Τι ξέρετε για το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015 και τον Αρμαγεδώνα που προβλέπει για εμάς και την πατρίδα μας;

Πόσοι γνωρίζουν το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, το οποίο κατέθεσε η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή είναι δικής της "ιδιοκτησίας"; Λίγοι. Κι ενώ η παράσταση "σκληρή διαπραγμάτευση" συνεχίζεται, αυτός που θέλει να διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση έχει πλέον παραιτηθεί από κάθε "κοκκινη γραμμή", από κάθε διαπραγμάτευση με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών και της πατρίδας, δεν έχει παρά να βρει αυτό το Πρόγραμμα και να το διαβάσει.

Είναι στα ελληνικά και μπορεί να βρεθεί ολόκληρο στον ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (http://ec.europa.eu/europe2020/pdf/csr2015/nrp2015_greece_el.pdf)

Το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, συντάχθηκε (υποτίθεται) από την κυβέρνηση στα πλαίσια του European Semester 2015 (Ευρωπαϊκού Εξαμήνου 2015), το οποίο είναι διαδικασία που προβλέπεται από το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Με βάση τις διαδικασίες του Εξαμήνου, οι κυβερνήσεις, μαζί και η ελληνική, καταθέτει Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Το Πρόγραμμα αυτό εγκρίνεται, ή προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και κατόπιν ανατίθεται στην κυβέρνηση, υπό την άμεση και διαρκή εποπτεία των οργάνων της Ένωσης να το εφαρμόσει. Η διαδικασία αυτή ακολουθείται για όλες τις χώρες-μέλη της ευρωένωσης και είναι μόνιμη. Όχι παρωδική όπως υποτίθεται ότι είναι τα μνημόνια.

Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται θεσμικά η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων, ακόμη και για τις χώρες που τυπικά έφυγαν από αυτά. Η άγρια λιτότητα, οι οριζόντιες περικοπές, η διάλυση ακόμη και των υπολειμάτων του κοινωνικού κράτους, καθώς και το άνοιγμα των αγορών, έχει γίνει μόνιμο καθεστώς της ευρωζώνης και της ΕΕ για όλες τις χώρες.

Δεν χρειάζεται πια "μηχανισμός διάσωσης" με δανεικά για να εξαναγκάσουν οι Θεσμοί της ευρωένωσης μια χώρα σε πολιτικές κατεδάφισης υπέρ του τραπεζικού καρτέλ και των αγορών. Με τη διαδικασία των Εξαμήνων κουμάντο στις χώρες κάνουν ουσιαστικά οι απάτριδες γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Και φυσικά τα λόμπι που ξοδεύουν δις ευρώ για να υιοθετηθούν ως οδηγίες της Κομισιόν, τα πιο αδίστακτα και στυγνά συμφέροντα των τραπεζιτών και των ολιγαρχών της Ευρώπης.

Ότι αποφασίζουν οι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν τελεί ούτε καν υπό την αίρεση του εθνικού κοινοβουλίου. Αντίθετα αν ένα κράτος-μέλος αρνηθεί να συμμορφωθεί, αρχίζουν οι ποινές και οι ρήτρες εναντίον του. Όπως και οι εκβιασμοί όπως τους γνωρίσαμε τους τελευταίους ιδιαίτερα μήνες της νέας διακυβέρνησης.

Να γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα έτρεξε να αναγνωρίσει την πολιτική επικυριαρχία των Θεσμών πάνω στη χώρα μας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Δήθεν για να ξεφορτωθεί την τρόικα, αλλά επί της ουσίας για να εισάγει την Ελλάδα στο μόνιμο καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου.

Να γιατί το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων 2015, δεν ήρθε πρώτα στη Βουλή προκειμένου να συζητηθεί και να εγκριθεί. Προέχει η έγκριση των Βρυξελλών πρώτα και ύστερα είναι στη διακριτική ευχέρια της κυβέρνησης το αν θα το περάσει από τη Βουλή. Οι Θεσμοί δεν απαιτούν κάτι τέτοιο. Το μόνο που απαιτούν είναι τυφλή εφαρμογή.

Φέτος κλείνουν 200 χρόνια ακριβώς από την εποχή που επιβλήθηκε η Ιερή Συμμαχία της Ευρωπαϊκής απολυταρχίας προκειμένου να κατασταλεί κάθε κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών της Ευρώπης. Στην πολεμική ιαχή των πατριωτών για δημοκρατία και εθνική αυτοδιάθεση των λαών, η Ιερή Συμμαχία αντέταξε τον Ευρωπαϊσμό και την ενότητα της Ευρώπης υπό το σκήπτρο των ισχυρών μοναρχιών της εποχής.

Το 1818 στο Εξ Λα Σαπέλ, σημερινό Άαχεν, ο τσάρος Αλέξανδρος πρότεινε την ένωση της Ευρώπης, ως το απόλυτο ανάχωμα στα αιτήματα των πατριωτών. Δεν ήταν τυχαία η πρόταση. Ο τσάρος επανέφερε τις δοξασίες του μεσαίωνα για μια ενιαία Ευρώπη, όπου όλοι οι λαοί θα είναι παντοτινά υπήκοοι και υπεξούσιοι στη δύναμη της απολυταρχίας, που εξέφρασε για πρώτη φορά δια του ξίφους ο Καρλομάγνος και η αυτοκρατορία του. Έδρα του Καρλομάγνου ήταν το Εξ Λα Σαπέλ, σημερινό Άαχεν.

Να γιατί από τότε όλοι οι πιστοί του Ευρωπαϊσμού και της Ενωμένης Ευρώπης έχουν σαν αφετηρία τους τον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του πιο απόλυτου σκοταδισμού της εποχής του μεσαίωνα στη δυτική Ευρώπη, τον Καρλομάγνο. Μάλιστα στη πόλη του Άαχεν απονέμεται κάθε χρόνο από τη δεκαετία του 1950, το Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου, το οποίο, όπως επίσημα λέγεται, "είναι το παλαιότερο και πιο γνωστό βραβείο που απονέμεται για έργο που επιτελέστηκε στην υπηρεσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το βραβείο πήρε το όνομά του Καρλομάγνου, του Φραγκόνιου βασιλιά, που δοξάστηκε από τους συγχρόνους του ως «Πατέρας της Ευρώπης»." Φέτος το πήρε ο Μάρτιν Σουλτς.

Αν η ιστορική μνήμη των λαών της Ευρώπης το επέτρεπε είναι σίγουρο ότι οι ευρωπαϊστές θα είχαν καθιερώσει βραβείο Ιερής Συμμαχίας, ή ακόμη και βραβείο Χίτλερ, μιας και ήταν ο πρώτος στη νεώτερη εποχή που επιχείρησε σαν τον Καρλομάγνο να ενώσει την Ευρώπη με τη βία και την απόλυτη βαρβαρότητα. Άλλωστε ο Καρλομάγνος αποτελούσε το 1ο Ράιχ και ο Χίτλερ το 3ο Ράιχ.

Πάντως 200 χρόνια μετά τη συνθήκη της Βιέννης, η οποία καθιέρωσε την Ιερή Συμμαχία, έχουμε πια μια ολική επαναφορά στην απολυταρχία. 

Μια απρόσωπη απολυταρχία υπερεθνικών Θεσμών σε βάρος λαών, εθνών και κυρίαχων κρατών στην Ευρώπη. Το όνειρο του τσάρου και ο εφιάλτης κάθε πατριώτη που γέννησε ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός και σφυρηλάτησαν οι επαναστάσεις για δημοκρατία και εθνική αυτοδιάθεση των λαών της Ευρώπης του 19ου και 20ου αιώνα, έχει γίνει πραγματικότητα με την ευρωένωση.

Οι λαοί καλούνται να αυτοκαταλυθούν, να απαρνηθούν την ιστορική τους ταυτότητα, τους αγώνες τους για ελευθερία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, προκειμένου να γίνου υπήκοοι απρόσωπων Θεσμών. Να γίνουν δηλαδή Ευρωπαίοι, όπως τους ήθελε πάντα η οικουμενική απολυταρχία και το αυτοκρατορικό ιδεώδες. Όχι πια της αριστοκρατίας του σκήπτρου, αλλά του χρήματος.