Η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ, ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (Ε.Λ.Ε)

 10/03/2011

 Η Σεισάχθεια δεν είναι κόμμα, ούτε έχει δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για να επιβάλει κοινή ιδεολογία και προσέγγιση σε όλους όσους συμμετέχουν. Επιπλέον επειδή, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει το επίπεδο της δημοκρατίας, τα ήθη και έθιμα των χώρων που  «ζεσταίνουν τους δρόμους», αλλά διώχνουν μονίμως τον κόσμο, μιας και μόνιμη επιδίωξή τους είναι το πώς θα τον βάλουν στο δικό τους μαντρί, έχουμε πει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους λογοκρισία. Στη Σεισάχθεια ακούγονται όλες οι απόψεις ελεύθερα. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους χώρους που θεωρουνται ως αριστεροι και προοδευτικοι. Φυσικά έχουμε προτάξει τα συγκεκριμένα αιτήματα που συμφωνούμε και παλεύουμε. Όμως αυτό δεν μας οδήγησε να πετάξουμε, ούτε να αποπέμψουμε οιονδήποτε έχει διαφορετική λογική, ή έχει ενταχθεί στο Αριστερό Βήμα διαλόγου, στην πρωτοβουλία της ΕΛΕ, ή αλλού.  Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να έχουμε στις γραμμές μας αγωνιστές που συμφωνούν με τα αιτήματα της Σεισάχθειας και ταυτόχρονα θεωρούν ότι πρέπει να στηρίξουν και την ΕΛΕ. Όπως επίσης από το Βήμα διαλόγου που δημιούργησε η Σεισάχθεια στην Τοσίτσα, έχουν παρελάσει όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των θιασωτών της ΕΛΕ. Θα ήθελα πάρα πολύ να  δω κάποιον από τους χώρους που θεωρουνται αριστεροι και προοδευτικοι, που να έχει κάνει το ίδιο. Κανένας.

  Οτιδήποτε γράφω με την υπογραφή μου εκφράζει αποκλειστικά τις δικές μου απόψεις. Δεν επεδίωξα ποτέ να επιβάλω την άποψη και τη λογική μου σε κανέναν. Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι υπάρχουν μέλη της Σεισάχθειας που υπέγραψαν την ΕΛΕ και την στηρίζουν, χωρίς να έχει τεθεί θέμα αποπομπής τους. Και ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να είχε τεθεί κάτι τέτοιο. Όσο για μένα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής ένα ζήτημα που το ξεκαθαρίζω πάντα απέναντι σε όλους. Ένας από τους βασικούς λόγους που έφυγα από το ΚΚΕ ήταν γιατί δεν μπορούσα να αντέξω άλλο το ασφυκτικό καθεστώς φίμωσης. Αν λοιπόν δεν δέχτηκα την φίμωση μέσα στο κόμμα μου, δεν υπάρχει περίπτωση να την δεχτώ οπουδήποτε αλλού και για κανέναν λόγο. Αν αισθανθώ ότι υπάρχει περίπτωση να επιβληθεί κάτι τέτοιο, για οποιονδήποτε καλό ή κακό λόγο, τότε πολύ απλά αποχωρώ, διότι εκεί που δεν υπάρχει ελευθερία άποψης και ζύμωσης δεν μπορεί να υπάρξει καλό αποτέλεσμα. Κι αυτό το έκανα επανειλλημένως από όλα τα σχήματα και τις πρωτοβουλίες που ορισμένοι θεώρησαν ότι μπορούν να τα μετεξελίξουν σε δικά τους φέουδα.

Η αληθινή ενότητα δεν προϋποθέτει την φίμωση, αλλά την ελευθερία ζύμωσης, ακόμη και την ανοιχτή πολεμική. Το να λες ελεύθερα αυτό που πιστεύεις και να μάχεσαι γι’ αυτό, ακόμη και με όρους ανελέητης πολεμικής, δεν υπονομεύει την ενότητα, αλλά τη δυναμώνει, την βαθαίνει, της δίνει προοπτική. Μόνο έτσι μπορεί να κατακτηθεί η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια και η εντιμότητα στις σχέσεις ανάμεσα σε δυνάμεις και αγωνιστές με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες. Διαφορετικά δεν επιδιώκεις την ενότητα, αλλά την κλονοποίηση όλων των άλλων κατ’ εικόνα και ομοίωση δική σου. Κι αυτό κάνουν όλοι αυτοί που θεωρουνται ως αριστεροι και προοδευτικοι. Μια ενότητα που βασίζεται στο πολιτικά ορθόν, στην φίμωση των διαφορετικών απόψεων, στην κολακεία των δικών μας και της παρέας μας, είναι μια ενότητα αδερφίστικη, υποκριτική και βιτρίνα για παρασκήνιο. Αυτή ήταν η λογική που πάλεψα μέσα στο ΚΚΕ και σ’ αυτήν την λογική θα μείνω πιστός, ότι κι αν λένε, όποιος κι αν το λέει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όποιος νιώθει τον εαυτό του ικανό δεν έχει παρά να απαντήσει στο ανοιχτό πεδίο τωνεπιχειρημάτων και της πολεμικής, αντί να στήνει ξόβεργες για να φιμωθεί ο αντίλογος, ή να πετά λάσπη του είδους, εγώ θέλω την ενότητα, αλλά εσείς δεν την θέλετε, γι’ αυτό φεύγω. Σε όσους στεναχωριούνται γι’ αυτά που λέω και γράφω, ένα έχω να πω: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Όσο για την περίφημη ΕΛΕ, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: Από τον περασμένο Δεκέμβρη εξάντλησα κάθε προσπάθεια να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους που κινούσαν την όλη ιστορία για να τους διατυπώσω τις ενστάσεις μου. Όχι για να τους αλλάξω γνώμη, αλλά για να μάθω πώς απαντούν σ’ αυτά που έλεγα. Δεν στάθηκε δυνατό. Ήταν φαίνεται πολύ απασχολημένοι και πολύ ειδικοί επί του θέματος για να ασχοληθούν με κάποιον σαν και μένα. Στις 15/1 έστειλα email – το οποίο αναρτήθηκε και στο διαδύκτιο – όπου εξηγούσα τη θέση μου σε μια σειρά συναγωνιστές που με ρωτούσαν, αλλά και στους πρωτεργάτες της εν λόγω πρωτοβουλίας. Το κείμενο αυτό που μπορεί εύκολα να το βρει όποιος θέλει αναρτημένο στο προσωπικόμου blog, αλλά και στο blog της Σεισάχθειας, δεν είχε τον χαρακτήρα της πολεμικής, αλλά της απλής επισήμανσης όσων θεωρούσα ότι αποτελούσαν πρόβλημα. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.Δικαίωμά τους. Βεβαίως δεν θεωρώ ότι ήταν υποχρεωμένοι να απαντάνε στον καθένα, πόσο μάλλον σ’ εμένα, ούτε ήταν υποχρεωμένοι να αντικρούσουν όσα τους επεσήμανα. Παρά το γεγονός ότι προσωπικά έχω τελείως διαφορετική φιλοσοφία και γι’ αυτό δεν έχω αφήσει κανέναν αναπάντητο που έχει αμφισβητήσει την αρτιότητα των επιχειρημάτων μου, δεν θεωρώ ότι όλοι πρέπει να έχουν την ίδια ευαισθησία. Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου κάτι το ιδιαίτερο, ώστε οι ειδικοί διεθνούς βεληνεκούς της πρωτοβουλίας να πρέπει να ασχοληθούν με τα δικά μου τετριμμένα και ασήμαντα επιχειρήματα. Όμως τα πράγματα άλλαξαν όταν αρκετοί φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι με βρήκαν και μου μετέφεραν μια ανάλογη εμπειρία αντιμετώπισης και στις δικές τους ενστάσεις. Ακόμη χειρότερα ήταν όταν τα κεντρικάελεγχόμενα μέσα μαζικής προπαγάνδας άρχισαν να παίζουν διαρκώς την εν λόγω πρωτοβουλία, όπου οι εμφανιζόμενοι εκ μέρους της επιβεβαίωναν με τα λεγόμενά τους όλες τις ανησυχίες μου. Ειρήστω εν παρόδω, οι θέσεις της Σεισάχθειας, αλλά και άλλων που κατατείνουν στη διαγραφή του χρέους, δεν έτυχαν της ίδιας ευνοϊκής μεταχείρισης από τα ΜΜΕ. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Εκτός κι αν τα συγκροτήματα της επίσημης προπαγάνδας ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την ενότητα που θα φέρει την ανατροπή τους.

Αν λοιπόν αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες κρατούν αυτή τη στάση, τότε γιατί εγώ δεν έχω το δικαίωμα να συνάγω το συμπέρασμα ότι αυτό που κυριαρχεί είναι η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα; Ιδίως όταν εμφανίζονται επίλεκτα στελέχη του καθεστώτος, Γ. Κύρτσος, Λούκα Κατσέλη, Γ. Ραγκούσης, κ.ά., να αγκαλιάζουν το εν λόγω αίτημα. Κάτι για το οποίο προειδοποιούσα από την πρώτη στιγμή. Εκτός κι αν το μέτωπο για την ανατροπή του μνημονίου περιλαμβάνει και αυτούς μέσα. Μάλλον τους περιλαμβάνει όλους, εκτός ίσως από την Σεισάχθεια, την Σπίθα και κάθε άλλον ανθενωτικό ή εθνικιστή. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η μάχη αυτή, πριν καν την πάρουν χαμπάρι όλοι αυτοί που σήμερα συνωστίζονται στο αριστερό βήμα και στην ΕΛΕ, είχε ως επίκεντρο δυο βασικά αιτήματα, την μη αναγνώριση του χρέους (ή παύση πληρωμών, όπως λανθασμένα την ονομάζουν κάποιοι) και την έξοδο από το ευρώ, ως τα πρώτα βήματα για να αλλάξει πορεία ο τόπος. Γιατί θα πρέπει να σιωπήσω όταν κάποιοι επιχειρούν να γυρίσουν τη συζήτηση πιο πίσω από εκεί που είχε τεθεί εξαρχής. Ποια διεστραμμένη έννοια της ενότητας θα πρέπει να με κάνει να χαμηλώσω στους τόνους απέναντι σε όποιους προσφέρουν καταφύγιο και επιχειρήματα σε όσους θέλουν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση στην κοινωνία και μέχρι σήμερα δεν τολμούν ούτε καν να μιλήσουν έστω για παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ. Γιατί θα πρέπει να συμπεριφέρομαι με το γάντι σε όλους τους αποτυχημένους κομματάρχες της αριστεράς που ακόμη και σήμερα δεν τολμούν να ψελλίσουν τα δυο αυτά βασικά αιτήματα, αλλά βρήκαν καταφύγιο σ’ αυτήν την πρωτοβουλία που χωράει αδιάκριτα τους πάντες. Τι σόι συνέπεια λόγων και έργων θα με διέκρινε αν υποχωρούσα από αυτή την κόκκινη γραμμή προκειμένου να τα βρω με Αλαβάνους, Τσίπρες, Λαφαζάνηδες, κοκ; Και γιατί να το κάνω; Επειδή είναι αριστεροί; Κι από πότε το να είναι κανείς αριστερός αποτελεί συγχωροχάρτι για τις θέσεις του;

Μπορεί να είμαι ότι είμαι, αλλά ρεντίκολο και γελοίος δεν πρόκειται να γίνω για χάρη κανενός, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να γίνει λογιστικός έλεγχος σε ένα χρέος που αποτελείται κυρίως από ελεύθερα διαπραγματεύσιμα ομόλογα. Ούτε θα γίνω παλιάτσος ώστε να εξασφαλίσω την προσωπική μου προβολή από τα ΜΜΕ για να με βγάζουν να παπαγαλίζω αρεστές ή ανεχτές για το κυρίαρχο σύστημα απόψεις, όπως κάνουν οι πρωταγωνιστές της ΕΛΕ. Μπορεί ο καθένας μέσα στη νιρβάνα της άγνοιάς του να νιώθει ότι κάνει καλό υπογράφοντας ανοησίες, αλλά το δικό μου συνάφι και όσοι γνωρίζουν τα πράγματα έχουν μετατρέψει την ΕΛΕ σε ανέκδοτο. Μπορεί να διαφωνούν πολλοί μαζί μου, αλλά κανένας δεν τόλμησε να κάνει τις απόψεις και τα επιχειρήματά μου, ανέκδοτο. Τέτοια προσωπική γελοιοποίηση δεν πρόκειται να την ανεχθώ. Όσοι υπογράφουν την ΕΛΕ είναι σίγουρο ότι το κάνουν, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, από καλή πρόθεση και χωρίς να γνωρίζουν επί τοις ουσίας το όλο ζήτημα. Αυτός δεν είναι λόγος για να κατεβάσω τους τόνους.   Δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε μια επιχείρηση που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή γυαλιστερές χάντρες με σκοπό να ξεγελάσει τους αδαείς ιθαγενείς.

Μαθαίνω ότι σήμερα ο κ. Τσίπρας με τον κ. Λαφαζάνη αγκαζέ, κατέθεσαν αίτημα στη Βουλή για την δημιουργία Εξεταστικής Επιτροπής του χρέους κατά το πρότυπο της «ανεξάρτητης» ΕΛΕ. Να γιατί υπέγραψαν και στηρίζουν την εν λόγω πρωτοβουλία. Για να ζητήσουν μέσα σ’ ένα κοινοβούλιο που έχει καταλυθεί πραξικοπηματικά από τον περασμένο Μάιο, να εξετάσουν αγκαλιά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το δημόσιο χρέος της χώρας. Στα πλαίσια ενός κανονισμού που έτσι ή αλλιώς δεν παρέχει καμμιά ουσιαστική αρμοδιότητα για τη διενέργεια ουσιαστικής έρευνας από καμμιά Εξεταστική Επιτροπή. Κι αυτό αποκαλείται αριστερή πολιτική, ή αλλιώς κρατώ το θέμα στην επικαιρότητα. Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω. Ο πολιτικαντισμός και οι πολιτικάντες πάντα μου κάθονταν στο λαιμό.

Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ αριστερός. Η ίδια η έννοια του αριστερού είναι ένα είδος σημαίας ευκαιρίας ανάλογα με τις συγκυρίες. Στην Ελλάδα η στυγνή παρανομία και οι διώξεις ήταν που γέννησαν την έννοια της αριστεράς, ως μια έννοια αρκετά φλου και απροσδιόριστη ώστε να φοριέται εύκολα από τον οποιονδήποτε χωρίς να έχει προβλήματα με τον νόμο και την τάξη. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Στην αριστερά σήμερα κρύβονται οι πιοαντιδραστικές απόψεις και θέσεις για τη σημερινή συγκυρία. Ιδίως στο χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που έχει δώσει γη και ύδωρ στον ιμπεριαλισμό και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί θα πρέπει να κατέβει η συζήτηση, αλλά και οι κατακτημένες θέσεις μέσα σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, σε τόσο χαμηλά και σε τόσο θολά επίπεδα ώστε να χωράνε και οι απολογητές των κυρίαρχων επιλογών του κεφαλαίου και των αγορών; Ώστε να χωράνε ακόμη κι όσοι δεν τολμούν να πουν το στοιχειώδες: παύση πληρωμών και έξοδος από το ευρώ. Γιατί; Επειδή φιγουράρουν ως αριστεροί και φωνάζουν στον κόσμο να βγει στους δρόμους; Να βγει να κάνει τι; Να συρθεί ξωπίσω τους σαν κοπάδι; Αυτή είναι η τόσο προοδευτική αντίληψη της πολιτικής που έχουν;

Που ήταν όλοι αυτοί όταν για μήνες προσπαθούσαμε να συγκροτήσουμε ένα κοινό μέτωπο προτάσσοντας τα δυο κύρια αιτήματα της συγκυρίας; Όποιος έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και διατηρεί σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς την κοινή λογική μπορεί να αντιληφθεί εύκολα τι παίζεται πίσω από πρωτοβουλίες αυτού του είδους. Μπορεί να διακρίνει εύκολα το νέο «αντιμνημονιακό» ΠΑΣΟΚ που ανατέλλει πίσω από την ΕΛΕ. Όποιος δεν μπορεί, τι να κάνουμε; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ζητήσουμε το κεφάλι του επί πίνακι, όπως συνηθίζουν στους χώρους που αποκαλουνται, αριστεροι και προοδευτικοι.

Ήμουν και παραμένω κομμουνιστής, έστω κι αν δεν αρέσει στους εγκάθετους των μηχανισμών της αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι την αφοσίωσή μου την οφείλω όχι στην αριστερά, αλλά πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη και τον λαό. Δεν μπορεί η χώρα να χάνεται, η εργατική τάξη και ο λαός να ξεκληρίζεται και εμείς να ασχολούμαστε στα σοβαρά με ηγεσίες, παρέες και κολλητούς που περί άλλων τυρβάζουν, για να μην πω τίποτε χειρότερο. Επομένως το κύριο μέλημα για όποιον σκέφτεται όπως σκέφτομαι εγώ θα πρέπει να είναι όχι η ενότητα της αριστεράς, που ανέκαθεν υπονοούσε την ενότητα των μηχανισμών και των ηγετικών της παραγόντων σε βάρος του κινήματος, αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Όχι μιας εργατικής τάξης και ενός λαού όπως υπάρχει στη σφαίρα της λακίροφκα και της φαντασίας, αλλά όπως υπάρχει στην αληθινή ζωή. Με όλα όσα σέρνει στο κεφάλι και στην συμπεριφορά του. Για να ενωθεί η εργατική τάξη και ο λαός θα πρέπει να μάθουμε να τον ακούμε, ακόμη κι όταν λέει τις χειρότερες ανοησίες, θα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε μαζί του τη δική του γλώσσα για να τον πείσουμε για το δίκιο του, γιατί υποτίθεται ότι όλοι εμείς έχουμε στρατευθεί για το δικό του συμφέρον και όχι για ιδεολογήματα και οπτασίες που θέλουμε να του φορέσουμε καπέλο. Θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τον οργανώσουμε και να τον κινητοποιήσουμε με τον τρόπο που καταλαβαίνει ο ίδιος, που τον νιώθει φυσικό και ώριμο, που του κερδίζει την εμπιστοσύνη. Σε αντίθεση με όλους αυτούς που μπορεί να «ζεσταίνουν τους δρόμους», αλλά ζητάνε να τον μαντρώσουν στη δική τους λογική και πρακτική, να τον μετατρέψουν σε άβουλο οπαδό ηγεσιών και μηχανισμών. Τι άλλο εκτός από ακροατήριο αναζητούν πρωτοβουλίες σαν τοΑριστερό Βήμα και την ΕΛΕ; Που είναι η κινηματική τους διάσταση; Τι και πότε έκαναν το οτιδήποτε για νακινητοποιήσουν μάζες; Εδώ δεν τόλμησαν ούτε καν να φιλοξενήσουν τον αντίλογο, θα μας μιλήσουν τώρα για κίνημα; Έλεος!

Όσο για τις Σπίθες, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει την άποψή του γι’ αυτές, για τον Θεοδωράκη και για τον οποιοδήποτε άλλον. Δικαίωμά του. Όμως το ερώτημα μου είναι το εξής: πότε όλοι αυτοί μαζί που «ζεσταίνουν τους δρόμους» μάζεψαν τον κόσμο που μάζεψε ο Θεοδωράκης με το κάλεσμά του; Κι ο κόσμος αυτός είναι εκείνος, που οι εγκάθετοι της αριστεράς ζητούν εδώ και δεκαετίες να τους ακολουθήσει, αλλά δεν το κάνει. Και πολύ σωστά, γιατί από ταξικό ένστικτο διαισθάνεται για τι κουμάσια πρόκειται. Τώρα μπορεί ο οποιοσδήποτε να θεωρεί αυτόν τον κόσμο λαουτζίκο, αμόρφωτο, εθνικιστή, ανόητο, ή ότι άλλο θέλει. Και πάλι δικαίωμά του. Αλλά αυτός ο κόσμος έχει δηλώσει τη διάθεσή του να δώσει τη μάχη, έχει ήδη πάρει θέσεις για το χρέος, την ΕΕ και την δημοκρατία που δεν τολμούν να πάρουν ακόμη και οι πιο δήθεν επαναστάτες αριστεροί ινστρούκτουρες. Όντως υπάρχουν εθνικιστές στις γραμμές της Σπίθας, έστω κι αν ο πατριωτισμός που διακρίνει τον λαό δεν είναι εθνικισμός, αλλά μια αυθόρμητη εναντίωση στον ιμπεριαλισμό, που αν δεν βρει πολιτική έκφραση αντίστοιχη με τα συμφέροντά του, θα χειραγωγηθεί από κάθε είδους ακροδεξιά λογική. Γιατί όμως είναι χειρότερο να συναναστρέφεται κανείς εθνικιστές και πατριώτες από το να συναναστρέφεται δηλωμένους απολογητές της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού, όπως ο Αλαβάνος και οι Τσιπραίοι, δεξιού και αριστερού φυράματος, με τους οποίους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συχνοτίζονται οι πούροι επαναστάτες της αριστεράς; Γιατί είναι κακή η Σπίθα που συνενώνει μετωπικά διαμετρικά αντίθετες λογικές, αλλά είναι καλή η πρακτική των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς που προσπαθούν να ποδηγετήσουν τα κινήματα των πολιτών, όπως το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και άλλα, προκειμένου να τα κάνουν υποχείρια του ΚΚΕ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΕΚ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Δειτε τους 500-800 που μάζεψε το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στην κινητοποίηση της 1^η Μάρτη για να καταλάβετε τι εννοώ. Κανένας τους δεν τόλμησε να κάνει αυτό που επιχειρούμε με όλες τις αδυναμίες μας στη Σεισάχθεια, ή στις Σπίθες. Αντίθετα κάθε φορά που τίθεται ζήτημα κοινής δράσης πάνω σε ένα κοινό πλαίσιο κεντρικών αιτημάτων, πάντα υπάρχουν οι γνωστοί των κομμάτων, οργανώσεων και γκρουπούσκουλων της αριστεράς με την επίσης γνωστή ασφαλίτικήλογική και συμπεριφορά: Αυτός δεν μου κάνει, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί στο κοινό πλαίσιο που εκφράζει και εμένα. Συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Με όλα τα κακά της, η Σπίθα δεν έχει αυτή την ασφαλίτικη λογική. Αν επικρατήσει και εκεί, το σίγουρο είναι ότι θα έχω αποχωρήσει πολύ πιο πριν.

Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα δεν είναι ανάμεσα στους εθνικιστές και στους αντιεθνικιστές, αλλά ανάμεσα στους απολογητές του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και των αγορών, από την μια και από την άλλη, σε όλους εκείνους που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη μάχη ενάντια στην υποδούλωση και την δουλοπαροικία του χρέους που έχει επιβληθεί στη χώρα και τον λαό της. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επίσημης αριστεράς, ενώ όποιος δέχεται να στρατευτεί στην υπόθεση της αντίπερα όχθης δεν έχει καμμιά σημασία αν είναι εθνικιστής, αστός δημοκράτης, πατριώτης, ή αριστερός, αρκεί να προτάσσει τους άμεσους στόχους πάλης. Κι αυτοί δεν μπορούν να περιοριστούν στην καταγγελία του μνημονίου, όπως κάνουν όλα τα κόμματα και γκρουπούσκουλα της αριστεράς. Άλλωστε η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στην κατοχή οι εθνικιστές ήταν εκείνοι που στρατεύθηκαν με τους κομμουνιστές και έχυσαν το αίμα τους για μια λαοκρατική Ελλάδα, όταν κάποιοι πούροι επαναστάτες είχαν διαλέξει την ασφάλεια του σπιτιού τους, ή την υπηρεσία της κομαντατούρ. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα απογίνει με τη Σπίθα, αλλά δεν δέχομαι κανενός είδουςασφαλίτικη λογική που ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων προκειμένου να υπάρξει συμπαράταξη στον κοινό αγώνα. Δεν απαλλάχθηκε η ελληνική κοινωνία και πολιτική από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για να τα επαναφέρει η αριστερά και μάλιστα εκείνοι που ξέρουν μόνο από δημόσιες σχέσεις, εσωκομματικές ισορροπίες και συναλλαγές κορυφών.

Το τι εννοούμε όταν μιλάμε για κοινή δράση, το αποδεικνύει η προσπάθεια να συνβρεθούν όλες, αν είναι δυνατόν, οι πρωτοβουλίες, τα κινήματα, οι φορείς και τα συνδικάτα σε κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας, χωρίς ο ένας να καπελώνει τον άλλο, προτάσσοντας ένα κοινό πλαίσιο δράσης. 

Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να συμβιώσει η ήρα με το στάρι. Το ποιος είναι ποιος ας αφήσουμε τη ζωή να το δείξει.