Η κατάπτωση της επίσημης πολιτικής κάνει ακόμη πιο αναγκαία μια νέα αληθινή αυτή τη φορά μεταπολίτευση.

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η φάρσα των Ιουλιανών του 1965. Οι «έξι» της σημερινής αποστασίας δήλωσαν ένταξη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ένα κόμμα κοινοβουλευτικής μειοψηφίας να αποκτήσει κυβέρνηση αυτοδυναμίας. Έστω και με 151. Μόνο που μ’ αυτή τους την κίνηση απέδειξαν την συνταγματική εκτροπή. Απέδειξαν γιατί μετά την παραίτηση του κυβερνητικού εταίρου, των ΑΝΕΛ, θα έπρεπε – κατ’ επιταγή του συντάγματος – να προχωρήσουμε είτε εκ νέου σε διαδικασία εντολών, είτε σε εκλογές. Η απόφαση ανήκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Από την πλευρά του, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στον «ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ», έκανε λόγο για «οριακή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, η οποία είναι το αποτέλεσμα συναλλαγών κάτω από το τραπέζι με μεμονωμένους βουλευτές, σε πολλούς από τους οποίους υποσχέθηκαν κυβερνητικές ή άλλες θέσεις». Κι αυτός τι έκανε; Πώς αντιμετώπισε τη νέα αποστασία; Μήπως απαίτησε ως αξιωματική αντιπολίτευση την συνταγματική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να ακυρωθεί η φάρσα;

Μήπως απείλησε έστω με αποχώρηση του κόμματός του από το κοινοβούλιο, προκειμένου να πάει η χώρα σε εκλογές; Όχι βέβαια. Ίσως να είχε δίκιο υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ, πού μας είπε πρόσφατα ότι «ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης σκεφτόταν με όρους συνταγματικής νομιμότητας και επέλεγε την οδό της παραίτησης, δεν ήταν καθόλου βέβαιο αν θα τον ακολουθούσαν οι βουλευτές του. Εδώ είδαμε και πάθαμε να τους πείσουμε να μην ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών!»

Μίλησε έστω κανείς για συνταγματική εκτροπή; Ουδείς. Η εντολή για όλα αυτά ήρθε απ’ έξω. Το έκανε φανερό η επίσκεψη και οι δηλώσεις της κ. Μέρκελ. Ποιος τολμά από το ελληνικό κοινοβούλιο να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, ώστε να καταφύγει η χώρα σε εκλογές, όταν έχουν δοθεί οι εντολές και ο ξένος παράγοντας απαιτεί συμμόρφωση;

Ποιος από τους κοινοβουλευτικούς μας θα τολμούσε να πάει κόντρα και να επιφέρει τη διάλυση της βουλής στην πράξη; Ποιο κόμμα; Κανένας! Κανένα! Κι έτσι νομιμοποιήθηκε – όπως γίνεται πάντα όλα αυτά τα χρόνια – η νέα συνταγματική εκτροπή, με τους μεν ως συμπολίτευση στην ατιμία και τους δε ως υπάκουη αντιπολίτευση εντός των προκαθορισμένων πλαισίων που τέθηκαν άνωθεν και έξωθεν.

Μα, θα μου πείτε, τόσες κορυφαίες πράξεις εσχάτης προδοσίας, οι οποίες έθεσαν την πατρίδα μας υπό καθεστώς κατοχής, η συνταγματική εκτροπή από την αρχή της δεδηλωμένης μας μάρανε; Η μάχη για την απελευθέρωση της πατρίδας και τη δημοκρατία δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις. Η καλλιέργεια της δημοκρατικής ευαισθησίας του λαού, αλλά και η επένδυση στο συνταγματικό πατριωτισμό του, συνιστά τον πλέον σίγουρο τρόπο για να δημιουργηθούν οι αναγκαίοι όροι κοινωνικής αφύπνισης, κινητοποίησης και ανατροπής.

Ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στην κοινωνική έκρηξη. Ούτε ξέρει ποια θα είναι η μορφή της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η η κατάσταση οδηγεί προς αυτήν, εγκυμονεί την κοινωνική εξέγερση. Κι αυτή θα εκδηλωθεί, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Διότι είναι αδύνατον να επιβιώσει ένα καθεστώς σε μια χώρα μ’ έναν λαό σε γενοκτονία.

Όσοι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα αυτή και το καθήκον που προκύπτει απ’ αυτήν, δεν έχουν παρά να λειτουργήσουν ως καταλύτες για την επιτάχυνση των διεργασιών που εξωθούν αντικειμενικά τον λαό σε εξέγερση. Να λειτουργούν ως συνείδηση του λαού. Να οικοδομούν τις οργανωτικές και τις προγραμματικές προϋποθέσεις για μια ολοκληρωμένη και επιτυχή ανατροπή του καθεστώτος. Να αντλούν δυνάμεις μέσα από τον ίδιο τον λαό, μιλώντας τη γλώσσα των πιο ζωτικών και οικείων συμφερόντων του. Να αποδεικνύουν στην πράξη ότι η νομιμοφροσύνη τους δεν είναι απέναντι στο καθεστώς, αλλά στο λαό και την πατρίδα. Και φυσικά να συμβάλουν στην πατριωτική και δημοκρατική ενότητα του λαού.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξουν. Να μην το βάλουν κάτω. Να μην επιτρέψουν να λερωθούν από τα πολιτικά απόνερα του καθεστώτος. Να μην κολλήσουν τη γνωστή ασθένεια που στοιχειώνει όλους όσοι θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική και ονομάζεται κοινοβουλευτισμός κρετινισμός.

Να μην χάσουν το βλέμμα τους από το στόχο. Να μην ντροπιαστούν υιοθετώντας την ανηθικότητα του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και πρωτίστως να μάθουν να οργανώνονται για να δρουν από κοινού, όχι με όρους ομοϊδεατών και ιδεολογημάτων, αλλά στη βάση του κοινού σκοπού, την απελευθέρωση της πατρίδας.

Κι ακριβώς σ' αυτά βρίσκεται όλη η δυσκολία σήμερα. Είναι πολύ δύσκολο να τα υπηρετήσει κανείς με την πρέπουσα αυταπάρνηση, αφοσίωση και καθαρότητα στόχων και μέσων. Όταν σε στήνουν στον τοίχο για εκτέλεση είναι σχετικά πιο εύκολο να πάρεις τις αποφάσεις σου και να φανείς ήρωας. Το δυσκολότερο όλων είναι να φανείς ήρωας στην καθημερινότητα. Κι αυτοί οι αφανείς ήρωες, που τις περισσότερες φορές δεν θα μάθει κανείς γι’ αυτούς τίποτε, είναι οι πιο σημαντικοί για τη ζωή ενός λαού, ενός ολόκληρου έθνους.

Κι όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης «μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα 'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.»

Αυτός είναι ο λόγος που απαιτείται από όσες δυνάμεις στρατεύονται συνειδητά στο καθήκον της πατριωτικής και δημοκρατικής ανατροπή του καθεστώτος να αναμετρώνται με τις εκτροπές στο σύνολό τους. Τόσο με το λόγο τους, όσο και με τις πράξεις τους. Και ταυτόχρονα να διαθέτουν την οργανωτική ισχύ ώστε να δώσουν τις μάχες σε κάθε πιθανό πεδίο αναμέτρησης κρίνει ως πρωτεύον η κινητοποίηση του ίδιου του λαού.

Ο λαός παίρνει στην πράξη τις αποφάσεις για το πότε και το πώς της αναμέτρησης μ’ ένα καθεστώς σαν το σημερινό. Ο λαός μέσα από τις εσωτερικές του διεργασίες και κανένας άλλος.

Ο λαός δεν χρειάζεται για να επαναστατήσει ούτε αυτόκλητους ηγέτες, ούτε αυτοδιορισμένες πρωτοπορίες, οι οποίες βαυκαλίζονται ότι ελέω θεού, ή επαναστατικού ταλμούδ οι μάζες δεν μπορούν παρά να υπακούσουν μόνο στις δικές τους αποκρυφιστικές, μυστικιστικές και πολιτικές θεολογίες. Κι ο λαός οδηγείται να πάρει την απόφαση της αναμέτρησης, όχι γιατί το θέλει, ούτε γιατί «ωριμάζει» η συνείδησή του, υπό καθεστώς χειραγώγησης κάποιας πολιτικής δύναμης, ή επαναστατικής φράξιας, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίδιο το ένστικτο της κοινωνικής και συλλογικής του επιβίωσης επιτάσσει να προχωρήσει στην ανατροπή.

Κι ας θυμόμαστε πάντα αυτό που το κορυφαίο ποιητικό ένστικτο του Ελύτη είχε εντοπίσει: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.»

Και ας το μάθουν όλοι. Αυτοί οι πεισματάρηδες έκαναν ανέκαθεν και κάνουν πάντα την διαφορά όταν κρίνεται η τύχη, το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Έστω κι αν είναι ελάχιστοι και ασήμαντοι στην αρχή. Έστω κι αν φαίνεται να τα βάζουν με το αδύνατο. Έστω κι αν η επίσημη ιστορία κατόπιν δεν θα αφιερώσει γι’ αυτούς ούτε μια αράδα.

Απ’ αυτούς τους πεισματάρηδες είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν γλύτωσε ποτέ κανένα καθεστώς σαν το σημερινό. Σαν τον πλούσιο βασιλιά Κρίσαμι από την Κω με δύναμη που έτρεμαν όλοι οι υποταχτικοί του. Νόμιζε ότι σκοτώνοντας τον θαλάσσιο όφι που απειλούσε το βιός του, θα γλυτώσει τα πλούτη και την εξουσία του. Ο μύθος λέει ως προειδοποίηση προς όλους τους άρπαγες στο διηνεκές πώς ο σκοτωμένος όφις στοίχειωσε τον ύπνο του σπουδαίου αυτού βασιλιά απαιτώντας δικαίωση. Ο Κρίσαμις δεν εισάκουσε την απαίτησή του κι έτσι χάθηκε ο ίδιος και ολόκληρη η γενιά του.

Ας μην κοιμάται λοιπόν κανένας ήσυχος. Ιδίως όταν η επίσημη πολιτική υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο σε μια βατραχομυομαχία ανάμεσα σε Ψιχουλάρπαγες, Ψωμοφάγους εναντίον Λασπάδων, Φουσκομάγουλων. Πρόκειται για την επίσημη πολιτική όπου πρυτανεύει απόλυτα αυτό που έλεγε ο Διογένης: «Αθλίας παρ' αθλίου - δι' αθλίου - προς άθλιον.»