τέλος, ο μεγαλύτερος, ο πιο αποφασιστικός αποτρεπτικός παράγοντας έναντι οιουδήποτε, εχθρού ή άσπονδου φίλου και συμμάχου που επιβουλεύεται το ενιαίο και αδιαίρετο της εθνικής επικράτειας, είναι η παλλαϊκή άμυνα. Δηλαδή η έγερση του λαού, στο σύνολό του, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, της πατρίδας και της ευημερίας του.
Κυριακή, 6 Νοεμβρίου 2022
Το Σώμα του 8ου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου