Περί τρομοκρατίας και τρομοκρατών.

Μετά και το φασιστικό παραλήρημα Πλεύρη, που ούτε λίγο, ούτε πολύ χαρακτήρισε «εχθρικό σύμβολο» για την Ελλάδα τη σημαία της Παλαιστινιακής αντίστασης, οι φημισμένες ανά τον κόσμο για την ανεξαρτησία τους από την εξουσία δικαστικές αρχές της χώρας αποφάσισαν να επιληφθούν οριστικά του ζητήματος. Δεν πρόκειται να επιτρέψουν να διασύρεται η χώρα μας στα μάτια της Δύσης, που δίδαξε τόσο ενδελεχώς σ’ ολόκληρη την ιστορία της και συνεχίζει να διδάσκει στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό της γενοκτονίας, της εθνοκάθαρσης, των κρεματόριων, της αποικιοκρατίας και του ολοκαυτώματος ολόκληρων εθνών, λαών και χωρών.

Κι επειδή δεν θέλουν να εκτίθεται η φημολογούμενη ως δικαιοσύνη με επιμέρους προσαγωγές πολιτών – όπως του Παλαιστίνιου που τόλμησε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, πολεμικό προπύργιο των ΗΠΑ, του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ, να αναρτήσει την Παλαιστινιακή σημαία μαζί με την ελληνική – με ψευδείς και κατασκευασμένες κατηγορίες κατ’ εντολή γνωστών άνωθεν και έξωθεν κέντρων, αποφάσισαν να λύσουν το θέμα μια κι έξω. Από εδώ και μπρος θα απαγορευτούν όλα τα σύμβολα αντίστασης και οι αναφορές, που παραπέμπουν στον εκθειασμό της τρομοκρατίας.

Πρώτο αποφασιστικό μέτρο είναι η απαγόρευση του παλιού γνωστού Κρητικού ριζίτικου «Πότε θα κάνει Ξαστεριά», διότι εκθειάζει και προτρέπει ανερυθρίαστα σε τρομοκρατία. Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερα τη μήνιν των αδέκαστων διωκτικών αρχών και των πολιτικών της κομισάριων εντός και εκτός Ελλάδος, είναι η γνωστή αποστροφή:

Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει

να πάρω το τουφέκι μου την όμορφη πατρώνα

να κατεβώ στον Ομαλό, στη στράτα των Μουσούρω,

να κάμω μάνες, δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες

να κάμω και μωρά παιδιά να κλαίν δίχως μανάδες,

να κλαίν' τη νύχτα για νερό και το πρωί για γάλα.

Η εξόφθαλμη αυτή και προκλητική προτροπή σε τρομοκρατικές πράξεις κατά αθώων έως και βρεφών, το κατατάσσει στο ίδιο επίπεδο τρομοκρατίας της Χαμάς. Συνεπώς οφείλει να συλλαμβάνεται και να παραπέμπεται για υπόθαλψη τρομοκρατίας, όποιος το ξανατραγουδήσει, ή το αναπαράξει καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Στη θέση του θα πρέπει όλοι οι φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες της Ελλάδας, να αποστηθίσουν τα λόγια του Μουσταφά Πασά, ο οποίος επικαλούμενος το ίδιο «δικαίωμα άμυνας», που σήμερα επικαλείται το Ισραήλ, έπνιξε στο αίμα την εξεγερμένη Κρήτη του 1866, του άρεσε να χαχανίζει μέσα από τα γένια του όταν του λέγανε για τα «καπάκια» των προσκυνημένων Κρητικών που διευκόλυναν το θεάρεστο έργο του – δηλαδή την καταστολή των τρομοκρατών – λέγοντας: «Μουζεβίρ Αλλάχ εξίκ βέρμεσιν!,» δηλαδή «ο Θεός να μη λιγοστεύει τους προδότες!»

Η ρήση αυτή αναφέρεται από τον Π. Πρεβελάκη στο έργο του «Παντέρμη Κρήτη, Χρονικό του Σηκωμού του 66», το οποίο εκδόθηκε από το Βιβλιοπωλείο της «Εστίας» σε μια σημαδιακή χρονιά για την πατρίδα μας, το 1945. Φυσικά το βιβλίο απαγορεύτηκε τόσο κατά τη διάρκεια της μάχης του έθνους κατά του συμμοριτισμού, αλλά και κατά τη διάρκεια της χούντας, διότι εκθείαζε την τρομοκρατία κατά της νομίμου εξουσίας, της οποίας το «δικαίωμα άμυνας» εναντίον της τρομοκρατικής δράσης των σκοτεινών συνωμοτών εναντίον της, το αναγνώριζε πρώτα και κύρια η τόσο φιλεύσπλαχνη και πολιτισμένη Δύση.

Η απαγόρευση λοιπόν του συγκεκριμένου βιβλίου, αλλά και όλων των ανάλογων βιβλίων οφείλει να επαναληφθεί δια ροπάλου επειδή ανενδοίαστα εκθειάζει την ανοιχτή τρομοκρατία που ασκούσαν οι εξεγερμένοι Κρήτες ενάντια στους φιλήσυχους τουρκομερίτες και τουρκοχριστιανούς του νησιού.

Στο κάτω-κάτω της γραφής γι’ αυτό δεν αθωώθηκε κι ο γνωστός Χανς Ρίχτερ; Ο ισχυρισμός του ότι τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Κρήτη φέρουν τουλάχιστον την ίδια ευθύνη με τους θύτες τους, λόγω της βαρβαρότητας με την οποία πολέμησαν τους αβρούς ιππότες της νέας τάξης εκ Γερμανίας, δεν είναι ισάξιος με την καταδίκη της Χαμάς σήμερα; Ή με την εξίσωσή της Χαμάς με την στρατιωτικοπολιτική μηχανή κατοχής της Παλαιστινιακής γης από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ;

Γι’ αυτό άλλωστε και η απολογητική του κ. Ρίχτερ για τα εγκλήματα των ναζί στην Κρήτη επέφερε και την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Με μια ολόκληρη φατρία Ελλήνων ακαδημαϊκών, να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της περί παραβίασης της «ελευθερίας της γνώσης», όταν οι απόγονοι των θυμάτων του ναζισμού κινήθηκαν εναντίον αυτής της επιβράβευσης.

Γενικά στην Ελλάδα έχει πλέον θεσμοθετηθεί στη δημόσια ζωή της χώρας η «ελευθερία της γνώσης» μόνο για τους λακέδες και τους απολογητές των ισχυρών της εξουσίας.

Δεν είναι κι αυτή μια εκ των υστέρων δικαίωση της δράσης των δυνάμεων κατοχής εναντίον των εγχώριων τρομοκρατών της εθνικής μας αντίστασης; Δεν είναι δικαίωση των αντιποίνων; Στο κάτω-κάτω της γραφής οι δυνάμεις κατοχής λειτουργούσαν ως νόμιμη εξουσία – με τη βούλα μάλιστα του Αρείου Πάγου, αλλά και τη συναίνεση του παλιού πολιτικού κόσμου, που ζητούσε από τον ελληνικό λαό κατά την κατοχή να κάτσει στ’ αυγά του, να ασχοληθεί με τα «ειρηνικά έργα» του γιατί γι’ αυτόν ο πόλεμος τελείωσε μετά την κατάληψη της χώρας από τους φασίστες και τους ναζί. Και η νόμιμη εξουσία της κατοχής μαζί με τις κυβερνήσεις του δωσιλογισμού, είχαν να αντιμετωπίσουν απανωτά σαμποτάζ, δολοφονίες συνεργατών τους, αντάρτικο και όλες τις μορφές της τρομοκρατίας εναντίον τους.

Γιατί λοιπόν να μη διεκδικήσουν για τον εαυτό τους το «δικαίωμα άμυνας» που διεκδικεί για τον εαυτό του ένα κράτος σαν το Ισραήλ; Πού βρίσκεται η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην υπό ναζιστική κατοχή Ελλάδα με την υπό σιωνιστική κατοχή Παλαιστίνη;

Και για να σοβαρευτούμε. Μπορούμε κάλλιστα να αποδοκιμάζουμε πρακτικές και επιλογές της Χαμάς, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να την εξισώνουμε με την πολιτική αποικιοκρατίας, απαρτχάιντ και γενοκτονίας που εφαρμόζει το Ισραήλ στο όνομα σιωνισμού. Όπως ορθά έγραφε ο Σπ. Τρικούπης απαντώντας σ’ όλους εκείνους τους εξ Εσπερίας που λοιδορούσαν τους εξεγερμένους Έλληνες γιατί διέπραξαν ασχήμιες εναντίον των Οθωμανών δυναστών τους:

«Πᾶς ὁ καλὰ πράττων εἶναι ἀξιέπαινος, καὶ πᾶς ὁ κακὰ πράττων ἀξιόμεμπτος· καὶ χρέος δικαίου ἱστορικοῦ εἶναι τὰς μὲν καλὰς πράξεις νὰ ἐπαινῇ, τὰς δὲ κακὰς νὰ κατακρίνῃ, εἴτε φίλος εἴτε ἐχθρὸς εἶναι ὁ πράξας. Ἐντεῦθεν ὁρμώμενος ἐπέκρινα ἀμερολήπτως τὰς πράξεις Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Αλλά, ἂν ᾖναι δίκαιον νὰ ἐπικρίνωνται οἱ ἄνθρωποι καθ᾽ ἣν ἔλαβαν ἀνατροφήν, καθ᾽ ἂς ἀπέκτησαν γνώσεις, καθ᾿ οὓς ἔζησαν καιρούς, κατὰ τοὺς σκοποὺς πρὸς οὓς ὡρμήθησαν, καὶ καθ᾽ ἃς περιστάσεις εὑρέθησαν, ἂν ήναι ἀληθές, ὅτι τὰ ἀθεμιτουργή ματα τῶν καταστρεφουσῶν τὰς κυβερνήσεις επαναστάσεων εἶναι καρποὶ τῶν καταστρεφομένων κυβερνήσεων, ὀφείλομεν νὰ μὴ μετρῶμεν διὰ τοῦ αὐτοῦ μέτρου τὰς κακὰς πράξεις τῶν καταθλιβόντων ἀρχόντων καὶ τῶν ἐξανισταμένων ὑπεξουσίων, μηδὲ νὰ ζητῶμεν παρὰ τοῖς δούλοις τῶν δούλων τοῦ κορανίου τὰς ἀρετὰς δι ' ὧν ἐδοξάσθησαν οἱ γεννηθέντες, τραφέντες καὶ αποθανόντες ὑπὸ τὴν νομοθεσίαν τῶν Λυκούργων καὶ τῶν Σολώνων. Τὰ ἀθεμιτουργήματα τῶν Ἑλλήνων εἶναι μαθήματα τῆς τουρκικῆς σχολῆς καὶ ἀποκυήματα τῆς δουλείας· τὰ δὲ τῶν Τούρκων εἶναι ἔργα τῆς θελήσεως καὶ τῆς ἐξουσίας των, καὶ ὡς τοιαῦτα ἀσυγκρίτῳ τῷ λόγῳ ἀξιομεμπτότερα· διὰ τοῦτο δίκαιον νὰ κατακρίνωνται ἐπὶ τῶν αὐτῶν ἀθέμιτουργημάτων οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ κύριοι μᾶλλον ἢ οἱ διδασκόμενοι καὶ οἱ δοῦλοι.» (Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόμος Α, Προλεγόμενα, ιε-ιστ.)

Το ίδιο ισχύει και σήμερα για τη Χαμάς. Όποια ἀθεμιτουργήματα κι αν διέπραξε είναι μαθήματα της σιωνιστικής σχολής και αποκυήματα της Ισραηλινής κατοχής. Κι επομένως για όσους δεν στοιχειώνονται από την εγγενή στη δύση βαθιά και επί αιώνες καλλιεργούμενη ρατσιστική αποστροφή προς τους σκουρόχρωμους ανατολίτες – ιδίως τους μουσουλμάνους – καταλαβαίνει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να εξισώνεται το θύμα με το θύτη, ο υπεξούσιος με το δυνάστη, ο καταπιεσμένος με τον καταπιεστή, ο υποτελής με τον κατακτητή. Ακόμη κι όταν το θύμα προχωρά σε πράξεις τυφλής απελπισίας.