Περί προπαγάνδας των συστημικών Μ.Μ.Ε.

Ομιλία στην Νίκαια 5 Ιουνίου 2016.

Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση, ορατή από όλους μας, πιστεύω:
Πολλά τα τεχνάσματα του συστήματος για να χάνουμε τον πραγματικό μας στόχο, την πραγματική θέση που οφείλουμε να πάρουμε, ως συνειδητοί πολίτες, απέναντι στα γεγονότα που βαραίνουν τους ώμους μας, τις οικογένειές μας, τους φίλους μας και τελικά την πατρίδα μας.

Πρώτο και καλύτερο η παραπληροφόρηση από τα συστημικά ΜΜΕ (κανάλια, εφημερίδες, εκπομπές lifestyle), η οποία καταφέρνει να αυξάνει το άγχος και να μας αρρωσταίνει. Μοναδική λύση να κλείνουμε μάτια κι αυτιά στην επίθεση αυτή. Την είδηση και τη σημασία της, εύκολα μπορούμε να την βρούμε και να την προσεγγίσουμε στην πρωτογενή πηγή της από σοβαρά, αντικειμενικά μη συστημικά μέσα. Κανείς σ΄αυτήν την εποχή της τεχνολογικής έκρηξης δεν μένει ανενημέρωτος ή στραβά πληροφορημένος, αν το θελήσει ο ίδιος.

Όμως, βολεύει η παραπληροφόρηση, ο τρόπος που μεταδίδεται η είδηση και οι συνέπειές της, καθώς ο φόβος που προκαλεί, εκτός των άλλων, μάς στέλνει και στους γιατρούς σε μια εποχή που σκόπιμα καταστρέφεται το σύστημα υγείας… Αποτέλεσμα να μας ξεφορτώνονται πιο εύκολα. Είμαστε οι ενοχλητικοί, οι ανεπιθύμητοι ιθαγενείς σε ένα οικόπεδο τεράστιας αντικειμενικής αξίας και εγνωσμένης ομορφιάς. Αυτό το καθεστώς μόνιμου στρες που επιβάλλεται στον πληθυσμό από τον τρόπο που τα συστημικά Μέσα μεταδίδουν τις ειδήσεις, έχει οδηγήσει σε μια εκρηκτική αύξηση των θανάτων (μη εξαιρουμένων των αυτοκτονιών), εφάμιλλη αυτής που προκαλεί ένας πόλεμος. Αυτό, από το Διεθνές Δίκαιο ονομάζεται γενοκτονία, αλλά ποιός να το επισημάνει…

Δεύτερο τέχνασμα που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι να μας μάθει να σκεφτόμαστε μόνο την τσέπη μας και την καθημερινή επιβίωση, να μας μετατρέψει σε μονοδιάστατα όντα που έχουν ξεχάσει το καίριο και το ουσιαστικό : Οτι έχουν γεννηθεί και ζουν σε μια χώρα, η οποία πλέον έχει χάσει την νομική της υπόσταση κατά το διεθνές δίκαιο, έχει καταλυθεί ως κράτος και άλλοι κάνουν κουμάντο στον τόπο τους. Αυτή η εμμονή στο άθροισμα των ευρώ που βρίσκονται στην τσέπη μας και όχι στην κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας προπαγανδίζεται με σοφιστικέ και επιστημονικοφανή τρόπο από νομικά πνεύματα εξ’ εσπερίας προερχόμενα, των οποίων το βασικό επιχείρημα-καραμέλα είναι: «το μνημόνιο δεν είναι κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, αντιθέτως είναι προϊόν της, αφού το ψήφισε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θ’ αποζημιωθούν με κυβερνητικές θέσεις για την προώθηση αυτών των απόψεων, καθώς επίσης, στο άμεσο μέλλον, θα δικάζουν και θα φυλακίζουν αγωνιστές της απελευθέρωσης της πατρίδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, αφού και τα ξερονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τα είχαν αποφασίσει.

Ωστόσο, τώρα, επειδή στα πράγματα του συστήματος βρίσκεται η «Αριστερά» προσπερνά το ζήτημα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας ως προϊόν νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (δηλ. το κατόρθωμα της «Δεξιάς») με το άλλο επιχείρημα-καραμέλα: «Είναι ταξικό το ζήτημα!». Η λύση που προτείνουν είναι να επικεντρωθούμε στα έργα ανάπτυξης και αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας. Μέγα ψέμα. Δεν υπάρχει αξιοποίηση στο ξεπούλημα και η ύπαρξη του υπερταμείου (το εισηγήθηκε ο Σαμαράς στο Ζάππειο 2) συνιστά καθαρό, ξεκάθαρο ξεπούλημα.

Τρίτο τέχνασμα. Ας πούμε ότι τα καταφέρνεις και ξεφεύγεις από την μικροψυχία και την μικρόνοια του να κοιτάς την τσέπη σου μόνο και το πόσα ευρώ σου απομένουν μέχρι να βγει ο μήνας και σε απασχολεί η απώλεια της εθνικής σου κυριαρχίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, εκτοξεύονται δύο εξίσου ανιστόρητα (εκεί πατάνε άλλωστε, στην δραματική έλλειψη παιδείας του νεοέλληνα), αλλά αλληλοσυμπληρούμενα επιχειρήματα:

Το πρώτο, ας το πούμε, της «σχολής Βαγενά»: «Εδώ αντέξαμε τα 400 χρόνια τούρκικης σκλαβιάς, ούτε τώρα θα χαθούμε». Συναντιέται και στην εξής παραλλαγή: «Δεν είναι η πρώτη φορά που είμαστε σε καθεστώς υποτέλειας (και μας θυμίζουν τις εποχές της βαυαρικής ξενοδουλείας, της «ξένη ακρίδας»), κάπως τα βολέψαμε». Μέγα ψέμα και παραπλάνηση… Γιατί, αν υπάρχουμε μέχρι σήμερα, το οφείλουμε ακριβώς στο ότι ο λαός δεν «βολεύτηκε» στο καθεστώς του προτεκτοράτου και της υποτέλειας, αλλά αγωνιζόταν αδιάλειπτα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Αυτό άλλωστε εκφράστηκε εντονότατα και σε μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Ρόκου Χοϊδά, ο οποίος στα 1873 για να παραμείνει στο κοινοβούλιο, δέχτηκε το νομικό πλαίσιο της βασιλείας, αλλά πάντα προσθέτοντας τον αστερίσκο ότι η εθνική κυριαρχία προηγείται της εξουσίας του βασιλιά. Kαι το πλήρωσε με τη ζωή του.

Το δεύτερο, ας το πούμε, της «σχολής Χρυσόγονου»: «Το πρόβλημα δεν είναι πως παραδώσαμε την εθνική κυριαρχία, αλλά ότι δεν μπορούμε να την διατηρούμε, αφού δεν μπορούμε να βρούμε τα λεφτά που χρωστάμε». Μα αν αυτό συνιστά σοβαρό επιχείρημα, τότε γιατί δικάσαμε τον Τσολάκογλου, τον Λογοθετόπουλο και τον Ράλλη που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία της χώρας, όταν ηττήθηκε στον πόλεμο; Από πότε τα λεφτά που χρωστάς (αν χρωστάς) ως κράτος έχουν τόση ισχύ, ώστε να σου στερούν την εθνική σου κυριαρχία; Αυτό δεν συνέβη ούτε στην αποικιοκρατία! Για να μην προβληματιστείς περαιτέρω, σου χρυσώνουν αμέσως το χάπι με ακόμα πιο ανιστόρητα επιχειρήματα (τα οποία ως αμόρφωτος πλέον ελληνικός λαός δεν έχεις τις γνώσεις να τα αποκρούσεις), του τύπου: «Οι ξένοι επεμβαίνουν για το καλό μας… Να, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (που κυριολεκτικά μας άλλαξε τα φώτα) μας οργάνωσε το κράτος»… δηλ. αυτό το εξάμβλωμα που ζούμε σήμερα είναι ΚΑΙ προϊόν της οργάνωσης του Δ.Ο.Ε….

Ποιά πρέπει, επομένως, να είναι η απάντηση σε τέτοια φαιδρά τεχνάσματα και επιχειρήματα;

Μία και μόνο: Αν έχουμε κρατηθεί δισχιλετία και βάλε σ΄αυτό το βράχο εν μέσω διελκυστίνδας συμφερόντων και καραδοκούντων εχθρών είναι γιατί ο ελληνικός λαός δεν παραιτήθηκε ποτέ του αιτήματος της ελευθερίας. Το «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» του κλέφτικου τραγουδιού δείχνει ακριβώς αυτό. Αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για το δικό μας λαό. Ποτέ στην ιστορία λαός που «το βούλωσε» και αποδέχτηκε την τυραννία ξένων συμφερόντων με κίνητρο την επιβίωσή του και μόνο, δεν επιβίωσε τελικά. Ο λαός δεν γίνεται σκλάβος, όταν οι ιστορικές συγκυρίες τον φέρνουν σ΄αυτήν την θέση, μόνο ψυχικά υφίσταται η σκλαβιά, όταν πεισθεί ότι δεν του αξίζει τίποτα περισσότερο από την σκλαβιά.

Επομένως, το ζήτημα του ποιός έχει το δικαίωμα να βάζει την σφραγίδα του στο αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, είναι στην τελική αυτό που οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις εκείνες που θ’ αποφασίζουν για την εθνική κυριαρχία ενός λαού ή αντίθετα, ο,τιδήποτε αποφασίζει μια κυβέρνηση να επιτρέπεται νομίμως να αντανακλά κάθε φορά στην εθνική κυριαρχία ενός λαού;

Μ’ αυτό το σκεπτικό κακώς έγινε η σπουδαία Γαλλική Επανάσταση, αφού είχε αποφασίσει ο λαός και όχι η τότε κυβέρνηση, δηλ. ο μονάρχης. Αλλά και με ύπαρξη κοινοβουλίου δεν είναι καθόλου διαφορετικά τα πράγματα.

Η εθνική κυριαρχία δεν μπορεί παρά να εδράζεται μόνο στον λαό, γιατί μέσα από την εθνική κυριαρχία εξασφαλίζεται το μέλλον των παιδιών του και διασώζεται το ιστορικό του παρελθόν.

Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για την κατάλυση της κυριαρχίας ενός κράτους κι ενός λαού, περιορίζοντας τα δικαίωμά σου στη ζωή, ως πολίτη, μόνο στο χαρτζιλίκι που σε κάνει απλώς να επιβιώνεις και στερώντας σου τον οποιοδήποτε σχεδιασμό και προγραμματισμό για το δικό σου μέλλον και το μέλλον των παιδιών σου.

Και πώς ασκείται στην πράξη η εθνική κυριαρχία; Ο Σαρίπολος, αυτός ο παλιός καθηγητής, ο συντηρητικός, ο βασιλόφρων έλεγε: «Εθνική κυριαρχία ασκείται, όταν οι μανάδες προετοιμάζουν τα παιδιά τους και τους δίνουν την ασπίδα για να αμυνθούν της πατρίδος, όταν ένας Γουλιέλμος Τέλλος καλεί ένα ολόκληρο έθνος σε εξέγερση , για να υπερασπισθεί την πατρίδα» , όταν – συμπληρώνουμε εμείς- ένας Παλαιών Πατρών Γερμανός σηκώνει το λάβαρο.

Γενικότερα εθνική κυριαρχία ασκείται, όταν ένας λαός, καλούμενος από τις περιστάσεις, υπερασπίζεται τις αξίες του και την πατρίδα του και δεν κάθεται να σκεφτεί – όπως θέλουν να του επιβάλλουν- «ας καθίσω στ’ αυγά μου, ας ξεπουλήσω το παρελθόν μου, τη ζωή μου και το μέλλον των παιδιών μου, γιατί θα μου την πέσουν οι Τούρκοι…» Η ιστορία δεν κινείται με υποθετικά σενάρια που καλλιεργούν τον φόβο, γιατί κάθε κίνηση προς αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας δημιουργεί ζυμώσεις ανατροπής της πραγματικότητας που κανείς δεν μπορεί να τις προβλέψει ή να τις εμποδίσει.

Τα ίδια ακούγονταν κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο: «στο σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί ένα έθνος να κινείται με όρους ανεξαρτησίας» και ακούγονταν και λίγο αργότερα προς το λαό που είχε αγωνιστεί κατά της γερμανικής κατοχής από τους Παπάγο και Γ. Παπανδρέου μες τον Εμφύλιο υπέρ της Βρετανικής αποικιοκρατίας.

Σήμερα ζούμε το ίδιο σενάριο όχι πλέον με ναπάλμ και λόγχες, αλλά μέσω, άλλοτε των Μ.Κ.Ο., άλλοτε των ταξικών δυνάμεων της Αριστεράς κι άλλοτε του νεοφιλελεύθερου συρφετού: «Να σε νοιάζει μόνο το πορτοφόλι σου. Αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, να επιβιώνει ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. Είναι ξεπερασμένο να έχεις χώρα και κράτος που να σου εγγυάται δικαιώματα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όταν δεν μπορείς να δουλέψεις, σύνταξη και πρόνοια για την οικογένειά σου. Αυτό το παραμύθι έχει τελειώσει».

Τώρα ισχύει έτερο παραμύθι: «Δεν έχεις λεφτά, άρα πουλάς την ιδιοκτησία σου, ό,τι σου ανήκει, και στην τελική χαρίζεις τη χώρα σου!». Από πότε ο άνθρωπος που δεν έχει λεφτά πουλάει το βιός του και δεν αγωνίζεται να δουλέψει, να υπερασπιστεί την περιουσία του βρίσκοντας λεφτά; Επομένως αυτό που χρειαζόμαστε είναι το δικαίωμα στη δουλειά. Όμως, επειδή πρέπει οπωσδήποτε να μας πάρουν “το οικόπεδο”, μας οδηγούν στο να μην έχουμε δουλειά.

Αν, όμως, σου πάρουν την συλλογική περιουσία, αυτή που λέγεται πατρίδα, έχεις τελειώσει. Δεν μπορείς να έχεις κατοχυρωμένα δικαιώματα ούτε εγγυήσεις που πραγματικά πηγάζουν από αυτά τα δικαιώματα. Είσαι απλά υποχείριο που στο βαθμό που τους συμφέρει σου παρέχουν την δυνατότητα να επιβιώνεις.
Άγνωστο πώς θα καταλήξει αυτή η ιστορία…

Ωστόσο, μέσα από την ιστορία μας μπορούμε πάλι να διδαχθούμε… Ο Κωνσταντίνος Κούμας, Έλληνας διαφωτιστής και ιστορικός της Επανάστασης έγραφε στα 1832 πως οι Έλληνες στην πλειονότητά τους δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι υπήρχε μια άλλη ζωή έξω από το ζυγό και την τυραννία, μια ζωή με στοιχειώδεις εγγυήσεις για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Κι όμως, εμφανίστηκε ο Ρήγας, που με λόγο λαοφιλή και λαοπρόσιτο, με δημώδη στίχο εξήγησε αυτά που είχε μέσα του βαθιά καταχωνιασμένα ο κάθε σκλάβος και ραγιάς. Και χάρη σ΄αυτόν κατανόησε ο Έλληνας ότι αυτό που του έλειπε τελικά ήταν η ελευθερία. Στην ίδια περπατησιά του Ρήγα βρέθηκε και μία οργάνωση, η Φιλική Εταιρία, που έστελνε παντού αποστόλους της ιδέας και της ανάγκης να ξεσηκωθεί το Έθνος.

Αλλά αυτό που εγώ ήρθα να σας ανακοινώσω και αυτό που είναι ιστορικό γεγονός πλέον, δεν είναι κάτι το οποίο το συζητούσαμε, όσοι από εμάς το ψάχναμε στις πλατείες, στις κινητοποιήσεις το 2010 και το 2011. Είναι ιστορικό γεγονός. Η Φιλική Εταιρία υπάρχει. Υπάρχει και αναπτύσσεται. Είναι εδώ και πέντε χρόνια στα πράγματα και συνεχίζει να αναπτύσσεται. Και η σύγχρονη Φιλική Εταιρία είναι το ΕΠΑΜ. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Αυτό που ψάχναμε στις πλατείες και τις κινητοποιήσεις από το ’10 και το ’11 πλέον υπάρχει και αναπτύσσεται. Ας κοιτάξουμε γύρω μας κι ας κάνουμε την αντιδιαστολή: Ο,τιδήποτε άλλο συγκροτημένο ή οργανωμένο έστω και με πλάτες, έστω και με χρήματα, όταν μένει εκτός Βουλής καταρρέει. Οι Βαρδινογιάννης και Αλαφούζος έχουν ρίξει μεγάλα ποσά για να πλασάρουν συγκεκριμένες ομάδες και μέσω διαδικτύου. Κι όμως αυτές οι ομάδες δεν καταφέρνουν στο τέλος το στοιχειώδες: μια συγκέντρωση, μια μάζωξη της προκοπής.

Εμείς, όμως, ως Ε.ΠΑ.Μ. κατορθώσαμε και γεφυρώσαμε τις διαφορές μας (αριστερός, δεξιός, κεντρώος, χριστιανός, άθεος .. ) βάζοντας μπροστά το θέμα της πατρίδας. Αυτό μας ενώνει. Τα πέντε στοιχειώδη αιτήματα για ν’ αποκτήσεις την ελευθερία και την κυριαρχία σου. Και κρατιόμαστε σταθερά σ΄αυτό το μονοπάτι, με αδυναμίες κι ελλείμματα βέβαια, αλλά χωρίς ν’ αλλάζουμε ρότα, χωρίς να εμπαίζουμε κανέναν. Ποια άλλη δύναμη χωρίς μέσα και δημιουργημένη κυριολεκτικά εκ του μηδενός το έχει καταφέρει αυτό;

Κάθε τόσο το σύστημα (Μ.Μ.Ε., μεγαλοκαναλάρχες) παρουσιάζει έναν σωτήρα (τελευταίος ο Σταύρος Θεοδωράκης) ο οποίος γρήγορα συνθλίβεται από τις συμπληγάδες της πραγματικότητας. Αυτός που δεν συνθλίβεται, αυτός που κρατάει τον βηματισμό, την αφοσίωση και το ξεκάθαρο του στόχου, αυτός που κρατιέται όρθιος ως το τέλος της διαδρομής, αυτός θα ναι ο νικητής!

Αρκεί να υπάρχει η αντοχή, η διάθεση, η αφοσίωση, η επιμονή να κάνουμε την απελευθέρωση της χώρας προσωπική μας υπόθεση, όπως ακριβώς προσωπική μας υπόθεση είναι το να ζήσουμε τα παιδιά μας και να επιβιώσει η οικογένειά μας. Γιατί, αν δεν επιβιώσει αυτή η χώρα, για την πλειονότητα των οικογενειών που μένουν και διαβιούν σ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει παρόν και μέλλον. Κι όποιος νομίζει ακόμα ότι με το μέσον, το κονέ και την πελατειακή σχέση την σκαπούλαρε, είναι βαθιά νυχτωμένος. Καλύτερα από τώρα να κόψει το λαιμό του και τον λαιμό των παιδιών του.

Θα το ξαναπώ: το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε την απελευθέρωση της πατρίδας προσωπική μας υπόθεση. Ο Δημήτρης Γληνός το έλεγε ως εξής: «κάθε πρωί που ξυπνάς, να σκέφτεσαι τι να κάνω σήμερα για να τους φέρω σε δύσκολη θέση;»

Το κλειδί βρίσκεται ακριβώς εκεί: στην σκέψη, στον στοχασμό. «Στοχάσου λεύτερα και αρκεί» έγραφε στην Ελληνική Νομαρχία του ο Ανώνυμος ο Έλληνας. Γι αυτό κλείσε την τηλεόραση, μην ξαναγοράσεις τις φυλλάδες του συστήματος και ενημερώσου από αντικειμενικές, ουδέτερες και ανεξάρτητες πηγές. Στοχάσου ελεύθερα κι έχεις ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή. Στην άλλη μισή προσπάθησε να κάνεις και τους άλλους να στοχαστούν, όχι από καθ’ έδρας σαν ιεραπόστολος σε ιθαγενείς, αλλά σαν φίλος προς φίλο, σαν συμπατριώτης προς συμπατριώτη, σαν αδελφός προς αδελφό.

«Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα». Είναι η στιγμή που καλούμαστε να ξεπεράσουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, ιδεοληψίες, ιδεολογήματα προκειμένου να «τα βρούμε» για ν’ αποκτήσουμε αυτό που μας έχουν στερήσει. Η ιστορία μας δίνει την ευκαιρία να είμαστε εμείς αυτή η γενιά που θα δικαιώσει γενιές αγώνων, αίματος, προσπάθειας και προσδοκίας».

Ευχαριστώ!