Γιατί η Ελλάδα θα είναι θύμα σε αυτήν την ιστορία της αναδιάταξης στην περιοχή.

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την εκπομπή στο e-roi της 15/10/2019.
https://www.youtube.com/watch…

Δ.Καζάκης
Γιατί η Ελλάδα θα είναι θύμα σε αυτήν την ιστορία της αναδιάταξης στην περιοχή και θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου η Τουρκία να ενισχύσει τον ρόλο της και στρατιωτικά;
Το θέμα είναι γιατί συμβαίνει;

Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι πρωτοφανές, είναι ανάλογο με αυτό που έγινε στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974, μόνο που είναι ακόμα χειρότερα τώρα, επειδή επιχειρεί να το κάνει αυτό σε μια χώρα που είναι οργανωμένη, που είναι ικανή να ανταπεξέλθει σε μια επίθεση από την Τουρκία και το επιχειρεί αυτό το πράγμα.

Απλά να πούμε το εξής, επειδή υπάρχουν διάφορες θεωρίες με βάση τις αναλύσεις που ακούγονται από τους καθηγητές γεωπολιτικής και διάφορους άλλους λαγούς ή που τέλος πάντων λένε και την άποψη τους για τα ζητήματα αυτά, κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύει να λένε την άποψη τους, θα πρέπει να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει.

Πρώτον, το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ιδιαίτερα στην όξυνση του όπως έχει, το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια και που φαίνεται να κορυφώνεται, δεν είναι θέμα προαιώνιων εχθρών, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό το πράγμα για να μην πέφτουμε στην λούμπα θεωριών περί ανάδελφου έθνους, το οποίο έχει προαιώνιο εχθρό την Τουρκία, τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.

Όποιος έχει παρακολουθήσει την ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ξέρει ότι είναι προϊόν εξάρτησης και υποτέλειας της Ελλάδας αφενός και αφετέρου επέμβασης στην περιοχή των μεγάλων δυνάμεων και των συμφερόντων. Μάλιστα ένας από τους πλέον ειδικούς στο να το πει αυτό το πράγμα είναι ο Lloyd George, όταν το 1925 έβγαλε ένα βιβλίο που λέει τα μυστικά των συνθηκών ειρήνης. Ο Lloyd George ήταν πρωθυπουργός της Αγγλίας στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο και ένας από τους αρχιτέκτονες της συνθήκης των Βερσαλλιών το 1919, δηλαδή του καθεστώτος της Ευρώπης στο Μεσοπόλεμο και που στην ουσία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτός λοιπόν λέει ότι, ακριβώς το γεγονός, ότι τα συμφέροντα της Ιταλίας της Γαλλίας και της Βρετανίας υπερίσχυσαν στην περιοχή οδήγησαν σε μια κατάσταση όπου, αφενός την πλήρωσε η Ελλάδα, η σύμμαχος Ελλάδα όπως αναφέρει, και ενισχύθηκε ο εχθρός στην διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή η Τουρκία.

Να το ξεκαθαρίσουμε, η Τουρκία για τις μεγάλες δυνάμεις κάθε εποχής έχει δύο βασικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, τα οποία βεβαίως με κανέναν τρόπο δεν θα τα εγκαταλείψουν. Ακόμη και η δήλωση του ΝΑΤΟ, με τον Στόλτενμπεργκ, ξεκινάει με το πόσο πολύτιμη είναι η Τουρκία για το ΝΑΤΟ. Ποιο είναι; Τα Στενά και ο δρόμος για τη Μουσούλη και σήμερα έχει προστεθεί και ένα άλλο, το ότι είναι μια από τις οικονομίες του G20. Δεν θα εγκαταλείψουν μια τέτοια οικονομία, την στιγμή μάλιστα που η δική μας οικονομία, η Ελλάδα δηλαδή, πάει κατά διαόλου. Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι δεν ισχύει το προαιώνιο.

Δεύτερο, δεν είναι το πρόβλημα ο Ερντογάν, δηλαδή να φύγει ο Ερντογάν να έρθει κάποιος άλλος. Έχει να κάνει με τα κυρίαρχα συμφέροντα, όπως έχουν δομηθεί στην Τουρκία, από την εποχή του Κεμάλ και μετά, δηλαδή του Τουρκικού κράτους μέχρι σήμερα, τα συμφέροντα δηλαδή της άρχουσας τάξης της Τουρκίας. Αν δεν τα εκφράζει ο Ερντογάν, θα τα εκφράζει κάποιος άλλος, με λιγότερες ικανότητες, με περισσότερες, δεν έχει σημασία, αλλά αυτή είναι η δομή του προβλήματος επάνω στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, εκεί παίζουν λοιπόν.

Τρίτο, αυτό που λέγεται και που ακούγεται πάρα πολύ, είναι σχετικά με τις ελληνοτουρκικές θεωρίες. Υπάρχουν πολλές θεωρίες. Διάβαζα πολύ τα τελευταία χρόνια στα αγγλικά το βιβλίο του Ηρακλείδη, καθηγητής και αυτός της γεωπολιτικής της πλάκας, που έλεγε ότι, το προϊόν των ελληνοτουρκικών συγκρούσεων είναι οι εθνικιστικές αναφορές των δύο χωρών, δηλαδή να συγκρούονται δύο εθνικισμοί. Στην αριστερά αυτό έχει καταγραφεί σαν μία λογική ότι δύο αστικές τάξεις πλακώνονται. Αυτό είναι μπούρδες, διότι και η Τουρκία και η Ελλάδα, με διαφορετικούς όρους κάθε φορά, παίζαμε στο ταμπλό που το στήνανε άλλοι, δηλαδή το στήνανε μεγάλες δυνάμεις στην περιοχή. Από την εποχή του ανατολικού ζητήματος μέχρι σήμερα αυτό συνέβαινε.

Άρα τι συμβαίνει; Ποιο είναι το καινούργιο στοιχείο; Όταν η Ελλάδα μέσα στο ευρώ κατέληξε να είναι στον πάτο της τροφικής αλυσίδας, στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και στην Ευρώπη, το 2009, ενώ ξέρανε ότι η χώρα χρεοκόπησε, ότι είχε καταρρεύσει κυριολεκτικά και αυτό επαναλαμβάνω το γνώριζαν εμπράκτως, ακόμα και ο πιο ηλίθιος τελευταίος υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή τόμαθε, τόξερε. Το Γενάρη του 2009, όταν το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Καραμανλή υπέστη το σοκ και δέος, του να μην μπορεί να πουλήσει ομόλογα για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος. Αυτόματα μπήκε θέμα, “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, όχι μόνο πολιτικά αλλά και για την οικονομική ολιγαρχία του τόπου.

Ήξερε το που πάει, ειδικά όταν τους επόμενους μήνες, από το Γενάρη του 2009, κλείστηκε η συμφωνία για το πώς θα μεταχειριστούν την Ελλάδα στην Ευρώπη. Όπως έχει αποκαλύψει η wall street journal με την περίφημη επιτροπή “που δεν υπάρχει - does not exist”, όπως έγραφε η wall street journal. Η επιτροπή αυτή είχε πρόεδρο την Λαγκάρντ, τότε υπουργό οικονομικών του Σαρκοζί. Έτσι λοιπόν η οικονομική ολιγαρχία του τόπου θεώρησε ότι διαφυγή από την κατάρρευση της χώρας, των δικών της συμφερόντων, ήταν να προσδεθεί πρωτίστως με την Τουρκία, η οποία είχε αποδείξει τις προηγούμενες δύο δεκαετίες μία εξαιρετικά δυναμική ανάπτυξη συγκριτικά με την πορεία της Ελλάδας, δηλαδή με την οπισθοδρόμηση που είχε και παρουσιάσει, οικονομική και κοινωνική, η Ελλάδα. Το 2009 λοιπόν δημιουργείται το συμβούλιο συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, το οποίο διευκόλυνε την επιχειρηματική σύνδεση Ελλάδας-Τουρκίας, η οποία μέχρι τότε, είχε ξεκινήσει από την εποχή Σημίτη με το επιχειρηματικό κλαμπ στη Σμύρνη, αλλά απέκτησε πολύ συγκεκριμένα θεσμικά χαρακτηριστικά και από τότε, όπως μπορεί κάποιος να δει την καμπύλη της διοχέτευσης κεφαλαίων από την Ελλάδα στην Τουρκία. Τα στοιχεία είναι από την BIS, δηλαδή την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, δεν είναι ακριβή, αλλά αυτά είναι διαθέσιμα, δυστυχώς η τράπεζα της Ελλάδας δεν έχει σοβαρά στοιχεία για αυτά που λέμε.

Ποια είναι τα κεφάλαια που διοχετεύτηκαν προς την Τουρκία, μετά ακριβώς από αυτή τη συμφωνία και την έναρξη αυτών των συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας; Βέβαια τότε, για μία ακόμη φορά παίχτηκε το παιχνίδι της ελληνοτουρκικής φιλίας, καμία σχέση με την ελληνοτουρκική φιλία ανάμεσα στους λαούς όπως πρέπει να υπάρχει, ήταν μία τελείως διαφορετική υπόθεση. Και ακούστε λοιπόν τι έγινε με τα κεφάλαια. Καταρχάς η Ελλάδα, που σήμερα εμφανίζεται να έχει μόνο 20.000.000 δολάρια απαιτήσεις των ελληνικών τραπεζών έναντι στην Τουρκία, των εγχώριων τραπεζών, αν ψάξουμε να δούμε τη διαμόρφωση του διαγράμματος, βλέπουμε αυτό το πράγμα. Aς προσέξουμε τι γίνεται.

Το 2006, το τρίτο τρίμηνο του 2006, πάμε σε μία εκτίναξη από τη διοχέτευση κεφαλαίων προς την Τουρκία από την Ελλάδα δια μέσω τραπεζών. 822 εκατομμύρια δολάρια αμερικανικά τότε ήταν οι απαιτήσεις των εγχώριων τραπεζών προς την Τουρκία και ξαφνικά, μέσα σε ένα τρίμηνο, γίνονται 16,5 δις και μετά ανεβαίνουν μέχρι το 2007. Έχουμε την άνοδο του Ερντογάν, με την ενίσχυση της Ελληνικής ολιγαρχίας, της Ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας, ανεβαίνει μέχρι τα 28 δις το τέλος του 2007, πέφτει μετά λόγω ακριβώς του μεγάλου προβλήματος που είχε η χώρα. Και προσέξτε τι γίνεται, από το 2009 και μετά αρχίζει και καλπάζει φτάνοντας τα 30 δις, πάνω από τα 32 δις, το 2011 και συνεχίζει μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2016, όπου ξεκινάει ο πόλεμος προς την τουρκική οικονομία, η πίεση προς το νόμισμα.

Κατά τη διάρκεια των μνημονίων και ενώ η χώρα σφάδαζε και ο μισθωτός έχανε αυτά που έχανε, ο συνταξιούχος έχανε αυτά που έχανε, ο επαγγελματίας, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, η ολιγαρχία της χώρας τοποθετούσε τα λεφτά της διαμέσου των τραπεζών και βεβαίως όχι μόνο τα δικά της λεφτά, αλλά και τα λεφτά του μικρομεσαίου, του εργαζόμενου, του συνταξιούχου και φυσικά του φορολογούμενου στην Τουρκία. Καταλαβαίνουμε γιατί λοιπόν υπάρχει εθελοδουλία; Tα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας έχουν ταυτιστεί με τον Ερντογάν.

Π.Μαντάς
Τα παραπάνω είναι εντυπωσιακά. Πάνω σε αυτό να πούμε όμως ταυτόχρονα από το 89 – 90, με την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση, το στρατιωτικοπολιτικό σκέλος πια αυτής της νέας τάξης πραγμάτων απαιτούσε μία άλλη διαμόρφωση, ειδικά στην Μεσόγειο και δη στη νοτιοανατολική, όπου είναι κρίσιμο σημείο για την επιβολή αυτής της νέας τάξης πραγμάτων, που τότε μας έλεγαν, ας πούμε, ότι είναι υπερβολές, είναι ακρότητες και είδαμε μετά πολέμους Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία και δε συμμαζεύεται. Η αναδιάταξη αυτή ανέβαζε την Τουρκία φέροντας την, κατά Μπρενζίσκι, σε περιφερειακή υπερδύναμη της νέας κατάστασης, κάτι το οποίο δεν το έκανε για τη Γαλλία. Προσέξτε η Γαλλία δεν θα ήταν περιφερειακή υπερδύναμη, η Τουρκία θα ήταν στις 5 δυνάμεις, οι οποίες έπρεπε να παίξουν το ρόλο του χωροφύλακα για να υπάρξει αυτή η νέα τάξη πραγμάτων. Ταυτόχρονα διασαφηνιζόνταν ότι θα έχουν και το δικό τους όφελος, δηλαδή θα κάνεις τον χωροφύλακα, θα καταστρέψεις το λαό σου, αλλά θα κερδίσεις από τους δίπλα λαούς. Αναγόνταν δηλαδή σε περιφερειακή υπερδύναμη, δηλαδή σε υπο-ιμπεριαλιστική που θα είχε και οφέλη κατατροπώνοντας και κανιβαλίζοντας ξένα κράτη. Από τότε άρχισε το Νταβός με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος μετά είπε το mea culpa, επανήλθε το φάντασμα του Νταβός επί Μητσοτάκη και ακολουθούσαν με μία νέα πολιτική συνεχών υποχωρήσεων, διπλωματικο-πολιτικών, όχι στο πεδίο το στρατιωτικό, μία πολιτική η οποία ονομάστηκε πολιτική εξευγενισμού, μία πολιτική όπου έλεγε ότι τάχα μου εμείς θα βοηθήσουμε η Τουρκία να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Απεδείχθη ότι η Τουρκία ήθελε να μπει στην τελωνειακή ένωση όχι στην Ευρωπαϊκή, ούτε η βόρεια Ευρώπη όχι τόσο εύκολα θα την έβαζε και φτάσαμε σε ένα σημείο με τις διαρκείς υποχωρήσεις σε γεγονότα, όπως τον εμβολισμό του Γαύδος, σε υπερπτήσεις πάνω σε κατοικημένα ποια νησιά, σε παραβιάσεις των χωρικών υδάτων. Φτάσαμε σε καταστάσεις να δεσμεύει από το 2016 και μετά η Τουρκία ελεύθερες περιοχές στο Αιγαίο για όλο το σχεδόν διάστημα του χρόνου, τόσο πολύ που, αν αυτό επισημοποιηθεί πλέον και δεν αντιδράσουμε εμείς, θα πρέπει, δεν είναι καθόλου υπερβολή και φαντασιόπληκτος είναι όποιος διαφωνήσει, να έχεις διαβατήριο για να πας στο ανατολικό Αιγαίο. Θα σου λένε έχει γίνει, απλά δεν το έλεγε ο ΣΚΑΪ και τα δελτία των ειδήσεων.

Φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Τώρα με αυτό που είπες ότι πάμε σε τελική αναμόρφωση, γίνεται αυτό, θα επηρεάσει και την Ελλάδα, δηλαδή δεν μπορεί να διαταχθούν σύνορα και να μείνει απέξω η Ελλάδα, να μείνει μέσα σε ένα γυάλινο κλωβό. Μπορεί ο Ερντογάν, εάν κερδίσει εκεί, θα ζητάει μάλιστα και το κόστος του πολέμου που κτύπησε την τρομοκρατία και ο ΣΚΑΪ θα λέει ότι κάποιος πρέπει να πληρώσει τον Ερντογάν που μας έσωσε από τους τρομοκράτες. Θα έχουμε εξελίξεις παράλληλα με την Κύπρο, που όμως η Κύπρος έχει θέση διπλωματικής εκτενούς ισχύος με τις εταιρείες. Εμείς που σε περιοχές όπως το Καστελόριζο δεν έχουμε την κηρύξει ΑΟΖ και τα λοιπά είναι πολύ πιο εύκολο να μας παραβιάσει.

Θέλω να πω το εξής, ότι πρώτα από όλα πρέπει να δούμε ότι υπάρχει αντίπαλος, ότι υπάρχει απειλή πολέμου, ότι αυτή δεν είναι συγκυριακή, επειδή βρέθηκε ένας Ερντογάν, είναι απόρροια μιας πολιτικής που συστηματικά ακολουθείται εδώ και καιρό, ότι είναι απόρροια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων βρίσκεται πίσω από αυτά τα πράγματα, αλλά ότι έχουμε και μία ισχυρή υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη την Τουρκία, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο, δεύτερον να πούμε ότι η υπεράσπιση της πατρίδας μας είναι κάτι το προοδευτικό, το δημοκρατικό, το τίμιο και το γνήσια Λαϊκό, ότι ένας είναι ο πατριωτισμός και θα πρέπει να το δούμε αυτό το ζήτημα και ότι ο καλύτερος τρόπος να γλιτώσεις τον πόλεμο είναι να ενισχυθείς για να τον αποτρέψεις, ούτε μοιρολατρία, ούτε συμβιβασμός απέναντι στο τουρκικό κράτος τρομοκράτη που σκοτώνει, που δολοφονεί χιλιάδες λαού στην περιοχή.
Η συμμαχία, που συμμετείχε στις εκλογές, πρέπει να αναδείξει αυτό ως κύριο θέμα, άλλωστε πρέπει να δούμε ότι, σε αυτό το κομμάτι του πλανήτη που τυχαίνει να βρισκόμαστε, φαίνεται ότι τα συνολικά ζητήματα μέσα από τη διεθνή πολιτική, μέσα από τις διεθνείς σχέσεις, ότι οι διεθνείς σχέσεις σήμερα δεν είναι στην περίοδο του Θουκυδίδη, ο οποίος σωστά τις ανέλυσε, αλλά είμαστε σε άλλη περίοδο.

Δ.Καζάκης
Ο Θουκυδίδης αυτό που δείχνει στον πελοποννησιακό πόλεμο είναι, μία από τις αιτίες του πελοποννησιακού πολέμου και μία από τις αιτίες που κατέρρευσε η αθηναϊκή ηγεμονία, η συμπεριφορά της απέναντι στους Μηλίους ή σε οποιονδήποτε άλλον αδύναμο. Αυτό έδειχνε η πολιτική ανάλυση, ας πούμε, των σχέσεων δύναμης, αναγκαστικά θα οδηγηθείς αυτή την ιστορία και έτσι η δημοκρατία χάθηκε. Η δημοκρατία χάθηκε κάτω από τη λογική της Αθηναϊκής ηγεμονίας.