Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Τι είναι κομμουνιστής σήμερα;


Πρόσφατα με ρώτησε ένας νεαρός συναγωνιστής: «Καλά ρε Δημήτρη, λες ότι είσαι κομμουνιστής. Πολύ το λένε στο ΚΚΕ κι αλλού, αλλά ξέρω ότι εσύ δεν είσαι σαν κι αυτούς. Τι σημαίνει, εν τέλει, κομμουνιστής για σένα;» Απαντώντας στην ερώτηση αυτή όσο πιο σύντομα μπορώ, θα έλεγα τα εξής:
Ο κομμουνιστής είναι το ιστορικό προϊόν της βαθύτερης ανάγκης της κοινωνίας να απαλλαγεί από την βαρβαρότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των ιστορικών της συνεπειών. Σε κάθε ιστορική εποχή, οι ιδέες των κομμουνιστών εμφανίζονταν διαφορετικά. Τα πολύ παλιά χρόνια φορούσαν τον μανδύα των θρησκευτικών αιρέσεων που απαιτούσαν την επιστροφή στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, στην κοινοκτημοσύνη των επισκοπικών κοινοτήτων του πρώτου αιώνα.

Αργότερα, όταν ο κόσμος ψηλαφούσε την έξοδό του από τον μεσαίωνα, ο κομμουνισμός ήταν το καταφύγιο του ελεύθερου διανοητή που αναζητούσε την δική του τέλεια κοινωνία, την δική του ουτοπία. Ο Τόμας Μορ, ο Καμπανέλα και άλλοι αποτελούσαν από την μια την πιο χαρακτηριστική του έκφραση και ο Τόμας Μύντζερ και οι αναβαπτιστές ως κίνημα την πιο χαρακτηριστική ιστορική εκδήλωση κοινωνικής εξέγερσης με κομμουνιστικά προτάγματα στο έβγα του μεσαίωνα. Όταν εισέβαλε το εμπόριο σαν καθοριστικός ρυθμιστής των κοινωνιών και μετέτρεψε σχεδόν όλες τις κοινωνικές σχέσεις σε αντικείμενο δούναι-λαβείν, σε διαδικασία πλουτισμού, τότε ο κομμουνισμός μετατράπηκε σε πολεμική κραυγή. Πολεμική κραυγή των "ξεβράκωτων", των εξαθλιωμένων θυμάτων αυτής της νέας κατάστασης. Μια πολεμική κραυγή που δεν ακούστηκε μόνο στα οδοφράγματα και στις απανωτές κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά και στα γραπτά μιας ανελέητης σε βάθος και έκταση κριτικής της νέας πραγματικότητας.

Όταν με την επικράτηση της βιομηχανίας αναδείχθηκε το προλεταριάτο και φάνηκε από την πρώτη στιγμή η δυνατότητά του να συγκροτηθεί σε τάξη, τότε δημιουργήθηκαν οι ιδανικές συνθήκες για μια νέα σύγχρονη εκδοχή ενός μάχιμου κομμουνισμού, του επιστημονικού. Ο ιδρυτές του, Μαρξ και Ένγκελς,  κατέκτησαν τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής τους για να δώσουν στην εργατική τάξη ένα όπλο ακριβείας, μια ειδική επιστήμη, την επιστήμη της ταξικής πάλης.

Αυτή η επιστήμη βασιζόταν στην εκτίμηση, πρώτο, ότι η εργατική τάξη για να συγκροτηθεί σε τάξη χρειάζεται την δική της πανεθνική οργάνωση σε κοινωνικό (συνδικάτα) και πολιτικό επίπεδο (κόμμα). Δεύτερο, ότι από την στιγμή που συγκροτηθεί σε τάξη μπορεί να διεκδικήσει την ηγεμονία του λαού και του έθνους ανάγοντας τα ταξικά της συμφέροντα σε γενικά συμφέροντα της κοινωνίας. Τρίτο, ότι η εργατική τάξη με τον υπόλοιπο λαό πρέπει και μπορούν να κατακτήσουν την ανεξαρτησία στον τρόπο σκέψης και δράσης του έναντι της κυρίαρχης ιδεολογία και πολιτικής. Τέταρτο, η εξουσία της εργατικής τάξης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χαμένη ευκαιρία για ολοκληρωτική επικράτηση της δημοκρατίας με σκοπό να ξεκινήσει η απονέκρωση του κράτους ως εκπροσώπου της κοινωνίας πάνω από αυτή την ίδια την κοινωνία.

Οι Μαρξ Ένγκελς έγραψαν το Μανιφέστο για ένα Κόμμα (Κομμουνιστικό Κόμμα) που δεν πίστευαν ότι πρέπει να υφίσταται ανεξάρτητο, δηλαδή έξω από τον τρόπο που οργανώνεται η ίδια η εργατική τάξη στην πράξη και στην βάση των πολιτικών προταγμάτων που η ίδια η ταξική πάλη έχει αναδείξει ως κορυφαία. Έτσι οι κομμουνιστές εκείνη την εποχή ήταν υποχρεωμένοι να ανήκουν στο Δημοκρατικό Κόμμα που είχε την οργανωμένη εργατική τάξη της εποχής του και πρότασσε την κατάκτηση της δημοκρατίας ως κεντρικό του στόχο. Με άλλα λόγια οι κομμουνιστές που ακολουθούσαν τις επιταγές της επιστήμης της ταξικής πάλης, αποδεικνύονταν χρήσιμοι στην εργατική τάξη όχι στη βάση των γενικών τους κομμουνιστικών διακηρύξεων, αλλά στην καθημερινή πάλη για την δική της οργάνωση και την κατάκτηση από αυτή την ίδια της δημοκρατίας.

Γι' αυτό και ο Ένγκελς έλεγε τότε ότι ο κομμουνιστής στις μέρες μας είναι πρώτα και κύρια δημοκράτης. Ο κομμουνιστής λοιπόν δεν είναι εκείνος που μένει πιστός στο κόμμα του. Ούτε ξεχωρίζει από την ιδεολογική καθαρότητα των λόγων του. Δεν είναι κομουνιστής αυτός που μένει πιστός στο κόμμα του και φροντίζει πάντα να τονίζει την ιδεολογική του καθαρότητα. Δεν είναι κομμουνιστής τουλάχιστον με τους όρους της επιστήμης της ταξικής πάλης που εισήγαγε και ίδρυσε ο Μαρξ. Τέτοιους κομμουνιστές θα βρεις μόνο στο θεολογικό παρελθόν της κοινωνίας. Κομμουνιστής είναι εκείνος που μένει πάντα πιστός στην εργατική τάξη και στον λαό, ενώ ο κομμουνισμός του δεν είναι συνταγές για τα μαγειρεία του μέλλοντος, αλλά το κίνημα της αληθινής εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όπως έγραφαν από την εποχή της Γερμανικής Ιδεολογίας οι Μαρξ-Ένγκελς.

Επομένως, ένας αληθινός - με την επιστημονική έννοια του όρου - κομμουνιστής σήμερα δεν μπορεί παρά να ξεφορτωθεί μια ώρα αρχύτερα το κόμμα του που η  ίδια η ιστορία το ξέβρασε, που η ίδια η εργατική τάξη το αποστρέφεται και που στην πράξη, όπως και στην ιδεολογία λειτουργεί ως κρατικοδίαιτος εκφραστής του κοινωνικού περιθωρίου με όλες τις τραγικές συνέπειες για τον αγώνα του λαού. Ο κομμουνιστής, που εμφορείται από την επιστήμη της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι ή να λειτουργεί ως Ιεχωβάς αναμένοντας πότε με χρόνια με καιρούς θα αναγεννηθεί το Κόμμα, που πάντα το αποδίδει με το "κ" κεφαλαίο, λες και πρόκειται για μεταφυσική ή θεολογική έννοια. Την αφοσίωσή του την οφείλει στην εργατική τάξη και στον λαό.

Εκεί θα δοκιμαστεί και θα αποδείξει την χρησιμότητά του. Αν μπορεί άμεσα στο επίπεδο της πράξης, αλλά και της θεωρίας, να βοηθήσει καταλυτικά τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και τον λαό, όχι μόνο στον αγώνα τους, αλλά και στην δική τους αυτοτελή, ανεξάρτητη κινηματική και πολιτική οργάνωση. Μόνο αυτή την έννοια του κόμματος υπερασπίζεται ο κομμουνιστής και καμιά άλλη. Και σε καμιά περίπτωση ένα κόμμα που θεωρεί τον εαυτό του αναγκαίο, επειδή δήθεν η εργατική τάξη και ο λαός είναι ανίκανοι για ανεξάρτητη πολιτική έκφραση και δράση.

Να γιατί πιστεύω ότι το ΚΚΕ έχει χάσει κάθε ιστορική αξία σήμερα ως κομμουνιστικό κόμμα από την σκοπιά της εργατικής τάξης και του λαού. Αποτελεί το ερείπιο μιας άλλης ιστορικής εποχής, ένα σκιάχτρο του παλιού εαυτού του που χρησιμεύει στην άρχουσα τάξη για να τρομάζει την κοινωνία και να ξεφτιλίζει στα μάτια του εργαζόμενου ακόμη και την ίδια την έννοια του κόμματος της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και το σημερινό καθεστώς εξακολουθεί να το συντηρεί. Όπως άλλωστε συνέβη με πολλά κόμματα που άντλησαν τις απαρχές τους από την επιστήμη της ταξικής πάλης του Μαρξ. Τίποτε δεν είναι αιώνιο και τίποτε δεν μπορεί να επαναληφθεί στην ιστορία αυτούσιο, παρά μόνο ως καρικατούρα, ως φάρσα. Όπως θα συμβεί με όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν μάταια να δημιουργήσουν ένα νέο, καλύτερο ΚΚΕ. Είναι καταδικασμένοι από τώρα να γίνουν αυτό που έλεγε ο Γκράμσι: εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων, υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της ιστορίας.

Ο αληθινός κομμουνιστής σήμερα – τουλάχιστον εκείνος με την έννοια που του έδιναν οι ιδρυτές του επιστημονικού κομμουνισμού – δεν θα τον βρεις στα διάφορα κομματικά σουαρέ της αριστεράς. Δεν πρόκειται να τον βρεις μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ να αποδέχεται την δική του προσωπική ταπείνωση και την μετατροπή του σε κοινό χούλιγκαν, υπό την δικτατορία της πιο ανάξιας και ύποπτης ηγεσίας που έχει υπάρξει σ’ ολόκληρη την ιστορία αυτού του κόμματος. Δεν πρόκειται να τον βρεις σε ομάδες και ομίλους θεωρητικής ενόρασης. Ο κομμουνιστής, ο αληθινός κομμουνιστής γνωρίζει πολύ καλά πώς η θεωρία που θεμελιώνεται στην επιστήμη γεννιέται μέσα από την ταξική πάλη, μέσα από την άμεση εμπλοκή σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει θεωρία που να υπηρετεί την επιστήμη της ταξικής πάλης, η οποία μπορεί να γεννηθεί στα θεωρία ή στις κερκίδες από απλούς θεατές των εξελίξεων.

Τον αληθινό κομμουνιστή σήμερα θα τον βρεις μέσα στην καρδιά της μάχης, στον αγώνα των κινημάτων αυτοοργάνωσης του λαού και προπαντός μέσα στα μέτωπα λαϊκής και εθνικής ενότητας – όπως είναι σήμερα μόνο το ΕΠΑΜ - στην ίδια την πάλη για την δημοκρατία. Ο αληθινός κομμουνιστής δεν είναι ιεροκήρυκας, ούτε ιερομάντης για να τον νοιάζει ο προσηλυτισμός στο δικό του δόγμα. Παλεύει για να υπάρξει αληθινή δημοκρατία όπου ο λαός να εκφράζεται και να δρα απολύτως ελεύθερα. Παλεύει για την ελευθερία του ίδιου του λαού να καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του και όχι κάποιος «πατερούλης» στο όνομά του. Κι αν δεν αποδείξει στα μάτια του ίδιου του λαού, στην ίδια την πράξη – ακόμη και με την ζωή του αν χρειαστεί – ότι είναι ο πιο συνεπής δημοκράτης που μπορεί να υπάρξει και στην ώρα του εθνικού κινδύνου είναι ο πιο συνεπής και αδάμαστος πατριώτης με την πιο μεστή λαϊκή έννοια που υπάρχει, τότε οφείλει να χαθεί μια για πάντα από το ιστορικό προσκήνιο. Να ποιος είναι ο αληθινός κομμουνιστής σήμερα.

Μόνο έτσι μπορεί να ξαναποκτήσει αληθινό νόημα, όχι για μια δράκα μυημένων επιπέδου μασονικής στοάς, αλλά μέσα στον ίδιο τον λαό ευρύτερα και πιο ειδικά στους εργαζόμενους, ή τόσο κατασυκοφαντημένη και απαξιωμένη ιστορική έννοια του κόμματος της εργατικής τάξης. Όλοι οι άλλοι που αυτολανσάρονται ως καθαρόαιμοι κομμουνιστές, ακόμη κι αν προσεύχονται στον Μαρξ, δεν ανήκουν παρά στην θεολογική παράδοση του κομμουνισμού που όταν επιβλήθηκε στην κοινωνία δυστυχώς γέννησε τέρατα.

19 σχόλια:

  1. Κύριε Καζάκη,
    Συμφωνό με τα τον τρόπο που περιγράφετε και χαρακτηρίζετε τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Και εγώ θεωρώ οτι οι κινήσεις του τα τελευταία χρόνια της κρίσης ήταν εντελώς απαράδεκτες.
    Διαφωνώ όμως στην ταύτιση εθνικής και λαικής ενότητας (όπως γράφετε στην πρότελευταία παράγραφο). Νομίζω πως είναι δυο διαφορετικά πράγματα διοτι για παράδειγμα εθνική ενότητα μπορεί να επιτύχει κανείς - στην παρούσα φάση - συσπειρώνοντας το έθνος γύρω από το μεταναστευτικό πρόβλημα, όπως άλλωστε επιχειρεί να κάνει η τωρινή κυβέρνηση. Αντίθετα η λαική συσπείρωση πρέπει να έχει ως κύριο άξονα την ταξική πάλη και την δημοκρατία. Πράγμα το οποίο είναι απείρως πιο δύσκολο διότι απαιτεί ταξική συνείδηση και υγιή πολιτική παιδεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα εκπλήσσομαι όταν διαβάζω γραπτά πρώην κομμουνιστών, που χαρακτηρίζονται κυρίως από τον ανιστορισμό ή μάλλον την αναθεώρηση της ιστορίας ώστε να ταιριάζει με την τρέχουσα ιδεολογική τους κατεύθυνση, αλλά και από τον διδακτισμό τους.
    Αυτοί που έχουν αποχωρήσει από το κομμουνιστικό κίνημα, από τη ταξική δράση και οργάνωση ξέρουν καλύτερα να μας πουν πώς "πρέπει να είναι ο κομμουνιστής". Κι όπως το συνηθίζετε στον ρητορικό σας λόγο, ξεκινάτε με έναν παραβολικό σχεδόν τρόπο την αφήγηση με έναν νέο που σας θέτει - εσάς ως σοφό "δημογέροντα" - μια ερώτηση που λειτουργεί ως αφορμή για να εκθέσετε εσείς τις απόψεις σας.

    Με ξαφνιάζει αρχικά η "αρχαιολογία" της έννοιας του κομμουνισμού που επιχειρείτε, αποσυσχετίζοντας το περιεχόμενό της από τους κοινωνικούς και ιστορικούς όρους που τη γέννησαν και τη μορφοποίησαν σε αυτό που ήταν.
    Από τη σκοπιά του παρόντος, λοιπόν, δανείζεστε μια έννοια και τη προβάλλετε στο βαθύ παρελθόν, βλέποντας διαφορετικές "εκφράσεις" του ίδιου φαινομένου, του "κομμουνισμού".

    Ίσως είναι χρήσιμο για εσάς στο παρόν να "δέσετε" (όπως χρησιμοποιείται η λέξη στη λαϊκή παράδοση) με ιδεολογικά ξόρκια διαφορετικά κοινωνικά, ιδεολογικά και πνευματικά φαινόμενα, παρέχοντας "σημεία ταύτισης" στους ακροατές και τους αναγνώστες σας, με σκοπό να ανοίξετε ρητορικά όσο μπορείτε τον κύκλο των προς μύηση πολιτών, πάντα υπό την δική σας φωτισμένη καθοδήγηση.

    Έπειτα, καταγγέλετε την "ιδεολογική καθαρότητα", αλλά από την άλλη την διεκδικείτε για τον εαυτό σας, ανάγοντάς την στις "μεγάλες προσωπικότητες" του κομμουνιστικού κινήματος, παρουσιάζοντας τις απόψεις τους (όπως τις παρουσιάζετε δλδ) αξιωματικά και αξιολογικά (χωρίς να επιχειρείτε να θεμελιώστε αυτή την αξιολόγηση με επιχειρήματα, απλώς την επικαλείστε αναφερόμενος στην "καθαρή" μαρξιακή σκέψη).

    Έπειτα κάνετε το άλλο μεγάλο σφάλμα, που κανείς κριτικός αναγνώστης του Μαρξ και των Μαρξιστών δεν θα έκανε, συγκεκριμένα "πραγμοποιείτε" την εργατική τάξη, θέτοντας εκτός συζήτησης σε ποιες υλικές, κοινωνικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις συγκροτείται ως τέτοια.

    ...έτσι λοιπόν, υιοθετώντας έναν κενό ορισμό της εργατικής τάξης μας λέτε πως "η ίδια" σκέφτεται, οργανώνεται και ενεργεί, χωρίς να εξετάζετε αν πράγματι, χωρίς συγκεκριμένα προτάγματα ιδεολογικά και οργάνωση κοινωνική, μπορεί να υπάρχει ως "εργατική τάξη".

    Για να εξηγηθώ...σε μεγάλο της μέρος η "εργατική τάξη" (όπως χρησιμοποιείτε τον όρο εσείς, ως το σύνολο απλώς των κοινωνικά περιθωριοποιημένων/ούμενων, στα πλαίσια μιας "αντικειμενιστκής" ανάγνωσης) μέχρι πολύ πρόσφατα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ...δεν ψήφιζε δλδ κάποιο "εργατικό" κόμμα, ενώ και οι κοινωνικο-θεσμικές οργανώσεις της ήταν στα χέρια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

    Τα (αντικειμενιστικά μιλώντας) μέλη της εργατικής τάξης, δεν σκέφτονταν, δεν ενεργούσαν και δεν οργανώνονταν - κι ούτε ψήφιζαν - ως εργατική τάξη...
    Οι κοινωνικές δομές (κοινωνική διαφοροποίηση και κοινωνική στρωμάτωση) παρέχουν μόνο την "αντικειμενική δυνατότητα" συγκρότησης μιας εργατικής τάξης...δεν την παρέχουν έτοιμη ούτε την καθορίζουν.

    Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, η "εργατική τάξη" δεν είχε ούτε την οργανωτική ούτε την ιδεολογική αυτοτέλεια που θέτετε ως προϋποθέσεις ώστε να λειτουργήσει μετασχηματιστικά για/στη κοινωνία.

    Σ' αυτά τα συμφραζόμενα η πολιτική του ΚΚΕ ήταν "αποσχιστική", "σεχταριστική", "ιδεολογικά καθαρευουσιάνικη" σύμφωνα με τη δική σας αξιολόγηση.

    (συνεχίζεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (συνέχεια...)

    ΕΡΩΤΗΣΗ: Σ' αυτά τα πλαίσια, θα μπορούσε να ήταν τίποτε άλλο;
    Θα έπρεπε μήπως να ήταν "αφομοιωτική"; Κάποτε σοσιαλδημοκράτης σήμαινε και κομμουνιστής, αλλά τα πολιτικά κινήματα και κόμματα με τα οποία συνεργάζονταν τα κομμουνιστικά κινήματα μετασχηματίζονταν με τρόπο που οι συνθήκες που έφεραν τη συνεργασία όρισαν και τη διακοπή της.

    Ακόμα κι όταν υπήρχε ευρυτερη συμπαράταξη - κι αυτό γινόταν κυρίως σε συνθήκες αντικειμενικής προλεταριοποίησης - τα κομμουνιστικά κινήματα ποτέ δεν έπαψαν να προπαγανδίζουν και αγωνίζονται οργανωτικά να επικρατήσουν στη διαμόρφωση της σκέψης και της δράσης αυτών των μεγάλων κοινωνικών συνεργασιών...
    ...αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές συνεργασίες ήταν στη πράξη προοδευτικές όταν ηγεμόνευε σ' αυτές η κομμουνιστική παράταξη, όχι όταν η "δεξιά αντιπολίτευση" τις έσερνε προς το κέντρο και επέκεινα αυτού.

    Και οι απόψεις για το ποιά πρέπει να είναι η οργανωτική και ιδεολογική πολιτική του κόμματος ποτέ δεν ήταν "μετριοπαθείς", αόριστες ή "ανάμικτες"...δεν ανάγονταν δηλαδή σε ψυχολογικό επίπεδο, στη βούληση ή στη κρίση της αναγκαιότητας για συνεργασία (αποφάσεις που λαμβάνονταν σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα), αλλά στην επιστημονική (εντός και εκτός εισαγωγικών) κρίση, από την οποία πήγαζε και η πειθώς και η αυτοπεποίθηση και η βεβαιότητα για το δίκαιο του σκοπού και για το είδος των μέσων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και των στόχων που πρέπει επιτευχθούν.

    Ένας λόγος εξάλλου που η αριστερά είναι διασπασμένη είναι ακριβώς η ακτιβιστι΄κη ιστορία της...η εμπειρία των κοινωνικων αγώνων, που γέννησαν πολύ ισχυρές πεποιθήσεις στα μέλη της (αποκλίνουσες πολλές φορές) για το ποιός πρέπει να είναι ο χαρακτήρας, ιδεολογικός και οργανωτικός του κόμματος.

    (συνεχίζεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (συνέχεια)

    Και για να υπογραμμίσω την θεωρητική αοριστία, κανονιστικότητα και την ιστορική διαψευσιμότητα και αβασιμότητα των λόγων σας, θα σας παραπέμψω στις αποφάσεις και κρίσεις ενός κατά κοινή ομολογία δογματικού, παραχαράκτη κατά πολλούς του μαρξισμού και του λενινισμού και θεμελιωτή του κομματικού γραφειοκρατικού, του Ιωσήφ Στάλιν...
    ...ο οποίος στα "προλεγόμενα" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αναζήτησε απεγνωσμενα τη συνεργασία με τη "δημοκρατική-φιλελεύθερη/καπιταλιστική δύση" στην αντιμετώπιση του Χίτλερ.
    Στον ισπανικό εμφύλιο στήριξε τη δημοκρατική παράταξη πολιτικά και στρατιωτικά, ενάντια στην προοπτική να "βαφτεί" κόκκινη (ή κοκκινόμαυρη) η επανάσταση.
    Παρόλαυτά η Δύση δεν δέχτηκε το "άνοιγμα" του Στάλιν κήρυξε την αρχή της μη ανάμιξης, περιμένοντας (και ευλογώντας) τη στροφή του Χίτλερ κατά των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ρωσίας.


    Αυτό που κάνετε και εσείς ως ΕΠΑΜ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να υιοθετείτε μια πολιτική δημοσίων σχέσεων στη συγκρότητη των συμμαχιών σας, όπου
    - σε ιδεολογικό επίπεδο: πείθετε τον κόσμο πως μπορεί με την ελάχιστη δυνατή μετακίνηση από τις θέσεις που στήριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να λογίζεται τώρα ως "ριζοσπάστης", ταξικός και εθνικός αγωνιστής
    - σε οργανωτικό επίπεδο: ανοίγετε τις "πυλες" σε ένα ιδιαίτερα ετερόδοξο μίγμα θεωρήσεων και με τον τρόπο αυτό ανάγετε τη διαμόρφωση της πολιτικής του κόμματος στις εσωτερικές διεργασίες των κλικών που δημιουργούνται αναπόφευκτα από αυτή την "συσσώρεση" (λέμε τώρα, σε μικροκλίμακα έστω)...

    Ετσι λοιπόν λειτουργείτε στην πραγματικότητα ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη της εργατικής τάξης, με οποιδήποτε τρόπο που θα δικαιολογούσε τον όρο 0 κοινωνικά και ιδεολγικά, ενώ παλεύετε με τη σειρά σας να ορίσετε τα όρια σας από τους άλλους "κακούς" και "ανάξιους" ανταγωνιστές σας...
    Εργάζεστε λοιπόν σεχταριστικά και εσείς με τη σειρά σας και ενώ μιλάτε για συμπαράταξη των δυνάμεων της εργατικής τάξης, στη πραγματικότητα διεκδικείτε αφενός τη δική σας ηγεμονία (περαστικά) κι αφετέρου την θέτετε τις διαχωριστικές γραμμμές σας.

    ...και όλα αυτά γίνονται με τρόπο ώστε να κρατάτε εσείς προσωπικά σφιχτά τα λουριά της πολιτικής του κόμματος ως το μόνο πρόσωπο που έχει ευρύτερα δημόσια προβολή και ως μόνος συνεκτικός κρίκος. Χωρίς εσάς το ΕΠΑΜ καταρρέει...

    ...αυτό δεν πρόκειται να γίνει σε κάποιο από αυτά τα ιδεολογικά "ξεβράσματα" της ιστορίας...η ηγεμονία δεν ανήκει σε πρόσωπα, παρά την παρατεταμένη παρουσία τους σε θέσεις-κλειδιά, αλλά στα συστατικά μέλη του κόμματος.

    Στο τέλος όλοι κρίνονται και θα κριθούν βάσει αποτελέσματος...εσείς ποιούς συσπειρώνετε; Θεοφοβούμενους και συντηρητικούς, που μπορούν να συνταιριάζουν την ένταξη στη παράταξή σας με τον αντι-αριστερισμό/κομμουνισμό τους και τις ψευδαισθήσεις περί κοινωνικού και "ταξικού αγώνα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιο δογματική αντίληψη από την αντίληψή σας δεν υπάρχει. Ακόμη και θεολόγοι θα προσέγγιζαν το όλο θέμα πιο προσεκτικά. Δυστυχώς δεν έχετε ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία που χρειάζεται για να ασχοληθείτε με το όλο θέμα. Αυτό δεν φαίνεται να σας ενοχλεί. Επειδή όμως ενοχλεί εμένα κι επειδή ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά πολύτιμος για να συνδιαλέγομαι με δογματικούς και μάλιστα του είδους εκείνου που δεν σηκώνουν ούτε διάλογο, θα σας πω το εξής απλό: ας αφήσουμε την πράξη να επιβεβαιώσει τον καθένα μας. Προς το παρών οι δικές σας αντιλήψεις είναι σε πλήρη υποχώρηση, ενώ οι δικές μου σε πλήρη ανάπτυξη. Όσο για το κατά πόσο θα διαλυθεί το ΕΠΑΜ, ένα σας λέω, πολλοί το ευχήθηκαν μέχρι σήμερα, αρκετοί το προσπάθησαν και θα το προσπαθήσουν, όμως αυτό μένει ορθό και είναι η μόνη κοινωνικοπολιτική δύναμη που συνεχίζει να αναπτύσσεται οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά, όταν το σύνολο των άλλων πολιτικών δυνάμεων καταρρέουν. Αλλά κι αυτό ας το αφήσουμε να το αποδείξει η πράξη. Εκτός κι αν θέλετε να μας εξοντώσουν.

      Διαγραφή
    2. Διαβαζοντας σε, βρωμικο ποδαρι, ανακατευτηκα απο την αηδια και καταλαβα για αλλη μια φορα, γιατι οι πλειοψηφια του κοσμου, για κουμουνιστες σαν και σενα, μονο απεχθεια αισθανεται.

      Διαγραφή
    3. Το μακρύ ποδάρι, επιβεβαιώνει την λαϊκή ρήση που λέει "όποιος δεν έχει μυαλό έχει (μακρυά) ποδάρια"

      Διαγραφή
  5. Το ξερω οτι ειμαι εκτος θεματος απλα θα ηθελα να ξερω αν πιστευει ακομη κανεις στο ιδεωδες του " εντιμου αστου" ή αυτο "της ισοτιμης ανταλλαγης" υπο καθεστως μονοπωλιακου καπιταλισμου? Νομιζω μετα την υπεξαιρεση που τελεστηκε στην Κυπρο αυτες τις μερες, εχουν πεσει και οι τελευταιες μασκες. Κυριε Καζακη πως αισθανεστε που ειστε ο μονος ο οποιος με ωμο τροπο απο την πρωτη στιγμη αποκαλυψε το σχεδιο που αυτες τις μερες τιθεται με απροκαλυπτο τροπο σε εφαρμογη? Υπαρχει αμφιβολια οτι δεν υφιστανται πια ουτε καν οι τυπικες προυποθεσεις της ελευθερης ανταλλαγης αγαθων? οτι το περιουσιακο δικαιωμα δεν υπαρχει πια?

    Φωτης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιλάμε για έναν νέο τύπο καπιταλισμού, μετεξέλιξη του μονοπωλιακού, όπου κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα το πλασματικό κεφάλαιο και σ' αυτό μπορεί να αντιστοιχεί μόνο η εικονική και όχι η εμπράγματη ιδιοκτησία, δηλαδή η ιδιοκτησία εκφρασμένη σε χρηματιστικούς τίτλους ακόμη κι αν πρόκειται για ιδιοκτησία ακινήτων. Πρόκειται για κατάργηση της ιδιοκτησία με καπιταλιστικούς όρους.

      Διαγραφή
  6. Κύριε Δημήτρη καλησπέρα σας,

    Με αφορμή το ιδιαιτέρως διαφωτιστικό άρθρο σας, θέλω να σας ρωτήσω κάτι που με απασχολεί εδώ και καιρό.
    Ως φοιτήτρια, επέλεξα να μην ενταχθώ σε καμία κομματική νεολαία, ωστόσο έχω επαφές με παιδιά από την ΚΝΕ και άλλες "αριστερές" νεολαίες στο φιλικό μου περιβάλλον. Μέσα από συζητήσεις με αυτούς τους φίλους, έχω έρθει αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια ότι όχι μόνο είναι εντελώς ανιστόρητοι και ανίδεοι για τις ιδεολογίες τις οποίες υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, αλλά διακατέχονται από τυφλό μίσος για οτιδήποτε το διαφορετικό. Ενώ δηλώνουν ότι αγωνίζονται για το συμφέρον του λαού, το λαό αυτό φαίνεται να μισούν, αφού τον κατηγορούν για την αμάθειά του και το δήθεν βόλεμά του στην παρούσα τάξη πραγμάτων. (ορισμένοι μάλιστα, δε διστάζουν να τον κατηγορήσουν και για την φοβερή…….. αντιΚΚΕ στάση του!)
    Εν ολίγοις, παρατηρώ ότι τα παιδιά αυτά, όχι μόνο είναι ανίκανα να συζητήσουν για το οτιδήποτε, αλλά έχουν μάθει να μετατρέπουν την άγνοιά τους σε "παντιέρα", μηδενίζοντας τις όποιες γνώσεις ή εμπειρίες διαθέτει κανείς. Μόνιμα εργαλεία επιχειρηματολογίας τους η συκοφαντία, η λασπολογία και οι προσωπικές επιθέσεις. Για αυτούς είναι πολύ εύκολο να καταδείξουν ως άχρηστο ή αναληθές ένα ολόκληρο βιβλίο, βασισμένοι σε μία μόνο κεφαλίδα της κομματικής τους εφημερίδας (από την οποία, παρεμπιπτόντως, συνήθως μόνο το πρωτοσέλιδο διαβάζουν)
    Ωστόσο, σε μια μεγάλη μερίδα των παιδιών που βρίσκονται σε τέτοιες νεολαίες, πέραν της φανατικής προπαγάνδισης δογμάτων, περιοριζόμενης στην αποστήθιση τσιτάτων, διακρίνει κανείς ενδιαφέρον και καλές προθέσεις για το λαό μας, τον οποίο όμως αδυνατούν να προσεγγίσουν λόγω αυτής τους της στάσης.
    Αυτό που τελικά θέλω να σας ρωτήσω είναι εάν πιστεύετε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα για αυτά τα παιδιά να μπορέσουν να απαγκιστρωθούν από τις κομματικές τους ηγεσίες και να σκεφτούν ελεύθερα.
    Αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό, πώς θα μπορούσε κανείς να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια αφύπνισης;

    Σας ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορείς να βοηθήσεις κάποιον μόνο όταν και ο ίδιος θέλει να βοηθηθεί. Θέλω να πω ότι όταν ένας αισθάνεται υπερήφανος για την πνευματική του κατάπτωση και δεν ανέχεται κουβέντα, τότε πώς να τον βοηθήσεις να σκεφτεί; Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν αυτά τα παιδιά από το σάβανο και τον ζουρλομανδύα της κομματικής τους ιδεολογίας είναι μέσα από την ολοκληρωτική διάλυση των κομματικών μηχανισμών. Κι αυτό ήδη γίνεται. Το επιβάλλει η ίδια η ζωή.

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα κ. Καζάκη,

    Θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η γνώμη σας για το κόμμα της "Α.Ν.Τ.Α.Ρ.Σ.Υ.Α"; Θα μπορούσε να ενωθεί με το δικό σας, έχετε τυχόν κοινούς τόπους;

    Σας ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα κ. Καζάκη,

    Ήθελα να ρωτήσω ποια είναι η γνώμη σας για το κόμμα της "ΑΝΤΑΡΣΥΑ". Θα μπορούσατε ενδεχομένως να συνεργαστείτε στο μέλλον, έχετε τυχόν κοινούς τόπους;

    Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο κομμουνιστής είναι το ιστορικό προϊόν της βαθύτερης ανάγκης της κοινωνίας να απαλλαγεί από την βαρβαρότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας ..

    Αναλυσεις για τα πανηγυρια , κουκουρουκου , κι γενικες αληγορικες που δε καταλαβαινεις γρη .. ακομη απο την αρχη του αρθρου λετε κατι το οποιον ειναι για γελια δηλ οι πολιτες της κοινωνιας υπηρξε ποτε περιοδος που δεν ηθελαν ιδιωτικη περιουσια οπως σπιτι ? στεγη ? αμαξι ? περιουσια ? και σημερα αν ρωτησεις καποιον θα σου πει - αν σου δωσω ενα ακινητο κι μια φεραρι εσυ τι θες ? τιποτε θα πει για τον Καζακη .. χαχαχαχαχαχαχαχα

    Τελος το αρθρο σας ειναι ακρως φιλοκομμουνιστικο , αρα και αντιδημοκρατικο , να το βλεπουν οι φιλοι του ΕΠΑΜ , γιατι δε νομιζω να υπηρξε κομμουνιστικο καθεστως μη απολυταρχικο και δημοκρατικο .. ακομη και σε ιδεολογικο υποβαθρο ο κομμουνισμος ειναι στα ακρα αντιδημοκρατικος ..,

    σε προκαλω να το δημοσιευσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ...να που το δημοσίευσε.

      Εγώ πάλι σε προκαλώ (έστω και αργοπορημένα) να παραδεχτείς πόσο βλήμα είσαι...

      Διαγραφή
  10. Θέλω να λειτουργήσει η δημοκρατία στην οικονομική οργάνωση της κοινωνίας του πλανήτη. Επίσης, θέλω να μην υπάρχει ρατσισμός στην κοινωνική οργάνωση. Γνωρίζω ότι είναι προπαγάνδα μεγέθους και έντασης του βαθμού της προκλητικής αποβλάκωσης που αποσκοπεί να στομώνει τις αισθήσεις μου κάθε στιγμή, η όποια δυσκολία φημολογούν ότι υπάρχει σε αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μορφωμένοι-αμόρφωτοι και καλά γνωρίζοντες...όλοι σας.
    Δεν ντρέπεστε, δεν κοιτάγεστε στο καθρέφτη, μα με ΤΙ μαλακίες ασχολήστε..."μαλακίες" με την πραγματική έννοια την λέξης. αλά Σωκράτη, μην παραπονεθεί κανάς κουμουνιστάκος ότι βρίζω. Για εμένα βρισιά είναι η λέξη κουμουνιστής.
    ΡΕ ΞΕΔΙΆΝΤΡΟΠΟΙ ΚΑΙ ΑΜΌΡΦΩΤΟΙ, ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΜΌΣ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΎΤΕ ΘΑ ΥΠΆΡΞΕΙ.
    ΕΊΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΚΌ ΣΕΝΆΡΙΟ, ΚΑΘΑΡΉ ΑΝΤΙΓΡΑΦΉ ΤΗΣ ΠΟΛΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΆΤΩΝΑ.
    Επηδή ο Μαρξ και κάποιοι άλλοι μεταφραστές-φιλοσόφων υπήρξαν οι πρώτοι που μετέφρασαν τους πραγματικούς φιλόσοφους της αρχαιότητας ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΣΑΣ ΔΕΊΝΕΙ ΚΑΝΈΝΑ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΖΑΛΊΖΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΛΑΚΆ ΜΑΣ Μ'ΟΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΊΕΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΉΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΆΛΕΤΑΙ σαν νέοι φιλόσοφοι. Μόνο για αμπελοφιλόσοφοι θα έλαγα ότι κάνετε αν δεν ήταν ολοφάνερο την ρεμο΄θλα και το κλέψιμο που ρίχνετε στον υδρώτα του κοσμάκη. Αλλά στην τελική καλά τους κάνεται αφού καθονται και σας ακούνε.

    Σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε, ο Θεός να παίρνει μέρες από τους πολιτοικούς και να της δίνει πίσω χρόνια στους φτωχούς...

    Υ.Γ. 1. Α και μηω ακούσω ότι είμαι ανωρθόγραφος το ξέρω, αλλά όσο ήμουν μικρός στην ηλικία όταν έπρεπε να μάθω αυτήν την υπέροχη γλώσσα, το σύστημά σας φρόντισε να με γεμίσει με άχριστη σαβούρα για την και καλά κοινωνική δομή του κόσμου για να γύνω ένα ωραίο γρανάζι στην μηχανή σας.
    Υ.Γ. 2. Ανώνημος δεν είμαι όπως ελπίζω να μην είμαι και ο μόνος που προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του κόσμου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν η Φυσική γίνεται ριάλιτι: "γεια ένα σώμα που κυλίεται χωρίς να ολισθαίνει η στατική τριβή έχει έργο ίσο με μηδέν, αφού ασκείται σε σε σημείο επαφής του σώματος με το δάπεδο το οποίο είναι κάθε στιγμή ακίνητο".
    (διευκρινίσεις: το σημείο επαφής είναι που είναι ακίνητο. σώμα = κοίλο σώμα).
    λέει λοιπόν: "γεια ένα σώμα που κυλίεται χωρίς να ολισθαίνει η στατική τριβή έχει έργο ίσο με μηδέν". εκεί τον σταματάς και του λες: απόδειξη με νόμους της φυσικής. σου λέει πιθανώς: α) σκάσε (συνήθως), β) αργότερα. του αποκρίνεσαι: κρετίνε! είσαι άσχετος.
    η σωστή απόδειξη δεν έχει καμιά σχέση με την εξήγηση του τύπου "αφού...ακίνητο". καμιά. το έργο της στατικής τριβής είναι μηδέν. η αιτιολόγηση του είναι ριαλιτζίδικη. και αν δεν τον σταματήσεις για να τον αναγκάσεις να μεταχειριστεί την κοινή λαλιά της φυσικής απλώς καταλήγεις να πελαγώσεις στη ζωή αξιεπαίνως ενθυμούμενος: "στην κυρά-μάνα μας μη δίνετε βοήθεια, ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά, γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της, κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά. κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί...". διότι ένα σώμα κυλιόμενο μετέχει σε δύο κινήσεις: μεταφορική + στροφική. για να είναι μηδενικό το έργο της τριβής ολίσθησης πρέπει τα έργα λόγω στροφικής και μεταφορικής κίνησης να είναι αντίθετα. και αυτό αποδεικνύεται. δεν λέγεται με χειρονομίες της συμφοράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύ φοβάμαι ότι αν αυτά τα έγραφε την εποχή του Μανιφέστο ο Κύριος Καζάκης θα έτρωγε πολύ ξύλο από Μαρξ και Ένγκελς. Η κοινωνική μηχανική που περιγράφει ο Μαρξ είναι τόσο κυνική και άτεγκτη που δεν συγχωρεί καμία διαφορετικότητα, καμία αξία, θρησκεία, γνώμη (όταν δεν είναι σωστή!). Τόσο άτεγκτη και ανελεύθερη όσο και η δικτατορία των μπολσεβίκων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η οποία πέρα από τα μυριαδες εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας που άφησε πίσω της (τραγικά θύματα, εχθροί και φίλοι του καθεστώτος) ώθησε ανθρώπους να προδίδουν μάνα και πατέρα ως εχθρούς του λαού. Τόσο σκληρή και κυνική η δικτατορία του προλεταριάτου, σαν τους μαχητές του ΔΣΕ που στρατολογώντας δια της βίας άνδρες και γυναίκες σκότωνε τη διαφορετικότητα (αποκεφαλίζοντας ως τζιχάντ άνδρες και γυναίκες, σταυρώνοντας παπάδες, δολοφονώντας παιδιά και δυστυχώς δεν γενικολογώ) με το δόγμα ¨πας μη κομουνιστής φασίστας¨ (Το χειρότερο είναι ότι το επαναστατικό ευαγγέλιο του Λένιν και του Στάλιν ευλογούσε αυτές τις πρακτικές απολύτως). Αυτό που με φόβισε πιο πολύ όμως είναι η αναδρομική προβολή και εξιδανίκευση του Κομουνισμού ως πανανθρώπινης και διαχρονικής αξίας στο πλαισιο της οποίας ακόμα και ο Χριστιανισμός παρουσιάζεται ως ένας κομουνιστικός αναβαθμός του παρελθόντος, ωσάν να ήταν κοινωνικό σύστημα που απευθύνεται στην πλέμπα και όχι στους πάντες ως ουσιαστική ψυχοθεραπεία. Και ύστερα από μία εντυπωσιακή ιστορική αναδρομή φθάνουμε στην αναβάπτιση του Κομουνισμού 2015 ως μίας ευχάριστης, ανθρώπινης και ψυχωφελούς αφήγησης ενδεδυμένης με τα πιο όμορφα χρώματα του ανθρωπισμού. Πάει ο βίαιος, ανατρεπτικός, πολεμικός χαρακτήρας του επαναστατικού Μανιφέστο του Μαρξ (ευτυχώς που δεν ήταν Μαρξιστής!). Σας κατανοώ και σας θαυμάζω κύριε Καζάκη για το ήθος, την ακεραιότητα και τη μόρφωση σας αλλά θεωρώ ότι δεν έχετε ανάγκη να ωραιοποιείτε μια ξεπερασμένη από αιώνες εγκληματική ιδεολογία. Αδικείτε τον εαυτό σας και τον Κομουνισμό (δεν του αξίζουν άνθρωποι σαν και σας). Γνωρίζω από εμπειρία ότι η συναισθηματική και ψυχολογική έξη προς τον Κομουνισμό είναι πιο ισχυρή από το τσιγάρο. Σας εύχομαι κάποια στιγμή να απεξαρτηθείτε γιατί αυτή η βασανισμένη χώρα και οι άνθρωποι της (όχι η αφηρημένη λαοκρατία του όχλου) σας χρειάζονται πραγματικά. Μόνο σας με το ήθος, την γνώση και την ανθρωπιά σας χωρίς καμμία ιδεολογική τροχοπέδη....Με εκτίμηση Δημήτρης Τερλέγκας
    Υ.Γ. Μη με παρεξηγήσετε για τις ελλείψεις μου τις θεωρητικές, ξέρω όσα και ενας απλός κνίτης, με εμπιστοσύνη μόνο στην εμπειρία συγγενών μου από ανατολικό μπλοκ και βιωματική εμπειρία θυτών και θυμάτων

    ΑπάντησηΔιαγραφή