Όταν δημοσιεύτηκε η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office - I.O.E.) του ΔΝΤ, όσοι έχουν λερώσει τη φωλιά τους όλα αυτά τα χρόνια και έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα των ελλήνων πολιτών υποστηρίζοντας τα μνημόνια ως αναγκαστικό μονόδρομο, σιώπησαν. Μίλησαν μόνο για ομολογία λαθών εκ μέρους του ΔΝΤ κι αυτό ήταν όλο.
Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η έκθεση αυτή ομολογεί ανοιχτά αυτό που είναι γνωστό σ' όλους με εξαίρεση τον μέσο Έλληνα πολίτη. Ομολογεί ότι η ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επί Στρος Καν - του φίλου μας, αν θυμάστε - και Λαγκάρντ, παραπλάνησε το διοικητικό συμβούλιο, προχώρησε σε μια σειρά από ολέθρια εσφαλμένες εκτιμήσεις για την Ελλάδα, θεώρησε ως βασικό σκοπό τη διάσωση όχι της Ελλάδας, αλλά του ευρώ, αγνόησε τα προειδοποιητικά σημάδια της επικείμενης κρίσης, και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα τη διάσωση του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης.
Κι όλα αυτά παραβιάζοντας βάναυσα τις καταστατικές προβλέψεις του ΔΝΤ. Φέρνοντας το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ προ τετελεσμένων, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει στα σχέδια της ηγεσίας, τα οποία εκπορεύονταν από Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες. Πολλές από τις περίφημες εκτιμήσεις του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους, του ευρώ και του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης, ετοιμάστηκαν εκτός των προβλεπόμενων διαδικασιών του Οργανισμού. "Πολλά έγγραφα ετοιμάστηκαν εκτός των προβλεπόμενων καναλιών, ενώ η έγγραφη τεκμηρίωση σχετικά με ορισμένα ευαίσθητα θέματα δεν στάθηκε δυνατό να εντοπιστεί," αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση του ΙΕΟ.
Με άλλα λόγια έχει στηθεί ολόκληρη μηχανή προκειμένου να φορτωθεί στους Έλληνες πολίτες το κόστος διάσωσης του ευρώ και των μεγάλων τραπεζών του ευρωσυστήματος. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί η πιθανότητα "μετάδοσης της κρίσης" στις αγορές και στην οικονομία του ευρώ. Αυτή είναι η επίσημη δικαιολογία.
Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί το κόστος το φορτώθηκε αποκλειστικά ο Έλληνας πολίτης; "Αν η πρόληψη της διεθνούς μετάδοσης ήταν ένα βασικό μέλημα, το κόστος της πρόληψής της θα πρέπει να έχει αναληφθεί - τουλάχιστον εν μέρει - από τη διεθνή κοινότητα μιας κι αυτή ήταν η κυρίως επωφελούμενη", αναφέρει η έκθεση του ΙΟΕ.
Αντί γι' αυτό τι έγινε; Το κόστος των διασώσεων φορτώθηκε στους απλούς Έλληνες πολίτες και ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ότι το πραγματικό κίνητρο της πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-Τρόικα ήταν να προστατεύσει τη νομισματική ένωση. Αντίθετα, οι Έλληνες κατηγορήθηκαν επίμονα και επανειλημμένα για τις αποτυχίες που προέκυψαν από αυτή την ίδια την πολιτική.
Αντί γι' αυτό τι έγινε; Το κόστος των διασώσεων φορτώθηκε στους απλούς Έλληνες πολίτες και ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ότι το πραγματικό κίνητρο της πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-Τρόικα ήταν να προστατεύσει τη νομισματική ένωση. Αντίθετα, οι Έλληνες κατηγορήθηκαν επίμονα και επανειλημμένα για τις αποτυχίες που προέκυψαν από αυτή την ίδια την πολιτική.
Ακόμη και τώρα η κ. Λαγκάρντ προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα δήλωσε τα εξής εξωφρενικά: «Η Ελλάδα, ωστόσο, ήταν μοναδική: ενώ οι αρχικοί οικονομικοί στόχοι αποδείχθηκαν υπερβολικά φιλόδοξοι, το πρόγραμμα βασανίζεται από επαναλαμβανόμενες πολιτικές κρίσεις, οπισθοδρομήσεις από κατεστημένα συμφέροντα, και σοβαρά προβλήματα εφαρμογής που οδήγησε σε μια πολύ βαθύτερη από την αναμενόμενη συρρίκνωση της παραγωγής», είπε.
Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του προγράμματος είναι ορθή, αλλά φταίνε αυτοί οι καταραμένοι Έλληνες που έριχναν τη μια κυβέρνηση δοσίλογων μετά την άλλη και τα "κατεστημένα συμφέροντα". Προς θεού όχι αυτά που χρηματίζουν πολιτικούς σαν την κ. Λαγκάρντ και για τα οποία διώκεται στη Γαλλία η εν λόγω κυρία. Πρόκειται για τα "κατεστημένα συμφέροντα" του μεροκαματιάρη, του συνταξιούχου, του ελευθεροεπαγγελματία και γενικά όποιου θεωρεί αδιαφιλονίκητο το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή απασχόληση με αμοιβές αξιοπρεπούς διαβίωσης στην πατρίδα του.
Βέβαια, όλοι αυτοί έκαναν τη δουλειά τους. Η Ελλάδα όμως δεν είχε κυβερνήσεις και πολιτικούς να την προστατεύσουν; Δεν είχε θεσμούς με συντεταγμένες εξουσίες για να προστατέψουν τους Έλληνες πολίτες; Σαφώς και δεν είχε. Ούτε έχει σήμερα. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και οι συνταγματικοί θεσμοί εδώ και πολλά χρόνια είναι μια εικονική πραγματικότητα για να μην αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας πολίτης το γεγονός ότι κατοικεί σε μια παντελώς ανοχύρωτη χώρα. Τόσο ανοχύρωτη όπου μπορεί να συμβεί το χειρότερο, η μεγαλύτερη τραγωδία χωρίς κανένας επίσημος θεσμός να αντιδράσει στο ελάχιστο. Ο δοσιλογισμός και η εξαγορά είναι ο μοναδικός θεσμός που σέβονται άπαντες οι κρατούντες.
Στο κεφάλαιο της έκθεσης του ΙΕΟ με τίτλο «Συστημικοί Κίνδυνοι και οι Συνέπειες της Ζώνης του Ευρώ στην Ελλάδα», και συγκεκριμένα στην παράγραφο 28, ομολογείται κάτι που δεν θα απασχολήσει κανένα ΜΜΕ που υποστηρίζει την παραμονή στην ευρωζώνη:
«Υποβαθμίστηκαν οι επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, κατά τη διάρκεια της προ της επιτήρησης της κρίσης. Οι επιπτώσεις από την ξαφνική διακοπή ενισχύθηκαν από:
Την απουσία μιας κεντρικής τράπεζας να παρέχει ως κυρίαρχος δανειστής των-τελευταίων- υποστήριξη στο δικό τους νόμισμα.
Την επικράτηση της τραπεζικής χρηματοδότησης, και
Τον φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης μεταξύ τραπεζών και κρατών.
Ειδικότερα, …..η έλλειψη ευελιξίας των συναλλαγματικών ισοτιμιών, έκανε κάθε μεμονωμένο μέλος της ζώνης του ευρώ να καθίσταται ευάλωτο σε κρίσεις κρατικού χρέους που είχαν τη δυνατότητα να εξαπλωθούν σε ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και την πραγματική οικονομία . Αυτός ο φαύλος κύκλος μεταξύ του τραπεζικού και κρατικού κινδύνου δεν αναγνωρίστηκαν επαρκώς από την επιτήρηση πριν από την κρίση εκ μέρους του ΔΝΤ, αλλά ούτε και οι αδυναμίες στην αρχιτεκτονική της ζώνης του ευρώ έφεραν στο φως.»
Την απουσία μιας κεντρικής τράπεζας να παρέχει ως κυρίαρχος δανειστής των-τελευταίων- υποστήριξη στο δικό τους νόμισμα.
Την επικράτηση της τραπεζικής χρηματοδότησης, και
Τον φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης μεταξύ τραπεζών και κρατών.
Ειδικότερα, …..η έλλειψη ευελιξίας των συναλλαγματικών ισοτιμιών, έκανε κάθε μεμονωμένο μέλος της ζώνης του ευρώ να καθίσταται ευάλωτο σε κρίσεις κρατικού χρέους που είχαν τη δυνατότητα να εξαπλωθούν σε ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και την πραγματική οικονομία . Αυτός ο φαύλος κύκλος μεταξύ του τραπεζικού και κρατικού κινδύνου δεν αναγνωρίστηκαν επαρκώς από την επιτήρηση πριν από την κρίση εκ μέρους του ΔΝΤ, αλλά ούτε και οι αδυναμίες στην αρχιτεκτονική της ζώνης του ευρώ έφεραν στο φως.»
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αφενός, το γεγονός ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ αποτελεί το υπόβαθρο της σημερινής της χρεοκοπίας. Αφετέρου, χωρίς κεντρική τράπεζα δική της, χωρίς δικό της νόμισμα και υπό το καθεστώς του ευρώ, δεν μπορεί να ελπίζει μια χώρα με τα χάλια της Ελλάδας, ότι θα δει προκοπή.
Φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Καλούν σε αλλαγή της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και της ΕΕ προς το δημοκρατικότερο. Πρόκειται για παραμύθια. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως να αποκτήσει τη δική της κεντρική τράπεζα, υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο, να εφαρμόσει πολιτική προστατευτισμού υπέρ του έλληνα εργαζόμενου και παραγωγού, αλλά και να αποκτήσει εθνικό νόμισμα προκειμένου να χρηματοδοτήσει χωρίς δάνεια το εισόδημα των Ελλήνων. Αν δεν γίνει αυτό, δεν υπάρχουν παρά μόνο τα χειρότερα για την πατρίδα και τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
Δημοσιεύτηκε στο kontranews, 7/8/2016.
Κε Καζάκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχουν και αυτοί που ενώ απλά μιλούν ελληνικά είναι τόσο Ευρωπαιό-δουλοι που πραγματικά σε τρελαίνει. Είδα πρόσφατα αυτήν την εκπομπή στο DW με τον Αβραμόπουλο και έφριξα. Δείτε την. Είναι γυρω στα 25 λεπτά, αλλά συνεχώς μιλάει ότι το πρόβλημα λύνεται με την "άμεση υλοποίηση της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης", η οποία πρέπει να γίνει τώρα. Ότι νάναι δηλαδή.
http://www.dw.com/en/conflict-zone-with-dimitris-avramopoulos-2016-08-03/e-19410856-9798
αγαπητέ δημητρη καζακη θελω τη γνωμη σου για την ΟΠΥΚΕ δικηγορικη εταιρεια που διαφημιζεται στο διαδικτυο ως ειδημων στο θεμα της επιστροφης του ΕΝΦΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια καταναλωτική οργάνωση που είναι αναγνωρισμένη από το Πρωτοδικείο, μπορεί να κάνει συλλογικές αγωγές, που είναι χαμηλού κόστους και να έχει αποτελέσματα που θα καταλαμβάνουν ΟΛΟΥΣ τους καταναλωτές, ακόμη και αν δεν είχαν συμμετάσχει στη συγκεκριμένη δίκη, μέσα στο μισό χρόνο από εκείνον που απαιτείται συνήθως σε άλλες δικαστικές διαδικασίες.
ΔιαγραφήΟ ΟΠΥΚΕ δεν είναι οργάνωση καταναλωτών αναγνωρισμένη από Πρωτοδικείο, όπως αυτοπροβάλλεται, και δεν έχει ικανότητα άσκησης συλλογικών αγωγών ή προσφυγών.
Είναι μια ιδιωτική επιχείρηση μεσιτείας νομικών υπηρεσιών, δραστηριότητα που απαγορεύεται από τον κώδικα δικηγόρων, αφού νομικές υπηρεσίες μπορούν να παρέχουν μόνον δικηγόροι και δικηγορικές εταιρείες.
Οι δικηγορικοί σύλλογοι θα πρέπει να ελέγξουν τη λειτουργία αυτής της επιχείρησης γιατί διαφημίζει παροχή νομικών υπηρεσιών που δεν έχει δικαίωμα να παρέχει η ίδια, και μάλιστα με δήθεν άριστα αποτελέσματα για τα οποία δεν παραθέτει στοιχεία, με αποτέλεσμα να παραπλανά το καταναλωτικό κοινό.
Κάθε νόμος που ψηφίζεται μετά τον Μάϊο του 2010 και αφορά σε κάθε είδους φορολογικές επιβαρύνσεις (πρόσθετοι φόροι, ΕΝΦΙΑ κ.ά.), σε απώλεια εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε διαχείριση «κόκκινων» και «πράσινων» δανείων από ιδιωτικά εγχώρια και αλλοδαπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στη διαχείριση εκποίησης ιδιωτικής περιουσίας μέσω εκπλειστηρίασης ή μέσω των ειδικών κέντρων «υποστήριξης» υπερχρεωμένων πολιτών για την οικειοθελή παραχώρηση της περιουσίας τους σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που προβλέφθηκαν τελευταία, κ.ά.), με αποκορύφωμα την παραχώρηση είσπραξης και διαχείρισης των δημοσίων εσόδων σε ιδιώτες μη ελεγχόμενους από το Κράτος (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων), αποτελεί ένα ατελείωτο «γαϊτανάκι» παραβιάσεων του συντάγματος, του ευρωπαϊκού αλλά και του διεθνούς δικαίου.
Η άμυνα των πολιτών απέναντι σ΄ αυτήν την παράνομη κατάσταση δεν μπορεί να είναι μια δικαστική «μάχη» για κάθε μία από αυτές τις ατελείωτες συνταγματικές παρεκτροπές, όπως συμβουλεύουν ο ΟΠΕΚΥ και άλλοι, αρμόδιοι ή αναρμόδιοι.
Αν ακολουθηθεί αυτού του είδους η αντίδραση από τον πολίτη, για κάθε μία από τις άπειρεςεκπτώσεις δικαιωμάτων τουπου υφίσταται, ή και για κάθε φορολογική ή εισοδηματική αφαίμαξη που νομοθετείται και επιβάλλεται εισπραττόμενη ετησίως,τότεθα πρέπει να προσφεύγει σε δίκη για το κάθε ένα αντικείμενο χωριστά, επαναλαμβάνοντας τις δίκες που τον αφορούν σε τακτά χρονικά διαστήματα (πχ ανά διετία για μειώσεις μισθών δημοσίων υπαλλήλων).
Ειδικά για τα φορολογικά (ΕΝΦΙΑ κ.ά.), ο πολίτης θα πρέπει να προσφεύγει κάθε χρόνο μέσα σε ορισμένη προθεσμία από την επιβολή του φόρου. Να καταβάλλει δαπανηρά παράβολα στο «κρατικό» ταμείο, πέραν της αμοιβής του δικηγόρου του, και να καταβάλλει εν τω μεταξύ τα οφειλόμενα γιατί η αναστολή καταβολής του μισού(50%) των οφειλομένων (το υπόλοιπο 50% δεν αναστέλλεται) προϋποθέτει άλλη μια παράλληλη δίκη αναστολής, που συνήθως δεν κερδίζεται. Και να περιμένει 15 χρόνια κατά μέσο όρο για να τελειώσει η κάθε μία δίκη, που είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα ευοδωθεί τελικά.
Ο πολίτης θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο οικονομικός πόλεμος που δέχεται δεν κερδίζεται με δικαστικές μάχες, αλλά με καθολική ανατροπή όλης αυτής της κατάστασης που τον οδηγεί με βεβαιότητα στον πλήρη εξανδραποδισμό του και την μετατροπή του σε «res», δηλαδή σε αντικείμενο, χωρίς δικαιώματα στον τόπο του, στηνοικογένειά του, στην εργασία και στην περιουσία του.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Μέλος της Επιτροπής Νομικής Αλληλεγύης ΕΠΑΜ
Αυτό που παραδέχονται τώρα έλεγα ήδη από το 2010 πως θα συμβεί . Έπεσα μέσα και στις προβλέψεις για τις κυβερνητικές αλλαγές σε κόμματα και σε χρόνο. Έπεσα μέσα και στην πρόβλεψη διαρκειας της ύφεσης. Στηρίχτηκα στην υπόθεση ότι όλα είναι σχεδιασμένα και όλα συμβαίνουν βάση σχεδίου καταστροφής μας. Η ελλάδα έχει πολύ μέλη και το λιγουρεύονται οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί πλουτοκράτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης πρόβλεψα την αδυναμία της κοινωνίας να αμυνθεί επειδή είμαστε μια κοινωνία ιδιωτείας, μια κοινωνία αθροίσματος ατόμων και όχι κοινωνία συλλογικότητας, που επιτυγχάνεται με τις εκκλησιες των πολιτών και η οποια μπορεί να αμυνθεί επειδή ως συλλογικότητα έχει να αντιτάξει ισχύ στην ισχύ τους.
Ο μονος τρόπος που μπορούμε πλέον να αντιδράσουμε και να δράσουμε αποτελεσματικά είναι η συγκρότηση της συλλογικότητας της κοινωνίας των πολιτών διά των εκκλησιών των πολιτών