Η μαϊμού του Κωλέττη και η Μακεδονία.

Η πατριδοκαπηλία είναι ένα άθλημα το οποίο ανθεί στην Ελλάδα από την εποχή της πρώτης Βουλής του νεοσύστατου καχεκτικού κρατιδίου μετά την συνταγματική εθνοσυνέλευση του 1843. Ξέρετε ποιος υπήρξε ο πρώτος διδάξας του είδους αυτού; Ο Ιωάννης Κωλέττης.

Ο βλάχικης καταγωγής Ιω. Κωλέττης, ή Γκενεράλης Κωλέττης, ή Κωλέτ Πασάς, όπως τον αποκαλούσαν τότε εχθροί και φίλοι ήταν ο ιδρυτής του σύγχρονου πελατειακού και κομματικού κράτους. Του κράτους ως κομματικό φέουδο. Και ορθά έχει ειπωθεί πώς είναι ο ιδρυτής της σχολής του ρουσφετιού, το οποίο από τότε εδραιώθηκε ως θεσμός στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Το κόμμα της μοσχομάγκας…

Ο Κωλέττης ήταν επικεφαλής του Γαλλικού κόμματος, ή αλλιώς της μοσχομάγκας. Η επωνυμία αυτή δεν ήταν καθόλου τυχαία, μιας και ο Κωλέττης από την εποχή ακόμη της επανάστασης έδειξε ότι διέθετε ιδιαίτερες δεξιότητες στη συγκρότηση συμμοριών για πλιάτσικο και ρεμούλα. Ο Στέφανος Κουμανούδης δίνει την εξής διευκρίνιση για τη λέξη: «μοσχομάγκα, η. μοσχομάγκας, ο. μοσχομαγκίτης, μοσχομαγκιτικός, 3. μοσχομαγκιτισμός. Προσωνυμίαι ταύτα των εν Ελλάδι τη νεωτέρα πολιτικώς Γαλλοφρονούντων, δοθείσαι αυτοίς ως εκ τινος μάγκα (αρσ.) δηλ. αρχηγού μάγκα (θηλ.) συγκειμένης εκ 10 συμμοριτών, όστις εκαλείτο Μόσχος τω ιδίω ονόματι και ήτο φανατικός οπαδός του Ιω. Κωλέττη.»1

Κι όντως επρόκειτο περί συμμορίας με τη μορφή πολιτικού κόμματος. «Κατασπαταλώντας τα δημόσια χρήματα», γράφει ένας από τους νεότερους βιογράφους του, «αγόραζε και διέφθειρε συνειδήσεις ακατάπαυστα. Οι διεφθαρμένοι ήταν τα στηρίγματά του… Κι όλα αυτά τα συχαμένα κοινωνικά κατακάθια που τον τριγύριζαν – μπράβοι, μαχαιροβγάλτες, ψευτοπαλληκαράδες, λήσταρχοι, άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού, όλη η «λέρα» του τόπου κι όλοι οι «μπιρμπάντες», οι άνθρωποι των «καφενείων και των μπιλιάρδων» - είχαν άσβεστη δίψα για παρά, για θέσεις, γι’ αργομισθίες, για κάθε είδους παρασιτισμό. Και τους τάιζε όλους.»2

Και η μαϊμού του Κωλέττη.

Με τον συρφετό αυτόν στα βουλευτικά και δημόσια αξιώματα ήταν σε θέση να ξεγελά και να εμπαίζει τον δύστυχο φτωχόκοσμο, ο οποίος προσέτρεχε σ’ αυτόν και τους κομματάρχες του για να του τάξει ο μέγας αυτός επαγγελματίας της πολιτικής απάτης. «Η οικεία του», αναφέρει ένας από τους πολυάριθμους απολογητές του, «κειμένη παρά την πύλην του Αδριανού ήτο νυχθημερόν πλήρης φίλων, πάσης τάξεως και πάσης υποστάσεως, τους οποίους εν τω προδόμω υπεδέχετο δια μυρίων μορφασμών η δημοφιλής μαϊμού του προδιαθέτουσα εις τα υπό την θερμοτέραν φιλοφροσύνην κρυπτόμενα σκώματα του κυρίου της. Και έκτοτε πας αποπειρώμενος να σκώψη ή ειρωνευθή προσωνομάζετο μαϊμού του Κωλέττη.»3

Από τότε μας έρχεται η φράση «μαϊμού του Κωλέττη» και αφορά όλους εκείνους που ξεγελούν και εμπαίζουν τον απλό κοσμάκη με όπλο την πατριδοκαπηλία. Άλλωστε η συμμορία του Κωλέττη συνήθιζε να ταυτίζει τον εαυτό της με το έθνος. Αυτή ήταν το έθνος. «Εμείς είμαστε το Έθνος και το Έθνος πρέπει να σκύβει το κεφάλι του σε μας!... Εμείς μονάχα θα φροντίζουμε για την τύχη της πατρίδας κι ας χαθεί η πατρίδα!»4 Έλεγαν με θράσος περίσσειο, όπως συνηθίζει πάντα το είδος τους.

Η Μεγάλη Ιδέα.

Και φυσικά ο Κωλέττης για να μπορεί να εκμεταλλεύεται τα αγνά πατριωτικά αισθήματα του απλού λαού επινόησε την περίφημη Μεγάλη Ιδέα. Ξεχάστε τα του κρατιδίου αυτού, έλεγε εν ολίγοις ο Κωλέττης. Σημασία έχει η αποστολή του ελληνισμού για τον εκπολιτισμό της Ανατολής.5 Κι έτσι επιχειρούσε να στρέψει τα βλέμματα του λαού από το εσωτερικό, από την κατάντια και την ανείπωτη μιζέρια στην οποία είχε καταδικαστεί η μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά και το κράτος τους η «ψωροκώσταινα», από τους ξένους αφεντάδες. Έπρεπε να επικεντρωθούν στο εξωτερικό, στον ελληνισμό ως αφηρημένη έννοια. Κι αντί να νοιάζεται ο λαός για το ψωμί που δεν έχει να φάει, για τον ανελέητο ζυγό της ξενοκρατίας που του στερούσε ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή, έπρεπε να τρέφεται με οπτασίες και ονειρώξεις περί αναβίωσης του Βυζαντίου.

Αυτή ήταν η περίφημη Μεγάλη Ιδέα. Κι όποτε ο λαός έφτανε στο αμήν και δεν είχε καμιά άλλη επιλογή εκτός από την εξέγερση, τότε ακριβώς αναλάμβαναν οι πατριδοκάπηλοι οπαδοί της Μεγάλης Ιδέας. Να πώς εξηγεί ο Νικόλαος Δραγούμης – διατελέσας γραμματέας της κυβέρνησης και επί Κωλέττη – την υιοθέτηση της Μεγάλης Ιδέας την εποχή εκείνη: «Αλλ’ επειδή η κατά της εξουσίας δυσαρέσκεια αναφλεγόμενη αναφανδόν και υπό ξένων ήτο γενική, η δε Κυβέρνησις εφοβείτο μη αναφυώσι γενικώτεραι ταραχαί, υπεκινήθη η Μεγάλη Ιδέα όπως ηλεκτρισθεί ο λαός και αντιπερισπώμενος μετατρέψει την προσοχήν από του εσωτερικού εις το εξωτερικόν μεγαλείον της πατρίδος.»6

Η ξενόδουλη εθνικοφροσύνη.

Από τότε όποτε η πάντα ξενόδουλη εξουσία στην Ελλάδα ένιωθε την οργή του λαού να γιγαντώνεται με την κατάσταση της χώρας, αναλάμβαναν υπηρεσία οι πατριδοκάπηλοι της Μεγάλης Ιδέας. Αυτοί λοιπόν οι πατριδοκάπηλοι στη νεότερη ιστορία, ειδικά μετά την μικρασιατική τραγωδία του ελληνισμού της εγγύς ανατολής – η οποία αποτέλεσε και το θλιβερό ρέκβιεμ της Μεγάλης Ιδέας – μετονομάστηκαν σε «εθνικόφρονες».

Από την εποχή του Κωλέττη ο μεγαλοϊδεατισμός και πολύ αργότερα η εθνικοφροσύνη δεν ήταν παρά το άλλοθι για την ταύτιση με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Τα εθνικά δίκαια και ιδεώδη του μεγαλοϊδεατισμού δεν είχαν κανένα νόημα, αν δεν υπηρετούσαν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων.

Ο Κωλέττης, αυτός ο πρώτος διδάξας την Μεγάλη Ιδέα, ήταν έτοιμος για κάθε λογής τυχοδιωκτισμό στη Μακεδονία και την Ηπειροθεσσαλία. Αρκεί να έχει τις πλάτες και τα συμφέροντα της Ορλεανικής Γαλλίας της εποχής. Όταν το 1844 βρέθηκε πρωθυπουργός μετά από εκλογές βίας και νοθείας, «η αληθής κυβέρνησις του Κράτους εγκατεστάθη εν τη Γαλλική πρεσβεία,»7 όπως αναφέρει ο ιστορικός Καρολίδης. Ήταν τέτοια η ταύτισή του με τα Γαλλικά συμφέροντα, ώστε η γαλλική κυβέρνηση είχε δώσει εντολή στον πρεσβευτή της να θεωρεί τη θέληση του Κωλέττη ως θέληση της Γαλλίας.8

Με τη φουστανέλα ή με την ρεντιγκότα;

Έτσι άνοιξε το τριώδιο στην πολιτική σκηνή της χώρας και η εθελοδουλία, η υποτέλεια, η υποταγή στην ξενοκρατία φόρεσε τη μουτσούνα της «εθνικής ιδεολογίας», του μεγαλοϊδεατισμού και της εθνικοφροσύνης. Άλλωστε το κόμμα του ο Κωλέττης ονομάστηκε κόμμα της «φουστανέλας», έναντι του κόμματος της «ρεντιγκότας» με επικεφαλής τον Μαυροκορδάτο. Το ένα πουλούσε τη χώρα και το λαό της στο όνομα ενός φτηνού και δοτού δήθεν πατριωτισμού. Ενώ το άλλο εκπροσωπούσε τον αμιγή Ευρωπαϊκό πιθηκισμό των αστικών στρωμάτων της εποχής, υπηρετώντας πιστά τις προσταγές των Άγγλων.

Το ένα κολάκευε τα ταπεινά ένστικτα του όχλου με κάθε τρόπο και μέσο για να τον πουλήσει μαζί με την πατρίδα με την πρώτη ευκαιρία στο παζάρι των μεγάλων δυνάμεων. Ενώ το άλλο ήταν κόμμα των «πριτζίπων» που ξεχείλιζε από απέχθεια για το φτωχό και αγράμματο λαουτζίκο, του οποίου οι χυδαίες ανατολίτικες συνήθεις, ήθη και παραδόσεις αποτελούσαν μέγιστη προσβολή για τα ευρωπαϊκά σαλόνια.

Εις θάνατον ο πατριωτισμός.

Κι έτσι ανάμεσα στις δυο αυτές συμπληγάδες, της φουστανέλας και της ρεντιγκότας, ο αγνός πατριωτισμός του απλού λαού, των πρωτεργατών της Φιλικής και των αγωνιστών που γέννησαν την επανάσταση του 1821, άρχισε να ζει υπό διωγμό και στο περιθώριο της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου. Δεν υπήρχε τίποτε πιο επικίνδυνο από το να ξεστομίσει κανείς το αίτημα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Η παλιά προσταγή του Ρήγα, Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί, θάφτηκε κάτω από τόνους λουφέδες, ρουσφέτια, ξεπουλήματα, θώκους, δοτά αξιώματα και τηβέννους, όπως και ανελέητη λεηλασία του κρατικού ταμείου, αλλά και της πατρίδας. Ποιος να τολμήσει να επαναλάβει τα λόγια του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην επιστολή του προς τον Α. Λόντο (14/2/1924): «Μολονότι εκέρδιζα εν καιρώ Τουρκίας, ο διάβολός μου μου αφήρεσεν αυτήν την κλίσιν, αφού εσηκώσαμεν τ' άρματα. Και τι τα πολυλογώ; Τόσον με εφώτισεν ο διάβολός μου, ώστε να γεμίσω ψείραις, να λιμάξω ψωμί, να κείτομαι εις τα νερά, εις τα χιόνια και εις τη λάσπην, να δοκιμάζω κάθε στρατιωτικήν αχαριστίαν, να πίνω φαρμάκια από εχθρούς και φίλους, να κυνηγώμαι ως κατάδικος από αυτούς τους συγγενείς και φίλους της δικαιοσύνης, να επιθυμώ συνελεύσεις εθνικάς, να αγαπώ δικαίους διοικητάς, να είμαι λάτρης των εναρέτων και φίλος των σοφών, να διψώ την αυτονομίαν και ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, επιθυμώντας μόνον και μόνον Ελληνες να διοικούν και να βασιλεύουν εις τους Ελληνας.»9

Να διψώ την αυτονομίαν και ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, επιθυμώντας μόνον και μόνον Έλληνες να διοικούν και να βασιλεύουν εις τους Έλληνας… Να ο λόγος που δολοφονήθηκε ο Ανδρούτσος και μάλιστα από τους συμπατριώτες του. Για τον ίδιο λόγο που έπρεπε να πεθάνει κι ο γιος της καλογριάς, ο Καραϊσκάκης. Δηλαδή για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δολοφονήθηκε κι ο Καποδίστριας.

Όταν ήρθε ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης του ρημαγμένου τόπου με τις μεγάλες δυνάμεις να καραδοκούν ως ύαινες, ένιωσε το βαθύ πόνο και καημό του απλού λαού και τον συμμερίστηκε: «Ως ψάρι εις το δύκτι σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η Ελληνική ελευθερία. Μου εδόσατε τούς χαλινούς του κράτους· τίνος κράτους;… Πού το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω, έπουλήσατε και την δεκατιά του φετινού έτους πριν ακόμη σπαρθή το γέννημα· ό τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια· και δημόσιον είναι πλακωμένον από δυο έκατομμίρια λίραις στερλίναις χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, ή γη· είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς· ανάγκη να τήν έλευθερώσωμεν με την ιδίαν απόφασιν, ως θα την ελευθερώσωμεν και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου — Δέν λυπουμαι, δέν απελπίζομαι· προτιμώ αυτό το σκήπτρο τού πόνου και των δακρύων παρά άλλο· ο Θεός μου το 'δωσε, το πέρνω, θέλει νά μέ δοκιμάση· είμαι από την φυλήν σας, είς ένα μνήμα μαζύ μέ σας θα θαφτώ· ο,τι έχω, ζωήν, περιουσίαν, φιλίαις εις την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα καί ακροάματα συμβάντων του κόσμου της ημέρας μου, τα άφιερόνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσωμεν το μεγαλείον της, ώστε οποιος θελήσει, δυσκόλως να το ταπεινώση, στερεωμένο εις ρίζας άρειής είναι άκαταμάχητον…» Έτσι μιλούσε ο πατριωτισμός του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας στα 1828.

Και συνέχιζε τονίζοντας: «Μέτρον μας και άστρο: εις δεινά Ελληνικά θεραπεία Ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρούργοι τις Ευρώπης κόφτοντας, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομεν το έμπυο της πατρίδος, δια να την γιάνωμεν. Αν δεν μας αποστραφή ό Μεγαλοδύναμος και αξιωθούμε την ευλογίαν του, τα ακροθαλάσσια μας θα στολισθούν από εύμορφαις πολιτείαις, ή σημαία ή 'Ελληνική θα δοξάζεται εις τα πελάγη, ήμερα δένδρα θα ανθίζουν εις τα άγρια βουνά, και ή ερημιαίς θα πληθύνουν από κατοίκους… Ένα μόνον φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρίαν σας. Αν ή νέα κυβέρνησις τύχη να συγκρουσθή με συμφέροντα ξένων δυνάμεων — επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριον της ζωής του, τον νόμον της ευτυχίας του, — αν πλανεθή ο έλληνισμός σας και σηκωθή σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολοθούν και 'με οι οφθαλμοί, ποιος ηξεύρει ;… που θά 'παμε, τί θα γενούμε; έτινάξετε το καβούκι των αλλοφύλων, αλλ’ η πλεκτάναις της διπλωματίας έχουν κλωσταίς πλανήτριαις φαρμακεράαίς, κλωσταίς θανάτου, άφανταις, καί εσείς δεν ταις εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως Κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι, τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένος είς ψυχαίς πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτον, κυριαρχικό και ανήμερον αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα ήναι δική μας αν βασιλεύει την καρδίαν μας, Θεός ζηλότυπος, μόνον το αίσθημα το Ελληνικό. ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.»10

Μέγας ρατσιστής και ξενόφοβος ο Καποδίστριας, αν θέλει κανείς να σκεφτεί με τους όρους της σύγχρονης ρεντιγκότας. Ο Καποδίστριας δεν μπόρεσε – δεν του επέτρεπε η εποχή του και η ιδιοσυγκρασία του – να αγαπήσει τον λαό παρά μόνο ως «πατερούλης». Δεν μπόρεσε να οχυρωθεί ο ίδιος και το όραμά του στην πατριωτική εγρήγορση του ίδιου του λαού κι όχι των προυχόντων του. Κι έτσι κατάφεραν να τον δολοφονήσουν.

Η διαφορά εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού.

Όμως από τότε έως σήμερα αυτό που ως δαμόκλειος σπάθη διαχωρίζει ριζικά τον πατριωτισμό του ελληνικού λαού, από τους πατριδοκάπηλους της φουστανέλας, των ελληναράδων της εθνικοφροσύνης, της εκάστοτε μαϊμούς του Κωλέττη, δεν είναι οι όρκοι πίστης τα ιδεώδη του έθνους και της φυλής. Αλλά ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, για το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού στη δική του, μοναδικά δική του πατρίδα. Την μια ενιαία και αδιαίρετη πατρίδα.

Ο αληθινός πατριωτισμός δεν πάσχει από κανενός είδους προγονοπληξία. Δεν εκλιπαρεί των αναγνώριση και την προστασία των μεγάλων αυτού του κόσμου γιατί διαθέτει ήρωες προγόνους. Ο πατριωτισμός του λαού έχει βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο. Θεμελιώνεται στις αξίες, τα δικαιώματα και την ευημερία του λαού. Εδράζεται πρώτα και κύρια στο αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά του να είναι αφέντης στον τόπο του. Το δικαίωμα να ζει ελεύθερος στην πατρίδα του με οδηγό το δικό του, κατά δικό του, ξεχωριστό μυστήριο της ζωής, τον υπέρτατο νόμο της δικής του ευτυχίας στη βάση των δικών του παραδόσεων, της δικής του ζωντανής κουλτούρας.

Να γιατί «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Όχι μόνο λόγω ρεντιγκότας, αλλά ακόμη κι όταν φορά τη φουστανέλας του Κωλέττη. Από την εποχή της Μεγάλης Ιδέας μέχρι τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη της χούντας, οι μαϊμούδες του Κωλέττη και της εθνικοφροσύνης ξεπουλάνε το λαό και την πατρίδα του.

Η νέα μαϊμού του Κωλέττη.

Δείτε τους σήμερα να διοργανώνουν τα συλλαλητήρια περί Μακεδονίας. Οι μαϊμούδες του Κωλέττη ξαναβγήκαν παγανιά. Τσιμουδιά για το γεγονός ότι το πρόβλημα με την Μακεδονία υφίσταται όχι γιατί κάποιοι συμμορίτες θέλουν να στήσουν κράτος στα Σκόπια, αλλά γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ θέλουν τον κατακερματισμό και την «βαλκανοποίηση» για μια ακόμη φορά των Βαλκανίων.

Μιλάνε για Μακεδονία ελληνική, γιατί δεν θέλουν να αγωνιστούν για την ελληνικότητα της Ελλάδας, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της. Μιλάνε για την καπηλεία του ονόματος της Μακεδονίας, γιατί δεν θέλουν με τίποτε να αγωνισθούν ενάντια στον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας που έχει δρομολογηθεί από την αρχή της μνημονιακής κατοχής. Τσιμουδιά για το γεγονός ότι το γκριζάρισμα της Μακεδονίας και της Θράκης αποφασίστηκε από τη στιγμή που υπεγράφη η διέλευση του αγωγού υγροποιημένου αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη.

Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εκποίηση του ονόματος της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά δεν τους καίγεται καρφί για την ολοκληρωτική παράδοσή της στο ΝΑΤΟ για λόγους ασφαλείας. Υπάρχει άλλωστε καλύτερη εγγύηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας από την παράδοσή της στο ΝΑΤΟ; Αυτό μας είπε ο κ. Φραγκούλης.

Δείτε τις μουτσούνες και τις γκριμάτσες των σημερινών μαϊμούδων του Κωλέττη. Στρατηγοί της πλάκας, που υπηρέτησαν δουλικά κάθε λογής καθεστώτα χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά. Όταν διετέλεσαν εν ενεργεία αρχηγοί – όπως ο κ. Φραγκούλης – τίμησαν το εθνόσημο και τη στολή τους αποδεχόμενοι ταπεινωτικά την εγκατάσταση ξένων επιτρόπων στο υπουργείο Άμυνας της χώρας για να τεθούν υπό τον έλεγχο των εταίρων και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Ούτε καν σκέφτηκαν να παραιτηθούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν τόλμησαν να πουν κουβέντα για το καθεστώς κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Δεν ενοχλήθηκαν ούτε καν με την κατάλυση του Συντάγματος που ορκίστηκαν να υπηρετούν. Κι όταν προτάθηκε στον κ. Φραγκούλη το υπουργηλίκι, αμέσως έτρεξε να υπηρετήσει ως δωσίλογος υπηρεσιακός υπουργός άμυνας στην δήθεν υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου. Η μόνη υπηρεσιακή κυβέρνηση στην ιστορία του τόπου, που δέχθηκε να εφαρμόσει κατοχικά μνημόνια.

Πόσο θράσος πρέπει να έχει ο κ. Φραγκούλης όταν σήμερα ζητά δημοψήφισμα για την ονομασία των Σκοπίων, αλλά όταν ο ελληνικός λαός καλούνταν να αποφασίσει για το παρών και το μέλλον της πατρίδας του στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 αυτός είχε κρυφτεί. Εν μέσω απίστευτων εκβιασμών από το εξωτερικό και δηλώσεων σαν εκείνη της Μέρκελ, που έλεγε ότι η Ελλάδα θα γίνει Πρίστινα έτσι και ψηφίσει "όχι" ο ελληνικός λαός, ο κ. Φραγκούλης αδιαφορούσε προκλητικά. Τσιμουδιά ο μέγας αυτός πατριώτης!

«Αυτή την περίοδο πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και πάντα ενωμένοι. Αν γίνει το δημοψήφισμα πρέπει να σεβαστούμε την απόφαση.» Αυτό κατόρθωσε να δηλώσει στις 2 Ιουλίου 2015 η νέα μαϊμού του Κωλέττη. Και κλείνοντας το μάτι σ’ όλους ευθυγραμμιζόταν με το ΝΑΙ των δοσίλογων. Τρεις μόλις ημέρες πριν το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Και μόλις το ΟΧΙ του ελληνικού λαού έγινε εντός λίγων ωρών ΝΑΙ και επιβλήθηκε το τρίτο χειρότερο μνημόνιο με σκοπό τώρα πια την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας, πώς σεβάστηκε ο κ. Φραγκούλης την απόφαση των συμπατριωτών του; Πώς αγωνίστηκε εναντίον της κατάφωρης προδοσίας του ελληνικού λαού;

Τώρα ορκίζεται μεγαλοφώνως ότι θα τον βρουν μπροστά τους, όσοι θα ξεπουλήσουν το όνομα της Μακεδονίας. Προσέξτε αυτό το «θα». Σ’ αυτό είναι όλα τα λεφτά. Ο κ. Φραγκούλης "θα" προτάξει τα στήθια του σ’ αυτούς που «θα» ξεπουλήσουν το όνομα. Όχι σ’ αυτούς που το έχουν ήδη ξεπουλήσει. Μ’ αυτούς τους τελευταίους οργάνωσαν μαζί το συλλαλητήριο και τον χειροκροτούσαν έξαλλοι όταν μιλούσε.

Άλλωστε, υπάρχει και το ερώτημα: Πώς κ. Φραγκούλη; Πότε σας βρήκαν μπροστά τους, για να σας βρουν τώρα; Εδώ δεν σας βρήκαν μπροστά τους όταν ξεπούλησαν λαό και χώρα, τώρα θα σας βρουν για το όνομα της Μακεδονίας; Απλά η εν λόγω μαϊμού του Κωλέττη πετά άδεια για να πιάσει γεμάτα. Θέλει να δει πόσα κορόιδα υπάρχουν, που θα πιστέψουν στ’ αλήθεια ότι πρόκειται περί πατριώτη.

Άλλωστε το όνομα της Μακεδονίας έχει ξεπουληθεί εδώ και χρόνια. Είναι κάτι που εντελώς διέφυγε της προσοχής του κ. Φραγκούλη. Από το 2008 όταν στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι η κυβέρνηση Καραμανλή απέσυρε το βέτο που υπήρχε εναντίον των Σκοπίων. Τότε η κυβέρνηση Καραμανλή αποδέχθηκε να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ χρησιμοποιώντας σύνθεση ονομασία.

Γιατί άραγε κανένας δεν το «θυμήθηκε» από τους διοργανωτές του συλλαλητηρίου, όταν εκθείαζαν τον Καραμανλή για κάποια υποτιθέμενη δήλωσή του περί ανύπαρκτου μακεδονικού έθνους; Γιατί ο στρατηλάτης κ. Φραγκούλης δεν έκανε ούτε μνεία του γεγονότος αυτού; Μήπως γιατί θα ενοχλούσε τους κομματικούς μηχανισμούς Τζιτζικώστα και καραμανλικών που του εξασφάλισαν την κινητοποίηση του κόσμου;

Η σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υλοποιεί την υπογραφή εκείνη της κυβέρνησης Καραμανλή του 2008. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή δεν κλήθηκε τότε να υλοποιήσει την απόφαση του ΝΑΤΟ, οφείλεται στην παγκόσμια κρίση και στην χρεοκοπία της Ελλάδας που επακολούθησε το 2009.

Προτεραιότητα για τους εταίρους μας τότε απέκτησε η επιβολή καθεστώτος μνημονιακής κατοχής στην Ελλάδα κι όχι τόσο η εκκρεμότητα της απόφασης του Βουκουρεστίου. Τώρα μετά από 8 χρόνια γενοκτονίας του ελληνικού λαού και πρωτοφανούς κατοχής της πατρίδας μας, ήρθε η ώρα να κλείσει κι αυτό το ζήτημα. Και προκειμένου να εκτονώσουν τις όποιες αντιδράσεις του ελληνικού λαού, βγάλανε στο σεργιάνι τις μαϊμούδες του Κωλέττη.

«Ωστόσο, η ιδιότητα του μέλους είναι πολύ περισσότερο από την επίλυση του ζητήματος ονόματος,» είπε ο Σόλτενμπεργκ, Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ στην ομιλία του στο κοινοβούλιο των Σκοπίων στις 18 του μηνός. Τι εννοεί. Τι είναι εκείνο που φαίνεται αδύνατο να αντιληφθούν οι στρατηγοί της «κόκκινης κάλτσας», όπως χαρακτήριζε ο Θεόδωρος Πάγκαλος – ένας από καλύτερους επιτελικούς αξιωματικούς που πέρασαν από τις τάξεις του ελληνικού στρατού, παρά το βαθύ αντιδημοκρατικό του φρόνημα – εκείνους που η στρατιωτική τους μόρφωση περιοριζόταν σε γυμνάσια επί χάρτου και συμπεριφορά λακέ των ισχυρών;

Οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου προσπάθησαν να εκτονώσουν τον κόσμο. Να τον αποπροσανατολίσουν και να τον κάνουν έρμαιο των νέων φασουλήδων της εθνικοφροσύνης. Κι έτσι ανέβασαν στο βήμα μια νέα μαϊμού του Κωλέττη. Πότε θα βάλουμε επιτέλους μυαλό και θα μάθουμε να διαχωρίζουμε τις μαϊμούδες από τους πατριώτες;

Σημειώσεις:

1. Σ. Α. Kουμανούδης, Συναγωγή νέων λέξεων υπό των λογίων πλασθεισών από της Αλώσεως μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων, τόμος B, Εν Αθήναις τύποις Π. Δ. Σακελαρίου, 1900, σ. 43.

2. Γιάννη Μπενέκου, Ιωάννης Κωλέττης. Ο Πατέρας των Πολιτικών μας Ηθών. Αθήνα: Κυψέλη, 1961, σ. 276.

3. Εκ της Νεωτέρας Ιστορίας μας Ιωάννης Κωλέττης Μελέτη αναγνωσθείσα εν τω Συλλόγω Παρνασσώ τη 10 Μαρτίου ε.ε. Υπό Δημητρίου Ε. Ηλιοπούλου. Εν Αθήναις Εκ της Τυπογραφίας της Βασιλικής Αυλής Νικολάου Γ. Ιγγλέση, 1890, σ. 44.

4. Γιάννη Μπενέκου, ο.π., σ. 278.

5. Η της Τρίτης Σεπτεμβρίου Εν Αθήναις Εθνική Συνέλευσις. Πρακτικά. Εν Αθήναις εκ του Βασιλικού Τυπογραφείου [1844], σ. 190.

6. Νικόλαος Δραγούμη, Ιστορικαί Αναμνήσεις, τόμος Β, Αθήνα: εκδόσεις Στοχαστή, 1925, σ. 135.

7. Σύγχρονος Ιστορία των Ελλήνων και των λοιπών λαών της Ανατολής από 1821 έως 1921. Υπό Π. Καρολίδου, τόμος Γ. Εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου Α. Βιτσικουνάκη, 1923, σ. 190 (υποσημείωση).

8. Εκ της Νεωτέρας Ιστορίας μας Ιωάννης Κωλέττης Μελέτη, ο.π., σ. 49.

9. Επιστολή του Οδυσσέα Ανδρούτσου, με ημερομηνία 14 Φλεβάρη του 1924, στον Αναστάσιο Λόντο. Περιλαμβάνεται ολόκληρη στου Κάρπου Παπαδόπουλου, Οδυσσεύς Ανδρούτσος και Γ. Βαρνακιώτης, Αθήναι: Τσουκαλά και υιός, 1957, σελ. 65-66.

10. Επίμετρο του Γ. Τερτσέτη στο Διήγησις των Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 έως τα 1836. Υπαγόρευσε Θεόδωρος Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνης. Αθήνησιν. Τύποις Νικολαΐδου Φιλαδελφέως, 1846, σ. 296-98.