Η Ελλάδα υπό κατοχή αποδεικνύει τον αυτοκρατορικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ομιλία στο Συνέδριο του Κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης, La Rochelle, Γαλλία, 10/11/2019.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξελίσσεται όλο και πιο φανερά σε μια αυτοκρατορία. Στις 15 Σεπτεμβρίου φέτος ο Guy Verhofstadt, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο επικεφαλής διαπραγματευτής της ΕΕ για το Brexit και ηγέτης της φατρία της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών της Ευρώπη είπε σε ομιλία του στο συνέδριο του κόμματος των Lib.-Dem. της Βρετανίας τα εξής:

«Η παγκόσμια τάξη του αύριο δεν είναι μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε έθνη ή χώρες. Είναι μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε αυτοκρατορίες ... Ο κόσμος του αύριο είναι ένας κόσμος των αυτοκρατοριών, στον οποίο τόσο εμείς οι Ευρωπαίοι, όσο και εσείς οι Βρετανοί μπορείτε να υπερασπιστείτε τα συμφέροντά σας, τον τρόπο ζωής σας, μόνο μαζί με μας σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο και μια Ευρωπαϊκή Ένωση.»

H τοποθέτηση αυτή δεν διαφέρει από ανάλογες τοποθετήσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως π.χ. του Manuel Barroso το 2007, ο οποίος δήλωνε:

«Μερικές φορές μου αρέσει να συγκρίνω την ΕΕ ως δημιουργία με την οργάνωση των αυτοκρατοριών. Έχουμε τη διάσταση της αυτοκρατορίας, αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά. Οι αυτοκρατορίες έγιναν συνήθως με τη βία και με κέντρο επιβλητικό, δικτατορικό, επιβάλλοντας τη βούλησή του στους άλλους. Τώρα αυτό που έχουμε είναι η πρώτη μη αυτοκρατορική αυτοκρατορία. Έχουμε 27 χώρες που αποφάσισαν πλήρως να συνεργαστούν και να ενώσουν την κυριαρχία τους. Πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική κατασκευή και θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Τουλάχιστον, εμείς στην Επιτροπή είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.»

Με κάπως ανάλογο τρόπο μιλούσε και η Βρετανική αυτοκρατορία όταν το 1907 αναγνώριζε επίσημα το καθεστώς των Dominion και του Home Rule στις αποικίες της:

«Είναι αυτόνομες κοινότητες εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ίσες σε καθεστώς, σε καμία περίπτωση υποδεέστερες μεταξύ τους σε σχέση με τις εσωτερικές ή εξωτερικές υποθέσεις τους, αν και ενωμένες με κοινή αφοσίωση στο Κοράνι και ελεύθερα συνδεδεμένες ως μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας τα έθνη.»

Όπως ο Barroso, έτσι και η Βρετανοί αποικιοκράτες διατύπωναν τον ίδιο ισχυρισμό. Με το καθεστώς των Dominion η Βρετανική αυτοκρατορία απέβαλε τον παλιό αυτοκρατορικό της χαρακτήρα και φτιασιδωνόταν για να εμφανιστεί ως κοινοπολιτείας. Και πάντα με τη συναίνεση των υπεξούσιων χωρών και λαών. Ποτέ με τη βία.

Βέβαια, οι υπόδουλοι λαοί της Βρετανικής αποικιοκρατίας δεν είχαν την ίδια γνώμη και γι’ αυτό συνέχισαν με πάθος να αγωνίζονται για ολοκληρωτική εθνική ανεξαρτησία και εθνική αυτοδιάθεση. Κι όταν ο αγώνας γινόταν μαζικός και καμιά συναίνεση επιβεβλημένη διαμέσου της διαφθοράς και της εξαγοράς των ελίτ δεν μπορούσε να συγκρατήσει το αίτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης, τότε οι λαοί, οι ιθαγενείς, γνώριζαν για τα καλά την δήθεν απέχθεια προς την βία των αυτοκρατοριών. Ιδίως των μη αυτοκρατορικών αυτοκρατοριών, τύπου κοινοπολιτείας.

Αν με την Βρετανική αυτοκρατορία είχαμε την εισαγωγή του καθεστώτος των Dominion στις αποικίες για να αναχαιτιστούν οι αγώνες των αποικιακών λαών για εθνική απελευθέρωση, με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε την αντίστροφη πορεία. Την υπαγωγή μιας σειράς κυρίαρχων κρατών και λαών της Ευρώπης στις αυτοκρατορικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κι αυτή η αυτοκρατορία γίνεται όλο και πιο στυγνή για τους λαούς στο εσωτερικό της Ένωσης, καθώς τους συμπεριφέρεται όλο και πιο πολύ όπως η αυτοκρατορική Βρετανία στους λαούς που είχε υπό την αποικιοκρατική της κηδεμονία.

Τα κράτη μέλη που υπάγονται στην αυτοκρατορική Ευρωπαϊκή Ένωση χάνουν τον εθνισμό τους και τον όποιο δημόσιο συνταγματικό χαρακτήρα διέθεταν, προκειμένου να υπερισχύουν τα εξής:

1. Ο διασυνοριακός συντονισμός των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών. Κοινές πολιτικές ανεξαρτήτως των ιδιαιτεροτήτων και των προτεραιοτήτων κάθε χώρας με την εφαρμογή υπερεθνικών πολιτικών και ρυθμίσεων έναντι των εθνικών πολιτικών, που αφορούν πρωτίστως την υποβάθμιση των εθνικών οικονομιών προς όφελος των υπερεθνικών δικτύων εμπορίου, επικοινωνιών, ενέργειας και υποδομών.

2. Τα ανοικτά σύνορα στην κίνηση κεφαλαίου, εμπορίου και ανθρώπων. Πλήρης διασυνοριακή ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, αλλά και των μεταναστευτικών ροών.

3. Ο περιορισμός της κρατικής κυριαρχίας με όρους εθνικής δικαιοδοσίας. Αυτό σημαίνει η «συλλογική κυριαρχία» του κ. Barroso και των υπολοίπων εκφραστών της αυτοκρατορικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Να γιατί για τους Ευρωπαϊστές, δηλαδή για τους οπαδούς της αυτοκρατορικής Ευρώπης, δεν νοείται αποχώρηση ενός λαού με δική του κυρίαρχη απόφαση από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τις αυτοκρατορίες οι λαοί δεν αποχωρούν με μια απλή έκφραση γνώμης, αλλά με αγώνες επαναστατικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς, με ριζικές καθεστωτικές ανατροπές.

Στην περίπτωση της Ελλάδας το γεγονός αυτό έχει πάρει διαστάσεις πολύ πιο τραγικές από κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα και ο λαός της τέθηκε υπό επίσημο καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και γενικής εκποίησης των περιουσιακών τους στοιχείων.

Από νομικοπολιτική άποψη το καθεστώς αυτό επιβλήθηκε θεσμικά στην Ελλάδα με τα μνημόνια συνιστά κατοχή, δηλαδή «alien occupation» σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιεί το διεθνές δίκαιο για να υποδηλώσει ότι ο εμπράγματος έλεγχος μιας περιοχής και του πληθυσμού της έχει περάσει σε ξένα κέντρα άσκησης εξουσίας. Πρόκειται – σύμφωνα πάντα με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία του – για ένα καθεστώς μη αποικιακής κατοχής. Είτε ασκείται από άλλο κράτος, ομάδα κρατών, διεθνή, ή υπερεθνικό οργανισμό, είτε από ρατσιστικό καθεστώς τύπου απαρτχάιντ.

Με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ η δουλοπαροικία των μνημονίων ολοκληρώθηκε και θεσμικά σε καθεστώς κατοχής του τύπου «alien occupation». Με το 3ο μνημόνιο που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον Αύγουστο του 2015 θεσμοθετήθηκε επίσημα πώς κανένας νόμος του κράτους δεν μπορεί ούτε καν να εισαχθεί στην Βουλή προς συζήτηση, αν πρώτα δεν έχει εξασφαλιστεί η σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς δικαίου από τις αρχές του 19ου αιώνα που επίσημα ένα κράτος παραδίδει «οικειοθελώς» την κυριαρχία του με τέτοιον τρόπο, δηλαδή ενδίδει σ’ ένα καθεστώς κατοχής από ξένα κέντρα, χωρίς να έχει ηττηθεί σε πόλεμο, ή έστω να έχει υποκύψει σε επίδειξη κατασταλτικής στρατιωτικής ισχύος σε βάρος του.

Ταυτόχρονα ιδρύθηκαν και τέθηκαν σε λειτουργία οι βασικοί μηχανισμοί του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της Ελλάδας, όπως είναι η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων και η Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών (Υπερταμείο). Αρχές που επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς δικαίου επιβάλλονται σε κράτος χωρίς στρατιωτικά μέσα. Ποτέ πριν δεν έχει ξανασυμβεί, σ’ ολόκληρη την ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων του πλανήτη.

Κι αυτό το καθεστώς κατοχής επιβλήθηκε με πρωτοβουλία όχι του ΔΝΤ, αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να επιβεβαιώσει τον αυτοκρατορικό της χαρακτήρα. Δηλαδή το αυτοκρατορικό δικαίωμα να ασκεί απευθείας κατοχή στα κράτη μέλη της.

Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων είναι μια Εταιρεία Ειδικού Σκοπού που δεν υπόκειται στον έλεγχο ούτε της κυβέρνησης, ούτε του κοινοβουλίου. Σ’ αυτήν προΐσταται ιδιώτης που προσλαμβάνεται από την αγορά μετά από έγκριση των δανειστών. Πιο συγκεκριμένα ο προϊστάμενός της είναι ο κ. Πιτσιλής, πρώην υπάλληλος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.

Ποια είναι η αρμοδιότητα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων; Η αποκλειστική διαχείριση του συνόλου των κρατικών εσόδων από φόρους, εισφορές, ακόμη και πρόστιμα για τροχαίες παραβάσεις.

Με την ίδρυση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων καταργήθηκαν ουσιαστικά οι Διευθύνσεις της Εφορίας του Υπουργείου Οικονομικών της κυβέρνησης. Οι φορολογικές δηλώσεις των πολιτών δεν κατατίθενται στο Υπουργείο Οικονομικών της κυβέρνησης, αλλά στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων.

Το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασκήσει έλεγχο, ή εποπτεία στην Ανεξάρτητη Αρχή. Την βεβαίωση, είσπραξη και έλεγχο του συνόλου των εμμέσων και άμεσων φόρων την έχουν πλέον αναλάβει οι 12.000 υπάλληλοι της Ανεξάρτητης Αρχής, οι οποίοι δεν διαθέτουν πλέον καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου, αλλά λειτουργούν ως φοροσυλλέκτες.

Πρόκειται δηλαδή για ιδιώτες – έστω κι αν πρόκειται για πρώην υπαλλήλους των εφοριών του Υπουργείου Οικονομικών – που εκμισθώνονται από την Ανεξάρτητη Αρχή για να διενεργούν ελέγχους στους φορολογούμενους, χωρίς ο απλός πολίτης να μπορεί να προστατευθεί από την όποια αυθαιρεσία τους. Ο πολίτης δεν έχει καν το δικαίωμα να προσφύγει στη δικαιοσύνη εναντίον της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων. Όπως ακριβώς συνέβαινε και την εποχή του Ancient Regime, δηλαδή του ύστερου μεσαίωνα με τους εκμισθωτές φόρων.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι εθνικές επαναστάσεις από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής είχαν ως θεμελιώδες κίνητρο την απαλλαγή από τις εκμισθώσεις φόρων, που επέβαλλαν οι αυτοκρατορικές εξουσίες. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα ξαναγύρισε ήδη στην ίδια κατάσταση. Σιγά-σιγά θα συμβεί σ’ όλες τις χώρες προς όφελος των υπερεθνικών αυτοκρατορικών κέντρων εξουσίας της ΕΕ.
Η μόνη υποχρέωση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων είναι προς τους δανειστές. Δηλαδή να φροντίζει για την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων με τους ασκούντες την κατοχή.

Πρόκειται για πρώτη φορά που μια Εταιρεία Ειδικού Σκοπού (SPV) – σαν αυτές που αποτέλεσαν το όχημα της κατάρρευσης των χρηματαγορών το 2008 – αναλαμβάνει πλήρως το κρατικό ταμείο μιας χώρας. Ίσως οι εμπνευστές της Αρχής αυτής στα καταγώγια των Βρυξελλών να έχουν στο μυαλό τους – σε τελική φάση και εκτός όλων των άλλων – την τιτλοποίηση του συνόλου των κρατικών εσόδων της Ελλάδας.

Ο δεύτερος θεσμός άσκησης κατοχής και εκποίησης της Ελλάδας που θεσμοθετήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ κατ’ επιταγή των δανειστών, είναι Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών, η οποία έχει ως θυγατρικές το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (κάτι ανάλογο της Γερμανικής Treuhand, που ιδρύθηκε την εποχή της προσάρτησης της Ανατολικής Γερμανίας από την Δυτική προκειμένου να εκποιήσει το σύνολο της περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας), την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που έχει αναλάβει τα bail in και bail out των εγχώριων συστημικών τραπεζών με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.

Η Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών είναι κι αυτή μια Εταιρεία Ειδικού Σκοπού (SPV) με σκοπό την συγκέντρωση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας του ελληνικού κράτους, υλικής και άυλης, στην διάθεση των δανειστών. Μαζί και της περιουσίας που σύμφωνα με το Σύνταγμα, οφείλει να βρίσκεται εκτός συναλλαγής. Όπως π.χ. είναι τα αρχαιολογικά μνημεία της χώρας, τα μουσεία, κοκ.

Η Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών δεν υπόκεινται σε κανένα θεσμικό έλεγχο από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο της Ελλάδας. Επιβαρύνει απλά με τα έξοδά της τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως και η ΑΑΔΕ.

Είναι επίσης αντισυμβαλλόμενο μέρος απευθείας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να περάσει στην αποκλειστική διαχείριση της συγκεκριμένης εταιρείας όλα τα περιουσιακά στοιχεία, μαζί με πάνω από 73.000 αρχαιολογικά μνημεία της χώρας.

Όλα αυτά βρίσκονται στη διάθεση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα δάνεια της «διάσωσης» του. Όμως ακόμη κι αν δεν χρειαστεί να «αξιοποιηθούν» προς όφελος του ΕΜΣ έχει οριστεί ότι κανένα περιουσιακό στοιχείο που περνά στη διαχείριση και την κυριότητα της ΕΕΔΣ, δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω στο δημόσιο.

Οι θεσμοί αυτοί της κατοχής, αλλά και η κηδεμονία των Ευρωπαίων δανειστών, η οποία συνεχίζεται με ανά τρίμηνο αξιολόγηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής, εξασφαλίζει το γεγονός ότι η περίφημη έξοδος από τα μνημόνια είναι απλά ένα παραμύθι.

Η Ελλάδα σήμερα όλο και περισσότερο σ’ ένα «ψευδοκράτος» σ’ ένα «quasi-sovereign state», όπως αυτά που κατασκεύαζαν οι αποικιοκράτες στην Αφρική του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, υπό την αυτοκρατορική εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μάλιστα υπό καθεστώς δουλοπαροικίας ενός χρέους που διαρκώς επιδεινώνεται.

Βλέπε Πίνακα 1

Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς υπάρχει κάτι περίεργο και τερατώδες. Όταν η Ελλάδα χρεωκόπησε επίσημα και οδηγήθηκε στη «διάσωση» με τα μνημόνια, το δημόσιο χρέος βρισκόταν λίγο πάνω από το 130% του ΑΕΠ και σε ύψος λίγο πάνω από τα 300 δις ευρώ. Κι όμως τότε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είχε κριθεί μη βιώσιμο.

Στα τέλη του 2018 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ξεπέρασε τα 353 δις ευρώ και πλησίασε το 200% του ΑΕΠ, αλλά ως δια μαγείας κρίθηκε βιώσιμο! Γιατί συνέβη αυτό; Διότι σήμερα έχει δημιουργηθεί θεσμικά στην Ελλάδα ένα ολόκληρο καθεστώς κατοχής, δουλοπαροικίας και εκποίησης υπέρ της αυτοκρατορικής Ευρώπης. Κι αυτό ακριβώς είναι που ονομάζουν βιωσιμότητα του χρέους οι θεσμικοί εκπρόσωποι των Ευρωπαίων δανειστών.

Η Ελλάδα γνωρίζει έκρηξη του δημόσιου δανεισμού.

Βλέπε Πίνακα 2

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2018 το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να δανειστεί ετήσια πάνω από 845 δις ευρώ και πληρώσει σε εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους πάνω από 820 δις ευρώ. Η διαφορά είναι το περίφημο «μαξιλαράκι ρευστότητας».

Ποιο κράτος στον κόσμο ολόκληρο δανείζεται κάθε χρόνο πάνω από 4 φορές το ΑΕΠ του;

Κι όμως το 2019 έως τον Σεπτέμβριο το ελληνικό κράτος έχει δανειστεί εκ νέου στο εννεάμηνο πάνω από 772 δις ευρώ για να πληρώσει οφειλές δημοσίου χρέους άνω των 778 δις ευρώ! Με τον ρυθμό αυτό το ελληνικό κράτος στο τέλος του φετινού έτους θα έχει σημειώσει νέο ρεκόρ συνολικού νέου δανεισμού, άνω των 900 δις ευρώ. Πολύ πιθανό κοντά στο 1 τρις ευρώ.

Κι όλα αυτά στο έδαφος μιας πρωτοφανούς φτωχοποίησης του πληθυσμού.

Βλέπε Πίνακα 3

Το έλλειμμα του προϋπολογισμού των νοικοκυριών συνεχίζει να αυξάνει έχοντας πλέον ξεπεράσει το 20% του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα χρειάζεται επιπλέον 20% διαθέσιμο εισόδημα από αυτό που διαθέτει σε ετήσια βάση προκειμένου να ανταποκριθεί στις βασικές καταναλωτικές του δαπάνες.

Η κάλυψη αυτού του ελλείμματος γίνεται με δανεισμό και πρωτίστως με πώληση των περιουσιακών στοιχείων των νοικοκυριών. Κυρίως των ακινήτων. Γι’ αυτό και ιδίως τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα ζούμε μια βίαιη αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος υπέρ των μεγάλων και κυρίως ξένων επενδυτών ακινήτων και γης.

Η διαρκής συμπίεση του εισοδήματος έχει οδηγήσει σε έκρηξη όλα τα χρέη στην Ελλάδα κι όχι μόνο το δημόσιο χρέος.

Βλέπε Πίνακα 4

Είναι χαρακτηριστική η όξυνση των χρεών προς το κράτος, που αφορά κυρίως τα χρέη προς την εφορία. Περίπου 4.000.000 φορολογούμενοι από ένα σύνολο 6.500.000 χρωστούν σήμερα πάνω από 82 δις ευρώ σε καθυστερούμενους φόρους, ή το 56,5% του ΑΕΠ για το 2018.
Οι δανειστές μιλάνε για φοροδιαφυγή ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για αδυναμία καταβολής των υπέρογκων φόρων που επιβάλλονται παρά και ενάντια στην φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.

Με δεδομένα όλα αυτά, ένα είναι σίγουρο. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να καταρρέει υπό το βάρος όλο και πιο μεγαλύτερων χρεών έως ότου ξεπουληθεί μέχρι και η τελευταία σπιθαμή της εδαφικής της επικράτειας.